Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο του δημοσιογράφου Δημήτρη Σέρβου «Το Παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια», που εκδόθηκε πρόσφατα από τη «Σύγχρονη Εποχή», φρίττει μπροστά σε όσα τράβηξαν οι χιλιάδες ανώνυμες μητέρες της προηγούμενης γενιάς: Μητέρες ηρωικές, που, όμως, δεν τιμήθηκαν ποτέ για όσα προσέφεραν στην πατρίδα, στην κοινωνία και στη νέα γενιά. Ποιοι, άραγε, αναλογίστηκαν τον πόνο όλων αυτών των μανάδων, τα ψυχικά και σωματικά μαρτύρια που είχαν υποστεί τις οδυνηρές μέρες και νύχτες των μεταπολεμικών χρόνων; Αυτές τις σκέψεις κάναμε, διαβάζοντας συγκλονιστικές μαρτυρίες για τις μητέρες ή από μητέρες που για πρώτη φορά αποκαλύπτονται: Το βιβλίο, καρπός μακρόχρονης μελέτης, έρχεται να ρίξει φως στις σκοτεινές πλευρές της ιστορίας μας, που αλλοιώνουν οι παραχαράκτες της - όπως, άλλωστε, κάνουν συνήθως οι νικητές... Με γραπτές μαρτυρίες, ιστορικά και φωτογραφικά στοιχεία, αποκαλύπτεται το μεγάλο έγκλημα του παιδομαζώματος, που οργάνωσε η Φρειδερίκη με την ενεργό συμμετοχή Αμερικανών αξιωματούχων: Ηταν η αρπαγή χιλιάδων παιδιών μέσα από την αγκαλιά των μανάδων τους στα χωριά της Μακεδονίας, της Θράκης, της Ηπείρου, ο εγκλεισμός 55.000 αγοριών και κοριτσιών σε αναμορφωτήρια - φυλακές, η αγοραπωλησία και υιοθεσία βρεφών κυρίως στην Αμερική, ο βασανισμός ανηλίκων, η πλύση εγκεφάλου που τους έκαναν για να μισήσουν τους γονείς, ακόμα και τη μητέρα τους... Κι ακόμα, το δίλημμα που έθεταν στις αγωνίστριες να κάνουν δήλωση ή να χάσουν τα μωρά τους... Ολα αυτά τα αίσχη, όλη αυτή η οδύνη «σκεπάστηκαν» ή αλλοιώθηκαν από την ασύδοτη προπαγάνδα που ακολούθησε τον εμφύλιο πόλεμο που επέβαλαν στον τόπο μας...

«Ηταν τέτοια η "πλύση" στο κεφάλι των παιδιών για να καλλιεργηθεί το μίσος ενάντια και σ' αυτούς τους γονείς τους, γράφει ο ερευνητής, που ένα απ' αυτά στην παιδούπολη - αναμορφωτήριο της Λάρισας όπου το επισκέφθηκε η μάνα του, που μόλις είχε αποφυλακιστεί, φέρνοντάς του γλυκίσματα, εκείνο της είπε: "Μάνα, πόσους σκότωσες;". Γενίτσαρους θέλανε τα παιδιά να απαρνηθούν τους γονείς τους, που ήταν μαχητές του ΔΣΕ ή ακόμα ήταν απλά αριστεροί, προοδευτικοί άνθρωποι».

Πιο αποτελεσματική μέθοδος για να ξεχάσουν τα παιδιά τελείως τις ρίζες τους ήταν να υιοθετηθούν από ξένους. Πώς; «Πολλοί γονείς, γράφει ο Δημήτρης Σέρβος, ή παππούδες και γιαγιάδες - στη φύλαξη των οποίων ήταν τα παιδιά καταδιωκόμενων μαχητών του ΔΣΕ - που δεν είχαν τα μέσα να τα θρέψουν, αναγκάζονταν να τα βάζουν σε ορφανοτροφεία, με την πρόθεση να τα πάρουν πίσω μόλις μπορέσουν. Τα "ιδρύματα" αυτά, που βρίσκονταν κάτω απ' τον έλεγχο της Φρειδερίκης, όταν έφτασε η ώρα να επιστρέψουν τα παιδιά στους φυσικούς τους γονείς ή στους συγγενείς τους, παράδιναν πλαστά πιστοποιητικά δήθεν θανάτου των παιδιών τους, ενώ, αντίθετα, την οικογένεια που επιθυμούσε να υιοθετήσει την προμήθευαν με πλαστά πιστοποιητικά περί δήθεν θανάτου της μητέρας του παιδιού. Να σημειωθεί ότι ακόμη και σήμερα παραμένει άγνωστος ο αριθμός των παιδιών, που υιοθετήθηκαν παράνομα ή νόμιμα από οικογένειες του εξωτερικού». Ετσι, αποφεύχθηκε να γίνουν κι αυτά «μιάσματα», αφού δε γνώρισαν ποτέ την πραγματική μητέρα ή τον πατέρα τους...

Και τα παιδιά, που ήταν κάπως μεγαλύτερα και είχαν ήδη προσβληθεί από το «μικρόβιο»; Πολλά απ' αυτά δολοφονήθηκαν σε ομαδικές σφαγές μαζί με τις μητέρες τους, άλλα εκτελέστηκαν επίσημα (π.χ. στην Κέρκυρα), άλλα σύρθηκαν σε εξορίες και ακόμα μαρτύρησαν στη Μακρόνησο. Παιδιά αμούστακα από 13-17 χρόνων υπέστησαν τα πάνδεινα, όπως αποκαλύπτεται στο βιβλίο και όπως επιβεβαιώνει με την προσωπική του μαρτυρία ο Βασίλης Φυτσιλής σ' ένα άλλο βιβλίο: «Κουβεντιάζοντας με τον Γιάννη - το πικρό οδοιπορικό ενός μικρού αντάρτη». Στο «ειδικό κέντρο ανηλίκων», τα έφεραν σε τέτοια κατάσταση, ώστε να κόβουν τις φλέβες τους, να καταπίνουν τις ουρές από κουτάλια, αναπτήρες, να παίρνουν δηλητήριο για να γλιτώσουν από τη φρικτή ζωή. Κάποια τρελάθηκαν... Αλίμονο σ' αυτά, αλλά και στις μητέρες τους. Τρισαλίμονο και στις εξόριστες αγωνίστριες στη Χίο, που τον Ιούλη του 1948 είδαν να τους αρπάζουν μέσα από τα χέρια 21 παιδιά. Τα έκλεισαν σε ορφανοτροφεία για να αποσπάσουν δηλώσεις από τις μητέρες τους. Ομως, οι γυναίκες έσφιξαν την καρδιά τους μπροστά στη συμφορά: Δεν υπέγραψε καμία! Πάλι από το στρατόπεδο της Χίου, το Μάρτη του 1949, άρπαξαν σαράντα παιδιά, τα μετέφεραν με αρματαγωγά και τα έκλεισαν στις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης. Πολλά απ' αυτά χάθηκαν ή πουλήθηκαν... Κι όμως, αναρωτιόμαστε: Πόσες μητέρες σάπισαν στις φυλακές με τα παιδιά τους να μεγαλώνουν σε ξένα χέρια; Κάποιες δεν άντεξαν και έγιναν νευροπαθείς...

Τα νεαρά κορίτσια είχαν συχνά να αντιμετωπίσουν άλλο είδος βασανιστηρίων. Τις κακοποιούσαν, τις βίαζαν και μετά τις διοχέτευαν σε πορνεία της επαρχίας... Μερικές απ' αυτές ήταν μόλις πάνω από οκτώ χρόνων, όταν κακοποιήθηκαν...

* Σπαρακτικές οι μαρτυρίες του βιβλίου, που αναφέρονται στις μητέρες. Αυτές, λ.χ., που βάδιζαν μέρα - νύχτα με κίνδυνο της ζωής τους για να βρουν καταφύγιο έξω από τα σύνορα, να γλιτώσουν τα παιδιά τους από την πείνα και τους βομβαρδισμούς. Η Ευαγγελία Τόπα - Γουναροπούλου, δασκάλα, που πήρε μέρος σαν υπεύθυνη συνοδός σε αποστολή παιδιών, κατέγραψε το μαρτύριο των μανάδων, που, φορτωμένες τα μικρότερα παιδιά τους, παρακινούσαν όσα μπορούσαν να περπατήσουν να μη μένουν πίσω. Εξαντλητικές πορείες, δάκρυα, τρόμος... μέσα στο σκοτάδι, στις ερημιές. Για πρώτη φορά, δημοσιεύεται έγγραφη μαρτυρία μαχήτριας του ΔΣΕ, που περιέχεται στα αρχεία του Ιστορικού Τμήματος του ΚΚΕ με τίτλο «Ο Χρηστάκης απ' τον Πολύγυρο». Είναι οι περιπέτειες της Λουκίας Χλιάπα, συζύγου αντάρτη, με το μωρό της τεσσάρων μόνο μηνών, που γνώρισε δίπλα στη μάνα του κρατητήρια, χώρους μεταγωγών, θαλασσοπνίγματα, τρικυμίες, εξορία στην Ικαρία, τρομοκρατία. Τη μητέρα του την έβαλαν μαζί με άλλες γυναίκες και γέρους να μαζεύουν νάρκες σε επικίνδυνες περιοχές. Αρρωστη βαριά, δεν άφηναν να τη δει γιατρός, επειδή ο άντρας της ήταν στο βουνό. Για να την τρομοκρατήσουν, όπως και άλλες γυναίκες και να απαρνηθούν τους δικούς τους, τους έδειχναν κεφάλια σκοτωμένων παλικαριών και τις απειλούσαν ότι δε θα επιζήσουν... Το 1948, η μητέρα παίρνει την απόφαση να βγει στο βουνό μαζί με το μικρό...

* ...Μάνα τριών αγοριών, η Σταματίνα Κοροβέση, από την Κοκκινιά, βλέπει να συλλαμβάνουν και τα τρία παιδιά της. Σε παράκλησή της να αφήσουν τουλάχιστον το ανήλικο (17χρονο), ώστε να μπορεί να τη συντηρήσει, τη χτυπάνε και τη βρίζουν: «Παλιόγρια! Αν μπορούσα να πάρω κι εσένα μέσα!».

* Την Αθηνά Τσαντίκου την ξεγυμνώνον και τη βασανίζουν άγρια (σήμερα βρίσκεται μόνο μ' ένα γλουτό). Στο διπλανό κελί βασανίζουν το παιδί της. Η μάνα, γυμνή και κατακρεουργημένη, ακούει τα βογκητά του γιου της και του δίνει κουράγιο: «Μη παιδί μου. Μην πεις ψέματα και πάρεις άλλους στο λαιμό σου. Μη βγάλεις τσιμουδιά...».