Πολλές φορές γράφτηκε και ειπώθηκε ότι η Γερμανία αντεπεξήλθε καλά στην πανδημία, συγκριτικά με άλλα ευρωπαϊκά και «δυτικά» κράτη, εξαιτίας του «καλού συστήματος Υγείας», των «πολλών νοσοκομειακών κρεβατιών, ΜΕΘ» κ.λπ. Είναι γεγονός ότι για την ισχυρότερη οικονομία της ΕΕ και της Ευρωζώνης, πέρα από ζήτημα κύρους, ήταν και ζωτικής σημασίας για την αντοχή και την ανταγωνιστικότητά της να βγει από το πρώτο κύμα της πανδημίας με συγκριτικά λίγες απώλειες (σχεδόν 8.700 οι θάνατοι μέχρι την Τετάρτη).

Οσο όμως κι αν προσπαθούν να συντηρήσουν το μύθο γύρω από το γερμανικό σύστημα Υγείας, την ώρα που τα δημόσια συστήματα των πιο προηγμένων καπιταλιστικών κρατών κατέρρευσαν μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου, η αλήθεια είναι ότι την περίοδο έξαρσης της πανδημίας, τα νοσοκομεία στη Γερμανία σταμάτησαν όλες τις υπόλοιπες λειτουργίες, δέχονταν σχεδόν αποκλειστικά ασθενείς με κορονοϊό, επιστρατεύτηκαν εθελοντές, συνταξιούχοι, φοιτητές, για να στελεχωθούν οι χιλιάδες ΜΕΘ που έμεναν κλειστές.

Συγκλονίζουν οι μαρτυρίες ανθρώπων που διαγνώστηκαν με καρκίνο στην έναρξη της πανδημίας και αναβλήθηκε το χειρουργείο τους για δύο μήνες, διάστημα που μπορεί να στοιχίσει τη ζωή σε έναν καρκινοπαθή... Παράλληλα, βγήκαν στην επιφάνεια τα διαχρονικά προβλήματα: Μεγάλη έλλειψη σε προσωπικό, φάρμακα, προστατευτικό εξοπλισμό των υγειονομικών. Νοσοκομεία που λειτουργούν ως επιχειρήσεις και έκλεισαν ή βρέθηκαν στα πρόθυρα κλεισίματος επειδή σταμάτησαν για δύο μήνες να πουλούν υπηρεσίες. Υγειονομικοί απολύονταν ή έβγαιναν σε εκ περιτροπής εργασία, εν μέσω πανδημίας, επειδή τα νοσοκομεία έπρεπε να μειώσουν το κόστος λειτουργίας καθώς δεν είχαν έσοδα από ασθενείς και η κρατική χρηματοδότηση είναι αμελητέα.

Ενα μέρος της εικόνας του γερμανικού συστήματος Υγείας δίνει και η επιστολή - άρθρο μιας νοσηλεύτριας στο περιοδικό «Der Spiegel» (15/5/2020):

«Είμαι νοσοκόμα για πάνω από 20 χρόνια (...) και εργάζομαι σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας στο Βερολίνο τα τελευταία 7 χρόνια. Διαβάζω συνέχεια ότι η Γερμανία έχει ένα από τα καλύτερα συστήματα Υγείας στον κόσμο. Κυρίως κάνουμε πολλές εγχειρήσεις και πολλές απεικονίσεις (ακτινογραφίες, μαγνητικές κ.λπ.). Το χρηματοδοτικό μας σύστημα έχει σχεδιαστεί γι' αυτό. Τα νοσοκομεία είναι εμπορικές εταιρείες, επομένως πουλούν υπηρεσίες. Μερικές φορές ακόμη και όταν είναι εντελώς περιττό. Οι ασθενείς παίρνουν εξιτήριο το συντομότερο δυνατό: Οσο πιο γρήγορα φύγουν, τόσο περισσότερα χρήματα θα μείνουν στο νοσοκομείο. Τα τμήματα που δεν είναι κερδοφόρα, κλείνουν: Αίθουσες τοκετού και παιδικοί θάλαμοι, ή εξειδικευμένα τμήματα για διαβητικούς.

Ο μεγαλύτερος παράγοντας κόστους είναι φυσικά το προσωπικό. Συνεπώς, οι κενές θέσεις δεν συμπληρώνονται πλέον. Αλλες διαγράφηκαν εντελώς. Ετσι, χρησιμοποιούνται ελλιπώς εκπαιδευμένοι και κακοπληρωμένοι βοηθοί, αντί ειδικευμένων εργαζομένων. Και κάποια στιγμή ένα άτομο καταλήγει να είναι υπεύθυνο για 35 ασθενείς στη νυχτερινή βάρδια. Θυμάμαι κάποια απογεύματα, στην αρχή της επαγγελματικής μου ζωής, όταν είχα χρόνο να παίζω χαρτιά με τους ασθενείς μου. Σήμερα αυτό είναι αδύνατον και αδικαιολόγητο (...)

Στη ΜΕΘ νοσηλεύονται βαριά άρρωστοι, που κινούνται δύσκολα ή καθόλου, δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν. Οποιος φροντίζει δύο ασθενείς ανά βάρδια είναι πλήρης. Σήμερα φροντίζουμε τουλάχιστον 4 και το μόνο που προλαβαίνουμε, είναι να τους δώσουμε τα φάρμακα. Πρέπει να αποφασίσω ποιον προλαβαίνω να πλύνω και ποιους θα αφήσω. Για καλή νοσηλευτική περίθαλψη ούτε λόγος. Αυτό που χρειάζονται οι ασθενείς δεν είναι πάντα ένα επιπλέον φάρμακο. Μερικές φορές χρειάζεται απλά να τον αγγίξουμε και να του μιλήσουμε. Μια δουλειά που πρέπει να αφιερώσεις χρόνο.

Αν είχαμε ένα σύστημα υγειονομικής περίθαλψης με βάση τις ανάγκες, πιστεύω ότι το "κλείδωμα" (σ.σ. για την πανδημία) δεν θα χρειαζόταν να είναι τόσο δραστικό. Επειδή τότε το σύστημα Υγείας δεν θα έφτανε στα όρια της χωρητικότητας με το ετήσιο κύμα γρίπης. Πολλές κλινικές δεν θα χρειαζόταν να φοβούνται για την ύπαρξή τους επειδή οι προσοδοφόρες εγχειρήσεις αναβλήθηκαν. Δεν θα είχε αρθεί το κατώτατο όριο ασφαλείας προσωπικού ούτε θα είχαν επιβληθεί απάνθρωπες 12ωρες βάρδιες στους νοσηλευτές. Επειδή θα υπήρχε επαρκές νοσηλευτικό προσωπικό.

Δεν είναι περίεργο που όλο και περισσότεροι άνθρωποι εγκαταλείπουν το επάγγελμα του νοσηλευτή εδώ και χρόνια. Νοσηλευτική σημαίνει βαριά σωματική εργασία, υψηλό άγχος, κακή αμοιβή (...) Το χειροκρότημα στα μπαλκόνια είναι μια ωραία πινελιά, αλλά επίσης σηματοδοτεί το εξής: "Απλά συνεχίστε. Μη διαμαρτύρεστε. Αποδεχτείτε ότι η ζωή σας κινδυνεύει καθημερινά, επειδή δεν υπάρχουν επαρκή προστατευτικά μέσα και διαγνωστικά τεστ για τους υγειονομικούς σε όλη την επικράτεια". Το χειροκρότημα δεν δημιουργεί καλύτερες συνθήκες εργασίας ούτε ένα σύστημα Υγείας που βασίζεται στις πραγματικές ανάγκες του ασθενούς.

Θα ήταν δυνατή η εφαρμογή ενός συστήματος υγειονομικής περίθαλψης που δεν είναι προσανατολισμένο προς τους αριθμούς των περιστατικών και τα κέρδη. Γιατί πρέπει η υγεία μας να ανατίθεται σε ιδιωτικές εταιρείες; (...) Η καλή υγειονομική περίθαλψη δεν πρέπει να είναι πολυτέλεια, αλλά θεμελιώδες δικαίωμα (...) Οι ασθενείς με ιδιωτική ασφάλιση δεν λαμβάνουν μόνο προτιμησιακή μεταχείριση. Εκτίθενται επίσης συχνά σε περιττές θεραπείες και ιατρικές πράξεις, διότι η αποζημίωσή τους δημιουργεί αντιεπιστημονικά κίνητρα, το κέρδος».

Αν το «καλύτερο σύστημα Υγείας» που έχει να επιδείξει ο καπιταλισμός σε μια από τις πιο προηγμένες χώρες είναι αυτό, τότε γίνεται αντιληπτό πόσο απρόσιτο είναι το έδαφος για τις λαϊκές ανάγκες στα όρια αυτού του σάπιου συστήματος. Ιδιαίτερα σήμερα, που η επιστήμη και η τεχνολογία κάνουν «άλματα», η βαρβαρότητα δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από μύθους.