Οπως αναφέρει σε σχετικό δελτίο Τύπου η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του Κόμματος: «Η απάντηση αυτή δεν εκπλήσσει, καθώς η ΕΕ διαμορφώνει την πολιτική της με κριτήριο τα κέρδη των μονοπωλίων της μεταποίησης και της εμπορίας αγροτικών προϊόντων που βγαίνουν από την εκμετάλλευση του ιδρώτα των εκατομμυρίων εργατοϋπαλλήλων και αγροτοπαραγωγών σε όλα τα μήκη και πλάτη της επικράτειάς της.

Επίσης, η Επιτροπή αναφέρεται σε "δικαιότερη" ΚΑΠ μετά το 2020 με ξαναμοίρασμα των άμεσων ενισχύσεων, υιοθέτηση "συστημάτων ποιότητας", συνεργατικά σχήματα κ.λπ. Πρόκειται για μέτρα που λίγο έως πολύ υπήρχαν και στις προηγούμενες ΚΑΠ και εξυπηρετούν την εξασφάλιση των αναγκαίων για τα μονοπώλια πρώτων υλών και τη συγκέντρωση της παραγωγής με όσο το δυνατόν πιο ευνοϊκούς όρους για αυτά.

Αυτό που επέλεξε να μην σχολιάσει η Επιτροπή ήταν η αναφορά του ΚΚΕ ότι την ίδια ώρα που αρνούνται τις εγγυημένες τιμές στους αγρότες, διαχρονικά η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της τις παρέχουν αφειδώς στους μονοπωλιακούς ομίλους (π.χ. στους κλάδους Ενέργειας - φωτοβολταϊκών, εργολάβους εθνικών οδών κ.λπ.), ώστε να εξασφαλίζουν την κερδοφορία τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι εν μέσω κρίσης κορονοϊού η κυβέρνηση της ΝΔ αύξησε την εγγυημένη τιμή για κάθε νοσηλεία κρούσματος σε κρεβάτι ΜΕΘ σε ιδιωτική κλινική, από 800 ευρώ που ίσχυε μέχρι σήμερα στα 1.600.

Η μικρομεσαία αγροτιά της χώρας μας διαθέτει πλούσια πείρα. Καμιά αυταπάτη να μην υπάρξει για τη νέα ΚΑΠ. Τώρα χρειάζεται ενίσχυση του αγώνα με τα αιτήματα επιβίωσης που προβάλλει το ριζοσπαστικό αγροτικό κίνημα και ενίσχυση της κοινής δράσης με την εργατική τάξη και τους άλλους αυτοαπασχολούμενους ώστε να ανοίξει η προοπτική ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης, που θα έχει ως κριτήριο την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και όχι τα κέρδη των μονοπωλίων».

ΒΙΠΕ Σερρών

Πραγματοποιήθηκαν αφισοκολλήσεις έξω από επιχειρήσεις στις Βιομηχανικές Περιοχές Σίνδου και Σερρών. Τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ έσπασαν τη σιωπή και πρόβαλαν το αίτημα για μέτρα προστασίας σε χώρους εργασίας.

Αφισοκολλήσεις έγιναν επίσης το βράδυ της Τετάρτης σε γειτονιές της Δυτικής Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα σε Εύοσμο, Σταυρούπολη, Πολίχνη, Νεάπολη και Κουφάλια.

ΒΙΠΕ Σίνδου

Θεσσαλονίκη

Βρισκόμαστε σε χρόνο παρόντα αντιμέτωποι, με αφορμή την πανδημία Covid-19, με μια έκδηλη εργαλειοποίηση της πραγματικότητας, όπου είτε η πανδημία αποδίδεται στον μυστικισμό σκοτεινών κέντρων που απεργάζονται δυστοπικά σενάρια για την ανθρωπότητα, είτε προτάσσεται μια θεώρηση που εντοπίζει την πανδημία στην περιοχή της τυχαιότητας και της ασυμβατότητας με την καπιταλιστική πραγματικότητα.

Πρόκειται για μια διττά κίβδηλη ερμηνεία, που τοποθετεί το ζήτημα της πανδημίας, γενικότερα το ζήτημα της κάλυψης των υγειονομικών αναγκών του πληθυσμού, στο περιθώριο της επικράτειας της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, όπως και σε τεχνητή διάρρηξη προς τα εξίσου σημαντικά κοινωνικά, πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα της εργατικής τάξης και του λαού, που τίθεται με νέους τρόπους σε πλήρη και ολιστική αμφισβήτηση.

Η πανδημία είναι τόσο πραγματική, τόσο κανονική, τόσο πεζή και δυσώδης όσο και η καπιταλιστική πραγματικότητα που την κυοφόρησε και τη γέννησε. Είναι συνέπεια της εξάντλησης του φυσικού και κοινωνικού κεφαλαίου, είναι αποτέλεσμα της υποταγής των κοινωνικών αναγκών στην ακόρεστη δίψα της κυρίαρχης τάξης προκειμένου να επιτύχει κατακλυσμιαίους ρυθμούς κερδοφορίας.

Η σχέση της πανδημίας με το καπιταλιστικό καθεστώς τόσο στην χώρα μας όσο και διεθνώς είναι άρρηκτη, παρόλο που έντεχνα αποκρύπτεται. Πρόδηλα η εν λόγω απόφανση εδράζεται στη θέση ότι στο πλαίσιο ενός συστήματος όπου η στρατηγική κατεύθυνση αφορά τη μετατροπή αναφαίρετων κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως αυτό της δημόσιας Υγείας, σε εμπόρευμα, τότε η ανθρώπινη ζωή υποτάσσεται και συντρίβεται εντός αυτής της στρατηγικής. Ταυτόχρονα, ο ταξικός χαρακτήρας της πανδημίας αφορά εκκωφαντικά τα αποτελέσματα αυτής, καθώς οι εργαζόμενοι και ο λαός, όντας σε δεινή οικονομική θέση, συνεχίζουν να εργάζονται εν μέσω πανδημίας σε άθλιες εργασιακές και υγειονομικές συνθήκες, βρισκόμενοι στο κέντρο μιας δίνης, διακυβεύοντας τη ζωή τους και τη ζωή των οικογενειών τους καθημερινά. Περαιτέρω, ένα σημαντικό κομμάτι της εργατικής τάξης που διαβιεί σε καθεστώς ανεργίας και μαύρης εργασίας, λογίζεται ως αόρατο, και ως εκ τούτου αποκλείεται από κάθε κρατική οικονομική αρωγή, όπως και από κάθε δυνατότητα πρόσβασης σε αξιοπρεπή περίθαλψη. Πρέπει να είναι σαφές: Οι καπιταλιστικές τάξεις σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο εμπορεύονται όχι εν κρυπτώ, αλλά φανερά, μπροστά στα μάτια ολόκληρης της ανθρωπότητας, τη ζωή και το θάνατο του κόσμου της εργασίας, σε ένα χυδαίο χρηματιστήριο που αποτιμά την ανθρώπινη ζωή με τα πεπερασμένα καπιταλιστικά σταθμά.

Ωστόσο, δεν ζούμε τίποτε το εξαιρετικό. Τίποτε ξένο προς τον αέναο κοινωνικό κανιβαλισμό του καπιταλισμού. Βιώνουμε κάτι το εξαιρετικά κανονικό. Πρόκειται για την κόλαση του πραγματικού στην εποχή του ιμπεριαλισμού.

Οι δείκτες των ρολογιών σταμάτησαν. Η εργατική τάξη κρατά για άλλη μια φορά στα χέρια της την τύχη της ανθρωπότητας. Στις άδειες πόλεις ακούγεται όλο και πιο καθαρά το κάλεσμα των απελευθερωμένων εγγονών μας.

Πρόσκληση και πρόκληση συνάμα.