ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 16 Μάη 2020 - Κυριακή 17 Μάη 2020
Σελ. /40
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΣΥΡΙΖΑ
Η δεύτερη φορά θα ήταν ίδια και χειρότερη απ' την πρώτη!

Ο τότε πρωθυπουργός στα εγκαίνια του Νοσοκομείου Σαντορίνης, που αποτέλεσε το πρώτο νοσοκομείο ΝΠΙΔ - «μη κερδοσκοπική» επιχείρηση
Ο τότε πρωθυπουργός στα εγκαίνια του Νοσοκομείου Σαντορίνης, που αποτέλεσε το πρώτο νοσοκομείο ΝΠΙΔ - «μη κερδοσκοπική» επιχείρηση
Μια βδομάδα πριν, με άρθρο του σε κυριακάτικη εφημερίδα ο πρώην πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας επιχείρησε να δώσει απάντηση στο ερώτημα «Τι θα γινόταν αν...» κυβερνούσε σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ξέρουμε ποιον απασχολεί ένα τέτοιο ερώτημα, μιας και οι περισσότεροι ξέρουν καλά την απάντηση. Αλλωστε δεν πάει και πολύς καιρός απ' όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αποχωρίστηκε τον κυβερνητικό θώκο και οι μνήμες είναι νωπές. Το σίγουρο είναι πως με το άρθρο του ο Αλ. Τσίπρας κατάφερε να υπενθυμίσει πόσο έχουν ειδικευτεί στην πολιτική απατεωνιά και έχουν εξασκήσει τις μεθόδους χειραγώγησης και εξαπάτησης του λαού.

Εκεί εξάλλου αποσκοπούσε ο πρώην πρωθυπουργός με το άρθρο του, να πείσει λαϊκές δυνάμεις που αγωνιούν για το τι μέλλει γενέσθαι ότι η δική του κυβέρνηση θα τα έκανε όλα αλλιώς, πολύ καλύτερα για τα λαϊκά συμφέροντα, ότι είναι καλύτερη στη διαχείριση απ' αυτή της ΝΔ και ότι φυσικά υπάρχει διαχείριση στο πλαίσιο αυτού του συστήματος που μπορεί ταυτόχρονα να είναι ωφέλιμη και για το λαό και για το κεφάλαιο. Για να το πετύχει ο Αλ. Τσίπρας, έπρεπε προφανώς να παραποιήσει πλήρως την πραγματικότητα της πολιτικής που άσκησε η κυβέρνησή του και των συνεπειών που είχε για το λαό.

Ολοι ...υποψιάζονται τι θα γινόταν αν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ: Θα συνέχιζε να σφίγγει τη θηλιά της υποχρηματοδότησης και της υποστελέχωσης γύρω από το λαιμό της δημόσιας Υγείας, να υποβαθμίζει τις παρεχόμενες υπηρεσίες στο λαό, να βαθαίνει την εμπορευματοποίησή της προς τέρψιν των ιδιωτών εμπόρων. Κι ας γράφει ο Αλ. Τσίπρας για ...κοσμογονία με προσλήψεις και παρά με ουρά για την κάλυψη των αναγκών και της πανδημίας!

Μήπως άλλωστε δεν ήταν μαζί ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ αυτοί που ανέθεσαν στο Κέντρο Τεκμηρίωσης και Κοστολόγησης Νοσοκομειακών Υπηρεσιών ΑΕ να αναπτύξει το ελληνικό σύστημα DRG (Κοστολόγηση Ομοιογενών Διαγνωστικών Κατηγοριών), δηλαδή τη βασική απαίτηση των ασφαλιστικών εταιρειών για να διαμορφωθούν παρόμοιοι όροι λειτουργίας μεταξύ δημόσιων νοσοκομείων και ιδιωτικών κλινικών;

Μήπως δεν ήταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με υποστηρικτή τη ΝΔ, που εγκαινίασε το Νοσοκομείο Σαντορίνης, το πρώτο νοσοκομείο ΝΠΙΔ - μη κερδοσκοπική επιχείρηση; Μήπως δεν ήταν η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοί που διεύρυναν το θεσμό της «ελαστικής» εργασίας στα νοσοκομεία, που προχώρησαν σε αλλεπάλληλες μειώσεις δαπανών στον προϋπολογισμό των νοσοκομείων; Μήπως δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που κράτησε κλειστά τα νοσοκομεία που είχαν κλείσει προηγούμενες κυβερνήσεις; Που ενίσχυσε την επιχειρηματική δράση στην Υγεία με την πολιτική του; Που αρνήθηκε να κάνει τις αναγκαίες προσλήψεις στο δημόσιο σύστημα Υγείας, το οποίο και πριν από την πανδημία λειτουργούσε στο όριο;

Ομως δεν είναι μόνο τα έργα και οι ημέρες του ως κυβέρνηση, αλλά και η γραμμή του σήμερα ως αντιπολίτευση. Είναι η γραμμή «θα λογαριαστούμε μετά την πανδημία», με την οποία παρείχε ουσιαστική στήριξη στην κυβέρνηση της ΝΔ για να νομιμοποιηθεί η «ατομική ευθύνη», για να κουκουλωθούν οι κρατικές ευθύνες που φέρουν και τη δική του σφραγίδα για τη γύμνια στο σύστημα Υγείας.

Αν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, οι άνεργοι θα συνέχιζαν να αναμετριούνται με τη φτώχεια τους, οι αγρότες και οι επαγγελματίες με τα χρέη τους, οι εργαζόμενοι με την άγρια εκμετάλλευση, την εργοδοτική αυθαιρεσία, τους μισθούς πείνας, τα τσακισμένα εργατικά δικαιώματα. Ολοι μαζί με την εφορία, τα έξοδα για φως, νερό, τηλέφωνο, φαγητό... Τις «τροφαντές» υποσχέσεις Τσίπρα για «επιδόματα» και «ενισχύσεις» τις βάζουν πλάι στις υπόλοιπες ακάλυπτες επιταγές με τις οποίες εξαπάτησε λαϊκά στρώματα, για να βγάλει στη συνέχεια τη βρωμοδουλειά του κεφαλαίου, ψηφίζοντας ένα ακόμα μνημόνιο και εκατοντάδες αντεργατικά μέτρα, πάνω στα οποία πατάει σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ για το αντεργατικό πογκρόμ.

Εξάλλου, είναι πια αποδεδειγμένο ότι όσα παρουσιάζονται ως «παροχές» δεν αφορούν το λαό, αλλά ενισχύσεις προς το κεφάλαιο, και έχουν ως άλλη όψη το χτύπημα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την ένταση της εκμετάλλευσης. Αυτήν την πολιτική ακολουθεί και η ΝΔ σήμερα, με τον ΣΥΡΙΖΑ να τη βλέπει αμήχανα να εφαρμόζει μέτρα «χαλάρωσης», δηλαδή άμεσης χρηματοδότησης στους επιχειρηματικούς ομίλους.

Οι εργαζόμενοι που ακούνε το αίτημα για «επαναφορά του κατώτατου μισθού» (από το... 2021), ως συμβολή στην «άνοδο της παραγωγικότητας», θυμούνται ότι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που ως κυβέρνηση διατήρησε τον κατώτατο και «υποκατώτατο» μισθό στα άθλια επίπεδα της ΠΥΣ του 2012, ενεργοποίησε τον κατάπτυστο νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου για την ακύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, εμπλούτισε το αντεργατικό οπλοστάσιο με νέους νόμους, τους οποίους διατηρεί και επεκτείνει η ΝΔ. Οπως διατηρεί τον αντιασφαλιστικό νόμο Κατρούγκαλου και τον θωρακίζει παραπέρα με τον νόμο Βρούτση, ως εφαλτήριο για το επόμενο βήμα προς την ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης και το σύστημα των τριών πυλώνων.

Αν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, η πρώτη κατοικία θα έβγαινε στο σφυρί και όποιος αντιδρούσε στους πλειστηριασμούς θα τυλιγόταν σε μια κόλλα χαρτί, αφού τη σφραγίδα του ΣΥΡΙΖΑ φέρουν οι αποφάσεις που αίρουν την προστασία για τα σπίτια του κοσμάκη και ποινικοποιούν τους αγώνες ενάντια στους πλειστηριασμούς. Κι ας γράφει ό,τι γράφει ο Τσίπρας για «προστασίες» κ.λπ. Αναίσχυντοι και όταν έπαιρναν τέτοια μέτρα και τώρα που κάνουν πως δεν ξέρουν τίποτα για το έγκλημα.

Και, φυσικά, αν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ θα βάθαινε η εμπλοκή στους επικίνδυνους για το λαό ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή, των οποίων αναδείχθηκε σημαιοφόρος, θέση από την οποία σήμερα τραβάει το αυτί στην κυβέρνηση της ΝΔ να συνεχίσει στο δρόμο που αυτός χάραξε. Μάλιστα δεν χάνει ευκαιρία να θυμίζει ότι είναι δικό του έργο διευθετήσεις όπως η ευρωατλαντικής κοπής Συμφωνία των Πρεσπών!

Ενα σημείο ωστόσο του άρθρου του Αλ. Τσίπρα ήταν πέρα ως πέρα αληθές και σαφές! Το σημείο όπου μέτρησε δισεκατομμύρια στο κεφάλαιο για «να σταθεί όρθιο στην κρίση». Απέναντί του ήταν και παραμένει συνεπής και κιμπάρης. Ρευστότητα, εγγυήσεις από το Ελληνικό Δημόσιο, κάλυψη μισθών και ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων, αναστολή φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων, υποχρεώσεων προς τις τράπεζες κι άλλα πολλά. Αξιώσεις για τις οποίες κουνάει το δάχτυλο στη ΝΔ ότι καθυστερεί να υιοθετήσει και να υλοποιήσει, θωρακίζοντας στο μέτρο του δυνατού την καπιταλιστική οικονομία μπροστά στη νέα κρίση.

Είναι λοιπόν σαφές ότι αν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, πράγματι όλα θα ήταν κι αυτήν τη φορά ρόδινα, όπως διατείνεται ο πρόεδρός του! Για τους ίδιους που ήταν ρόδινα και την προηγούμενη φορά, για τους ίδιους που είναι και τώρα με κυβέρνηση ΝΔ. Για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Το δίλημμα για όλους αυτούς είναι προφανές: Καλύτερα για τα συμφέροντά τους με ΝΔ ή με ΣΥΡΙΖΑ; Το δίλημμα για το λαό, όμως, ουσιαστικά είναι ανύπαρκτο...


Β. Ν.


Πατριδογνωμόνιο
Ο ιός και ο υιός...

Ερχεται πείνα. Ερχεται κι εμβόλιο. Ερχεται ανεργία. Ερχεται και πόλεμος. Ξεφτιλίστηκαν οι τιμές των καυσίμων. Ξεφτιλίστηκε κι η ανθρώπινη ζωή. Μόνον στα Ελληνικά όμως βρίσκεις αυτήν τη φριχτή συνήχηση: Ο ιός κι ο υιός. Σε μια παγκοσμιοποιημένη νοσηρότητα και μια κυρίαρχη βαρβαρότητα βρίσκω καταφύγιο στην υπέροχη φράση του ποιητή, πατρίδα μου είναι η γλώσσα μου. Και πατάω έτσι, πέρα από το άκουσμα της συνήχησης, για να γεφυρώσω την άβυσσο της αντίθεσης στην ουσία και την πραγματικότητα των λέξεων. Εξ ορισμού ο ιός είναι ένα φριχτό παρόν, είναι αόρατος στο μάτι, στην ψυχή, ως και στο κορμί, ίσαμε τη στιγμή που μπορεί να μετατραπεί σε τέρας και να σε καταπιεί. Οχι απλά ως κορμί. Κι ως υπόσταση αυτή καθαυτή, όταν ακούς πως επειδή τον συνάντησες μπορεί και να σκοτώσεις κάποιον άλλον. Αν επιζήσεις μπορεί να γίνεις και πειραματόζωο, κι ενδεχομένως ένας άνθρωπος που ζει σ' έναν κόσμο που δεν ξέρει για να τον διατηρήσει ή να τον αλλάξει.

Ο άλλος υιός είναι πραγματικά, φυσικά κι ουσιαστικά το μέλλον. Είναι ο επόμενος. Για να ζήσει πρέπει να κρατηθεί με επαναστατική σχεδόν φούρια κι επιμονή στη διαφορετική του ορθογραφία. Κι εκεί έρχεται ο λαός, στη γοητεία της διαχρονικότητας της γλώσσας, και τον κάνει γιο. Παραληρώ; Δε νομίζω. Αυτές τις μέρες της πανδημίας, του εγκλεισμού, και του ελεγχόμενου απεγκλωβισμού, κάτι σαν την αποφυλάκιση υπό όρους, όλοι γύρω μου, μικροί, μεγάλοι, γραμματιζούμενοι κι απαίδευτοι, άρρωστοι και υγιείς, άνδρες και γυναίκες και μικρά παιδιά και γέροι, ψάχνουν στα σεντούκια του μυαλού τους, εκείνα τα ωραία ορυχεία του ανθρώπινου γένους, όπου κρύβονται δυνάμεις και φαντασία πέρα από την επιβίωση, κάτι για να μπορέσουν να σχεδιάσουν το ροκ του μέλλοντός τους.

Κι είναι αυτή η ρημάδα η εποχή της τεχνολογικής εξέλιξης χαοτικά φλύαρη και σ' ένα βαθμό πνιγηρή, καθώς ένας όγκος πληροφοριών, πιο ψηλός κι απ' τα Ιμαλάια, κι ένας ωκεανός από απόψεις, πιο μεγάλος κι από όλους μαζί της Γης, που έρχονται καθημερινά και κρύβουν εκείνα τα ψήγματα από τα οποία μπορείς να κρατηθείς και να λάμψει το σκοτάδι. Πού πήγε η χαρά; Πόσο θα ζούμε χωρίς αγκαλιά; Τι γεύση έχει το σάλιο του αγαπημένου στο φιλί; Πότε θα πάψει το χάδι να είναι οφθαλμοπορνεία; Λες και σκόρπισαν χύμα οι αγωνιώδεις ερωτήσεις, καμιά φορά περιβεβλημένες την αθωότητα των μικρών παιδιών που βγαίνουν απ' τη μήτρα κλαίγοντας, και πασχίζουν να ζήσουν παίζοντας και γελώντας το παιχνίδι της ζωής κι ας ξέρουν πως το τέλος είναι και δεδομένο και ίδιο για όλους.

Παρά ταύτα επιμένω πως στη συνήχηση του ιού και του υιού είναι που πρέπει να παρέμβουμε, απ' το παρόν ως το μέλλον, και μάλιστα άμεσα, εδώ και τώρα, για να μη γίνουμε διαχειριστές της επιβίωσης, αλλά δημιουργοί καλύτερης ζωής. Ετσι αναρωτιέμαι πόσο γρήγορα πρέπει να ανοίξουμε τη συζήτηση για την ελευθερία του ανθρώπου. Κόντρα στο ρεύμα, το κυρίαρχο, που θέλει να μιλάμε για τα προβλήματα της ελεύθερης αγοράς, που πρέπει να λυθούν από αιχμαλωτισμένους ανθρώπους. Αιχμαλωτισμένους από τους φόβους τους, τ' αφεντικά, την τύχη κι άλλα τέτοια που ρίχνονται στο τραπέζι των λέξεων. Γιατί την εργασία τη σβήσαμε αποδεχόμενοι την απασχόληση, αλλά τη ρίζα της στο έργο την κρατήσαμε στην ανεργία που θεριεύει.

Προτείνω ν' αρχίσουμε αποτινάσσοντας την εύκολη, γενικευμένη, ύπουλη απειλή «ο κόσμος δεν πρόκειται να είναι ποτέ ο ίδιος». Σιγά ωρέ! Και πότε έπρεπε να μείνει, και πότε έμεινε ίδιος ο κόσμος. Θέλει προσοχή αυτός ο τοίχος στην ομορφιά, την εξέλιξη, τη συλλογική εμπειρία και συνείδηση, τον πλούτο της γνώσης και των τεχνικών μέσων, που υψώνουν οι χειραγωγοί των μαζών, για να διευρύνουν πάνω στο κύμα της αρνητικής συγκυρίας την εξουσία τους σε βάρος της ελευθερίας μας.

Αλλωστε, ο χρόνος δε δείχνει ποτέ από μόνος του τίποτα. Τον αντιλαμβανόμαστε μόνον ως φθορά. Τον νικάμε μόνο με δράση, συμπυκνώνοντας πολλές φορές σε μια στιγμή μια ολόκληρη ζωή. Δε λέω καλό καλοκαίρι γιατί έρχεται ερήμην μας, και δεν πιστεύω ότι χορταίνει κανείς, αγνοώντας ότι είναι κι εποχή θερισμού...


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ