«Λέγε, λέγε το κοπέλι...» επιβάλλει τη λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» να «υπάρχει» και πλέον λειτουργεί λες και βρίσκεται σε πραγματικά «καινούριο στάδιο της καπιταλιστικής πραγματικότητας». Βέβαια, οι τρόποι επιβολής εικονικής πραγματικότητας από την άρχουσα τάξη είναι πολύ πιο παλιοί από την παραπάνω παροιμία. Γεννιούνται σχεδόν ταυτόχρονα με τις ταξικές κοινωνίες. Προκύπτουν από την αντικειμενική ανάγκη της κυρίαρχης τάξης όχι μόνο να απολογηθεί για τον τρόπο που κάθεται στο σβέρκο εκείνων που εκμεταλλεύεται και να σιγουρέψει αυτή τη θέση της, αλλά και να διαιωνίσει την κυριαρχία της.

Στην ιστορία της ανθρώπινης εξέλιξης ήταν πάντα δύσκολο να ξεχωρίσει το αληθινά πραγματικό απ' αυτό που παρουσιαζόταν για «πραγματικό», αφού και το δημιούργημα της κυρίαρχης τάξης πατούσε επιλεκτικά σε πραγματικά φαινόμενα, κρύβοντας την ουσία τους, ή τη σπουδαιότητά τους. Ετσι το ασήμαντο παρουσιάζεται για σημαντικό και το αντίθετο, αν αυτό συμφέρει να στήσει την «παράσταση» των συμφερόντων της η άρχουσα τάξη. Με άλλα λόγια, «ανοίγει το Βαγγέλιο στα μέτρα της...» και ό,τι ξεφεύγει από αυτά «τα μέτρα» εξαφανίζεται και ας είναι το μοναδικά πραγματικό, ή καλύτερα το μόνο σημαντικό.

Επίσης, ακόμα και το πιο ακραίο «παραμύθι», αν επιβληθεί σαν «πραγματικό», αποκτά αυτοτελή ανάπτυξη και πλέον δημιουργεί δικές του πραγματικότητες, που όχι μόνο υπάρχουν πλέον αλλά και αναπτύσσονται. Για παράδειγμα, η μεταφυσική των θρησκειών βασίζεται σε ένα μεγάλο λίγο πολύ κοινό παραμύθι. Από τη στιγμή που επιβλήθηκε όμως, υπάρχουν και οι πιστοί και οι λατρευτικές παραδόσεις και οι ναοί και η αρχιτεκτονική και η ποίηση και η μουσική και η ζωγραφική, αλλά και η ξεχωριστή ιστορία και συνείδηση και τόσα άλλα. Πού να «σηκωθούνε» πλέον όλα αυτά και να αποκαλυφτεί από κάτω η ουσία, δηλαδή το αρχικό παραμύθι;

Στην περίπτωση της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης» τα πράγματα είναι εξίσου δύσκολα, για να ξετρυπωθεί η αλήθεια και το ψέμα. Μια «ωραία πρωία», καθόλου τυχαία μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών και τις αλλαγές του συσχετισμού δύναμης, άρχισε να σέρνεται ο όρος δειλά στην αρχή «τετραποδίζοντας» και στη συνέχεια καλπάζοντας μέχρι που άρχισε να διαμορφώνει θεσμούς, να επιβάλλει πολιτικές, αλλά και τις «αντιπολιτεύσεις» τους, που αν δεν έκαναν τίποτα άλλο επιβεβαίωναν την αρχική υπόθεση της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης.

Τσιμπολογώντας επιλεκτικά από τα φαινόμενα στέριωνε το ψέμα για «αλήθεια» ή τη μερική αλήθεια σαν μοναδική. Ετσι στη συνέχεια όταν ερχόταν η ώρα των εφαρμογών βρίσκανε «σκαμμένο - αφράτο χώμα» στις συνειδήσεις και άρα στους συσχετισμούς, να φυτέψουν τους μονόδρομους των πολιτικών. Τότε ο ...κοπανιστός αέρας της αρχικής υπόθεσης αποκτούσε πλέον υλική υπόσταση και πολλαπλασιαστική ικανότητα.

Για παράδειγμα, υπάρχει η ξαφνική «ανακάλυψη» της παγκόσμιας αγοράς και των υποτιθέμενων «καινούριων» πραγματικοτήτων που επιβάλλει. «Καλώς τους και ας αργήσανε...», μπορεί μόνο να πει κανείς, αφού τα χαρακτηριστικά της παγκόσμιας αγοράς είναι τόσο παλιά, όσο και η αστική τάξη. Υπήρχαν μέσα «στο αίμα» της από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής της. Γι' αυτό και δεν υπήρχε άλλος τρόπος παρά ο καπιταλισμός να μπει στο στάδιο του ιμπεριαλισμού. Γι' αυτό και από τη γέννησή τους ακόμα τα αρχικά παραμύθια της «ελεύθερης αγοράς», ή του «μικρού που είναι ωραίο» (small is beautifull)ήταν χρήσιμα μόνο για εκείνους που αντικειμενικά θεμελίωναν την ανελεύθερη αγορά και το «άσχημο» μονοπώλιο.

Πολύ πριν δημιουργηθεί και αναπτυχθεί ο ιμπεριαλισμός οι Μαρξ - Ενγκελς γράφουν στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο»: «Με την εκμετάλλευση της παγκόσμιας αγοράς, η αστική τάξη διαμορφώνει κοσμοπολιτικά την παραγωγή και την κατανάλωση όλων των χωρών. Προς μεγάλη λύπη των αντιδραστικών αφαίρεσε το εθνικό έδαφος κάτω από τα πόδια της βιομηχανίας. Εκμηδενίστηκαν κι εξακολουθούν καθημερινά να εκμηδενίζονται οι παμπάλαιες εθνικές βιομηχανίες. Εκτοπίζονται από νέες βιομηχανίες που η εισαγωγή τους γίνεται ζωτικό ζήτημα για όλα τα πολιτισμένα έθνη, από βιομηχανίες που δεν επεξεργάζονται πια ντόπιες πρώτες ύλες που βρίσκονται στις πιο απομακρυσμένες ζώνες και που τα προϊόντα τους δεν καταναλώνονται μονάχα στην ίδια τη χώρα, αλλά ταυτόχρονα σε όλα τα μέρη του κόσμου. Στη θέση των παλιών αναγκών, που ικανοποιούνταν από τα εθνικά προϊόντα, μπαίνουν καινούριες ανάγκες, που για να ικανοποιηθούν απαιτούν προϊόντα των πιο απομακρυσμένων χωρών και κλιμάτων. Στη θέση της παλιάς τοπικής και εθνικής αυτάρκειας και αποκλειστικότητας, μπαίνει μια ολόπλευρη συναλλαγή, μια ολόπλευρη αλληλοεξάρτηση των εθνών. Κι αυτό που γίνεται στην υλική παραγωγή γίνεται και στην πνευματική παραγωγή. Τα πνευματικά προϊόντα των ξεχωριστών εθνών γίνονται κοινό χτήμα. Η εθνική μονομέρεια και ο εθνικός περιορισμός γίνονται όλο και πιο αδύνατα και από τις πολλές εθνικές και τοπικές φιλολογίες διαμορφώνεται μια παγκόσμια φιλολογία» «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» Μαρξ - Ενγκελς «Διαλεχτά Εργα» τ.1 σελ.24

Το απόσπασμα μπήκε σκόπιμα μεγάλο, για να αποκαλυφτεί για χιλιοστή φορά πως όλες οι τάχα «καινούριες» διαπιστώσεις κάποιων σοβαροφανών για τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης εποχής, αν δεν πρόκειται για ανοησίες κάποιων που απλά αντιγράφουν απερίσκεπτα τα «συμπεράσματα» των στημένων «Ιδρυμάτων Μελετών», τότε πρόκειται για απευθείας ανθρώπους αυτών των «Ιδρυμάτων» που κατά παραγγελία του ιμπεριαλισμού ανακαλύπτουν με κάτι αιώνες καθυστέρηση πως «τ' αυγά έχουν ασπράδι...».

Φυσικά, και όπως ήταν απ' αρχής αναμενόμενο τα παραπάνω χαρακτηριστικά εντείνονται πολύ περισσότερο και αποκτούν πολλαπλασιαστικό χαρακτήρα σε συνθήκες ιμπεριαλισμού και διαρκούς ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Αυτές, όμως, οι αντικειμενικές εξελίξεις σε καμία περίπτωση δε συνιστούν κανένα «καινούριο στάδιο» που τώρα «ανακαλύφτηκε...».

Θα μπορούσε να πει κάποιος για εκείνους που τάχα εκπλήσσονται πως «κάλλιο αργά παρά ποτέ...» και να τους συγχωρέσει ίσως τις όποιες θεωρητικές ανεπάρκειες, αλλά δεν πρόκειται για «καμία κεραμίδα που τους ήρθε ξαφνικά στο κεφάλι» και δεν ξέρουν πώς να γιατρευτούν. Πρόκειται για συγκεκριμένη στρατηγική του κεφαλαίου που θέλει να πλακώσει τους εργαζόμενους με τις πιο σκληρές απάνθρωπες πολιτικές. Αρα η ανακάλυψη της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης» είναι μόνο το άλλοθι για το έγκλημα.

Η αλήθεια είναι πολύ πιο απλή και βρίσκεται ακριβώς εκεί που βρίσκεται η ουσία του εκμεταλλευτικού συστήματος. Ο καπιταλισμός από τα γεννητούρια του αναπτύχθηκε κουβαλώντας στα σπλάχνα του και την αιτία της μελλοντικής καταστροφής του. Αν απ' αρχής του είχε γίνει «τεστ DNA» εύκολα θα διακρινόταν η βασική του αντίθεση. Δηλαδή, το γεγονός της κοινωνικοποίησης της παραγωγής και της ατομικής ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της. Με ακόμα πιο απλά λόγια το γεγονός ότι για να παραχθεί οτιδήποτε χρειάζεται τη συμμετοχή πολλών ανθρώπων και διαφορετικών ειδικοτήτων, ενώ το αποτέλεσμα όλης αυτής της εργασίας το καρπώνεται μόνο ο καπιταλιστής.

Χωρίς αυτή την αντίθεση δεν υπάρχει καπιταλισμός και λόγω αυτής της αντίθεσης είναι που τον «πιάνουν οι πόνοι» κάθε τόσο με τις κυκλικές κρίσεις. Ο κάθε ξεχωριστός καπιταλιστής επιδιώκει φυσιολογικά το μέγιστο κέρδος και όλοι μαζί «την πατάνε», δημιουργώντας κρίσεις υπερπαραγωγής που πρόσφατα κάποιοι από τους σοβαροφανείς επιδιώκουν τάχα να τις ερμηνεύσουν σε λάθος κινήσεις των χρηματιστηρίων...

Τα πράγματα δυσκόλεψαν για το σύστημα ακόμα πιο πολύ, όταν η κοινωνικοποίηση της παραγωγής έγινε διεθνοποίηση και ακόμα χειρότερα όταν δίπλα του το άλλο, το πραγματικά καινούριο σύστημα, ο σοσιαλισμός, είχε λύσει τη βασική αντίθεση, έχοντας κοινωνικοποίηση της παραγωγής και κοινωνική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της. Τότε είναι που άρχισε και η γενική κρίση του συστήματος, που κάθε τόσο διαπλεκόταν με τις κυκλικές και ξέσπαγαν συνολικά όλες οι αντιθέσεις. Σ' αυτές τις περιπτώσεις για «να πάρει ανάσα» έκανε ιμπεριαλιστικούς πολέμους και καταστροφές μέσων παραγωγής, αλλά και πάλι δεν ερχόταν «στα ίσα του...».

Αρχισαν τότε να ράβουν τα μπαλώματα, προσπαθώντας να αντιτάξουν στο γεγονός της κοινωνικοποίησης της παραγωγής τις κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις μπας και «τη βγάλουν προσωρινά...», αφού όπως λέει και ο θεωρητικός τους ο Κέινς «μακροπρόθεσμα θα έχουν όλοι πεθάνει...». Οταν η κοινωνικοποίηση έπαιρνε όλο και πιο πολύ τη μορφή της διεθνοποίησης επιστρατεύτηκαν όλο και περισσότερο οι λεγόμενες διεθνείς κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις. Στην αρχή δειλά μετά με τη μεγαλύτερη ανάπτυξη των μονοπωλίων όλο και πιο εντατικά και σχεδιασμένα. Αρχής γενομένης από την ίδρυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Διεθνούς Τράπεζας, αλλά και των κάθε λογής καπιταλιστικών ολοκληρώσεων με πιο ολοκληρωμένη εκείνη της ΕΟΚ.

Είχαν τότε την αγωνία να καναλιζάρουν την αντικειμενική διαδικασία της διεθνοποίησης στους ιμπεριαλιστικούς σκοπούς, να μπορέσουν να ανταποκριθούν ο καθένας ξεχωριστά στον μεταξύ τους ανταγωνισμό και ταυτόχρονα να τα μπαλώνουν όπως - όπως δίπλα στο ολοζώντανο σοσιαλιστικό σύστημα.

Μετά τις ανατροπές και την προσωρινή αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, όπως ο καρχαρίας που μυρίζει αίμα, όρμησαν να πάρουν ό,τι έβλεπαν μπροστά τους. Τότε είναι που άρχισαν «πρόχειρα - πρόχειρα» στην αρχή, πιο σχεδιασμένα στη συνέχεια, να στήνουν το οπλοστάσιο για τη γενική επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους όλου του κόσμου. Ταυτόχρονα, επιδίωκαν να τιθασέψουν στα μέτρα τους την αντικειμενική διαδικασία της διεθνοποίησης. Επίσης, ο κάθε ιμπεριαλιστής ξεχωριστά επιδίωκε να βρεθεί σε καλύτερη θέση από τον άλλο μετά το πέρας της γενικής επίθεσης στους λαούς, έτσι που να έχει και το μεγαλύτερο μερίδιο από τη λεία...

Τότε ήταν, για παράδειγμα, που η πρώτη πρόχειρη κατασκευή του Ντελόρ η «Ενιαία Εσωτερική Αγορά» μετατράπηκε στο Μάαστριχτ σε πιο «βαρύ όπλο» εκείνο της Ενωμένης Ευρώπης, που «έσπερνε» πλέον τις πολιτικές της ΟΝΕ, της Λευκής Βίβλου κ.ά. και ακόμα μετράει θύματα από την πλευρά των εργαζομένων...

Οταν οι εργαζόμενοι άρχισαν να αντιδρούν στις εφαρμοζόμενες πολιτικές έβγαιναν τα καθιερωμένα, πλέον, παραμύθια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης και η τάχα ανάγκη «προσαρμογής στο καινούριο». Απ' αυτούς τους παραμυθάδες εκείνοι που τα έλεγαν πιο αποτελεσματικά αναδεικνύονταν σε καλούς «διαχειριστές» και αναλάμβαναν από το κεφάλαιο την αποστολή της πολιτικής εξουσίας. Δηλαδή, του περάσματος της πιο σκληρής απάνθρωπης πολιτικής στα πλαίσια της γενικής επίθεσης του κεφαλαίου.

Σ' αυτή την αποστολή αναδείχτηκαν πιο αποτελεσματικοί διεθνώς οι λεγόμενοι κεντροαριστεροί, αφού διατηρούσαν τις σχέσεις με τμήματα της εργατικής τάξης και παραδοσιακά λειτουργούσαν αρχικά κάποιες μαζικές μνήμες της δυνατότητας εξαγοράς κάποιων από αυτά τα τμήματα. Ετσι, μπορούσαν να θέτουν «εθνικούς στόχους» που υπηρετούσαν μόνο τα συμφέροντα της αστικής τάξης, αλλά που έτρεφαν ταυτόχρονα και αυταπάτες σε μερίδες της εργατικής.

Για παράδειγμα, στην Ελλάδα η διαδικασία επιβολής της ΟΝΕ, που ήταν πράγματι μεγάλη επιτυχία για την αστική τάξη, πέρασε με την αυταπάτη πως είναι δυνατόν «μετά την προσαρμογή» να έχει κάποια οφέλη και η εργατική τάξη, ή έστω τα τμήματά της που θα «ράψουν» τις αντιδράσεις και θα προσαρμοστούν ταχύτερα. Τώρα πλέον φαίνεται πως αφού «έδωσαν δάκτυλο στο κεφάλαιο ζητάει και το χέρι...», γιατί η ΟΝΕ ήταν μόνο μια πρώτη «κατακτημένη πόλη» στη συνολική εκστρατεία του κεφαλαίου...

Η αποκάλυψη της πραγματικότητας των απάνθρωπων πολιτικών του κεφαλαίου, όπως είναι φυσικό, γεννάει δυσαρέσκεια στις λαϊκές μάζες που κινητοποιούνται για να τις ανατρέψουν. Γεννάει, ταυτόχρονα, πονοκεφάλους και στην ίδια την αστική τάξη που πλέον τα βρίσκει λίγο «μπαστούνια» στο να ανακαλύπτει ικανούς παραμυθάδες, που να παριστάνουν τους «εκσυγχρονιστές διαχειριστές» και να αναλαμβάνουν αποτελεσματικά την εκτέλεση του έργου της πολιτικής εξουσίας.

Πάνω που πάνε να τα μπαλώσουν κάπως, βγαίνει στην επιφάνεια η έμφυτη απληστία του κεφαλαίου και ταυτόχρονα οι μεταξύ τους αντιθέσεις που δύσκολα μπορεί να τα «φέρει βόλτα» η οποιαδήποτε αποστολή πολιτικής εξουσίας.

Η ποσότητα και η ποιότητα των λαϊκών κινημάτων όσο και οι δυσκολίες διαχείρισης από την αστική τάξη εξαρτώνται πάντα από την αντικειμενική δράση του νόμου της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης. Αλλού παίρνει τη μορφή ανοργάνωτου ξεσπάσματος, που, έχοντας πάρει στα σοβαρά την ύπαρξη της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης «τα βάζει μαζί της», ξεχνώντας ότι το μόνο που υπάρχει πραγματικά είναι η εφαρμοζόμενη πολιτική της επίθεσης του κεφαλαίου. Αλλού συγκροτημένα και συντονισμένα αντιμετωπίζεται η φιλομονοπωλιακή πολιτική των ξεχωριστών κυβερνήσεων, με στόχο την ανατροπή της.

Εδώ είναι που ανάμεσα σε όλα τα μέσα μπαίνουν σε ενέργεια και τα πολύ μεγάλα από την πλευρά της αστικής τάξης. Βλέποντας πως αργά ή γρήγορα ακόμα και τα πιο ανοργάνωτα ξεσπάσματα υπάρχει κίνδυνος να πάρουν σαφή αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα και να αρχίσει το ξήλωμα της πολιτικής της, «πάνω στη γλύκα» της γενικής επίθεσης, επιχειρεί «ανοίγοντας αυλάκια» δικά της να διοχετεύσει το ρεύμα της δυσαρέσκειας στο δικό της το «χωράφι...».

Για να πετύχει αυτή η επιχείρηση, ξετρυπώνει δικές της θεωρίες, που την έχουν εξυπηρετήσει σε «προηγούμενες αποστολές». Αυτά τα ήδη παλιά προϊόντα αναλαμβάνουν να τα πλασάρουν επίδοξοι «διαχειριστές» των συμφερόντων της, που ταυτόχρονα περνούν και τις εξετάσεις τους μπροστά της στο κατά πόσο είναι ικανοί «να τα φέρουν βόλτα...».

Ετσι, για παράδειγμα, αμφισβητείται στην πράξη η δράση του νόμου της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης και ενθαρρύνονται μορφές που κυνηγούν «φαντάσματα» της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης. Ο Γάλλος κοινωνιολόγος Πιερ Μπουρντιέ, σε πρόσφατη συνέντευξή του, στην «Αυγή» προτρέπει το λαϊκό κίνημα «να συγκροτηθεί σε οργανωμένη και διεθνική οντότητα, όπως είναι και οι επιχειρήσεις, τις οποίες πρέπει να αντιπαλέψει». «Αυγή» 22Απρίλη σελ.22-35

Ετσι πετυχαίνει ταυτόχρονα «πολλά τρυγόνια...». Επιχειρεί να λησμονηθεί πως το ύψιστο διεθνιστικό καθήκον είναι ακριβώς η ανατροπή της κυριαρχίας των μονοπωλίων σε κάθε μία χώρα ξεχωριστά. Αυτό, άλλωστε, είναι και το μόνο ρεαλιστικό, αφού η δράση του νόμου της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης δημιουργεί τους λεγόμενους αδύνατους κρίκους του συστήματος που μόνο αν αρχίσει το σπάσιμό τους θα αρχίσει και η διάλυση της αλυσίδας. Αλλιώς δε μιλάμε για πραγματική αντιμονοπωλιακή πολιτική, αλλά για κάποια «χάπενιγκς», που κατά καιρούς κάνουν ειδησεογραφικά το γύρο του κόσμου και ίσως ενεργοποιούν με το μηχανισμό της ταύτισης εκείνων που τα παρακολουθούν από τις άλλες μακρινές χώρες κάποιο είδος παθητικής αντίστασης. Δηλαδή, όλο και όλο ο μακρινός θεατής ξεστομίζει ένα «καλά τους κάνουν, γιατί μας έχει τρελάνει αυτή η παγκοσμιοποίηση...» και μετά τον απορροφά η επόμενη είδηση...

Ταυτόχρονα, μια τέτοια θεωρία σχεδόν «βγάζει λάδι» στην πράξη τις ξεχωριστές κυβερνήσεις που εφαρμόζουν την πολιτική του κεφαλαίου διεθνώς. Είναι σαν να παραδέχεται πρακτικά τα δικά τους άλλοθι πως «δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης...».

Μια άλλη πολύ παλιά θεωρία, που επιχειρείται να «ξεπαγώσει» και να ξανασερβιριστεί στο λαϊκό κίνημα είναι η χιλιοχρησιμοποιημένη θεωρία του τάχα αυθόρμητου και της αμφισβήτησης του οργανωμένου εργατικού κινήματος. Ο Π. Μπουρντιέ, στην ίδια συνέντευξη, λέει μεταξύ άλλων: «Συχνά τα "κινήματα" αυτά προκαλούν αμηχανία, γιατί βρίσκονται σε ρήξη με τη στρατιωτική (militaire) θα μπορούσαμε να πούμε παράδοση της μαχητικής στράτευσης (milintantisme - στη γαλλική γλώσσα οι λέξεις αυτές ανήκουν στην ίδια οικογένεια), με τους αρχηγούς της, την πειθαρχία της κλπ.» (στο ίδιο). Τα ανάλογα ισχυρίζεται και λίγο πιο κάτω στην ίδια συνέντευξη, όταν μιλάει για τους διανοούμενους: «Και δεν υπάρχει περίπτωση να μετασχηματιστούν σε "δεξαμενή σκέψης", επιβάλλοντας την κοσμοαντίληψή τους, ούτε ακόμα και τη γλώσσα τους, ακόμα περισσότερο να γίνουν Πολιτικό Γραφείο που να επιβάλλει και να εγχαράσσει τις ντιρεκτίβες του» (στο ίδιο).

Εδώ πια, παρά τη γλώσσα με «στολή παραλλαγής» για να μην αναγνωρίζεται, πέφτουν και τα τελευταία πέπλα και αποκαλύπτεται ο στόχος της απομάκρυνσης από το οργανωμένο συγκροτημένο αληθινά αντιμονοπωλιακό κίνημα. Βέβαια, το να διαβάζει - ακούει κάποιος το 2001 τέτοια αποθέωση του αυθόρμητου αποκαλύπτει, εκτός από την υποκρισία εκείνου που ισχυρίζεται τέτοιες μπαρούφες, ταυτόχρονα και το στόχο που δεν είναι άλλος από το καναλιζάρισμα - καπέλωμα του λαϊκού κινήματος από την αστική τάξη.

Ο Β. Λένιν ήδη από το 1902 έγραφε: «Μια και δεν μπορεί ούτε λόγος να γίνεται για ανεξάρτητη ιδεολογία, επεξεργασμένη από τις ίδιες τις εργατικές μάζες μέσα στην ίδια την πορεία του κινήματός τους, το ζήτημα μπαίνει μόνο έτσι: αστική ή σοσιαλιστική ιδεολογία. Μέσος όρος εδώ δεν υπάρχει (γιατί η ανθρωπότητα δεν έχει επεξεργαστεί καμιά τρίτη θεωρία. Και άλλωστε σε μια κοινωνία, που σπαράζεται από ταξικές αντιθέσεις δεν μπορεί ποτέ να υπάρχει ιδεολογία εξωταξική ή υπερταξική ιδεολογία). Γι' αυτό κάθε μείωση της σοσιαλιστικής ιδεολογίας, κάθε απομάκρυνση από αυτήν, σημαίνει συνάμα και δυνάμωμα της αστικής ιδεολογίας. Μιλούν για το αυθόρμητο. Η αυθόρμητη όμως ανάπτυξη του εργατικού κινήματος οδηγεί ακριβώς στην καθυπόταξη στην αστική ιδεολογία,.. γιατί το αυθόρμητο εργατικό κίνημα είναι τρεϊντγιουνισμός,.. και ο τρεϊντγιουνισμός, σημαίνει ακριβώς ιδεολογική υποδούλωση των εργατών στην αστική τάξη» «Τι να κάνουμε» Β.Ι.Λένιν «Διαλεχτά Εργα» τ.1.σελ.230

Τα μπαούλα της αστικής τάξης έχουν ανοίξει και ανακατεύονται τα παλιά πολυχρησιμοποιημένα εργαλεία, για να σπρωχτεί η εργατική τάξη «στα νερά τους...». Οσο όμως και να γυαλίζονται η σκουριά δε φεύγει και αναγνωρίζονται πλέον εύκολα...