ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ.--

Εγινε χτες η ανάληψη της Προεδρίας από τον περονιστή Αλμπέρτο Φερνάντες, με τη συμμαχία «Μέτωπο Ολων» (περονιστές, διάφορες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, με στήριξη και του ΚΚ Αργεντινής, στο όνομα «να φύγει η δεξιά»), τον νικητή των προεδρικών εκλογών της 28ης Οκτώβρη. Είχε επικρατήσει με 48,10% έναντι του απερχόμενου νεοφιλελεύθερου Προέδρου Μαουρίσιο Μάκρι, που πήρε το 40,37%, ενώ αντιπρόεδρος στην κυβέρνησή του είναι η πρώην Πρόεδρος της χώρας Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρσνερ (σύζυγος του επίσης Προέδρου, από το 2003 έως το 2007, Νέστορ Κίρσνερ).

Οπως φάνηκε και στη χτεσινή εισαγωγική ομιλία του νέου Προέδρου στο Κογκρέσο της χώρας, αυτό που διαφοροποιεί τις δύο διαχειριστικές αστικές πολιτικές δυνάμεις, πέρα από τις εμφανείς ρητορικές αναφορές στο λαϊκό κίνημα, είναι το οικονομικό μείγμα που θα επιτρέψει να πάρει μπρος η μηχανή της καπιταλιστικής ανάπτυξης, προβάλλοντας την ανάγκη να αμβλυνθεί η ακραία φτώχεια, που αγγίζει το 40,8% του πληθυσμού, σε περίοδο ύφεσης (-3%) του ΑΕΠ για το 2019. Η πείρα από τον περονισμό στην Αργεντινή (από τον πολιτικό και στρατιωτικό Χουάν Περόν, Πρόεδρο τις δεκαετίες του 1950 και του 1970), όπως και η πιο πρόσφατη εμπειρία στον 21ο αιώνα με τους Κίρσνερ, επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για ένα είδος λαϊκισμού με στοιχεία κεϊνσιανισμού και σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, που πέρα από κάποια υποτυπώδη μέτρα για τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα δεν μπορεί να προσφέρει ουσιαστική βελτίωση της ζωής του λαού, παρότι προβάλλεται ως δήθεν «αριστερή» πολιτική, όπως πανηγυρίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας. Και αυτό γιατί και στην Αργεντινή και άλλες χώρες τον πλούτο που παράγουν οι εργάτες τον λυμαίνονται οι μονοπωλιακοί, ντόπιοι και ξένοι, όμιλοι. Η στήριξη του Φερνάντες από σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές του λεγόμενου «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα» και της «μεικτής οικονομίας» δεν αλλάζει την πραγματικότητα ότι χωρίς σύγκρουση με την εξουσία του κεφαλαίου δεν μπορούν να υπάρξουν ριζικές αλλαγές για τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Φερνάντες μίλησε για ανάγκη «νέου κοινωνικού συμβολαίου» που θα είναι «αδελφικό και αλληλέγγυο», δηλαδή για ταξική συνεργασία, όπου υποτίθεται οι πιο πλούσιοι θα κληθούν να συνεισφέρουν περισσότερο, σε σχέση με τα λαϊκά στρώματα που οδηγήθηκαν στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Ετσι, υποσχέθηκε καπιταλιστική ανάπτυξη ...με «κοινωνική δικαιοσύνη», επενδύσεις στην καινοτομία, στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων και των γυναικών, στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, αλλά και διαπραγμάτευση του χρέους της χώρας με τα διεθνή πιστωτικά ιδρύματα. Δηλαδή, παρότι περίτεχνα το συγκαλύπτει, η νέα σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση δεν πρόκειται να αλλάξει ουσιαστικά τη χαραγμένη πολιτική με τη σύναψη από την κυβέρνηση Μάκρι δανείου 54 δισ. δολαρίων από το ΔΝΤ. Οπως είπε ο νέος Πρόεδρος, στο όνομα της «καμένης γης» που παρέλαβε, «οι βελτιώσεις για τους πιο αδικημένους θα γίνουν σταδιακά και θα πάρουν χρόνο, μέχρι να ανακάμψει η οικονομία» (βλέπε η μεγαλύτερη κερδοφορία των καπιταλιστών).

Την προσπάθεια της τουρκικής αστικής τάξης να αναλάβει σημαντικότερο ρόλο και προς την κεντρική Ασία (που αποκτά όλο και σημαντικότερη θέση στο συσχετισμό μεταξύ ΗΠΑ - Ρωσίας - Κίνας) ανέδειξε η 9η συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών του σχήματος «Καρδιά της Ασίας - Διαδικασία της Κωνσταντινούπολης» («Heart of Asia - Istanbul Process»), που έγινε τη Δευτέρα στην Πόλη.

Στη συνάντηση προήδρευσε ο Τούρκος Πρόεδρος Ρ. Τ. Ερντογάν μαζί με τον Αφγανό ομόλογό του Ασράφ Γάνι, δεδομένου ότι πρόκειται για ετήσια συνάντηση που καθιερώθηκε από το 2011, με πρωτοβουλία της Τουρκίας και βασικό αντικείμενο την υποστήριξη του Αφγανιστάν και μιας ειρηνικής διευθέτησης στη χώρα.

Σε Τελικό Ανακοινωθέν που δόθηκε στη δημοσιότητα σημειώνεται ότι «μια πολιτική διευθέτηση που θα γίνει αντικείμενο διαπραγμάτευσης χωρίς αποκλεισμούς παραμένει κρίσιμη» για την «ειρήνευση στο Αφγανιστάν», ενώ αναγνωρίζονται όλα τα τραπέζια παζαριών στα οποία πρωτοστατούν ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα: Η «Μορφή Διαβουλεύσεων» της Μόσχας, οι τριμερείς διαβουλεύσεις Κίνας - Ρωσίας - ΗΠΑ, η τετραμερής συνάντηση Κίνας - Ρωσίας - ΗΠΑ - Πακιστάν, η «Διαδικασία της Καμπούλ» και οι διαπραγματεύσεις Καμπούλ - Ταλιμπάν, στις οποίες πρωτοστατούν οι ΗΠΑ.

Στη «Διαδικασία της Κωνσταντινούπολης» πλήρη μέλη είναι οι Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Πακιστάν, Αφγανιστάν, Ιράν, Καζακστάν, Κιργιστάν, Τατζικιστάν, Τουρκμενιστάν, Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Αζερμπαϊτζάν, Ουζμπεκιστάν και Τουρκία. Οι ΗΠΑ ανήκουν στις λεγόμενες «υποστηρίκτριες χώρες» (supporting countries).