Οταν στις αρχές της δεκαετίας του 1990, στα μεγάλα τότε συλλαλητήρια για το όνομα της FYROM, τολμούσες να πεις για τη λέξη «Μακεδονία και παράγωγα αυτής», περνούσες περίπου για προδότης. Σήμερα, αντίθετα, μπορείς να βλέπεις ζωντανή μετάδοση τηλεοπτικού καναλιού της FYROM από ελληνικό κανάλι με φαρδιά - πλατιά τη λέξη «Μακεδονία» δίχως καν κάποια προσπάθεια από τους υπεύθυνους να καλυφθεί.

Οσον αφορά τη μη κάλυψη της λέξης είναι ορθή. Οσον αφορά όμως τη συνέπεια πνευματικών κι εκκλησιαστικών ταγών των Ελλήνων, μια λέξη ταιριάζει: Ντροπή! Εάν αυτοί οι κύριοι λησμόνησαν τόσο εύκολα τον τότε εθνοκεντρικό τους οίστρο κι επιδόθηκαν σε πιο σύγχρονα γεγονότα, τότε ορθώς ο λαός τούς λησμόνησε, όπως λησμονεί πότε συνέβη να πιει ένα ποτήρι νερό. Εάν, αντίθετα τον θυμούνται αλλά τον κρύβουν προσδοκώντας παραγωγικότερους καιρούς για μάθημα... ορθοφωνίας, τότε πρόκειται για συνειδητούς προβοκάτορες, τροφίμους και πράκτορες ασάφειας. Φυσικά υπήρξαν κι εκείνοι που ως επαγγελματίες καιροσκόποι ήταν τους πρώτους μήνες στη μάζα, για να τα στρίψουν όταν είδαν ότι εκείνα τα πολεμικά συλλαλητήρια οδηγούν σε λίαν επικίνδυνες ατραπούς. Ακριβώς, αυτοί οι ατραποί έγιναν πλέον ορατοί.

Εάν σε εκείνες τις ετεροχρονισμένες εθνικοφρονίζουσες κάψες τολμούσες να μιλήσεις για το ρόλο του αμερικανικού κι ευρωενωσιακού παράγοντα κινδύνευε μέχρι κι η σωματική σου ακεραιότητα. Εμοιαζες περίπου με Δούρειο Ιππο του «κομμουνιστικού μιάσματος», που ήθελες να εκμεταλλευτείς τα πατριωτικά αισθήματα των Ελλήνων. Τώρα είναι παγκοίνως γνωστός και δημόσια ομολογημένος ο διχαστικός ρόλος του ευρω-ατλαντισμού στα Βαλκάνια, από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας μέχρι την προσπάθεια άπλετης διείσδυσης στη Ρωσία. Τώρα το μόνο που απέμεινε στους πραγματικά προδομένους και λησμονημένους μαχητές της πάλαι ποτέ εθνικοφρόνου αγγλο-αμερικανίζουσας βασιλομήτορος Φρειδερίκης είναι η περιθωριακή εμφάνισή τους αραιά και πού για να αμολάνε καμία αντικομμουνιστική παρόλα.

Σήμερα ομολογείται ανοιχτά και ξεδιάντροπα ο προβληματισμός της δυτικοσυμμαχικής καμαρίλας να αλλάξει τα διεθνή σύνορα των Βαλκανίων. Γνωρίζοντας ότι τα σύνορα αλλάζουν ή με όπλα ή με μαστίγιο ή στο φινάλε τους και με τα δυο, καταλαβαίνουμε τις συνέπειες μιας τέτοιας επιβολής. Παρακολουθώντας τη δραστηριότητα των συμμοριτών του «Ουτσεκά» στη FYROM και σκεπτόμενοι τις συνέπειες της βίαιης διάλυσης αυτής της μικρής κι αδύναμης χώρας, υποστηρίζουμε το δικαίωμά της να υπάρχει χωρίς, ουσιαστικά, να βάζουμε ως προϋπόθεση το όνομά της.

Αυτό είναι κάτι που θα διευθετηθεί μετά μέσα στο πλαίσιο που διέπουν οι αρχές της ειρηνικής συνύπαρξης. Εμελλε να 'ρθει και το πιο επικίνδυνο από την πλευρά του συμπλέγματος της επισημο-ανεπίσημης και νομιμο-παράνομης αλβανικής πολιτικής. Πρόκειται για την ανακήρυξη του «αλβανικού απελευθερωτικού στρατού Τσαμουριάς» που θα απελευθερώσει ένα εκατομμύριο σκλαβωμένους Αλβανούς στην Ελλάδα. Δε διευκρινίζεται, βέβαια - κι εδώ χρειάζεται προσοχή προς απόδοση των ίσων - εάν στους σκλαβωμένους περιλαμβάνονται τα ταλαιπωρημένα Αλβανάκια που οι προστάτες τους τα αμόλησαν να ζητιανεύουν στα φανάρια, καθώς και οι κάθε λογής χαμοκέλες που φιλοξενούν κορίτσια της Αλβανίας υπό την προστασία χασισέμπορων και νταβατζήδων. Πέραν όμως όλων αυτών κι υπό τη γνωστή λαϊκή ρήση «ένας - ένας και μη μαλώνετε, όλοι θα... πάρετε» είναι χρήσιμο η εργαζόμενη Ελλάδα να σκέπτεται ποιοι οργάνωσαν, εξόπλισαν και χρησιμοποιούν τους Αλβανο-συμμορίτες.