Το ζήτημα του χαρακτήρα του κράτους και η πάλη της εργατικής τάξης βρέθηκαν στο επίκεντρο του σεμιναρίου για φοιτητές, που είχε θέμα «Με αφορμή τα 150 χρόνια από τη γέννηση του Λένιν συζητάμε: Εμπιστοσύνη στο αστικό κράτος ή στη δύναμη του λαού;».

Στη διάρκεια του σεμιναρίου, με το οποίο ξεκίνησε και το πρόγραμμα του 29ου Αντιιμπεριαλιστικού Διημέρου της ΚΝΕ στο Στόμιο, φοιτητές από τις Οργανώσεις της ΚΝΕ, από όλη την Ελλάδα, συναντήθηκαν στο χώρο του σεμιναρίου και τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας, παρακολούθησαν την εισήγηση του Λουκά Αναστασόπουλου, μέλους της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος μεταξύ άλλων σημείωσε:

«Το πόσο σημαντικό είναι το ζήτημα του χαρακτήρα του κράτους και το πώς πρέπει να το αντιμετωπίσει η εργατική τάξη στην πάλη της για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, και επομένως πρώτα από όλα το πώς θα το αντιμετωπίσουν οι κομμουνιστές, μπορούμε εύκολα να το διαπιστώσουμε εάν απλά αναλογιστούμε μονάχα την πολιτική διαπάλη που αντιμετωπίσαμε την τελευταία περίοδο.

(...) Βασικός της πυρήνας ήταν ένα κάλπικο δίλημμα για το αν η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ πρεσβεύουν την πραγματικά "δημοκρατική εξέλιξη" του κράτους, κατηγορώντας ταυτόχρονα η ΝΔ τον ΣΥΡΙΖΑ για "λαϊκισμό" και ο ΣΥΡΙΖΑ τη ΝΔ για "συντηρητική ιδεοληψία". Αυτό είδαμε τόσο στην αντιπαράθεση για το νομοσχέδιο Χρυσοχοΐδη για την παρακολούθηση της ιδεολογίας του ριζοσπαστισμού και την προσπάθεια περιορισμού και απαγόρευσης των διαδηλώσεων, όσο και κατά την περίοδο αναθεώρησης του Συντάγματος ή με το νομοσχέδιο για την κατάργηση του ασύλου. Ενώ το ίδιο περιεχόμενο έχει και η γενικότερη συζήτηση για τον ψηφιακό μετασχηματισμό του κράτους και την ανάγκη να κερδηθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών στο κράτος.

(...) Φαίνεται λοιπόν ότι το ποιος είναι ο χαρακτήρας του κράτους είναι ζήτημα κομβικό για να μην εγκλωβιστούν το εργατικό κίνημα και η επαναστατική πρωτοπορία στα κάλπικα διλήμματα της αστικής τάξης.

(...) Βασικό σημείο για να αρχίσουμε την έρευνά μας για τον χαρακτήρα του κράτους είναι αυτό που έθετε ο Λένιν ως κριτήριο, ότι όταν μιλάμε για κράτος, δημοκρατία και δικαιοσύνη πρέπει να ρωτάμε για ποιον είναι το κράτος, για ποιον είναι η δημοκρατία και για ποιον είναι η δικαιοσύνη.

(...) Αυτό λοιπόν που θα δούμε είναι ότι το κράτος στον καπιταλισμό με το σύνολο των θεσμών και των λειτουργιών του έχει έναν και μόνο σκοπό: Να διασφαλίζεται η εξουσία της αστικής τάξης, η μακροημέρευση της δυνατότητάς της να βγάζει αμύθητα κέρδη σε βάρος των εργαζομένων. Με λίγα λόγια, να συνεχίζεται απρόσκοπτα η καπιταλιστική εκμετάλλευση σε ολοένα και πιο διευρυμένο επίπεδο.

Και αυτό το πετυχαίνει τόσο με την καταστολή, με τη βία, όσο και με την απόσπαση της συναίνεσης, της οικειοθελούς δηλαδή υποταγής των εργαζομένων στην εξουσία των εκμεταλλευτών τους. Και αυτό επιβεβαιώνεται όποια από τις λειτουργίες και τους θεσμούς του και αν εξετάσουμε. (...)

Επομένως το αστικό κράτος όχι μόνο "διαλέγει" πλευρά στην ταξική σύγκρουση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική τάξη, αλλά είναι το όργανο με το οποίο διασφαλίζεται η κυριαρχία των κεφαλαιοκρατών επί των εργατών, είναι για τους εργάτες όργανο καταπίεσης, καταστολής, χειραγώγησης και ενσωμάτωσης».

«Πιθανά να σκεφτεί κανείς ότι η αστική δημοκρατία ίσως να είναι προτιμότερη για τον λαό σε σχέση με πολιτεύματα όπου έχει ανασταλεί το αστικό κοινοβούλιο, ακόμα και αν δεχτούμε ότι το ταξικό περιεχόμενο του κράτους παραμένει το ίδιο και στις δύο περιπτώσεις. Θα ισχυριστεί κάποιος για παράδειγμα ότι στην αστική δημοκρατία υπάρχει τουλάχιστον το γενικό εκλογικό δικαίωμα, που επιτρέπει να εκφράζεται η θέληση του λαού έστω κάθε τέσσερα χρόνια, υπάρχει ελευθερία πολιτικής έκφρασης και συνδικαλισμού.

Χρειάζεται αρχικά να σημειώσουμε ότι οι κομμουνιστές δεν υποτιμούμε καθόλου την πάλη για να κατακτώνται από την εργατική τάξη και τον λαό όσο γίνεται περισσότερα δικαιώματα, για να οργανώνουν τον αγώνα τους, να αποσπούν όσο γίνεται περισσότερες πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ αποτέλεσαν την ψυχή του αγώνα του λαού ενάντια στη χούντα του 1967 - 1974. Δεν είναι τυχαίο ότι και σήμερα παλεύουμε ενάντια σε κάθε προσπάθεια να περιοριστούν ή να καταργηθούν τέτοια κεκτημένα δικαιώματα και όσο γίνεται να διευρύνονται και για αυτό έχουμε, για παράδειγμα, δηλώσει ξεκάθαρα ότι θα συμβάλουμε ώστε ο τωρινός νόμος της ΝΔ για τις διαδηλώσεις να μείνει στα χαρτιά, όπως έμεινε και εκείνος που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ για τις απεργίες.

Κομμάτι όμως της προσπάθειάς μας να ενισχύεται ο αγώνας της εργατικής τάξης είναι και η προσήλωσή μας στην αποκάλυψη του ταξικού περιεχομένου της αστικής δημοκρατίας.

Η ισότητα της ψήφου, που προβάλλεται ότι υπάρχει σε συνθήκες αστικού κοινοβουλευτισμού, είναι μονάχα τυπική, όπως τυπική είναι και η ισότητα που υποτίθεται ότι υπάρχει στην οικονομία. Οπως στην ουσία δεν είναι ίσοι ένας καπιταλιστής με έναν εργαζόμενο σε έναν χώρο δουλειάς, ακριβώς γιατί είναι σχέση εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου, έτσι δεν είναι επί της ουσίας ίσοι και σε πολιτικό επίπεδο. Ας σκεφτούμε μονάχα τη δύναμη που έχει η τάξη των καπιταλιστών όταν καθορίζουν ως κάτοχοι των μέσων παραγωγής το ποιος δουλεύει και ποιος όχι και άρα την πολιτική επιρροή που μπορούν να έχουν στην πλειοψηφία των εργαζομένων. `Η ας σκεφτούμε κατά πόσο μπορεί να υπάρχει ισότητα ψήφου ανάμεσα στις δύο τάξεις όταν οι καπιταλιστές έχουν στα χέρια τους τα μέσα ενημέρωσης, εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοπτικούς σταθμούς, όταν καθορίζουν το περιεχόμενο του πολιτισμού, όταν είναι ιδιοκτήτες ποδοσφαιρικών ομάδων και μπορούν να επηρεάζουν χιλιάδες ανθρώπων.

Στην πραγματικότητα, ο κοινοβουλευτισμός είναι η καλύτερη μάσκα με την οποία καλύπτεται το άσχημο πρόσωπο της δικτατορίας της αστικής τάξης, αφού έτσι η δική της εξουσία παρουσιάζεται δήθεν ως λαϊκή κυριαρχία και τα δικά της συμφέροντα και επιλογές ως συμφέροντα και επιλογές της πλειοψηφίας του λαού. Ας σκεφτούμε μονάχα πόσοι αντιλαϊκοί νόμοι έχουν ψηφιστεί στο όνομα της λαϊκής υποτίθεται προσταγής να εφαρμοστεί το εκάστοτε κυβερνητικό έργο. Τα μνημόνια όλη την προηγούμενη περίοδο ψηφίστηκαν και εφαρμόστηκαν από κυβερνήσεις που είχαν υποτιθέμενη λαϊκή εντολή από τις εκλογές.

Εδώ χρειάζεται να έχουμε υπόψη μας ότι η καπιταλιστική κοινωνία είναι οργανωμένη με έναν τέτοιο τρόπο που η καθημερινή ζωή των ανθρώπων, οι σχέσεις που αναπτύσσουν εκεί που ζουν, εργάζονται, μορφώνονται, αντικειμενικά επιδρούν στις αντιλήψεις, στις συνήθειες, στην ίδια τους τη συνείδηση. Η διαδικασία με την οποία σήμερα παράγεται όλος ο πλούτος της ανθρωπότητας δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να λειτουργήσει η κοινωνία. Θεωρείται δεδομένο και αναγκαίο να υπάρχουν εφοπλιστές, βιομήχανοι, τραπεζίτες κ.λπ. ως ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής. Δημιουργείται η ψεύτικη εντύπωση ότι είναι μονόδρομος για την επιβίωση της εργατικής τάξης να πουλά στους καπιταλιστές την ικανότητά της για εργασία. Αυτό είναι που κάνει την ιδεολογία της αστικής τάξης κυρίαρχη και αποτυπώνεται και στο εκλογικό αποτέλεσμα.

Ακόμα και σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας, η αστική τάξη δεν διστάζει να δείξει το σκληρό της πρόσωπο απέναντι στο εργατικό κίνημα. Η αστική τάξη δεν δίστασε ποτέ να περιορίσει ή να καταργήσει τις όποιες ελευθερίες είχε κατακτήσει η εργατική τάξη, όταν ένιωσε ότι αυτό είναι αναγκαίο για τη σταθεροποίηση του καπιταλιστικού συστήματος.

Είναι χαρακτηριστικό ότι δυο μόλις χρόνια μετά την επικράτηση της Γαλλικής Επανάστασης πάρθηκαν μέτρα για τη διάλυση όλων των εργατικών ενώσεων και την απαγόρευση των απεργιών, τα οποία διατηρήθηκαν επί 73 χρόνια.

Στη διάρκεια του 20ού αιώνα έως και τις μέρες μας, το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς έχει γνωρίσει αμέτρητες φορές την ωμή βία και την καταστολή σε συνθήκες αστικού κοινοβουλευτισμού, μετρώντας χιλιάδες νεκρούς στους αγώνες του.

Στη χώρα μας η "δημοκρατική" κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου ανακήρυξε το 1929 τον κομμουνισμό ως ιδιώνυμο έγκλημα και ποινικοποίησε την κομμουνιστική ιδεολογία. Το ΚΚΕ παρέμεινε στην παρανομία για 27 χρόνια (1947 - 1974), τα 20 από αυτά όχι από φασιστικές ή δικτατορικές κυβερνήσεις, αλλά από δημοκρατικές κυβερνήσεις, τα οποία συνοδεύτηκαν από τρομοκρατία, βασανιστήρια, εξορίες, εκτελέσεις.

Στη σημερινή επίσης αστική δημοκρατία, απαγορεύονται απεργίες, χτυπιούνται πορείες με τα ΜΑΤ, κυριαρχεί η εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, σέρνονται αγωνιστές μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενοι στα δικαστήρια του αστικού κράτους. Το ίδιο το αστικό Σύνταγμα προβλέπει τη δυνατότητα να θεσμοθετούνται έκτακτα μέτρα ενάντια στο κίνημα, ώστε σε καταστάσεις εθνικού κινδύνου, όπως τις ονομάζουν, να αντιμετωπίζεται ο εσωτερικός εχθρός.

Οπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Λένιν: "Δεν υπάρχει κανένα κράτος, έστω και το πιο δημοκρατικό, που να μην έχει στο Σύνταγμά του παραθυράκια και επιφυλάξεις, που εξασφαλίζουν στην αστική τάξη τη δυνατότητα να κινητοποιεί στρατεύματα ενάντια στους εργάτες, να κηρύσσει στρατιωτικό νόμο κ.λπ. «σε περίπτωση διατάραξης της τάξης», στην πραγματικότητα σε περίπτωση που η εκμεταλλευόμενη τάξη «παραβιάζει» το καθεστώς της σκλαβιάς της και κάνει προσπάθειες να φέρεται όχι δουλικά".

Στα σημερινά "δημοκρατικά" κράτη της ΕΕ έχουν απαγορευμένα ΚΚ και ο αντικομμουνισμός γίνεται επίσημη ιδεολογία της. Ενώ ταυτόχρονα προωθούνται πολιτικές από κοινού σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ που διασφαλίζουν τη δυνατότητα για την ενιαία καταστολή και αντιμετώπιση του εργατικού κινήματος.

Με λίγα λόγια, η δικτατορία του κεφαλαίου είναι επικίνδυνη όποιο προσωπείο και να φορέσει».

«Σήμερα δίνουμε όλες τις δυνάμεις μας με την καθημερινή μας δράση στους χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης, πρωτοστατώντας στα οξυμένα προβλήματα του λαού και των παιδιών του, ώστε να κερδίζουμε ευρύτερες δυνάμεις στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού. Διαμορφώνουμε σήμερα τις προϋποθέσεις για τη νικηφόρα έκβαση της επανάστασης, όποτε και αν γίνει άμεσο αυτό το καθήκον.

(...) Δίνουμε τη μάχη με την ακλόνητη πεποίθηση, που πηγάζει από τον καθημερινό μας αγώνα, ότι η επόμενη νίκη του επαναστατικού κινήματος απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα θα είναι η οριστική».

Ακολούθησε πλούσια συζήτηση, με τον προβληματισμό των φοιτητών να ακουμπάει στη σύγχρονη αντιπαράθεση και διαπάλη. Τέθηκαν ερωτήματα για παράδειγμα αν μπορεί η ΕΕ να εξασφαλίσει σήμερα τη δημοκρατία και την ελευθερία, πώς απαντάμε στους ισχυρισμούς της κυβέρνησης ότι οι αγώνες των εργαζομένων είναι που διχάζουν τον λαό, κόντρα στην ενότητα που χρειάζεται η χώρα, αλλά και ερωτήσεις για την πείρα από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, τις έννοιες της ελευθερίας και της δημοκρατίας στον σοσιαλισμό.