Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν αξιοποίησε το χρόνο των 7 και πλέον μηνών για να αξιοποιήσει κενές αίθουσες σε σχολεία και άλλα δημόσια κτίρια, δημιουργώντας 15άρια τμήματα, να προσλάβει το αναγκαίο εκπαιδευτικό προσωπικό και το απαραίτητο προσωπικό καθαριότητας, αλλά έχει αφήσει κυριολεκτικά στην τύχη τους εκπαιδευτικούς, μαθητές και τις οικογένειές τους απέναντι στην εξάπλωση του νέου κορονοϊού.
Τα παραδείγματα από τη Θεσσαλονίκη, τις Σέρρες και τους υπόλοιπους νομούς της Κεντρικής Μακεδονίας είναι αποκαλυπτικά και επιβεβαιώνουν τόσο τη βάρβαρη πολιτική που ασκείται σε βάρος των εργαζομένων και των παιδιών τους, όσο και ότι η ατομική ευθύνη δεν είναι ικανή από μόνη της να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.
Ετσι, και ενώ τα κρούσματα αυξάνονταν εκθετικά, η κυβέρνηση δεν είχε πραγματοποιήσει ούτε ένα δωρεάν τεστ σε χώρους Εκπαίδευσης, για να έχει τουλάχιστον μία πιο αντικειμενική εκτίμηση της κατάστασης που επικρατεί στα σχολεία. Αντίθετα, συνέχιζε να ισχυρίζεται ότι «τα σχολεία είναι οι πιο ασφαλείς χώροι». Την επόμενη όμως στιγμή προχώρησε στο κλείσιμο Γυμνασίων και Λυκείων, παραδεχόμενη ουσιαστικά ότι η κατάσταση στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση μάλλον έχει ξεφύγει. Βέβαια, και εκεί που έκλεισαν τα σχολεία, όχι μόνο δεν έχει γίνει διάγνωση για να γνωρίζουν εκπαιδευτικοί και μαθητές αν είναι φορείς του ιού, αλλά δεν έχει εξασφαλιστεί και ο αναγκαίος εξοπλισμός για όλα τα παιδιά, ώστε να πραγματοποιηθεί η εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Ετσι, οι ανισότητες - και ειδικά για τα παιδιά που θα δώσουν πανελλαδικές - θα οξυνθούν ακόμα περισσότερο.
Επιπλέον, απ' όταν άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα επιβεβαιωμένα κρούσματα σε εκπαιδευτικούς και μαθητές, επικρατεί ένα αλαλούμ. Τα πρωτόκολλα που εφαρμόζονται δείχνουν ότι φτιάχτηκαν έτσι ώστε να μην κλείνουν τμήματα ή σχολεία.
Είναι ενδεικτικό ότι λίγο πριν κλείσουν τα Λύκεια στη Θεσσαλονίκη, στις 29/10 τα σχολεία ή τμήματα που επίσημα ήταν κλειστά στην Κεντρική Μακεδονία ήταν 71, όμως στην πραγματικότητα σε δεκάδες ακόμα σχολεία υπήρχαν κρούσματα και τα σχολεία λειτουργούσαν κανονικά, ενώ τεστ δεν πραγματοποιούνταν ούτε και στις πιο στενές επαφές εκπαιδευτικών και μαθητών.
Αλλά και σήμερα, που λειτουργεί η Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση (με περίπου 40 κλειστά Δημοτικά - Νηπιαγωγεία - Ειδικά Σχολεία, επίσημα), τα πρωτόκολλα γίνονται πραγματικά λάστιχο, όταν για παράδειγμα έχουμε περιπτώσεις πιέσεων σε εκπαιδευτικούς να «σπάσουν» την καραντίνα και να επιστρέψουν νωρίτερα στα σχολεία τους, για να μην κλείσουν ολόκληρα σχολεία αλλά μόνο κάποια τμήματα, ή όταν κάποια τμήματα κλείνουν άτυπα για κάποιες μέρες χωρίς να δηλώνονται επίσημα.
Με άλλα λόγια, όχι μόνο η υγεία των παιδιών δεν προστατεύεται, αλλά ούτε και τα μορφωτικά τους δικαιώματα, που όπως φαίνεται δεν απασχολούν ιδιαίτερα την κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας για τη φετινή χρονιά.
Ετσι, είχαμε τραγικές καταστάσεις, όπως:
Το πόσο επικίνδυνη για το λαό είναι αυτή η πολιτική - που αποτελεί συνέχεια της ίδιας πολιτικής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, και που δεν θέλει να ξοδέψει ούτε ένα ευρώ για την υγεία και την προστασία του λαού, την ώρα που μέσω επιδοτήσεων, φοροαπαλλαγών, μείωσης μισθών χαρίζει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ σε βιομηχάνους, εφοπλιστές, τραπεζίτες, μεγαλοξενοδόχους, μεγαλεμπόρους κ.ά. και συνεχίζει να σπαταλάει πάνω από 4 δισ. για το ΝΑΤΟ - φαίνεται και σε άλλα παραδείγματα, όπως:
Τι άλλο να κάνει λοιπόν ένας εκπαιδευτικός, ένας μαθητής, ένας γονιός, όταν η ατομική ευθύνη έχει όρια και όταν αυτή δεν εμπεδώνεται στην αναγκαία κρατική ευθύνη;
Πού οδηγεί όλη αυτή η κατάσταση;
Είτε να συνεχίζεται η διασπορά χωρίς να λαμβάνεται κανένα μέτρο, είτε να απευθύνεται μια οικογένεια στα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα, βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη. Το αποτέλεσμα είναι ο καθένας να προλαμβάνει μία κατάσταση ανάλογα με το εισόδημά του. Και μάλιστα σε μία περίοδο που η ανεργία συνεχίζει να είναι στα ύψη, το εισόδημα πολλών εργαζομένων και αυτοαπασχολούμενων έχει μειωθεί ή θα μειωθεί το επόμενο διάστημα, που μια σειρά λογαριασμών «τρέχουν» - και βέβαια δάνεια, ρεύμα, νερό, φόροι κ.ά. δεν κάνουν στην πραγματικότητα lockdown.
Μπροστά σ' αυτήν την κατάσταση, όμως, κάποιοι δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια. Πρωτοστάτησαν ώστε η αγωνία, η αγανάκτηση, ο φόβος να μετατραπούν σε οργανωμένη συλλογική διεκδίκηση και αγώνα.
Αυτή η ατομική και συλλογική ευθύνη είναι που δεν έχει εξαντληθεί ακόμα και μπορεί να δώσει λύσεις, ελπίδα και προοπτική.
Ετσι, για παράδειγμα, οι εκπρόσωποι της «Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών» όλες αυτές τις μέρες έθεσαν στους Συλλόγους Εκπαιδευτικών ΠΕ, στις ΕΛΜΕ και σε κάθε Σύλλογο Διδασκόντων το αίτημα για άμεση διεκδίκηση δωρεάν, μαζικών και επαναλαμβανόμενων τεστ σε εκπαιδευτικούς, μαθητές και προσωπικό, ώστε να μπορεί να εκτιμηθεί αντικειμενικά η κατάσταση σε κάθε σχολική μονάδα, να μη βαραίνει το κόστος την κάθε οικογένεια, ώστε να μπορούν να λαμβάνονται μέτρα για να παραμένουν τα σχολεία ανοιχτά, αλλά με όλους τους απαραίτητους όρους υγιεινής και ασφάλειας.
Σ' αυτήν την προσπάθεια έχουν αναδειχθεί οι δυνατότητες ουσιαστικής παρέμβασης, παρότι ταυτόχρονα επικρατεί σε έναν βαθμό η λογική της «αναποτελεσματικότητας των αγώνων» ή της αναμονής μπροστά σε ένα «γενικότερο lockdown», η λογική ότι «ένας χρόνος είναι, θα περάσει» - λογικές που αναπαράγονται ακόμα και από μερίδα συνδικαλιστών, καθώς και τοπικών παραγόντων, βουλευτών, δημάρχων, οι οποίοι βάζουν πλάτη στην κυβερνητική πολιτική.
Ετσι, και κόντρα στην ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία, με τα παραπάνω αιτήματα:
Αυτός ο αγώνας, για τη διεκδίκηση δωρεάν, μαζικών και επαναλαμβανόμενων τεστ, σ' αυτή τη φάση κυρίως για την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, και πρώτα απ' όλα στα Ειδικά Σχολεία, όπου τα παιδιά είναι διπλά εκτεθειμένα, αλλά και όταν ανοίξουν τα σχολεία της Δευτεροβάθμιας, να γίνουν τεστ πριν οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί ξαναπάνε στα σχολεία, μαζί με τη διεκδίκηση να εξασφαλιστεί όλος ο απαραίτητος εξοπλισμός στους μαθητές που θα κάνουν εξ αποστάσεως εκπαίδευση, πρέπει να μπει στο επίκεντρο της πάλης των εκπαιδευτικών.
Τώρα χρειάζεται κάθε εκπαιδευτικός να πρωτοστατήσει στην οργάνωση και τη μαζικοποίηση του αγώνα για το δικαίωμα στην υγεία και τη μόρφωση των μαθητών μας σχολείο το σχολείο, σωματείο το σωματείο. Μαζί με τους συναδέλφους μας, τους μαθητές και τους γονείς του σχολείου μας να ανεβάσουμε στο «κόκκινο» τις διεκδικήσεις μας για το σχολείο των σύγχρονων αναγκών μας.