Το λεγόμενο σχέδιο των ΗΠΑ «για την ειρήνη και την ευημερία του Παλαιστινιακού και του Ισραηλινού λαού», όπως ξεδιάντροπα λέγεται, που παρουσιάστηκε την Τρίτη το βράδυ, ήρθε να επιβεβαιώσει αυτό που αναμενόταν, δηλαδή τη θωράκιση της ισραηλινής κατοχής, την επί χρόνια κλοπή της παλαιστινιακής γης από το κράτος του Ισραήλ, έναν από τους σημαντικότερους συμμάχους του ευρωατλαντικού άξονα στην περιοχή. Η αναγνώριση των εποικισμών, που κάνουν την παλαιστινιακή γη να μοιάζει με ...«ελβετικό τυρί», με διάσπαρτες νησίδες και την πολύπαθη Λωρίδα της Γάζας, καθιστά αδύνατη τη δημιουργία ενός βιώσιμου και κυρίαρχου κράτους, στα όρια πριν από το 1967, όπως προβλεπόταν άλλωστε και από τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ.

Ο σχεδιασμός που «ξετυλίγεται» με την πρόταση του Αμερικανού Προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ, για το Παλαιστινιακό εντάσσεται στο ευρύτερο σχέδιο των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ που σηματοδοτήθηκε με τον όρο «Μεγάλη Μέση Ανατολή» και παρουσιάστηκε το 2003. Σήμερα, σε περίοδο ακόμα μεγαλύτερης όξυνσης των αντιθέσεων στην περιοχή, από τη Βόρεια Αφρική και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο έως το Ιράν, για ενεργειακούς πόρους, αγωγούς, αγορές και σφαίρες επιρροής, το σχέδιο αυτό αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία απέναντι στα συμφέροντα των ανταγωνιστών, όπως η Ρωσία, η Κίνα και άλλοι, που επίσης παρεμβαίνουν στην περιοχή. Για να θυμηθούμε πώς ξεκίνησε το σχέδιο αυτό, ήταν τον Νοέμβρη του 2003 όταν ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζ. Μπους, σε ομιλία στο «Εθνικό Ιδρυμα Δημοκρατίας», είχε θέσει ως στόχο την «ανασυγκρότηση» της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής», σε όλο το τόξο από το Ιράκ μέχρι τη Βόρεια Αφρική, με προσαρμογές συνόρων και την ανάδειξη καθεστώτων που θα στήριζαν τα συμφέροντα των ΑμερικανοΝΑΤΟικών και των συμμάχων τους στην περιοχή.

Με πρόσχημα τα υποτιθέμενα «όπλα μαζικής καταστροφής» και την «αποκατάσταση της δημοκρατίας», τον Μάρτη του 2003 δόθηκε το «εναρκτήριο λάκτισμα», με την ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Ιράκ. Ακολούθησαν ωμές παρεμβάσεις και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, χώρες της ΕΕ, πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου και το Ισραήλ, με βασική επιδίωξη την ανατροπή καθεστώτων που δεν «ευθυγραμμίζονταν» με τις επιδιώξεις και τους σχεδιασμούς τους, ή προωθούσαν την ανάπτυξη οικονομικών και στρατιωτικών σχέσεων με ανταγωνιστικά στρατόπεδα, κυρίως με τη Ρωσία και την Κίνα. Αυτό έγινε, για παράδειγμα, στη Λιβύη, με τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη», ενώ ανάλογες κινήσεις, στο έδαφος υπαρκτών λαϊκών αντιδράσεων και ενδοαστικών αντιθέσεων, υπήρξαν σε Τυνησία, Αίγυπτο, Συρία και σήμερα στο Ιράν. Τη διείσδυση στην περιοχή της ευρείας Μέσης Ανατολής που ξεκίνησε ο Μπους, πήγε ένα βήμα πιο πέρα ο φέρελπις «ανανεωτής» και βραβευμένος προκαταβολικά με Νόμπελ Ειρήνης, Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος ...εμπέδωσε την ιμπεριαλιστική ειρήνη με τις επεμβάσεις σε Λιβύη (2011) και Συρία (2014), όπου ακόμα οι λαοί τους βιώνουν το θάνατο, την καταστροφή, τη φτώχεια και την αναγκαστική προσφυγιά.

Στο πλαίσιο της ίδιας προσπάθειας, εδραίωσης και επέκτασης των ευρωατλαντικών συμφερόντων στην περιοχή, είναι ενταγμένο και το σημερινό σχέδιο για το Παλαιστινιακό, παίρνοντας υπόψη τις καινούργιες συνθήκες που δημιουργούν η ενίσχυση του ρόλου της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή, η ένταση στις σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας και άλλοι παράγοντες που επιδρούν στον περιφερειακό και διεθνή συσχετισμό. Στην πραγματικότητα, η πρόταση των ΗΠΑ ενισχύει το ρόλο του Ισραήλ ως πυλώνα του σχεδιασμού τους στη Μέση Ανατολή, σε μια περίοδο που οξύνεται η αντιπαράθεση με το Ιράν και προωθούνται διευθετήσεις σε όλη την περιοχή, με παζάρια που περιλαμβάνουν επίσης την Ανατ. Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική. Απ' αυτήν τη σκοπιά, είναι μια κίνηση που ρίχνει λάδι στη φωτιά των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, όπως έδειξε και η ακαριαία απορριπτική αντίδραση της Τουρκίας και του Ιράν στην αμερικανική πρόταση. Επιπλέον, δημιουργείται προηγούμενο, γιατί νομιμοποιούνται ως τετελεσμένα τα εγκλήματα της κατοχής και της κλοπής γης, διαμορφώνοντας το έδαφος και για άλλες ανάλογες «διευθετήσεις» στην περιοχή, που θα περιέχουν το σπέρμα μελλοντικών εντάσεων και πολέμων.

Μέσα απ' αυτό το πρίσμα χρειάζεται να δούμε και την ευθύνη της σημερινής και των προηγούμενων ελληνικών κυβερνήσεων, που συμμετέχουν μέχρι τα μπούνια στον επικίνδυνο αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια αναβαθμίζουν τις σχέσεις τους με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, ενώ δεν αναγνωρίζουν το Παλαιστινιακό κράτος, όπως δεσμεύονται από αποφάσεις της Βουλής. Και από πάνω, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν το θράσος να δηλώνουν και αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό! Μετά και το νέο σχέδιο για το Παλαιστινιακό, που ήδη απορρίπτουν οι Παλαιστίνιοι, χρειάζεται να δυναμώσει η αλληλεγγύη στα δίκαια αιτήματα του βασανισμένου αυτού λαού, για κυρίαρχη βιώσιμη και ανεξάρτητη πατρίδα, στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Οπως χρειάζεται να δυναμώσει συνολικά η εναντίωση του λαού στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που βάζουν μπουρλότο στην περιοχή, με την εμπλοκή και της Ελλάδας, όπως γίνεται τώρα με τη Συμφωνία για τις βάσεις, αλλά και με την ανάπτυξη της στρατηγικής συνεργασίας με το Ισραήλ.