Και με αυτό σαν δεδομένο, δε θεωρούμε καθόλου αυτονόητο πως σε μια τέτοια συνάντηση θα πάει εκπρόσωπος εργατών σαν σε εθιμοτυπική επίσκεψη. Πολύ περισσότερο, που οι δρόμοι αντηχούν ακόμα από τα συνθήματα κόντρα στο «διάλογο», που από μόνος του είναι, ήδη, μία απάτη. Αυτή η συνάντηση δεν έχει καμιά νομιμοποίηση σε συνθήκες ταξικού πολέμου. Καμιά, κι ας σπεύδουν να σώσουν τη χαμένη τιμή της ΓΣΕΕ όσοι κραγμένοι ρεφορμιστές επιχειρούν στα γεράματα πλέον να πάρουν ρεβάνς για μάχες που έδωσαν ξανά και ξανά στο εσωτερικό του εργατικού κινήματος, ηττήθηκαν ξανά και ξανά πανηγυρικά, αλλά επιμένουν.

Τι σηματοδοτεί αυτή η συνάντηση; Μια ακόμη προσπάθεια να πειστεί η εργατική τάξη ότι η ίδια πρέπει να κάτσει στη γωνιά. Οτι αρκεί που οι εκπρόσωποί της δουλεύουν - διαπραγματεύονται. Καλούν τους εργαζόμενους να περιμένουν. Και το καλλιεργούν με κάθε τρόπο. Πριν απ' όλα, με τον ισχυρισμό πως ο «διάλογος», και μάλιστα ο θεσμοθετημένος, ανήκει στα αυτονόητα της ταξικής αντιπαράθεσης. Κρύβοντας συνειδητά ότι ειδικά ο θεσμοθετημένος διάλογος δεν είναι τίποτα άλλο, παρά θεσμοθέτηση της ταξικής υποταγής, πέρασμα στην εργατική τάξη της άποψης ότι είναι συνομιλητής με τ' αφεντικό της.

Κι εκεί στο πεδίο της αντιπαράθεσης, να οργανωθεί η συνέχεια του αγώνα. Με αποκάλυψη της τακτικής, τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ, έτσι που οι εργαζόμενοι να βγάζουν έγκαιρα και τα αναγκαία πολιτικά συμπεράσματα, να μην παγιδεύονται σε μια τακτική, που τους θέλει μόνιμα στη γωνιά, πότε σαν ψηφοφόρους, άλλοτε ως διακοσμητικό στοιχείο σε ανούσιες εκδηλώσεις, ακόμα κι όταν αυτές βαπτίζονται εργατικές, ποτέ, όμως, εργάτες παραγωγούς που τους ανήκουν και πρέπει να διεκδικούν τα πάντα.

Εδώ που είναι τα πράγματα σήμερα, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι υποχρεωμένο για ένα μόνο: Να βάλει ισχυρή τη σφραγίδα του στις εξελίξεις. Κόντρα στη μοιρολατρία και την υποταγή, κόντρα στην επιδιωκόμενη - από «φίλους αριστερούς» - διάσπαση της ταξικής ενότητας και την υποκατάστασή της από μια ψευδεπίγραφη «αριστερά της αντιπαγκοσμιοποίησης», στην οποία, ήδη, χωρά ως και ο Μπλερ. Κόντρα σ' ό,τι θολώνει τα νερά και, άρα, αδυνατίζει, αν δεν υπονομεύει, τους ταξικούς αγώνες, το εργατικό κίνημα επιβάλλεται να προβάλει το δικό του σχέδιο για το πώς αυτός ο αγώνας θα 'χει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα.

Δεν έχουμε άλλο δρόμο. Εκεί, άνθρωπο τον άνθρωπο. Σ' αυτήν τη συνθήκη, όπου κι αυτή ακόμα η εξόρμηση με το «Ρ» δεν έχει να κάνει μόνο με μετάδοση γνώσης, αλλά γίνεται ευθέως εργαλείο, που βοηθά στην παραπέρα οργάνωση της εργατικής τάξης, στην επαφή και κοινή δράση με πλατύτερα λαϊκά στρώματα.

Αν δεν μπορεί η ΓΣΕΕ, και η πράξη δείχνει ξανά πως δε θέλει, μπορούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, σωματεία, επιτροπές αγώνα, είναι εργαλεία της, που πρέπει να αξιοποιηθούν στην κατεύθυνση ενός συγκεκριμένου αγώνα.

Σ' έναν αγώνα, που, για να φτάσει στο τέρμα, δε θεωρεί ξένη καμία μορφή κινητοποίησης. Ολες είναι πρόσφορες. Από τις απλές καθημερινές (πικετοφορίες, ανακοινώσεις, συγκεντρώσεις ανά τμήμα εργασιακού χώρου) ως τις πιο ανεβασμένες (στάσεις, απεργίες, συλλαλητήρια), όλες πρέπει να βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Με δεδομένο το Δωδεκάλογο των αιτημάτων για την Ασφάλιση, ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του με μετρήσιμο τρόπο: Τι αιτήματα προβάλλει, πώς συμβάλλει στην οργάνωση των εργατών. Με δεδομένη την ιστορική σημασία αυτής της αντιπαράθεσης, εκεί στην πράξη και η κάθε δύναμη κρίνεται με ανάλογο μέτρο.

Εκεί μετριέται η ταξική ενότητα, εκεί το ποιος με ποιον. Στο ήδη διαμορφωμένο μέτωπο εργοδοσίας - κυβέρνησης - ρεφορμιστών, ο ενωμένος ταξικός αγώνας μπορεί - επιβάλλεται - να προκαλέσει μία κρίσιμη αποφασιστική ρωγμή.