Το ενδιαφέρον εκατοντάδων επισκεπτών, που γέμισαν το βράδυ της Πέμπτης το χώρο μπροστά από τη Σκηνή Φοιτητών και Νέων Εργαζομένων στο Φεστιβάλ, συγκέντρωσε η συζήτηση με τίτλο «Συνδικάτα εργατών, όχι των εργοδοτών. Οι νέοι εργαζόμενοι μαχητικά για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος», με τον Νίκο Μαυροκέφαλο, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, και τον Θανάση Γκώγκο, μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας. Τη συζήτηση συντόνισε ο Χρήστος Μανταλόβας, δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη».

Παραμονές της πανεργατικής πανελλαδικής απεργίας της Τρίτης και με αφορμή τη μάχη για την οργάνωσή της, η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από τη δράση των κομμουνιστών στα συνδικάτα, που «δεν μπορεί να μένει μόνο στην παράθεση των αιτημάτων, των διεκδικήσεων, της ενημέρωσης πάνω στις εξελίξεις ή να αναλώνεται μόνο σε πλευρές προστασίας των εργαζομένων από την εργοδοσία», σημείωσε ο Θ. Γκώγκος.

«Φυσικά δεν τα υποτιμάμε αυτά, είναι το α και το ω σε μια συνδικαλιστική οργάνωση», συνέχισε, «αλλά η δράση των κομμουνιστών στα συνδικάτα είναι πιο σύνθετη, έχει άλλη αφετηρία και άλλο τελικό σκοπό. Ο κομμουνιστής δεν μπορεί να μένει σε ένα πιο επιφανειακό επίπεδο, γι' αυτό και διαχωρίζεται από έναν συνεπή συνδικαλιστή που μπορεί να έχει ταξικό κριτήριο αλλά δεν είναι κομμουνιστής».

Αναφέροντας συγκεκριμένα παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι πυλώνας του «επενδυτικού κλίματος» και της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι το τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων, πρόσθεσε ότι αυτό «προϋποθέτει από τη μια ένα αποδυναμωμένο ΚΚΕ και από την άλλη ένα τσακισμένο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Γι' αυτό παίρνονται τα σημερινά μέτρα παρέμβασης στη ζωή και τις αποφάσεις των σωματείων».

Σε άλλο σημείο της παρέμβασής του σημείωσε: «Η προσπάθεια που κάνουμε καθημερινά για την άνοδο της ταξικής πάλης δεν αναμετριέται μόνο με τις δικές μας αδυναμίες ή το επίπεδο της ωριμότητας των εργαζομένων, αλλά και με την παρέμβαση της αστικής τάξης, των μηχανισμών της, των κομμάτων τους, με τους ανθρώπους τους στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Τι λένε όλοι αυτοί; Οτι πρέπει τα συνδικάτα να είναι μακριά και έξω από την πολιτική, από τους πολιτικούς αγώνες. Οταν μιλάνε σήμερα για "κομματικά συνδικάτα" και πως αυτοί τάχα τα θέλουν "ουδέτερα" και "ανεξάρτητα", εννοούν ανεξάρτητα από την πολιτική πάλη, από την ταξική πάλη.

Τα συνδικάτα ποτέ δεν ήταν, ούτε μπορούσαν να είναι "ουδέτερα". Πάντοτε, και ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, με τις αυξημένες αρμοδιότητες του κράτους και της κυβέρνησης, που επεμβαίνουν δραστικά στην ολότητα της κοινωνικής ζωής και στον περιορισμό των δικαιωμάτων των συνδικάτων, η πάλη των εργατών για τη διεκδίκηση και λύση οποιουδήποτε αιτήματος αντικειμενικά αποκτά πολιτικό χαρακτήρα.

Και για να μη μιλάμε αόριστα, ο αγώνας των εργαζομένων για την αύξηση των μισθών ή την υποχρεωτικότητα των συμβάσεων, που είναι οικονομικός αγώνας, δεν βρίσκει απέναντι μόνο την άρνηση των επιχειρηματικών ομίλων αλλά και την πολιτική όλων των κυβερνήσεων, που όχι μόνο είναι αντίθετες στις αυξήσεις ή στην ελευθερία των συλλογικών διαπραγματεύσεων αλλά και παρεμβαίνουν νομοθετικά στη διαμόρφωσή τους.

Αρα οι αγώνες των εργαζομένων για την ικανοποίηση των όποιων οικονομικών τους αιτημάτων έχουν αντικειμενικά και πολιτικό χαρακτήρα, και σε αυτό το πλαίσιο προσπαθούν οι κομμουνιστές μέσα από τα συνδικάτα να τον αναδεικνύουν, να τον φωτίζουν και να τον προχωρούν παραπέρα».

Παίρνοντας στη συνέχεια το λόγο, ο Ν. Μαυροκέφαλος αναφέρθηκε αναλυτικά στα αντεργατικά μέτρα που περιέχει το «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο της ΝΔ, η οποία «σε συνέχεια της πολιτικής της προηγούμενης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, στόχο έχει να διαμορφώσει μεγαλύτερες προϋποθέσεις φτηνής εργασίας και μεγαλύτερης "ευελιξίας" για τους εργαζόμενους».

«Κανένα δικαίωμα, καμία συλλογική απαίτηση. Αυτά, λέει, μας έφεραν στην κρίση. Το να δουλεύεις 8ωρο και 7ωρο είναι μεσαίωνας. Το να αυξάνεται ο μισθός όσο αυξάνεται η προϋπηρεσία σου είναι αντιπαραγωγικό. Το να έχεις παροχές και κοινωνική πολιτική είναι αντικίνητρο. Με τέτοια σκουπίδια γεμίζουν το μυαλό των εργαζομένων», σημείωσε και εξήγησε το υπόβαθρο των αντιδραστικών αλλαγών στον συνδικαλιστικό νόμο:

«Ο,τι έμεινε όρθιο την περίοδο της κρίσης τώρα επιδιώκουν να το γκρεμίσουν, το ομολόγησε ο ΣΕΒ. Το 60% ο ΣΥΡΙΖΑ, το 40% η ΝΔ. Με το νομοσχέδιο που φέρνουν στη Βουλή επιβεβαιώνεται ότι η ανάπτυξη των καπιταλιστικών θεσμών προϋποθέτει το τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων και τα συνδικάτα "στο γύψο".

Γι' αυτό παίρνουν μέτρα ενάντια στα συνδικάτα. Γι' αυτό προωθούν το γενικευμένο φακέλωμα με το ηλεκτρονικό μητρώο, γι' αυτό επιβάλλουν την ηλεκτρονική ψηφοφορία για να ξεμοναχιάζουν οι εργοδότες και οι προϊστάμενοι τους εργαζόμενους.

Το δόγμα "νόμος και τάξη" μεγαλώνει, τα συνδικάτα "στο γύψο", το άσυλο καταργείται, ενώ οι αποφάσεις των δικαστηρίων 9 στις 10 περιπτώσεις βγάζουν παράνομες και καταχρηστικές τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Τελευταίο παράδειγμα η απόφαση του δικαστηρίου που έβγαλε 4 φορές παράνομη την απεργία σε εργοστάσιο του Τύπου - Χάρτου, αφού αναγνώριζε το διευθυντικό δικαίωμα του εργοστασιάρχη ως ισχυρότερο από τη συνδικαλιστική προστασία του προέδρου του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου και Ανατ. Αττικής, που είναι εργαζόμενος στην επιχείρησή του. Βέβαια η αποφασιστική και παλικαρίσια στάση των εργαζομένων ανέτρεψε τα σχέδια της εργοδοσίας».

Απαντώντας στα επιχειρήματα της κυβέρνησης ότι το «ηλεκτρονικό μητρώο» και το ηλεκτρονικό φακέλωμα αντιμετωπίζουν τη νοθεία και τα φαινόμενα εκφυλισμού, σημείωσε ότι «πρόκειται για κάλπικα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση, για να πει ότι οι αλλαγές γίνονται για το καλό των εργαζομένων. Αντίστοιχα επιχειρήματα για "περισσότερη δημοκρατία" είχε χρησιμοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να χτυπήσει το δικαίωμα στην απεργία στο επίπεδο της επιχείρησης.

Οπως είναι πρόσχημα ότι αυτές οι διαδικασίες θα ενισχύσουν τη διαφάνεια στα σωματεία. Με αφορμή τα συνέδρια της ΓΣΕΕ, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα έχουν καταθέσει 96 σελίδες δικόγραφο με δεκάδες τεκμηριωμένα παραδείγματα για την ωμή παρέμβαση των εργοδοτών και των μηχανισμών τους στα σωματεία, που συνιστούν σαφή παραβίαση του καταστατικού της ΓΣΕΕ και των άλλων συνδικάτων. Τα στοιχεία αντλήθηκαν από τα μητρώα και τις καταστάσεις ψηφισάντων που τηρούν τα σωματεία.

Οι διαδικασίες, οι υποδομές και τα καταστατικά των συνδικάτων προβλέπουν όλες τις απαραίτητες διαδικασίες για να γίνεται εμπεριστατωμένος έλεγχος. Ομως αυτοί που τα εμποδίζουν και τα κουκουλώνουν είναι οι εργατοπατέρες των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η εργατική αριστοκρατία μέσα στα συνδικάτα, που επιδιώκει να παραμείνει γαντζωμένη στην ηγεσία των συνδικάτων απολαμβάνοντας τα παχυλά προνόμια που τους έχουν εξασφαλίσει όλες οι κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ. Με αντάλλαγμα φυσικά τη στήριξη της αντιλαϊκής πολιτικής από αυτές τις πλειοψηφίες».

Για το ζήτημα της «ηλεκτρονικής ψήφου» στις αρχαιρεσίες των συνδικάτων, έφερε το αποκαλυπτικό παράδειγμα της ΟΤΟΕ, όπου ισχύει η λεγόμενη επιστολική ψήφος: «Στις τράπεζες εμφανίζεται πολύ υψηλή συμμετοχή στην ψηφοφορία για τη συγκρότηση των ΔΣ των σωματείων και την αντιπροσώπευση για το Συνέδριο της ΟΤΟΕ, σχεδόν στο 95% του κλάδου. Ενα πολύ μεγάλο τμήμα εργαζομένων ψηφίζουν με επιστολική ψήφο, όμως η τύχη αυτών των ψήφων αγνοείται μέχρι να ξεκινήσει η καταμέτρηση.

Οι αντιπρόσωποι του Συνεδρίου της ΟΤΟΕ δεν μαθαίνουν πόσοι εργαζόμενοι στις τράπεζες ψήφισαν με αυτόν τον τρόπο και πόσους αντιπροσώπους εξέλεξαν, πόσες διπλοψηφίες υπάρχουν, αφού δεν έχουν δικαίωνα να κάνουν έλεγχο για το Συνέδριο που είναι μέλη, κατά παράβαση του καταστατικού της Ομοσπονδίας.

Η ηγεσία της ΟΤΟΕ, οι παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ κρατούν αυτά τα μυστικά για τον εαυτό τους και διαμορφώνουν το συσχετισμό για τη διοίκηση κατά το δοκούν. Αυτή η ηγεσία υπέγραψε λοιπόν τις 1.300 "εθελοντικές" απολύσεις στην Τράπεζα Πειραιώς χωρίς να κάνει Γενική Συνέλευση των εργαζομένων, να πάρει τη γνώμη τους. Η λογική της ανάθεσης και της ομηρίας σε όλο της το μεγαλείο».

Ενα ξεχωριστό κεφάλαιο της συζήτησης αφορούσε τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό και το ρόλο του στον εκφυλισμό του κινήματος. Ο Θ. Γκώγκος αναφέρθηκε στη στάση της συνδικαλιστικής μαφίας απέναντι στην απεργία της Τρίτης, λέγοντας ότι «δεν μπορούμε να την κρίνουμε έξω από τις εξελίξεις που υπάρχουν τους τελευταίους μήνες και τη συνολική στάση τους. Γι' αυτό και δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη η παρέμβασή τους σε διάφορους κλάδους, όπου μηχανορραφούν διάφορους τρόπους ώστε να προκαλέσουν πλήγμα στην επιτυχία της απεργίας.

Δεν ήθελαν ούτε θέλουν την απεργία! Το πρόβλημά τους δεν είναι η ημερομηνία, αλλά το περιεχόμενο. Εχουν συμφωνήσει σε όλα με την κυβέρνηση, βρίσκονται στην ίδια όχθη.

Ο ίδιος ο Παναγόπουλος άλλωστε, πριν από 10 μέρες, στη συνάντηση που είχε με τον πρωθυπουργό και τις εργοδοτικές ενώσεις, είπε κατά λέξη πως "δε θα βιαστούμε να κρίνουμε την κυβέρνηση", όταν από το καλοκαίρι, τόσο στα πρώτα νομοσχέδια όσο και στις προγραμματικές δηλώσεις, είχαν διατυπωθεί με σαφήνεια οι θέσεις της νέας κυβέρνησης της ΝΔ. Γι' αυτό, το κτίριο της ΓΣΕΕ αποτέλεσε κατά την προεκλογική περίοδο ένα μεγάλο εκλογικό κέντρο της ΝΔ και πέρασαν από αυτό δεκάδες στελέχη της, υπουργοί, υποψήφιοι βουλευτές, από τον Χατζηδάκη και τον Βορίδη έως τον Πλεύρη και τον Μπογδάνο».

Θύμισε επίσης ότι το 2018, στην προσπάθεια της τότε κυβέρνησης να παρέμβει στον συνδικαλιστικό νόμο και στο δικαίωμα στην απεργία, οι συνδικαλιστικές αυτές ηγεσίες «όχι μόνο έλαμψαν διά της απουσίας τους, αλλά έκαναν τα αδύνατα δυνατά ώστε να μην υπάρχει απεργιακή απάντηση, να μη συνεδριάσουν τα όργανα των συνδικαλιστικών οργανώσεων, λέγοντας μάλιστα πως "υπάρχουν και άλλες μορφές πάλης"».

Αλλά και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα, «που σιγά σιγά ξεμυτίζουν», σημείωσε ο συνδικαλιστής, «συνεχίζουν στην ίδια ρότα όσον αφορά τη βρωμιά απέναντι στο ΠΑΜΕ, ενώ στα πρωτοβάθμια σωματεία δεν έχουν καλέσει όχι ΔΣ και ΓΣ για απεργία, αλλά ούτε κιχ δεν έχουν βγάλει».

Ο Θ. Γκώγκος αναφέρθηκε επίσης στα συνέδρια της ΓΣΕΕ και της ΟΙΥΕ, αλλά και στις αρχαιρεσίες Εργατικών Κέντρων στην περιφέρεια, λέγοντας ότι η μάχη που έδωσαν οι ταξικές δυνάμεις για την αποκάλυψη και την απόκρουση της νοθείας «εξελίσσεται και πρέπει να καταγραφεί ως μία σημαντική παρέμβαση απέναντι σε έναν σχεδιασμό της εργοδοσίας και του κράτους μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Είναι προφανές ότι όταν εμείς μιλάμε για ανασύνταξη του κινήματος, με τους όρους και τους δείκτες που μετράμε για αυτήν, την ίδια στιγμή υπάρχει ένας αντίστοιχος σχεδιασμός από την ανάποδη που έχουν το κράτος, η εργοδοσία και οι άνθρωποί της».

«Το μέτωπο ενάντια στη νοθεία και τους μηχανισμούς δεν είναι καινούργιο», πρόσθεσε ο Ν. Μαυροκέφαλος και εξήγησε: «Πάντα το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα πάλευε ενάντια σε τέτοια φαινόμενα. Ομως τα τελευταία χρόνια αυτή η κατάσταση οξύνθηκε, με κυρίαρχο φαινόμενο τη συμμετοχή των ίδιων των εργοδοτών και των διευθυντών τους στα συνδικάτα. Αυτοί έφτιαχναν τις εκλογές, συμμετείχαν στα ψηφοδέλτια, εκλέγονταν στις διοικήσεις, με εμβληματικό το παράδειγμα των σούπερ μάρκετ.

Τα συνδικάτα και οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, όσοι επιπλέον δεν ανέχονταν αυτήν την κατάσταση, απευθύνθηκαν πρώτα και κύρια μέσα στους χώρους δουλειάς. Οργανώθηκαν χιλιάδες περιοδείες σε όλη την Ελλάδα. Τέθηκε το θέμα σε Διοικητικά Συμβούλια και Γενικές Συνελεύσεις. Βγήκαν ανακοινώσεις, γράφτηκαν άρθρα, φτιάχτηκαν χιουμοριστικά βίντεο.

Δεν μας προκάλεσε καμία εντύπωση ότι σε πολλούς χώρους δουλειάς μάς ρωτούσαν "τι είναι το ΓΣΕΕ". Πραγματικά οι εργαζόμενοι τόσα χρόνια σε πολλές επιχειρήσεις και κλάδους δεν τους ήξεραν, δεν τους είχαν δει ποτέ. Αυτά τα φαινόμενα καταδικάστηκαν πλατιά. Δεν βρέθηκε ούτε ένας πραγματικός εργαζόμενος να τους υπερασπιστεί στους χώρους δουλειάς. Μας έλεγαν όλοι "συνεχίστε, καλά κάνετε".

Επιπλέον, αυτό το μέτωπο μας έδωσε τη δυνατότητα να συναντηθούμε με πολλούς συνδικαλιστές που προέρχονταν από άλλες συνδικαλιστικές και πολιτικές αφετηρίες, δεν ανέχονταν όμως αυτήν την κατάσταση. Συνδικαλιστές και σωματεία που είχαμε με πολλούς συναντηθεί στους δρόμους τους αγώνα παρά τις διαφορές μας, στους αγώνες για τις ΣΣΕ, το Ασφαλιστικό και αλλού.

Ανοιξε μια μεγάλη συζήτηση μέσα στην εργατική τάξη για το μέλλον του συνδικαλιστικού κινήματος. Για τα αιτήματα και την προοπτική της πάλης των συνδικάτων κόντρα στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και των επιχειρηματικών ομίλων. Για συνδικάτα εργατών και όχι των εργοδοτών, που να είναι δίπλα στους εργαζόμενους και όχι απέναντί τους, που θα υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους. Που θα δουλεύουν δραστήρια για την οργάνωση των εργαζομένων, με μαζικές και δημοκρατικές διαδικασίες. Αυτή η συζήτηση αγκαλιάζει και συσπειρώνει ολοένα περισσότερα συνδικάτα και συνδικαλιστές. Είμαστε σε μια ελπιδοφόρα πορεία».

Πιάνοντας από εκεί το νήμα, ο Θ. Γκώγκος πρόσθεσε ότι «η δουλειά που κάνουμε σήμερα για την οργάνωση των εργαζομένων είναι δύσκολη και κοπιαστική. Μετά τη βροχή, λέει ο λαός μας, κάποιοι κοιτάνε τις λάσπες και κάποιοι το ουράνιο τόξο. Εμείς είμαστε με τους δεύτερους! Κοιτάμε τη διέξοδο, κοιτάμε τις δυνατότητες οργάνωσης νέων δυνάμεων με προσανατολισμό στους νέους εργαζόμενους, διότι είναι από τους πιο σημαντικούς δείκτες στην ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Είναι ανάγκη να πάρουμε πρωτοβουλίες οργάνωσης αυτού του κόσμου, να συγκροτήσουμε νέα σωματεία εκεί που υπάρχουν εργαζόμενοι ανοργάνωτοι και βασανίζονται, εκεί που φαίνεται πως υπάρχει κενό. Πρέπει να έχουμε σταθερά το μάτι καταρχάς σε στρατηγικούς τομείς και κλάδους της οικονομίας και σε μεγάλους χώρους δουλειάς, όπου εργάζονται εκατοντάδες εργαζόμενοι με διάφορες μορφές απασχόλησης, μισοάνεργοι - μισοεργαζόμενοι.

Οι συσχετισμοί δεν είναι στατικοί, δεν μπορεί να υπάρχει αποδοχή τους, άλλο αν γνωρίζουμε σήμερα ότι είναι αρνητικοί. Ανασύνταξη σημαίνει αλλαγή συσχετισμών, με οργάνωση πρώτα και κύρια στους χώρους δουλειάς. Μπορεί για παράδειγμα να υπάρχει ένα ΔΣ σε ένα χώρο δουλειάς που να είναι "λερωμένο" και εργοδοτικό, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως το ίδιο είναι και οι εργαζόμενοι, τους οποίους κάποιες φορές, άθελά μας, τους ταυτίζουμε.

Αντίστοιχα, σε ένα ΔΣ μπορεί να υπάρχουν - και έχουν υπάρξει - περιπτώσεις που καταγράφηκε διαφοροποίηση από αυτές τις δυνάμεις, όχι απαραίτητα απόσπαση, δεν κερδίσαμε αυτόν τον άνθρωπο ούτε πολιτικά ούτε συνδικαλιστικά, αλλά ακόμα και η ουδετεροποίηση είναι ένα βήμα και για αυτούς και για εμάς, που πρέπει να το μετράμε στη δουλειά μας.

Το επόμενο διάστημα έχουμε κάποιες εκκρεμότητες. Πρέπει να γίνουν τα συνέδρια στην ΟΙΥΕ και στη ΓΣΕΕ, και όπως φαίνεται δεν θα αργήσουν! Η δέσμευση είναι μία. Οτι τη μάχη που αρχίσαμε για συνέδρια εργατών θα την πάμε μέχρι τέλους, ανεξαρτήτως της επίθεσης που θα δεχτούμε και είναι εν γνώσει μας».

Κλείνοντας τη συζήτηση, ο Ν. Μαυροκέφαλος σημείωσε: «Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δίνουν όλες τους τις δυνάμεις στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους, στις πόλεις και στα χωριά, ώστε νέες δυνάμεις να μπουν στην ταξική πάλη, να οργανωθούν απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος της.

Να συνειδητοποιηθούν πλατύτερα οι βασικές αιτίες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Γιατί υπάρχει η εκμετάλλευση, η φτώχεια, η ανεργία. Γιατί υπάρχει τεράστιος πλούτος συσσωρευμένος στα χέρια των λίγων, όταν οι πολλοί υποφέρουν. Ποιοι είναι οι λόγοι που δεν ικανοποιούνται οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων.

Σήμερα, με την τεράστια ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης, μπορεί να γίνει ακόμα πιο κατανοητό ότι οι παράγοντες που εμποδίζουν την κοινωνική ανάπτυξη και την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών είναι το ίδιο το σύστημα της αδικίας, ο καπιταλισμός. Που προωθεί τον ατομισμό, την αποξένωση, τη ναρκω-κουλτούρα, τους πολέμους και την προσφυγιά.

Που δεν θέλει να υπάρχουν σταθερή δουλειά με δικαιώματα, δημόσια και δωρεάν Υγεία, Παιδεία, Ασφάλιση, Πρόνοια υψηλού επιπέδου. Που δεν θέλει ο πολιτισμός και ο αθλητισμός να είναι βασικά στοιχεία της κοινωνικής ανάπτυξης κάθε εργαζόμενου και εργαζόμενης, κάθε νέου και νέας.

Μπορούμε να ζήσουμε διαφορετικά. Μπορούμε να φτιάξουμε ένα άλλο παρόν και ένα άλλο μέλλον. Φτάνει να παλέψουμε ενάντια στα παράσιτα, τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους, που έχουν την εξουσία και κλέβουν τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι».