Με τα ποσοστά όσων δηλώνουν ότι «με το σοσιαλισμό ζούσαμε καλύτερα» στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες να αυξάνονται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια, με τις δημοσκοπήσεις στην καρδιά των ΗΠΑ να αποτυπώνουν αυξανόμενη την «έλλειψη εμπιστοσύνης» στον καπιταλισμό όπως και τη θετική στάση απέναντι στο σοσιαλισμό, αλλά και με διάχυτη την ανησυχία των αστικών επιτελείων για την αστάθεια της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας, μόνο τυχαία δεν είναι τα όλο και πιο συχνά αντικομμουνιστικά ξεσπάσματα από την ΕΕ και άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Πιο πρόσφατο παράδειγμα το «κοινό ψήφισμα» του Ευρωκοινοβουλίου, επεξεργασμένο από τις πιο αντιδραστικές ακροδεξιές δυνάμεις, που υπερψηφίστηκε από ευρωβουλευτές του Λαϊκού Κόμματος, Σοσιαλδημοκράτες, «Πράσινους» και ακροδεξιούς.

Το ψήφισμα, σύμφωνο με την επίσημη ιδεολογία της ΕΕ, δηλαδή με το δόγμα εξίσωσης του φασισμού με τον κομμουνισμό, φτάνει να χρεώνει στη Σοβιετική Ενωση το φταίξιμο για το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι εμπνευστές του φέρνουν μάλιστα ως «τεκμήριο» το Σύμφωνο Μόλοτοφ - Ρίμπεντροπ και με βάση αυτό ζητούν μια νέα «Νυρεμβέργη», αυτήν τη φορά για τον κομμουνισμό! Το ιδεολόγημα των «δύο ολοκληρωτισμών», ώστε να αθωωθεί ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός και να απαξιωθεί ο κομμουνισμός, αντικειμενικά εξωραΐζει το φασισμό, δίνει αέρα στα πανιά του για να ξεδιπλώσει τη δηλητηριώδη εγκληματική ιδεολογία του.

Η μέθοδος που ακολουθεί το αντικομμουνιστικό ψήφισμα είναι η γνωστή: Με επικλήσεις στην «ελευθερία» και τη «δημοκρατία» συσκοτίζει το γεγονός ότι ο φασισμός είχε και έχει ως μήτρα του την καπιταλιστική ανάπτυξη, προσπαθώντας να τον παρουσιάσει σαν κάτι έξω από την αστική εξουσία, σαν μια «παραφωνία». Τα αστικά επιτελεία αποσυνδέουν τον καπιταλισμό από το φασισμό, παραμερίζοντας ουσιαστικά το ρόλο της οικονομίας στην ιστορική εξέλιξη. Παρακάμπτουν το γεγονός ότι και η φασιστική Ιταλία και η ναζιστική Γερμανία δεν ήταν απλά κάποιες περιπτώσεις «ακραίων ολοκληρωτικών καθεστώτων», όπως λέει το ανιστόρητο ψήφισμα, αλλά καπιταλιστικά κράτη και μάλιστα τα «αδικημένα» από τη μοιρασιά του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Ετσι, αξιοποίησαν το φασισμό, για να συντρίψουν τον «εσωτερικό εχθρό» και να προετοιμαστούν αναλόγως για τις πολεμικές αναμετρήσεις, ώστε να αναβαθμιστούν οι θέσεις των αστικών τους τάξεων στον διεθνή ανταγωνισμό.

Από τη μεριά τους, οι απολογητές του καπιταλισμού, οι σύγχρονοι «ιεροεξεταστές», που εγκαλούν π.χ. έναν προς έναν τους Ελληνες ευρωβουλευτές που τόλμησαν να μη στηρίξουν το κατάπτυστο ψήφισμα, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να υπερασπιστούν την καπιταλιστική εξουσία. Δεν επιχειρούν έστω και στοιχειωδώς να επιχειρηματολογήσουν για την ανωτερότητα του καπιταλισμού και γι' αυτό καταφεύγουν στο τελευταίο τους όπλο: Στην κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού, βολεύοντας την προπαγάνδα τους στις αναφορές περί των «δύο ολοκληρωτισμών» και μηρυκάζοντας γύρω από το Σύμφωνο Μόλοτοφ - Ρίμπεντροπ. Τι κι αν αρκετά χρόνια πριν από το 1939, που υπογράφτηκε το εν λόγω σύμφωνο, ο πόλεμος ήδη μαινόταν, με τον Χίτλερ να έχει αποθρασυνθεί από την «πολιτική κατευνασμού» που ακολουθούσαν οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις; Τι κι αν είχε προηγηθεί το Σύμφωνο του Μονάχου, μεταξύ της Αγγλίας, της Γαλλίας, της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας, με το οποίο «παρέδιδαν» στον Χίτλερ εδάφη της Τσεχοσλοβακίας; Τι κι αν η ιστορική αλήθεια έχει καταγράψει ότι συνεργάτες των ναζί ήταν οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι, οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες, αυτοί δηλαδή που η ΕΕ στηρίζει από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα; Τι κι αν οι ναζί, που τσακίστηκαν από την ΕΣΣΔ, βρήκαν τη θαλπωρή μεταπολεμικά σε κράτη - ηγέτες της σημερινής ΕΕ, όπως στην τότε Δυτική Γερμανία, στελεχώνοντας τον κρατικό μηχανισμό της; Ψιλά γράμματα όλα αυτά για τους παραπάνω, που αρκούνται στη σταλινολογία, για να σπείρουν το δηλητήριο του αντικομμουνισμού.

Ομως τα 20 εκατομμύρια νεκρών της Σοβιετικής Ενωσης, αριθμός ασύλληπτος σε σχέση με τις απώλειες που είχαν όλοι μαζί οι «Δυτικοί Σύμμαχοι», αποτελούν ακόμα και σήμερα τη βαθιά κόκκινη γραμμή που χωρίζει το σοσιαλισμό και το ναζισμό. Περισσότερο από όλους «αναγνωρίζει» ο ίδιος ο Χίτλερ το σοσιαλισμό ως θανάσιμο εχθρό του, λέγοντας π.χ. τον Μάρτη του 1941, και προαναγγέλλοντας την ιμπεριαλιστική επίθεση στην ΕΣΣΔ, για την οποία άλλωστε αδημονούσαν και οι «σύμμαχοι»: «Σύγκρουση δύο ιδεολογιών, συντριπτική καταγγελία του μπολσεβικισμού ως κοινωνικό έγκλημα. Ο κομμουνισμός αποτελεί έναν τεράστιο κίνδυνο για το μέλλον. (...) Αυτός ο πόλεμος θα είναι πολύ διαφορετικός από τον πόλεμο στη Δύση. (...) Οι διοικητές πρέπει να κάνουν τη θυσία να ξεπεράσουν τις προσωπικές τους αναστολές».

Οσο για αυτούς που σήμερα προσπαθούν να συγκαλύψουν ότι ο φασισμός είναι γέννημα - θρέμμα του καπιταλισμού, είναι χαρακτηριστικό ότι οι αστοί πολιτικοί δεν θεωρούσαν πάντα «ακραία ιδεολογία» το ναζισμό. Ο ίδιος ο Τσόρτσιλ έλεγε π.χ. για τον Μουσολίνι, το 1922: «Αν ήμουν Ιταλός, είμαι σίγουρος ότι θα ήμουν ολόψυχα μαζί σας από την έναρξη της θριαμβευτικής σας πάλης ενάντια στις κτηνώδεις ορέξεις και πάθη του Λενινισμού. Θα πω όμως και μια λέξη για τη διεθνή διάσταση του φασισμού. Εξωτερικά, το κίνημά σας προσέφερε υπηρεσία σε ολόκληρο τον κόσμο (...) Η Ιταλία έδειξε πως υπάρχει τρόπος καταπολέμησης των ανατρεπτικών δυνάμεων (...) προσέφερε το αναγκαίο αντίδοτο στο ρωσικό δηλητήριο. Από δω και πέρα κανένα μεγάλο έθνος δεν θα στερείται των ύστατων μέσων για την προστασία του από την καρκινογόνο ανάπτυξη του Μπολσεβικισμού».

Ομως, δεν υπάρχει πιο εύγλωττη τοποθέτηση, από αυτή των ίδιων των καπιταλιστών με τον Γερμανό μεγαλοβιομήχανο Κρουπ να δηλώνει το 1934, ένα χρόνο μετά την άνοδο του Χίτλερ στη διακυβέρνηση, ότι «ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνισμού) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο...». Είναι το ίδιο «δόγμα», που ακόμα και σήμερα αποστρέφονται οι υπηρέτες της πλουτοκρατίας, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αποκόψουν την επαφή του λαού και της νεολαίας με την κομμουνιστική ιδεολογία.

Ο φασισμός, λοιπόν, δεν αποτελεί τον «αντίθετο πόλο» της (αστικής) δημοκρατίας, όσο κι να προσπαθούν τα αστικά επιτελεία να τον παρουσιάσουν ως τέτοιο. Είναι η άλλη όψη της εξουσίας των μονοπωλίων.

Απόδειξη του ποιος ωφελείται από τα ανιστόρητα αντικομμουνιστικά ψηφίσματα είναι το γεγονός ότι ο πρώτος που έσπευσε να εκμεταλλευτεί το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας είναι ο εγκληματίας - υπόδικος ναζί ευρωβουλευτής Γ. Λαγός. Ο φασίστας και πρώην χρυσαυγίτης κατέθεσε Ερώτηση προς το Ευρωκοινοβούλιο, καλώντας το να υλοποιήσει τις κατευθύνσεις του κατάπτυστου κειμένου, ξεκινώντας από τις Βρυξέλλες την αποκαθήλωση οποιουδήποτε στοιχείου θυμίζει ότι ο κομμουνισμός τσάκισε το φασισμό, όπως π.χ. την ονομασία «Στάλινγκραντ» σε μία από τις οδούς της πρωτεύουσας του Βελγίου.

Η σοσιαλιστική Επανάσταση το 1917 στη Ρωσία, η απαρχή της οικοδόμησης μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από τον στενό κορσέ του καπιταλιστικού κέρδους απέδειξε ότι αποτελεί το απόλυτα εχθρικό έδαφος για το φασισμό. Στα 70 χρόνια σοσιαλιστικής οικοδόμησης, στην ΕΣΣΔ έζησαν ειρηνικά και αρμονικά δεκάδες έθνη και εθνότητες, πολλά από αυτά με προαιώνιες έχθρες μεταξύ τους, κληρονομημένες από τα πρότερα εκμεταλλευτικά συστήματα και τους ανταγωνισμούς που τα χαρακτηρίζουν. Κι όμως οι εθνικισμοί, τα ακροδεξιά μορφώματα, οι φασιστικές αντιλήψεις επανεμφανίστηκαν μαζί με την καπιταλιστική παλινόρθωση, μαζί με τον «άνεμο δημοκρατίας» που φύσηξε ύστερα από το 1989. Τότε ξεκίνησε από τις αστικές κυβερνήσεις η αποκαθήλωση των «κομμουνιστικών συμβόλων», που η ΕΕ σήμερα συστήνει να ξηλωθούν πάραυτα. Τότε, με φερετζέ την «άρνηση των ολοκληρωτισμών», ξεκίνησαν οι φυλακίσεις βετεράνων αντιστασιακών κομμουνιστών και οι αποκαταστάσεις των συνεργατών των ναζί.

Τι είναι αυτό που δεν ανέχεται η ΕΕ, βαφτίζοντάς το «ολοκληρωτισμό»; Την άρνηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. «Ολοκληρωτισμός» για τους καπιταλιστές και τα όργανά τους είναι η κατάργηση της δυνατότητας σε μια χούφτα εκμεταλλευτές να ιδιοποιούνται τον πλούτο που παράγει η πλειοψηφούσα στην κοινωνία εργατική τάξη. Θεωρούν συνώνυμο του «ολοκληρωτισμού» την αναγκαία για την ανθρωπότητα κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και συνώνυμο της «ελευθερίας» το ξεζούμισμα των εργαζομένων. «Ελευθερία» είναι οι δουλειές λάστιχο, οι μισθοί πείνας, τα επιδόματα ακραίας φτώχειας, ενώ «ολοκληρωτισμός» είναι η μόνιμη και σταθερή δουλειά, η δημόσια και δωρεάν Υγεία και Παιδεία, η Κοινωνική Ασφάλιση, η κατοχύρωση της ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών. Αυτά είναι τα πραγματικά «εγκλήματα» που στην πραγματικότητα δεν μπορούν να συγχωρήσουν στην ΕΣΣΔ και στο σοσιαλισμό και όχι φυσικά τα παραμύθια περί «σταλινικών διώξεων»...

Ματαιοπονούν αν νομίζουν ότι με τα παχυλά κονδύλια που τάζουν για το ξαναγράψιμο της Ιστορίας θα εμποδίσουν το μέλλον, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Ομως το μέλλον αυτό, που το φωτίζει η σύγχρονη ταξική πάλη και τα διδάγματα από την ηρωική Ιστορία των λαών που αγωνίζονται και νικούν, δεν μπορεί να εμποδιστεί από ψηφίσματα. Οσο ο καπιταλισμός δείχνει ότι αντιμετωπίζει σαν θανάσιμο εχθρό του το κομμουνιστικό κίνημα, παρ' όλα τα σοβαρά στρατηγικά προβλήματα που έχει, τόσο οι σύγχρονοι κομμουνιστές παίρνουν θάρρος, σηκώνουν πιο ψηλά τη σημαία.

Οσο δύσκολο κι αν φαντάζει σήμερα, το κίνημα θα ανασυνταχθεί και θα περάσει στην αντεπίθεση, οι συσχετισμοί θα αλλάξουν ξανά. Η πραγματική ελευθερία, που βρίσκεται στην ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, αργά ή γρήγορα, θα κατακτηθεί από την εργατική τάξη. Γιατί τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, οι κρίσεις του, οι ανταγωνισμοί είναι αυτά που διαμορφώνουν το έδαφος για νέα ανάταση του κομμουνιστικού κινήματος. Αυτό είναι που φοβίζει τους υπερασπιστές της αστικής εξουσίας, που «καθοδηγεί» τα ψέματά τους και την ιστορική διαστρέβλωση.