ΔΙΕΘΝΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΔΙΕΘΝΗ

Αγωνιστική πορεία

Οι πρόσφατες εργατο-υπαλληλικές απεργιακές κινητοποιήσεις στις 26/4, 1η/5 και 17/5 συνεχίζουν να ερμηνεύονται από την κυβέρνηση, τα κόμματα και τη συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ με ανορθόδοξους τρόπους που δε διασφαλίζουν ούτε καν τις δικές τους επιδιώξεις συμφερόντων.

Η κυβέρνηση προσηλωμένη στην προσπάθεια προσέγγισης του ελληνικού καπιταλισμού στα πρότυπα των ισχυρών αστικών κρατών, μέσα στις απαιτήσεις του ΝΑΤΟ και της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης, δείχνει να θεωρεί την εργατο-υπαλληλική κινητοποίηση ως κάτι, περίπου, περαστικό. Καλομαθημένη από την προγενέστερη πολυετή υποταγή των συνδικάτων στα κελεύσματά της, δείχνει να απαιτεί από τα συνδικαλιστικά της στελέχη να υποτάξουν τη μάζα των εργαζομένων. Ετσι, σαν να μην άλλαξε τίποτα, επαναφέρει το διάλογο στη βάση των θέσεών της που ίσα - ίσα ήταν αυτές που ξεσήκωσαν τη λαϊκή Ελλάδα με επικεφαλής το προλεταριάτο. Η Νέα Δημοκρατία εθισμένη στο ρόλο του υποστηρικτή του ελληνικού κεφαλαίου, οδεύει έναν επαμφοτερίζοντα δρόμο που εκτείνεται από τη συμμετοχή των συνδικαλιστικών της στελεχών στις απεργιακές κινητοποιήσεις έως την υπεύθυνη κατά τομέα βουλευτίνα που αποκαλεί τις κινητοποιήσεις «πεζοδρόμιο».

Ο ταλαίπωρος «Συνασπισμός» παρακολουθεί αμήχανος να διογκώνεται το εργατο-λαϊκό αντι-ευρωενωσιακό ρεύμα στο πρόσωπο της κυβερνητικής πολιτικής δεμένος στη χρόνια πολιτική του αυταπάτη. Οι αντίθετες αλλά άνευ αντικρίσματος φωνές στελεχών του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσαν να αποκτήσουν συγκεκριμένη πολιτική βάση στο ΔΗΚΚΙ που δείχνει να είναι ο πλέον συγκροτημένος εκφραστής της διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ της «3ης του Σεπτέμβρη». Μοναδική κι ανεξάρτητη πολιτική πλευρά του εργατο-υπαλληλικού κινήματος μετά τη μεταπολίτευση, παραμένει το ΚΚΕ σε μια πεισματική κόντρα με όλες τις άλλες πλευρές πλην του ΔΗΚΚΙ με το οποίο συνήθως και κατά περίπτωση συνεργάζεται. Ηδη αναφέρθηκα στο προηγούμενο άρθρο μου στη διαφοροποίηση μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτή χρωματίζεται από το εργατικό μέτωπο (ΠΑΜΕ) που θέτει υπό αμφισβήτηση τη σοσιαλιστική και θεοδημοκρατική πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ. Οπως συμβαίνει σε παρόμοιες ιστορικές στιγμές, η παρατεταμένη ταξική όξυνση ωθεί το εργατικό κίνημα αριστερότερα περιορίζοντας τη σοσιαλδημοκρατική συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Σε αυτή τη διαδικασία ήδη εισήλθε με τις τρεις πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις το ελληνικό εργατικό κίνημα απειλώντας να συμπαρασύρει μικρο-αστικά στρώματα της πόλης και της επαρχίας. Ηδη μικρο-μεσαίοι αγρότες προχώρησαν στη δημιουργία ανάλογης με την εργατική τάξη κίνησης. Εάν ληφθεί υπόψη η ανάλογη κίνηση αναβρασμού στον τομέα της ανώτερης εκπαίδευσης, γίνεται αντιληπτή η έντονη τάση ενός λαϊκού μετώπου με κύριο άξονα το μέτωπο εργατών - αγροτών - σπουδαστών.

Το αξιοσημείωτο κι ίσως περίεργο είναι ότι βάζει στην ημερήσια διάταξη προς άμεση επίλυση ένα σύμπλεγμα οικονομικών διεκδικήσεων και δημοκρατικών ελευθεριών προγενέστερων εποχών. Τα παλιά αγωνιστικά αιτήματα των «Ιουλιανών» του 1965 «7ωρη εργασία», «30% αύξηση», «κάτω το αστυνομικό κράτος», «κάτω η παλατιανή καμαρίλα», «Ειρήνη - Δημοκρατία - Ανεξαρτησία» μαζί με το αντιδικτατορικό σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» κι «Εξω από το ΝΑΤΟ» μπαίνουν ξανά στην ημερήσια διάταξη σε νέες συνθήκες με τα νέα αφεντικά.

Οι έννοιες «αριστερός» και «δεξιός» άρχισαν ήδη να επαναπροσδιορίζονται. Το αίτημα της δημοκρατίας διευρύνεται από την έμμεση αντιπροσωπευτική στην άμεση. Το κέλυφος της πολιτικής ασφυξίας φαίνεται να σπάει ανοίγοντας νέους ορίζοντες. Η συνέχεια των εργατο-λαϊκών απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων θα δείξει τη θέληση και την ωριμότητα των εργαζομένων. Οπως και νά 'χει κι ανεξάρτητα του βαθμού της άμεσης δραστηριότητας των εργαζομένων, η πορεία καταδείχνει την ανάγκη δημιουργίας ενός Ενιαίου Μετώπου της εργατο-υπαλληλικής τάξης στο όνομα της κοινωνίας και για λογαριασμό της αλλαγής της.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ