Η 2α του Οκτώβρη είχε αρχικά οριστεί από το ΤΑΙΠΕΔ ως καταληκτική ημερομηνία υποβολής εκδήλωσης ενδιαφέροντος για την πώληση του 67% του μετοχικού κεφαλαίου του Οργανισμού Λιμένος Ηγουμενίτσας (ΟΛΗΓ ΑΕ).

Εκείνη τη μέρα επιλέχθηκε να διοργανωθεί πολιτική συγκέντρωση ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του λιμανιού στην Ηγουμενίτσα από την Οργάνωση Περιοχής Ηπείρου - Κέρκυρας - Λευκάδας του ΚΚΕ στον παραλιακό χώρο «Πλατάνια» με ομιλητή τον Γρ. Λιονή, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ως κορύφωση μιας πλατιάς πολιτικής εξόρμησης στον λαό της περιοχής, ώστε να αναδειχτούν οι αρνητικές επιπτώσεις της εξέλιξης αυτής και η πρόταση διεξόδου που προβάλλει το ΚΚΕ.

Σήμερα ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει βασικά σημεία από την ομιλία του Γρηγόρη Λιονή στην εκδήλωση.

Αρχικά ο ομιλητής επεσήμανε πως οι αστικοί σχεδιασμοί για την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού υλοποιούνται με προσήλωση πάνω από 20 χρόνια απ' όλες τις αστικές κυβερνήσεις και είναι άρρηκτα δεμένοι με τη γενικότερη πορεία της ελληνικής οικονομίας. Η πορεία αυτή ακολουθείται πάντα από το κυβερνητικό αφήγημα ότι οι ιδιωτικοποιήσεις φέρνουν επενδύσεις που με τη σειρά τους οδηγούν στην ανάπτυξη, στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και στη λαϊκή ευημερία.

Το αφήγημα αυτό, τόνισε, είναι ψευδεπίγραφο όποιο σχέδιο ιδιωτικοποίησης και αν προχωρήσει, είτε με τμηματική πώληση, πρώτα του λιμανιού, σε δεύτερη φάση της παραλιακής ζώνης, είτε με εκχώρηση του συνόλου του ΟΛΗΓ σε ιδιώτη.

Αντίθετα, οι συνέπειες για τους κατοίκους της Ηγουμενίτσας, ολόκληρης της Ηπείρου, θα είναι δραματικές, σημείωσε ο ομιλητής, επισημαίνοντας πως θα δούμε απολύσεις εργαζομένων που εργάζονται σήμερα στο λιμάνι για να προσληφθούν νέοι με χειρότερες εργασιακές σχέσεις και πολύ χαμηλότερους μισθούς, όπως δείχνει και η πείρα του λιμανιού του Πειραιά. Παράλληλα, θα έχουμε αύξηση στις τιμές των εισιτηρίων από και προς την Ιταλία και των αντίστοιχων δρομολογίων της Κέρκυρας, όπως έχουμε δει σε πολλά μέρη της Ελλάδας, όπου το εφοπλιστικό κεφάλαιο και οι κάτοχοι των λιμανιών έχουν τη δυνατότητα να αποφασίζουν ποιος θα πάει σε ποιο νησί και με τι κόστος.

Η ανάπλαση του παραλιακού μετώπου της Ηγουμενίτσας με τη δημιουργία μαρίνας δεν θα πολλαπλασιάσει ούτε τις θέσεις εργασίας, ούτε την εμπορική κίνηση στα τοπικά καταστήματα, αφού αυτή θα συνοδευτεί με κατασκευή και λειτουργία ξενοδοχείων και εμπορικών καταστημάτων μέσα σε αυτήν προς όφελος του επενδυτή, συγκεντρώνοντας την τουριστική πίτα της περιοχής και οδηγώντας στην καταστροφή εκατοντάδες αυτοαπασχολούμενους, όπως δείχνει και η αντίστοιχη πείρα της Λευκάδας.

Το επιχείρημα ότι η παράδοση λιμανιών και άλλων στρατηγικών υποδομών στους συμμάχους, η μεγαλύτερη πρόσδεση της χώρας στο άρμα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ θωρακίζει την ασφάλεια, την άμυνα και τα κυριαρχικά δικαιώματα, κουρελιάζεται από τις εξελίξεις της τελευταίας περιόδου στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Επιπλέον, η πείρα από ενδεχόμενη επέκταση της κρουαζιέρας δείχνει ότι δεν ωφελούνται οι μικροί ιδιοκτήτες, αφού ένα γιγαντιαίο πλωτό ξενοδοχείο με δικές του υποδομές, το μόνο που κάνει είναι να πηγαίνει με λεωφορεία τους χιλιάδες τουρίστες στα τουριστικά αξιοθέατα της περιοχής και να τους γυρίζει πίσω.

Ο Γρ. Λιονής υπογράμμισε, άλλωστε, πως συνολικά ο αναπτυξιακός σχεδιασμός που υλοποιείται υπηρετεί μια χούφτα μονοπωλιακών ομίλων, αφού μεγάλοι κερδισμένοι είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι στις Μεταφορές, στον Τουρισμό, στις κατασκευές.

Την πείρα αυτή επιβεβαιώνουν οι εξελίξεις την τελευταία 20ετία σε ολόκληρο τον κόσμο και την ΕΕ, όπου προωθήθηκαν ιδιωτικοποιήσεις, η «απελευθέρωση» ολόκληρων τομέων της οικονομίας, σε συνδυασμό με την επιβολή φθηνότερης και «ευέλικτης» εργασίας, με επίθεση στα συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά δικαιώματα, με υποχρηματοδότηση στην Παιδεία και την Υγεία.

Στην Ελλάδα ειδικά, την τελευταία δεκαετία, επιταχύνθηκαν οι εξελίξεις αυτές. Ολες οι κυβερνήσεις είτε της ΝΔ, είτε του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρηματολογούν για την ανάγκη προώθησης των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, ώστε να επιτευχθούν η πολυπόθητη ανάπτυξη και η έξοδος της χώρας από τη βαθιά καπιταλιστική οικονομική κρίση.

Η πορεία αυτή οδήγησε σε μια φρενήρη ανάπτυξη τουλάχιστον ορισμένων τομέων της οικονομίας, όπως στον Τουρισμό, στις ΑΠΕ, στην Πληροφορική, χωρίς ωστόσο να συνοδευτεί από τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων. Αντίθετα, παρά την εφαρμογή σειράς μέτρων προκειμένου να θωρακιστεί η κερδοφορία και να έρθει η ανάπτυξη σε βάρος της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, σήμερα είμαστε αντιμέτωποι με μια καινούργια κρίση, τη βαθύτερη των τελευταίων 70 ετών μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τα αστικά κέντρα - τόνισε ο ομιλητής - επιχειρηματολογούν ότι η νέα κρίση δεν είναι του καπιταλισμού, αλλά αποτέλεσμα του κορονοϊού, επιδιώκοντας να αποκρύψουν τα σημάδια στασιμότητας στην παγκόσμια οικονομία και τους αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης στην ελληνική οικονομία ήδη από τα μέσα του προηγούμενου έτους. Η κυβερνητική επιχειρηματολογία ότι το βάθος της κρίσης στην Ελλάδα είναι μικρότερο σε σύγκριση με άλλες χώρες της ΕΕ παραγνωρίζει ότι η εγχώρια οικονομία έχει υποστεί μια μείωση της τάξης του 25% του ΑΕΠ σε σύγκριση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές οικονομίες.

Το περιβόητο θαύμα της εξωστρέφειας, με το οποίο κινήθηκε η ελληνική οικονομία από το 2015 μέχρι σήμερα, δηλαδή η εστίαση στον Τουρισμό, στις Μεταφορές και τις εξαγωγές μπορεί να ενίσχυσε την κερδοφορία του κεφαλαίου για ένα χρονικό διάστημα, πατώντας πάνω στην επίθεση στους εργαζόμενους, αλλά ταυτόχρονα, όχι μόνο δεν έφερε την αειφόρο και ισχυρή ανάπτυξη, αλλά συντέλεσε σε μία νέα κρίση, που απαιτεί όλο και πιο σκληρά μέτρα, για να μπορέσει το σύστημα να εξέλθει από αυτήν.

Η «πράσινη» ψηφιακή μετάβαση, που έχουν προδιαγράψει ως λύση για την επόμενη μέρα και ενστερνίζονται τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, με απλά λόγια, απαιτεί να σταματήσουμε να έχουμε αυτοκίνητα παλιά και να αγοράσουμε καινούργια νέας τεχνολογίας, να αντικαταστήσουμε τα σπίτια του παρελθόντος με καινούργια ενεργειακά, να κάνουμε χρήση της πανάκριβης «πράσινης» Ενέργειας, δηλαδή να δεχτούμε να θυσιάσουμε ένα ακόμη μεγαλύτερο κομμάτι του εισοδήματός μας, για να ζήσουμε στο ίδιο επίπεδο που ζούσαμε μόλις μερικά χρόνια νωρίτερα.

Πάνω στο έδαφος αυτό γίνονται νέες προσπάθειες από τα αστικά κόμματα να πειστεί ο λαός ότι μπορεί να ζήσουμε καλύτερες μέρες, επαναφέροντας χρεοκοπημένες λύσεις από το παρελθόν, επεσήμανε ο ομιλητής.

Προτάσεις όπως για δημόσιο λιμάνι που θα το ελέγχει το κράτος και αυτό θα μπορέσει να συγκεράσει τα διάφορα αντιφατικά συμφέροντα που υπάρχουν, ή η πρόταση η Περιφέρεια Ηπείρου να αναλάβει τη λειτουργία του λιμανιού, ή να σπάσει η ιδιοκτησία του ΟΛΗΓ, για να μην προχωρήσει άμεσα η εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση του παραλιακού μετώπου, είτε η δημιουργία εταιρείας λαϊκής βάσης που με έναν μαγικό τρόπο θα συγκεντρώσει δεκάδες εκατομμύρια και θα ανταγωνιστεί επενδυτικούς κολοσσούς στην περιοχή, προσπαθούν να συσκοτίσουν ότι καπιταλισμός σημαίνει κέρδη.

Οποιαδήποτε κρατική ρύθμιση ή κρατική ιδιοκτησία δεν μεταβάλλει το κέρδος ως στόχο της καπιταλιστικής παραγωγής, που απαιτεί φθηνή εργατική δύναμη, νέα πεδία κερδοφορίας σε κλάδους που μέχρι σήμερα ήταν προστατευμένα με κρατικές ρυθμίσεις και τώρα «απελευθερώνονται» όπως γίνεται στην Ενέργεια, στην ύδρευση και αλλού, κρατικές ρυθμίσεις που στηρίζουν την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο η ξαναζεσταμένη σούπα της «νέας κοινωνικής συμφωνίας», που με θράσος επαναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι καταδικασμένη να αποτύχει, επιδιώκοντας να ξεχαστεί ότι ακριβώς τα ίδια πρότεινε το 2014 μόνο και μόνο για να φέρει το τρίτο μνημόνιο και να υλοποιήσει τα άλλα δύο στην πορεία.

Τέτοιες απατηλές υποσχέσεις προς τους εργαζόμενους έχουν στόχο ο ΣΥΡΙΖΑ να συγκαλύψει τη στρατηγική του σύμπλευση με τη ΝΔ, αφού και οι δύο υπηρετούν τους ίδιους αναπτυξιακούς στόχους. Αποκρύπτουν ότι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης απαιτεί φθηνή εργατική δύναμη, προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, εμπορευματοποίηση κάθε ελεύθερου χώρου όπου υπάρχει ενδιαφέρον, παράδοση των μεταφορικών υποδομών της χώρας που είναι κλειδιά, όπως λιμάνια, σιδηροδρομικοί άξονες και αεροδρόμια, στο μεγάλο κεφάλαιο.

Οποιο μείγμα διαχείρισης και αν πάρουμε, ίδιο είναι το αποτέλεσμα για τον λαό. Μια περιοριστική πολιτική θα τρώει το εισόδημα μειώνοντας τον ίδιο το μισθό. Μια πιο επεκτατική πολιτική, θα τρώει το εισόδημα με τη φοροληστεία ή τον πληθωρισμό.

Αυτή η πορεία είναι νομοτελειακά δεμένη με μια ανισόμετρη ανάπτυξη διαφορετικών κλάδων και περιοχών, γιατί δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα του 2020 η Θεσπρωτία και η Ηπειρος είναι απ' τις λιγότερο ανεπτυγμένες περιοχές της χώρας.

Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις, υπάρχει εναλλακτική, υπογράμμισε ο Γρ. Λιονής. Η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα. Εχει υποδομές, ανεκμετάλλευτο ορυκτό πλούτο, εκτεταμένη αγροτική παραγωγή η οποία μπορεί να θρέψει τον λαό, έχει βιομηχανική παραγωγή η οποία μπορεί να λύσει προβλήματα, πάνω από όλα όμως έχει μία εξειδικευμένη εργατική τάξη και μικρομεσαία λαϊκά στρώματα δίπλα σε αυτήν, που έχουν μάθει να χειρίζονται σύνθετες μηχανές και μπορούν να κατασκευάσουν ό,τι δεν υπάρχει τώρα.

Σήμερα, υπάρχει πολιτική πείρα που μπορεί να αξιοποιηθεί ώστε να γίνει πράξη αυτό που φοβάται πάνω από όλα ο αντίπαλος. Να πάρει ο λαός την εξουσία, τα κλειδιά της οικονομίας. Με κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, κοινωνικοποίηση της συγκεντρωμένης ιδιοκτησίας και με βάση τον επιστημονικό σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο, οι εργαζόμενοι μπορούν να αποφασίζουν τι πρέπει να γίνει με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες. Σε έναν τέτοιο δρόμο ανάπτυξης, το λιμάνι της Ηγουμενίτσας, όλος ο παραλιακός χώρος θα είναι στα χέρια του λαού της περιοχής. Αυτός ο δρόμος μπορεί να εγγυηθεί μόνιμη και σταθερή εργασία, να αποφεύγει τις περιοδικές καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις, μπορεί να εκμεταλλευτεί τις αντιθέσεις στην περιοχή για να προασπίσει και να θωρακίσει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Αυτός ο δρόμος απαιτεί την αποδέσμευση από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, τη διαγραφή του χρέους με τον λαό στην εξουσία. Αυτόν το δρόμο προκρίνουν σήμερα οι κομμουνιστές, παλεύοντας μέσα από ένα ριζοσπαστικό πλαίσιο πάλης με αφετηρία: Καμία προώθηση της ιδιωτικοποίησης στο λιμάνι και στην παραλιακή ζώνη, καμία εμπορευματοποίηση της γης, κρατική χρηματοδότηση με φορολόγηση των μεγάλων ομίλων προκειμένου να προχωρήσουν τα απαραίτητα έργα στην περιοχή. Το πλαίσιο αυτό απαντά στις ανάγκες του λαού και συγκεντρώνει δυνάμεις για την αντεπίθεση των εργαζομένων.