Eurokinissi

Σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο της Εκπαίδευσης, για μια ακόμα φορά, η «ανάπτυξη» συνδέεται με την καλλιέργεια δεξιοτήτων στα μέτρα των αναγκών των επιχειρήσεων και επαναλαμβάνεται ότι η χώρα υστερεί σε αυτόν τον τομέα. Για τη δομή του εκπαιδευτικού συστήματος, σημειώνεται πως είναι «εξαιρετικά συγκεντρωτικό» «και η αυτονομία των εκπαιδευτικών μονάδων όλων των βαθμίδων είναι εξαιρετικά περιορισμένη» και με αφετηρία αυτήν τη διαπίστωση προτείνεται «μεταβίβαση αρμοδιοτήτων από την κεντρική διοίκηση στις επιμέρους μονάδες, με αντίστοιχη ισχυροποίηση της διοίκησης των τελευταίων», που θα συνοδεύεται «από αξιολόγηση τόσο εσωτερική όσο και εξωτερική, η οποία βεβαίως θα λαμβάνει υπόψη της τόσο τις εκροές όσο και τις εισροές της εκπαιδευτικής διαδικασίας». Σε άλλο σημείο προτείνεται και μεταβίβαση αρμοδιοτήτων στην Τοπική Διοίκηση, όπως η διαχείριση του κύριου και βοηθητικού προσωπικού των σχολικών μονάδων.

Με εμφαντικό τρόπο επισημαίνεται η σημασία της Προσχολικής Αγωγής, σημειώνοντας μάλιστα πως «οι πολιτικές Προσχολικής Αγωγής έχουν εξαιρετικά υψηλές οικονομικές αποδόσεις στο μέλλον». Ακόμα δηλαδή και η νηπιακή ηλικία και οι ανάγκες της προσεγγίζονται με όρους «οικονομικών αποδόσεων» στην υπηρεσία της καπιταλιστικής αγοράς. Και όχι με κριτήριο την ανάγκη διαμόρφωσης της προσωπικότητας σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικία. Επιπλέον, στον τομέα της Προσχολικής Αγωγής, όλα αυτά τίθενται την ίδια στιγμή που υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις σε υποδομές και προσωπικό, με χιλιάδες παιδιά να αποκλείονται ή να περνούν τη σχολική χρονιά μέσα σε κοντέινερς.

Μεταξύ των πάγιων απαιτήσεων των επιχειρήσεων που περιλαμβάνονται στην έκθεση, είναι η ενίσχυση της ροής προς την Τεχνική - Επαγγελματική Εκπαίδευση, η οποία θα σχεδιάζεται από τους επιχειρηματίες (π.χ. επιλογή ειδικοτήτων) ως αποδοτικός τρόπος εξασφάλισης εργατικού δυναμικού για τις άμεσες ανάγκες των επιχειρήσεων.

Σε ό,τι αφορά την Ανώτατη Εκπαίδευση, η κατεύθυνση που δίνεται είναι η ακόμα στενότερη σύνδεση με τις επιχειρήσεις και στο πλαίσιο αυτό προτείνεται ανασχεδιασμός «με ενίσχυση κατευθύνσεων και ειδικοτήτων σε γνωστικά αντικείμενα, όπου αναμένεται σημαντική αύξηση της ζήτησης στην αγορά εργασίας τα επόμενα χρόνια και σταδιακό περιορισμό ειδικοτήτων όπου αναμένεται ή ήδη παρατηρείται υπερβάλλουσα προσφορά αποφοίτων». Επίσης, κρίνεται αναγκαία η εξωστρέφεια που μεταφράζεται σε αγοραπωλησία τίτλων των ιδρυμάτων τόσο σε προπτυχιακό όσο και σε μεταπτυχιακό επίπεδο, η «στενότερη σύνδεση των Ιδρυμάτων Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης με τον παραγωγικό τομέα της οικονομίας» και η λογοδοσία για το πόσο τα παραπάνω εφαρμόζονται.

Αντίστοιχα για την Ερευνα σημειώνεται πως «σε μεταπτυχιακό και, κυρίως, διδακτορικό και μεταδιδακτορικό επίπεδο, ο επιχειρηματικός τομέας θα μπορούσε να συνεργαστεί με τα πανεπιστήμια για τη χρηματοδότηση συγκεκριμένων ερευνητικών προσπαθειών, τα αποτελέσματα των οποίων θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν οι χρηματοδοτούσες επιχειρήσεις με κατάλληλη προσυμφωνημένη αποζημίωση των ερευνητών και των πανεπιστημίων». Ερευνα δηλαδή εξαρτημένη από τις επιχειρήσεις, με τα αποτελέσματά της να επιστρέφουν σε αυτές για «εκμετάλλευση», αντί για έρευνα που θα μπορούσε να καλυτερεύσει τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων.

Στην έκθεση γίνονται μία σειρά διαπιστώσεις που αφορούν τη χαμηλή χρηματοδότηση της Εκπαίδευσης και τη μείωση της χρηματοδότησης των υποδομών και του εκπαιδευτικού και εργαστηριακού εξοπλισμού στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας. Ωστόσο, στο «διά ταύτα» καμία συγκεκριμένη πρόταση δεν διατυπώνεται για αύξηση των δαπανών του κράτους και κάλυψη των παραπάνω, που μεταφράζονται στην εικόνα των ελλείψεων που βιώνουν οι νέοι που μορφώνονται και οι οικογένειές τους.

Η αντιμετώπισή τους προτείνεται στο πλαίσιο των δημοσιονομικών περιορισμών που έχουν οδηγήσει στη σημερινή εικόνα, με την έκθεση να καλεί «στο μέτρο των οικονομικών δυνατοτήτων της χώρας, πρέπει να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για τη συντήρηση και την αναβάθμιση αυτών των υποδομών»... Καμία ρητή αναφορά δεν γίνεται στις αναγκαίες μόνιμες προσλήψεις προσωπικού για την κάλυψη των αναγκών στην Εκπαίδευση. Ομως, ο λαός γνωρίζει πως λύσεις σε τέτοια κατεύθυνση δεν δίνονται μέσα από εκθέσεις και Οδηγίες, αλλά από τη συλλογική διεκδίκηση με βάση τις πραγματικές ανάγκες και με κριτήριο τις σύγχρονες δυνατότητες.