Απάντηση στη νέα αντεργατική κλιμάκωση είναι η ενίσχυση της οργάνωσης και της πάλης των εργαζομένων για τις ανάγκες τους

Τα δήθεν «έκτακτα» και «προσωρινά» αντεργατικά μέτρα, τα οποία προστέθηκαν εν μέσω πανδημίας πάνω στον εργασιακό μεσαίωνα που χτίστηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, επεκτείνονται και ενισχύονται συνεχώς, αυτήν τη φορά στο όνομα της «ομαλής επανεκκίνησης της οικονομίας». Επιβεβαιώνεται στην πράξη ότι αποτελούν μέτρα που ήρθαν για να μείνουν, πάγιες αξιώσεις του μεγάλου κεφαλαίου για την ακόμα μεγαλύτερη και πιο «ευέλικτη» εκμετάλλευση των εργαζομένων, απαιτήσεις η υλοποίηση των οποίων επιταχύνεται στο φόντο της νέας οικονομικής κρίσης που είναι ήδη εδώ.

Καθόλου τυχαία, λίγες μέρες μετά τη νέα αντεργατική Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) της κυβέρνησης για την επέκταση των παραπάνω μέτρων, ο ΣΕΒ με το προχτεσινό του δελτίο τονίζει ότι «τα μέτρα που εφαρμόστηκαν στην κρίση θα πρέπει να ενταχθούν σε ένα ενιαίο πλαίσιο πολιτικής απασχόλησης», αλλά και «να λειτουργούν συμπληρωματικά» με όλα τα υπόλοιπα μέτρα για την ένταση της εκμετάλλευσης, τα οποία προκλητικά βαφτίζει «σύγχρονες πολιτικές αποφυγής των απολύσεων (ενδεικτικά, προγράμματα μειωμένου χρόνου εργασίας, επανακατάρτιση του ανθρώπινου δυναμικού), στη βάση διαγνωσμένων αναγκών της αγοράς εργασίας»!

Με τις 5 κατά σειρά «δέσμες μέτρων» της κυβέρνησης, με τελευταία την ΠΝΠ που υπογράφτηκε μάλιστα ανήμερα την Πρωτομαγιά, πέραν των αδρών χρηματοδοτήσεων, των κινήτρων και των φοροαπαλλαγών, οι καπιταλιστές παίρνουν ως «προίκα» μια ολόκληρη βεντάλια αντεργατικών μέτρων, τα οποία μπορούν και να συνδυάζονται μεταξύ τους, διαμορφώνοντας ένα «νέο εργασιακό τοπίο» παραπέρα απογείωσης της «ευελιξίας», με παραπέρα χτύπημα των δικαιωμάτων και των εισοδημάτων των εργαζομένων, με ένα εργατικό δυναμικό «πολλών ταχυτήτων», χωρίς την παραμικρή προστασία και με το λιγότερο δυνατό «κόστος».

Μια ματιά στα μέτρα αυτά και στην τελευταία ΠΝΠ επιβεβαιώνει ότι από όλα έχει ο μπαξές για τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων.

Η εργοδοσία μπορεί την ίδια στιγμή, με ακόμα μεγαλύτερη ευκολία, να διαμορφώνει πολλαπλές και μεταβαλλόμενες ταχύτητες εργαζομένων, μέσα στον ίδιο όμιλο και στην ίδια επιχείρηση:

-- Μπορεί να διατηρεί ένα μέρος των εργαζομένων τουλάχιστον μέχρι το τέλος Μάη σε «αναστολή», το οποίο θα λάβει στην καλύτερη περίπτωση επίδομα 534 ευρώ για ένα μήνα, αλλά και να το έχει πάντα διαθέσιμο, «ως εφεδρεία», για να προσφέρει ανά πάσα στιγμή την εργατική του δύναμη, ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες της επιχείρησης.

-- Να επαναφέρει ένα άλλο τμήμα των εργαζομένων στη δουλειά, αλλά σε καθεστώς υποαπασχόλησης, διατηρώντας το δικαίωμα να του επιβάλλει «εκ περιτροπής εργασία» για δύο βδομάδες κάθε μήνα και άρα τη μισή αμοιβή, να επιβάλλει μειωμένο ωράριο και μειωμένο μισθό, αλλά και να «δανείζει» εργαζόμενους σε άλλες επιχειρήσεις, πέραν του δανεισμού που μέχρι τώρα γινόταν μέσω «δουλεμπορικών» ή στο εσωτερικό των ομίλων.

-- Να συνεχίσει να επιβάλλει μονομερώς την τηλεργασία σε άλλους εργαζόμενους, μια πάγια απαίτηση της εργοδοσίας που δοκιμάστηκε ευρέως σε συνθήκες καραντίνας, για την οποία οι εργοδοτικές ενώσεις δεν κρύβουν την ικανοποίησή τους, καθώς με τον τρόπο αυτό «σβήνει» ο διαχωρισμός μεταξύ εργάσιμου και μη εργάσιμου χρόνου, ο εργαζόμενος γίνεται σταδιακά διαθέσιμος ανά πάσα στιγμή, με μειωμένο μάλιστα λειτουργικό κόστος για την εργοδοσία.

-- Να συνεχίσει να μειώνει κατά βούληση το προσωπικό της, αφού στις «ρήτρες διατήρησης των θέσεων εργασίας» δεν συμπεριλαμβάνονται οι λεγόμενες «οικειοθελείς αποχωρήσεις», όπως και η λήξη συμβάσεων ορισμένου χρόνου. Πολύ περισσότερο, με εξαίρεση το πρώτο 45ήμερο μετά το πέρας της αναστολής συμβάσεων, οι επιχειρήσεις έχουν το ελεύθερο να απολύουν χωρίς τον παραμικρό περιορισμό. Αυτό σημαίνει ότι το αργότερο μετά τα μέσα Ιούλη, οι εργαζόμενοι θα βρεθούν μπροστά σε ένα νέο τσουνάμι απολύσεων. Κι αυτό μάλιστα όταν δεκάδες χιλιάδες εποχικοί εργαζόμενοι στον Επισιτισμό - Τουρισμό κινδυνεύουν να μην επαναπροσληφθούν και ο ΣΕΒ προαναγγέλλει ήδη «τη μεγαλύτερη αύξηση ανεργίας της δεκαετίας».

Πρόσθετα στα παραπάνω, με την τελευταία ΠΝΠ μπαίνει για άλλη μια φορά στο στόχαστρο ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας, το 8ωρο.

Συγκεκριμένα, το άρθρο 13 προβλέπει πως «οι επιχειρήσεις - εργοδότες, των οποίων είχε ανασταλεί η λειτουργία με εντολή δημόσιας αρχής ή ήταν πληττόμενες σημαντικά, βάσει των σχετικών Υπουργικών Αποφάσεων, προσαρμόζουν το ωράριο εργασίας των εργαζομένων τους με το ωράριο λειτουργίας τους».

Επιπλέον, αξιοποιώντας το νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου (ν. 4172/2013), με τον οποίο οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ κατάργησαν μόνιμα τις συλλογικές διαπραγματεύσεις για τον κατώτατο μισθό, ο οποίος καθορίζεται πλέον με Υπουργική Απόφαση και με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, η κυβέρνηση με τη νέα ΠΝΠ (άρθρο 14) επιβάλλει τη διατήρηση του κατώτατου μισθού στα σημερινά άθλια επίπεδα των 650 ευρώ για όλο το 2020, μεταθέτοντας την όποια «επανεξέτασή» του από τον υπουργό Εργασίας στο πρώτο δίμηνο του 2021...

Και ενώ η κυβέρνηση παγώνει τον κατώτατο μισθό προς όφελος των επιχειρήσεων για όλο το τρέχον έτος, δεν κάνει το ίδιο για τις ελάχιστες Συλλογικές Συμβάσεις που είναι σε ισχύ, περιορίζοντας την όποια «προστασία» παρέχουν μόνο μέχρι το τέλος Ιούνη. Ετσι, οι συμβάσεις που έληξαν ή λήγουν μέσα σε συνθήκες πανδημίας, σταματάνε να εγγυώνται τους μισθούς που προβλέπονται και έτσι δίνεται η δυνατότητα στους εργοδότες να τους συμπιέσουν μέχρι τα επίπεδα του κατώτατου.

Επίσης, παρότι η ΠΝΠ που εκδόθηκε δεν περιλαμβάνει τίποτα σχετικό, η κυβέρνηση έχει ήδη ανακοινώσει ότι δρομολογεί τη δυνατότητα οι επιχειρήσεις να μπορούν να απασχολούν εργαζόμενους με μειωμένο ωράριο, με το κράτος να αναπληρώνει ένα μέρος από τις απώλειες στους μισθούς τους αξιοποιώντας τα σχετικά κονδύλια του ευρωενωσιακού προγράμματος «SURE». Πρόκειται βέβαια για ένα πρόγραμμα κρατικού δανεισμού, ο λογαριασμός για το οποίο θα πέσει και πάλι στις πλάτες των εργαζομένων και του λαού, μέσω της φορολογίας, νέων περικοπών σε κρατικά κονδύλια κ.ο.κ.

Εξίσου προκλητική, τέλος, είναι η εγκύκλιος που ακολούθησε από το υπουργείο Εργασίας για τα μέτρα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων στους χώρους εργασίας από τον κορονοϊό κατά την άρση των περιοριστικών μέτρων, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ καταλήγει σε ένα... «Εντυπο αυτο-αξιολόγησης των επιχειρήσεων» (!) για να... «διευκολυνθούν στη λήψη των κατάλληλων μέτρων», λες και τα μέτρα προστασίας των εργαζομένων είναι ανεπαρκή έως ανύπαρκτα λόγω κάποιας... «δυσκολίας» και όχι γιατί λογίζονται ως «κόστος» για την εργοδοσία!

«Οι προτάσεις του ΣΕΒ είναι το σάλπισμα της νέας επίθεσης του "ορατού εχθρού"», τονίζει το ΠΑΜΕ σε ανακοίνωσή του με αφορμή το προχτεσινό δελτίο του ΣΕΒ με θέμα «Απασχόληση μετά τον κορονοϊό».

Στην ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ επισημαίνει τα εξής:

«Ο Σύνδεσμος των Βιομήχανων επιβεβαιώνει ότι οι εργαζόμενοι εκτός από τη μάχη με τον "αόρατο εχθρό" έχουν να αντιμετωπίσουν την επίθεση των ορατών εχθρών, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Οι βιομήχανοι απαιτούν τη μονιμοποίηση των "έκτακτων" και αντεργατικών Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου της κυβέρνησης ("Τα μέτρα που εφαρμόστηκαν στην κρίση θα πρέπει να ενταχθούν σε ένα ενιαίο πλαίσιο πολιτικής απασχόλησης") και της δουλειάς - ζωής λάστιχο ("Αμεση υιοθέτηση μιας προληπτικής, ευέλικτης και ολοκληρωμένης στρατηγικής απασχόλησης").

Για να εφαρμόσουν τον εργασιακό μεσαίωνα και αφού έχουν προχωρήσει σε πάνω από 150.000 απολύσεις μόνο το μήνα Μάρτη, ζητούν νέο ζεστό χρήμα και επιδοτήσεις για τις επιχειρήσεις τους ("μέτρα για την επανεκκίνηση της οικονομίας, ενίσχυση της ρευστότητας των επιχειρήσεων, χρηματοδότηση των πολιτικών απασχόλησης, αξιοποίηση των πόρων του ΕΣΠΑ, όσο και των πόρων του νέου ευρωπαϊκού προγράμματος SURE").

Εχοντας γνώση του μεγέθους της πρόκλησης και των αντιδράσεων που θα φέρει στους εργαζόμενους, ο ΣΕΒ διαφημίζει την αγαστή του συνεργασία με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, τη ΓΣΕΕ και τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, για να παρουσιάσει τις προτάσεις σφαγής των εργαζομένων ως "φιλεργατικές" και αποτέλεσμα κοινωνικού διαλόγου ("Ενισχυμένος κοινωνικός διάλογος με αφετηρία και τις πρόσφατες κοινές θέσεις των Ευρωπαϊκών Εργοδοτικών και Συνδικαλιστικών οργανώσεων").

Ουσιαστικά οι βιομήχανοι ζητούν ο εργοδότης να επιδοτηθεί ξανά άμεσα και να έχει ταυτόχρονα την απόλυτη ελευθερία να απολύει, να αλλάζει συμβάσεις, να κόβει μισθούς, να δουλεύει τους εργαζόμενους μέχρι θανάτου στο όνομα της "επανεκκίνησης της οικονομίας". Δηλαδή να χρησιμοποιούν τον εργαζόμενο όπως, όσο, όπου θέλουν, αγόγγυστα και με ένα ξεροκόμματο.

Μετά από δέκα χρόνια κρίσης, που οι εργαζόμενοι της Ελλάδας πλήρωσαν με τη ζωή και το αίμα τους, οι εργοδότες έρχονται να απαιτήσουν ο εργάτης να πληρώνει το αφεντικό για να έχει μια δουλειά, χωρίς δικαιώματα, χωρίς αύριο.

Οι προτάσεις του ΣΕΒ είναι το σάλπισμα της νέας επίθεσης του "ορατού εχθρού".

Η εργατική τάξη δεν θα πληρώσει ξανά τα κέρδη ή τη χασούρα των αφεντικών!

Οι μεγάλες συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς έστειλαν το μήνυμα.

Προετοιμαζόμαστε για την αντεπίθεσή μας. Δυναμώνουμε την οργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς. Μαζικοποιούμε τα σωματεία σε κάθε κλάδο. Βάζουμε τις ανάγκες μας μπροστά στις διεκδικήσεις μας».