Δεκάδες χιλιάδες απολύσεις, δραστική περικοπή μισθών και ωράρια - «λάστιχο», δυσμενείς αλλαγές στις συμβάσεις εργασίας, μαζική υποαπασχόληση, γενίκευση παλιών και νέων μορφών «ευελιξίας», εντατικοποίηση, εργοδοτικοί εκβιασμοί, εκατοντάδες χιλιάδες εποχικοί εργαζόμενοι και «ελαστικά απασχολούμενοι» που δεν επαναπροσλαμβάνονται και μένουν χωρίς μεροκάματο, εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι που δεν λαμβάνουν ούτε καν αυτά τα ανεπαρκή επιδόματα...

Αυτή είναι η εικόνα που διαμορφώνεται για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, μετά και το λεγόμενο «άνοιγμα» της παραγωγικής διαδικασίας, μετά το τέλος της καραντίνας, με την αντεργατική επίθεση κυβέρνησης - εργοδοσίας να εντείνεται, προκειμένου τα «σπασμένα» και της νέας οικονομικής κρίσης να φορτωθούν στις πλάτες των εργαζομένων και του λαού.

Και ενώ η πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι είναι αμείλικτη, ενώ ακόμα και τα επίσημα στοιχεία βοούν, η κυβέρνηση επιμένει στα γνωστά φληναφήματα για «επιτυχίες» στον τομέα της απασχόλησης, για μείωση της ανεργίας και δήθεν συγκράτηση των θέσεων εργασίας.

Είναι χαρακτηριστικά για παράδειγμα τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη»: Στο διάστημα Γενάρη - Μάη 2020 έγιναν 612.048 νέες προσλήψεις, όταν την ίδια περίοδο το 2019 αυτές ανήλθαν σε 1.130.113! Δηλαδή, η αρνητική διαφορά μεταξύ των δύο ετών όσον αφορά τον αριθμό των προσλήψεων ξεπερνά το μισό εκατομμύριο συμβάσεις εργασίας (-518.065). Ειδικότερα τον περασμένο Μάη καταγράφονται 224.267 λιγότερες προσλήψεις σε σχέση με τον ίδιο μήνα πέρσι, ενώ τον Απρίλη είχαν καταγραφεί 233.626 λιγότερες προσλήψεις σε σχέση με τον ίδιο της προηγούμενης χρονιάς.

Στους παραπάνω αριθμούς αποτυπώνεται, μεταξύ άλλων, το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες εποχικοί εργαζόμενοι, ειδικά στον Επισιτισμό - Τουρισμό, αλλά και σε άλλους κλάδους, παρέμειναν χωρίς δουλειά, με ένα ανεπαρκές επίδομα ή χωρίς τίποτα, μια κατάσταση που για τη μεγάλη πλειοψηφία συνεχίζεται και τον μήνα που διανύουμε.

Παράλληλα, τα στοιχεία που δημοσίευσε πρόσφατα η ΕΛΣΤΑΤ, από την έρευνα εργατικού δυναμικού για τον μήνα Μάρτη, δείχνουν μείωση της απασχόλησης κατά 12.923 θέσεις εργασίας σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2019, ενώ εμφανίζουν μια αύξηση του λεγόμενου «οικονομικά μη ενεργού» πληθυσμού κατά 173.254 άτομα (!), κάνοντας λόγο για μεγάλη ροή ανέργων προς τους «οικονομικά μη ενεργούς»...

Η «επιστροφή στην κανονικότητα», που διαφημίζει η κυβέρνηση, αποδεικνύεται ολοένα και μεγαλύτερη κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης, μεγαλύτερη ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης, για να βγει το κεφάλαιο όσο γίνεται πιο «άβρεχτο» από τη νέα κρίση.

Με την απειλή της απώλειας ακόμα και αυτής της προσωρινής και κακοπληρωμένης θέσης εργασίας να επικρέμαται ως μόνιμος εκβιασμός πάνω από τα κεφάλια των εργαζομένων, η εργοδοσία «ξεσαλώνει» στην κυριολεξία και σπεύδει να μονιμοποιήσει τα προνόμια που απλόχερα της παρείχε η κυβέρνηση μέσα στην πανδημία, ενισχύοντας ακόμα παραπέρα το οπλοστάσιο που της έχουν διασφαλίσει όλες οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ.

Σε αυτή την κατεύθυνση, την προηγούμενη Δευτέρα ξεκίνησε η εφαρμογή του πιο πρόσφατου όπλου που έδωσε η κυβέρνηση στην εργοδοσία, του αντεργατικού προγράμματος «Συν-Εργασία», το οποίο στα βασικά του σημεία προβλέπει τα εξής:

• Η εργοδοσία μπορεί να μετατρέπει μονομερώς τις συμβάσεις πλήρους απασχόλησης σε μερική και εκ περιτροπής εργασία, με μείωση του ωραρίου και του μισθού που καταβάλλει μέχρι και κατά 50%.
• Οι μισθοί μειώνονται έως και 20%, αφού η προσωρινή κρατική κάλυψη θα αφορά μόνο το 60% των απωλειών των εργαζομένων, ενώ η σχετική επιβάρυνση θα γυρνά και πάλι στην πλάτη τους μέσω της αντιλαϊκής φοροληστείας και νέων περικοπών.
• Ενώ η κυβέρνηση αναμασά τα περί «διατήρησης των θέσεων εργασίας», το νέο πρόγραμμα διασφαλίζει ότι οι επιχειρήσεις θα μπορούν με τη λήξη του να απολύουν ελεύθερα τους εργαζόμενους που ενέταξαν σε αυτό, ενώ και κατά τη διάρκεια εφαρμογής του η εργοδοσία μπορεί ελεύθερα να απολύει άλλους εργαζόμενους της επιχείρησης.
• Γίνεται λόγος για «κρατική εγγύηση του κατώτατου μισθού» στο πλαίσιο του προγράμματος, ωστόσο στην πραγματικότητα ο νέος μηχανισμός, μαζί με όλες τις προηγούμενες ανατροπές, είναι ένα ακόμα εργαλείο για να συμπιεστεί η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στις αμοιβές - ψίχουλα του κατώτατου μισθού (550 ευρώ καθαρά).

Μάλιστα, η εφαρμογή του «Συν-Εργασία» θα γίνεται συνδυασμένα με όλα τα υπόλοιπα αντεργατικά μέτρα. Ηδη οι καταγγελίες από χώρους δουλειάς είναι αποκαλυπτικές: Σε συνέχεια του συνδυασμού των «αναστολών» συμβάσεων σε ένα τμήμα των εργαζομένων και της απογείωσης της εντατικοποίησης σε άλλους της ίδιας επιχείρησης, εργαζόμενοι που εντάσσονται στο νέο πρόγραμμα με πετσόκομμα ωραρίων και μισθών, ενημερώνονται από την εργοδοσία ότι... με τις μειωμένες βάρδιες «δεν βγαίνει» να πάρουν την καλοκαιρινή τους άδεια!

Ο νέος αντεργατικός μηχανισμός και όλα τα υπόλοιπα τάχα «προσωρινά» μέτρα ήρθαν για να μείνουν, ακριβώς γιατί ικανοποιούν πάγιες απαιτήσεις του κεφαλαίου που αξιώνει σήμερα, στις συνθήκες της νέας οικονομικής κρίσης, να προωθηθούν πιο επιθετικά όσα δεν πρόλαβαν να περάσουν οι κυβερνήσεις του κατά τη διάρκεια της προηγούμενης.

Για να θωρακίσουν το κεφάλαιο απέναντι στην όποια χασούρα, αφού πρώτα «έσκασε» στα κέρδη, προσφέρουν στη μεγαλοεργοδοσία μια τεράστια βεντάλια αντεργατικών μέτρων «ευελιξίας» και «μείωσης του κόστους», ενώ ταυτόχρονα καλούν τους εργαζόμενους να προσαρμόσουν τη ζωή και τις απαιτήσεις τους στα ψίχουλα και τα τσακισμένα δικαιώματα. Κυβέρνηση και εργοδοσία διαμορφώνουν αυτήν την περίοδο ένα τετελεσμένο που θα βρουν οι εργαζόμενοι μπροστά τους.

Για να γίνει κατανοητό όλο το πλέγμα αυτής της επίθεσης, δίπλα στη συνδυασμένη χρήση όλων των αντεργατικών μέτρων που προωθήθηκαν από την αρχή της πανδημίας, θα πρέπει να προστεθούν στο λογαριασμό και όλες οι αντεργατικές παρεμβάσεις της προηγούμενης περιόδου, η αντεργατική προετοιμασία ήδη από τη φάση της καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Πάνω στα τρία μνημόνια των κυβερνήσεων ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, τα οποία παρέμειναν άθικτα, η σημερινή κυβέρνηση πρόλαβε να προσθέσει τη νομοθεσία που καθιστά «σουρωτήρι» ακόμα και τις ελάχιστες κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που υπογράφονται, με τους απαγορευτικούς όρους για την επέκτασή τους, με το πλήθος εξαιρέσεων στο όνομα των «οικονομικών δυσκολιών» που τις μετατρέπουν σε ένα αδειανό πουκάμισο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα σήμερα αποτελεί η μη επέκταση και εφαρμογή της κλαδικής ΣΣΕ στον Επισιτισμό.

Στο Ασφαλιστικό, πάνω στο νόμο - λαιμητόμο Κατρούγκαλου - Βρούτση, η λεπίδα του οποίου γίνεται πιο αισθητή κάθε μέρα που περνά και σε κάθε φουρνιά νέων συνταξιούχων, ήδη στρώνεται το έδαφος για να ξεδιπλωθεί η συνέχεια της επίθεσης στην Κοινωνική Ασφάλιση, στο φόντο της νέας οικονομικής κρίσης, της παραπέρα αύξησης της υποαπασχόλησης και της ανεργίας, των αντιλαϊκών κυβερνητικών παρεμβάσεων όπως η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών κατά 5 ολόκληρες μονάδες, στερώντας σε ετήσια βάση πάνω από 1 δισ. ευρώ από τα ασφαλιστικά ταμεία. Η υπονόμευση των εσόδων του ΕΦΚΑ, η αρχή της «βιωσιμότητας» του ασφαλιστικού συστήματος, η καταγραφή νέων ελλειμμάτων παρά το πετσόκομμα των συντάξεων, θα αποτελέσουν και πάλι το όχημα για να στηθούν για άλλη μια φορά στον τοίχο ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι.

Καθόλου τυχαία, παράλληλα με την επίθεση στα Εργασιακά και πάνω στο πλαίσιο που έχουν ήδη διαμορφώσει οι αντιαπεργιακές διατάξεις της σημερινής και της προηγούμενης κυβέρνησης, κυβερνητικά και άλλα επιτελεία αναμοχλεύουν τα σχέδια για νομοθεσία χτυπήματος των διαδηλώσεων, συκοφαντούν τους αγώνες των εργαζομένων, όπως έκαναν αυτήν τη βδομάδα με την απεργία των υγειονομικών, βάζουν ξανά στην ημερήσια διάταξη τα σχέδια για ασφυκτικό έλεγχο της συνδικαλιστικής δράσης των εργαζομένων. Σπεύδουν να πάρουν τα μέτρα τους, ακριβώς γιατί η αντεργατική κλιμάκωση δεν είναι «προσωρινή» και τα «ζόρια» είναι μπροστά...

Χαρακτηριστική εξάλλου για τη στρατηγική σύμπλευση όλων των δυνάμεων του κεφαλαίου για την κλιμάκωση αυτής της αντεργατικής επίθεσης είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος την ίδια ώρα που προκλητικά επιχειρεί να ξαναμοστράρει «φιλεργατικό» προσωπείο, προσπαθεί να πείσει ότι υπάρχει... «καλή ευελιξία», που θα ωφελεί ταυτόχρονα τη μεγαλοεργοδοσία και τους εργαζόμενους, διαφημίζοντας μάλιστα ότι με τις δικές του προτάσεις «ο εργοδότης ελαφρύνεται πολύ περισσότερο»!

Αντίστοιχα, η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ, αφού από την αρχή της πανδημίας έσπευσε να δηλώσει ότι «το κόστος θα πρέπει να το αναλάβουμε όλοι» - οι εργαζόμενοι που ξεζουμίζονται και σε κρίση και σε ανάπτυξη και οι καπιταλιστές που «έσκασαν» από τα κέρδη - βγαίνει σήμερα να παζαρεύει... «εξειδικευμένο κοινωνικό διάλογο», καθώς και «ανάπτυξη ενός θεσμικού πλαισίου ρύθμισης της τηλεργασίας», συμβάλλοντας στην υλοποίηση του στόχου του κεφαλαίου, τα νέα χτυπήματα και οι νέες μορφές «ευελιξίας» να αποκτήσουν μόνιμα και θεσμικά χαρακτηριστικά.

Η «επόμενη μέρα» της ολομέτωπης επίθεσης στους εργαζόμενους είναι ήδη εδώ και δεν χωρά καμιά επανάπαυση. Απέναντι στην αντεργατική επίθεση που προχωρά ενιαία, είτε με περιοριστικά είτε με επεκτατικά μέτρα διαχείρισης της κρίσης, υπάρχει συσσωρευμένη πείρα, υπάρχει αποκούμπι, το ταξικό εργατικό κίνημα και οι αγώνες που αναπτύσσει σε όλη τη χώρα, σε κλάδους και χώρους δουλειάς, η οργάνωση και η παραπέρα ενίσχυση των οποίων πρέπει να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων.

Το σύνθημα που ακούστηκε μέσα στην πανδημία και που κυριαρχεί πλέον σε κάθε εργατική κινητοποίηση: «Πληρώσαμε πολλά, δεν θα πληρώσουμε ξανά!» πρέπει να γίνει οδηγός παρέμβασης και δράσης για τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα. Οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες που αναπτύχθηκαν μέσα στην πανδημία, τα πανεργατικά συλλαλητήρια της προηγούμενης βδομάδας, οι κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών σε κλάδους και χώρους δουλειάς, οι εστίες αντίστασης που «ανάβουν» κάτω και από την παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων, η αλληλεγγύη και ο συντονισμός δείχνουν τις δυνατότητες, μπορούν και πρέπει να ενισχυθούν παραπέρα, να αποκτήσουν νέα δυναμική. Απέναντι στα απατηλά καλέσματα της εργοδοσίας, της κυβέρνησης και των ανθρώπων τους για «εθνική ομοψυχία» και νέες θυσίες υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων, οι εργάτες μπορούν και πρέπει να αντιτάξουν τη δική τους ταξική ενότητα, με κριτήριο και οδηγό τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες, που είναι διαμετρικά αντίθετες με τα συμφέροντα του κεφαλαίου.