• «ΣΧΕΔΙΟ: ΑΝΑΚΑΜΨΗ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΛΛΙΑ»: Στόχος να ανακάμψουν η επιθετικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου
• ΤΗΛΕΡΓΑΣΙΑ: Αλλο ένα όπλο στην υπηρεσία της μεγαλοεργοδοσίας
• ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Οι «πράσινοι» σχεδιασμοί κυβέρνησης - ΕΕ θυσιάζουν τις λαϊκές ανάγκες για τα κέρδη των λίγων

Copyright 2020 The Associated

Από κινητοποιήσεις εργαζομένων ενάντια στις απολύσεις στην «Airbus» με την ...ευκαιρία της πανδημίας

Το «Plan Relance» προβλέπει μεταξύ άλλων 30 δισ. ευρώ για τη λεγόμενη «οικολογική μετάβαση» (τη διευκόλυνση επενδύσεων σε εναλλακτικές μορφές Ενέργειας και γενικότερα την «πράσινη οικονομία», τομείς όπου υπάρχουν μεγαλύτερα περιθώρια συγκέντρωσης κεφαλαίου και κέρδους, στους οποίους τα επόμενα χρόνια θα ανέβει κατακόρυφα η κόντρα για την κυριαρχία). Αλλα 34 δισ. ευρώ θα κατευθυνθούν στη στήριξη της «ανταγωνιστικότητας των εταιρειών», ενώ 15 δισ. ευρώ θα διατεθούν για την «καινοτομία και μετεγκαταστάσεις» επιχειρήσεων. Ουσιαστικά η κυβέρνηση φροντίζει ώστε ακόμα ένα μεγάλο μέρος από όσα καταθέτουν οι λαϊκές - εργατικές οικογένειες στον κρατικό κορβανά να φτάσουν τάχιστα στα ταμεία ισχυρών κολοσσών που αναζητούν τρόπους αναδιάρθρωσης των επενδυτικών τους πλάνων, με στόχο να μπορέσουν να διεκδικήσουν και να κυριαρχήσουν σε μεγαλύτερα μερίδια της αγοράς, σε Γαλλία, Ευρώπη και ευρύτερα.

Οπως τόνισε σε σχετικό του μήνυμα ο Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, ζητούμενο είναι «να μετατρέψουμε τον κίνδυνο σε ευκαιρία, την κρίση σε δυνατότητα, επενδύοντας κατά προτεραιότητα στους πιο υποσχόμενους τομείς, αυτούς που θα καθορίσουν την οικονομία και τις θέσεις εργασίας του μέλλοντος. Αυτή είναι η δική μας επιλογή, αυτή του μέλλοντος, του σχεδιασμού. Με το "Σχέδιο: Ανάκαμψη για τη Γαλλία" θέλουμε να φτιάξουμε σήμερα τη Γαλλία του 2030...». Αναδεικνύοντας ότι βασική προτεραιότητα είναι η αναβάθμιση της θέσης της γαλλικής πλουτοκρατίας έναντι των αντιπάλων της, τόνισε: «Η Γαλλία του 2030 θα πρέπει να είναι πιο ανεξάρτητη, πιο ανταγωνιστική, πιο ελκυστική. Πρόκειται για την ανάγκη να μην εξαρτιόμαστε από άλλους για τα πιο σημαντικά... Το "Σχέδιο: Ανάκαμψη για τη Γαλλία" καταρτίστηκε ως επιταχυντής της κυριαρχίας (μας)...».

Μεταξύ άλλων το «Plan Relance» περιλαμβάνει νέες μειώσεις στη φορολόγηση των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, καταρχήν των φόρων στον ίδιο τον όγκο παραγωγής. «Οπως το έχουν καταγράψει και οι οικονομολόγοι - αναφέρεται στο κεφάλαιο για την "ανταγωνιστικότητα" του "Plan Relance" - η Γαλλία ξεχωρίζει από τον αριθμό και το επίπεδο των φόρων παραγωγής που βαραίνει στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων: 77 δισ. ευρώ το 2018 και 3,2% του ΑΕΠ, έναντι 1,6% που είναι ο μέσος όρος στην ΕΕ» (παρατηρώντας μάλιστα - και «κλείνοντας το μάτι» στους μεγαλοβιομήχανους έναντι των επιχειρηματιών άλλων κλάδων - ότι η βιομηχανία πληρώνει ένα δυσανάλογο μέρος των φόρων παραγωγής, το 19,2%, αν και αντιπροσωπεύει το 13,6% της εθνικής προστιθέμενης αξίας). Εκφράζοντας μάλιστα ανησυχία για το προβάδισμα αντιπάλων - όπως π.χ. τα γερμανικά μονοπώλια - προσθέτει: «Ετσι, οι φόροι παραγωγής, πιο πολλοί και πιο υψηλοί στη Γαλλία από ό,τι σε χώρες με τις οποίες γειτονεύουμε ή με τις οποίες συναγωνιζόμαστε, βαραίνουν στην ελκυστικότητα της (γαλλικής) επικράτειας και μπορούν να επιδράσουν αποτρεπτικά σε (επιχειρηματικές) αποφάσεις μετεγκατάστασης και επενδύσεων, ειδικά εταιρειών στη βιομηχανία...». Ετσι, το «Plan Relance» προβλέπει μείωση μιας σειράς φορολογικών δεικτών (CVAE, CET κ.τ.λ.) εκτιμώντας ότι «τα νέα μέτρα θα οδηγήσουν σε μείωση των φόρων παραγωγής η οποία εκτιμάται σε 10 δισ. ευρώ ετησίως»!

Ακόμα, το «Plan Relance» μονιμοποιεί μια σειρά από «εργαλεία» που από την περασμένη άνοιξη είχαν επιστρατευτεί με στόχο τη «διατήρηση των θέσεων εργασίας» και πλέον θα έχει η εργοδοσία στη διάθεσή της να χρησιμοποιεί στο πλαίσιο των ευρύτερων επενδυτικών της σχεδιασμών. Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι το καθεστώς της λεγόμενης «Activite Partielle de longue duree» («Μακροχρόνια Μερική Δραστηριότητα» - APLD) που δίνει τη δυνατότητα μείωσης των ωρών εργασίας του προσωπικού μέχρι και για 24 μήνες αλλά και μείωσης των αποδοχών τους μέχρι και στο 70% του μισθού που έπαιρναν. Επιπλέον, περίπου το 30% της αποζημίωσης των εργαζομένων θα το καλύπτουν το κράτος και ο αντίστοιχος ΟΑΕΔ (Unedic). Το αξιοσημείωτο είναι ότι πλέον μια εταιρεία θα μπορεί να αξιοποιεί το καθεστώς της APLD επικαλούμενη ακόμα και σχέδια «μετασχηματισμού, αναδιάρθρωσης ή εκσυγχρονισμού» της (δηλαδή, τις ευρύτερες φιλοδοξίες της να αυξομειώσει την παραγωγή σε άλλη περιοχή, ακόμα και χώρα, ανάλογα με το τι ωφελεί την κερδοφορία της), αλλά και «δυσκολίες εφοδιασμού» (θέμα πολύ σχετικό που αλληλεπιδρά επίσης με ευρύτερους επιχειρηματικούς σχεδιασμούς αλλά και ανταγωνισμούς).

Η ετοιμότητα της κυβέρνησης Μακρόν - Καστέξ να κάνει τους όρους και το περιβάλλον εργασίας «λάστιχο» με βάση τις εκάστοτε ανάγκες των μεγαλοεπενδυτών ενθαρρύνει πολλαπλά και την παραπέρα εργοδοτική επιθετικότητα έτσι όπως εκφράζεται σε κάθε κλάδο.

Ενδεικτική είναι η πρόσφατη ανακοίνωση που έβγαλε η εργοδοτική ένωση «Plastalliance» (αντιπροσωπεύει εταιρείες από τον κλάδο των πλαστικών κ.λπ.) που πανηγυρίζει για τα οφέλη της λεγόμενης «Accord de performance collective» (Σύμβασης Συλλογικής Απόδοσης - APC), ενός νέου είδους «σύμβασης» που καθιέρωσε η τελευταία αναθεώρηση του Κώδικα Εργασίας (το 2017) για «ανάγκες που γεννά η λειτουργία των εταιρειών» (όπως προβλεπόταν) και πλέον αξιοποιείται για να πέσει το βάρος και της νέας κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων.

«Το θέμα είναι να είμαστε πρωτοπόροι και να προετοιμάζουμε τις επιχειρήσεις από σήμερα να διαπραγματεύονται και να σχεδιάζουν το δικό τους εξατομικευμένο κοινωνικό τους πρότυπο», σημείωνε σε ανακοίνωσή της η Plastalliance και εξηγούσε πόσο σημαντικές είναι οι ΑPC για την παράκαμψη των Κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Εκτενές ρεπορτάζ της οικονομικής εφημερίδας «Λεζ Εκό», που αναπαρήγαγε την ανακοίνωση της εργοδοτικής ένωσης, σημείωνε ότι «στην περίπτωση των κλαδικών συμβάσεων (σ.σ. εξηγούσε η ανακοίνωση της Plastalliance) χωρίς να υπάρχουν πραγματικές αποζημιώσεις για τους εργοδότες αλλά πάντα με νέους περιορισμούς, παρεμποδίζεται η μεγάλη ελευθερία της εταιρείας, με την οποία δεσμεύεται μεν για τη θέση εργασίας, έχοντας όμως τη δυνατότητα βραχυπρόθεσμα (αντί κανονικής αύξησης όπως προβλέπουν τα μισθολογικά κλιμάκια) για μια οικονομική βοήθεια που μπορεί να συνεπάγεται είτε αύξηση μισθού είτε κουπόνια εστιατορίου είτε... βραβεία στην εργασία». Μια APC - εξηγεί η Plastalliance - δίνει το περιθώριο να αφαιρεθεί το «πριμ αρχαιότητας» (μισθολογικά κλιμάκια) «οδηγώντας σε μια εξοικονόμηση 85.000 ευρώ - πέραν των εργοδοτικών εισφορών - για την περίπτωση που μια εταιρεία απασχολεί 85 εργαζόμενους για 10 χρόνια». Επίσης, η Plastalliance ξεχωρίζει και τα περιθώρια που μια APC προσφέρει για «πιθανή τακτοποίηση της οργάνωσης εργασίας», ακόμα και αλλαγές στο καθεστώς της νυχτερινής εργασίας, αυξάνοντας δηλαδή νυχτερινές βάρδιες σε μέλη του προσωπικού, χωρίς απαραίτητα τις αντίστοιχες μισθολογικές αυξήσεις που προβλέπει αναλυτικά μια κανονική κλαδική ΣΣΕ.

Ηδη, η εμπειρία των εργαζομένων από πολλές εταιρείες του κλάδου των πλαστικών δείχνει ότι η εργοδοσία όχι απλά θα καταφύγει ευρέως σε APC για να παρακάμψει τις κλαδικές ΣΣΕ αλλά και κλιμακώνει και την τρομοκράτηση, με σκοπό να προλάβει μαζικούς, συλλογικούς αγώνες που θα την εμποδίσουν.

Ενδεικτικά είναι τα παραδείγματα των ομίλων «Valeo» και «Derichembourg», που έχουν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους και παρουσία σε δεκάδες χώρες. Με τις APC «χτυπούν» μια σειρά από κατοχυρωμένες για χρόνια κατακτήσεις των εργαζομένων, όπως επιδόματα μεταφοράς, γεύματα στη διάρκεια της εργασίας κ.λπ. και φυσικά προχωρούν σε μειώσεις μισθών εκατοντάδων ευρώ αλλά και «ενθάρρυνση της κινητικότητας», εκβιάζοντας τους εργαζόμενους να δεχτούν να δουλεύουν πότε στο ένα και πότε στο άλλο πόστο, ακόμα και σε διαφορετικούς χώρους ή πόλεις, ανάλογα με το τι βολεύει τον όμιλο.