Στον χαιρετισμό του, ο πρόεδρος της ΕΕΔΥΕ, Σταύρος Τάσσος, αναφέρθηκε αρχικά στη «μεγάλη όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, για τους υδρογονάνθρακες, τους δρόμους μεταφοράς τους, για τις εργολαβίες ανοικοδόμησης, για το γεωστρατηγικό πλεονέκτημα, που θύματά τους είναι πάντα οι λαοί». Τόνισε ότι «οι λαοί, εντός και εκτός συνόρων κάθε χώρας, που σε περιόδους ιμπεριαλιστικής ειρήνης ζουν με το πιστόλι στον κρόταφο, και σε περιόδους ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων τους σκοτώνουν, καλούνται να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον και χρησιμοποιούνται σαν εργαλείο, στην προκειμένη περίπτωση από την Τουρκία αλλά και την ΕΕ, για να ικανοποιηθεί η απληστία μιας χούφτας παρασίτων. Αυτή είναι και η αιτία του δράματος που ζουν σήμερα οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, αλλά και των πολλών προβλημάτων που έχουν οι κάτοικοι των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου».
Το αντιπολεμικό - αντιιμπεριαλιστικό κίνημα της χώρας μας, η ΕΕΔΥΕ, εκφράζει αμέριστη αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό. Θα συνεχίσουμε την πάλη μας ακόμη πιο δυναμικά το επόμενο διάστημα, απαιτώντας:
Στον δικό της χαιρετισμό εκ μέρους της ΕΕΔΔΑ, η Δέσποινα Μάρκου έκανε μια εκτενή αναφορά στα βάσανα του Παλαιστινιακού λαού από τον ξεριζωμό του 1948 έως σήμερα με τα συνεχή εγκλήματα του ισραηλινού στρατού, την καταστροφή που εκτοξεύει σε 70% - 80% την ανεργία.
Τόνισε ότι «η Παλαιστίνη δεν είναι μόνη» και η ΕΕΔΔΑ θα συνεχίσει την αλληλεγγύη της στον αγωνιζόμενο Παλαιστινιακό λαό για τα δίκαια αιτήματά του. Επίσης, κατήγγειλε «την υποκρισία των ελληνικών κυβερνήσεων διαχρονικά που, ενώ στα λόγια στηρίζουν τα αιτήματα των Παλαιστινίων, στην πράξη υπονομεύουν τον αγώνα τους με τις κάθε είδους συνεργασίες που υπογράφουν με τους Ισραηλινούς στρατοκράτες. Και κάλεσε τον ελληνικό λαό να συμπαρασταθεί στον λαό της Παλαιστίνης με το πιο πολύτιμο όπλο που διαθέτουν οι λαοί της Γης, τη διεθνιστική αλληλεγγύη».
Παίρνοντας το λόγο ο Παλαιστίνιος πρέσβης, Μαρουάν Τουμπάσι, αναφέρθηκε στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στη θέση της Παλαιστίνης, στην καρδιά της Μέσης Ανατολής, προκειμένου να χρησιμεύει σαν βραχίονας της ιμπεριαλιστικής επέκτασης των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας. Χαρακτήρισε μύθο και απάτη ότι το Ισραήλ είναι μια δημοκρατική χώρα, κάτι που ισχυρίζονται όλες οι κυβερνήσεις όπως και η ελληνική. Οπως είπε χαρακτηριστικά, είναι χώρα που δεν σέβεται την ειρήνη, είναι χώρα κατοχής και ασκεί «πολιτική ολοκαυτώματος» κατά των Παλαιστινίων απ' όταν ιδρύθηκε. Ενδεικτικά σημείωσε ότι από το 1967 οι φυλακισμένοι ξεπερνούν το 1 εκατομμύριο, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες εκατό χιλιάδες άνθρωποι έχουν σκοτωθεί από το κράτος του Ισραήλ. Επίσης, συνέχισε «το Ισραήλ είναι ένα κράτος που δεν στοχεύει στην ειρήνη και από τις συμφωνίες από το 1948 και μετά δεν έχει τηρήσει καμία. Με αποτέλεσμα σήμερα να κατέχει το 78% των Παλαιστινιακών εδαφών και σε μας να έχει απομείνει το 22%, και επιπλέον να συνεχίζονται οι σκοτωμοί και ο ξεριζωμός των Παλαιστινίων». Επίσης, ο Παλαιστίνιος πρέσβης επέκρινε τη λεγόμενη «συμφωνία του αιώνα» της αμερικανικής κυβέρνησης, λέγοντας πως «αυτή προβλέπει το Ισραήλ να διατηρήσει το 60% των κατεχόμενων περιοχών και τους εποικισμούς, ενισχύοντάς τους με 200.000 Ισραηλινούς. Από την άλλη, στους Παλαιστίνιους απομένει ένα κράτος που αποτελείται από 110 "νησίδες" οι οποίες επικοινωνούν μεταξύ τους με γέφυρες ή σήραγγες». Οπως τόνισε, πρόκειται «για ένα "κράτος" χωρίς σύνορα να ελέγχει, χωρίς αεροδρόμια κ.ά. ενώ όλη η περιοχή ανατολικά του Ιορδάνη ποταμού προβλέπεται να δοθεί στην ισραηλινή κατοχή. Επίσης, η συμφωνία δεν προβλέπει τίποτα για τα εκατομμύρια πρόσφυγες που εκτοπίστηκαν από τις ισραηλινές επιχειρήσεις από το 1967 και μετά». Ακόμη, ο Τουμπάσι άσκησε κριτική στη σιωπή της ΕΕ μπροστά στη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού, σιωπή που ενθαρρύνει το Ισραήλ να συνεχίζει τα εγκλήματά του. Τέλος, αναφέρθηκε στην πολύτιμη στήριξη του φιλειρηνικού κινήματος, ζητώντας να συνεχιστεί η αλληλεγγύη προς τον Παλαιστινιακό λαό, κάτι που, όπως είπε, είναι ιδιαίτερα σημαντικό για αυτόν.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν εκπρόσωποι της ΟΓΕ και της Πανελλήνιας Ενωσης Συνταξιούχων ΝΑΤ, ενώ μετά ακολούθησε συζήτηση με τους παρευρισκόμενους.
Ο σχολικός εκφοβισμός ή «bullying», όπως έχει επικρατήσει να λέγεται, είναι ένα κοινωνικό ζήτημα, το οποίο θα πρέπει να προσεγγίζει κανείς με επιστημονικούς όρους και προϋποθέσεις, στη βάση επιστημονικών προβληματισμών, που σε αρκετά ζητήματα δεν έχουν καταλήξει ακόμη σε σχέση με τον ορισμό του σχολικού εκφοβισμού.
Ενα τέτοιο σοβαρό ζήτημα δεν μπορεί να αποτελεί αφορμή και πεδίο για τη δημιουργία εντυπώσεων, όπως πολλές φορές επιχειρείται από διάφορους παράγοντες. Θυμίζουμε ότι έχουν σημειωθεί απόπειρες να κατηγοριοποιηθούν ως σχολικός εκφοβισμός και ως «αντικοινωνική» ή «βίαιη» συμπεριφορά ακόμα και εκδηλώσεις αγωνιστικές των ίδιων των μαθητών, που κατά τ' άλλα έχουν το δικαίωμα να ψηφίζουν από τα 17 τους!
Το φαινόμενο αυτό έχει βαθιές κοινωνικές αιτίες και άρα θα πρέπει η προσέγγισή του να γίνεται με τα ανάλογα κριτήρια, συμπεριλαμβάνοντας την οικογένεια και το σχολείο, που λειτουργούν όμως μέσα σε μια κοινωνία και δεν είναι εκτός κοινωνίας, με ό,τι αυτό σημαίνει.
Τι έχουμε μέχρι στιγμής; Από όσο αντιλαμβανόμαστε, όλες οι καμπάνιες γύρω από τον σχολικό εκφοβισμό προβάλλουν ένα σχήμα όπου από τη μία υπάρχουν οι «νταήδες» σε κάποιο σχολείο και από την άλλη οι «ευαίσθητοι». Κατά συνέπεια, όλη η αντιμετώπιση περιορίζεται στο να εκπαιδεύσουμε και τους δύο μέσα από τους κατάλληλους μηχανισμούς συμπεριφοράς, ώστε οι μεν να ελέγξουν την επιθετικότητά τους, να την περιορίσουν, να τη μειώσουν και οι δε να περιορίσουν και να ελέγξουν τους φόβους τους.
Βεβαίως, κάτι τέτοιο πρέπει να γίνεται. Δεν είναι όμως αρκετό. Ούτε λύνεται το πρόβλημα με το να μπαινοβγαίνουν στα σχολεία διάφοροι, να οργανώνουν σεμινάρια και ημερίδες, ερήμην και υποκαθιστώντας τελικά μια κρατική ευθύνη, η οποία σ' αυτόν τον ευαίσθητο τομέα θα πρέπει να είναι αποκλειστική.
Ας σταθούμε λίγο στο σχολείο. Αν και αποτελεί εξ ορισμού έναν συλλογικό χώρο, το ζήτημα είναι εάν λειτουργεί ως τέτοιος, ή αν αποθεώνει τον ανταγωνισμό και πολλές φορές τον ατομισμό. Νομίζουμε ότι όσο ανεβαίνει κανείς τις σχολικές τάξεις, ο ανταγωνισμός είναι ο υπ' αριθμόν 1 στόχος.
Συνεπώς, στη θέση του ανταγωνισμού εμείς λέμε ότι θα πρέπει να μπουν η ομαδικότητα, η αλληλοβοήθεια, η αλληλεγγύη, να γνωρίζουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς, η πολιτεία. Στη θέση του ατομισμού λέμε να μπει η συλλογικότητα. Στη θέση της αδιαφορίας, μιας γενικευμένης κοινωνικής αδιαφορίας πολλές φορές για το τι συμβαίνει γύρω μας, να μπει η οργανωμένη διεκδίκηση. Να καλλιεργούνται η συνεργατικότητα και η ομαδικότητα.
Στο υπάρχον κοινωνικοοικονομικό σύστημα, με την πολιτική όλων των κυβερνήσεων, υπηρετείται το ακριβώς αντίθετο. Οχι μόνο στο σχολείο, αλλά και σε κάθε άλλη πτυχή της ζωής των εργαζομένων και του λαού, κυρίως της νεολαίας, που εκπαιδεύεται στο «ο θάνατός σου η ζωή μου» όταν ψάχνει για δουλειά, όταν ανταγωνίζεται τον συνάδελφο στο χώρο εργασίας ή τον άνεργο κ.τ.λ.
Είναι επίσης απίστευτος ο αριθμός των σκηνών βίας, στις οποίες είναι εκτεθειμένοι μαθητές και μαθήτριες κάθε μέρα. Οχι μόνο στην τηλεόραση. Τώρα έχουμε και το διαδίκτυο. Τι επιπτώσεις έχει άραγε στον ψυχισμό ενός παιδιού, στην επιθετικότητά του; Πώς μπορεί να εκδηλωθεί αυτό; Πώς μπορεί να ελεγχθεί αυτό; Μπορεί το σχολείο ή ο εκπαιδευτικός να τα αντιμετωπίσει όλα αυτά; Δεν μπορούν οι εκπαιδευτικοί να τα αντιμετωπίσουν όλα. Είναι μερικά πράγματα που τους ξεπερνάνε.
Επομένως, η κοινωνική διάσταση του ζητήματος έχει να κάνει με τις συνθήκες στις οποίες εκδηλώνεται αυτό το φαινόμενο, σε ποιο σχολείο, σε ποιες καθιερωμένες αξίες στο σχολείο και στην ίδια την κοινωνία. Κι εκεί πρέπει να στραφεί η προσοχή για την πραγματική αντιμετώπιση του φαινομένου.
(Το κείμενο αποτελεί ανεπτυγμένο απόσπασμα από την παρέμβαση του βουλευτή του ΚΚΕ Γιάννη Δελή σε συζήτηση για τον σχολικό εκφοβισμό, που έγινε πρόσφατα στην Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Ισότητας, Νεολαίας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στη Βουλή).