Στο άρθρο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων παρουσιάζονται τα σχετικά αποσπάσματα του 2ου κειμένου των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 21ο Συνέδριο, για την κατάσταση στο ΔΚΚ, τις πραγματικές αιτίες της κρίσης που διέρχεται, τα ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα για τα οποία διεξάγεται διαπάλη στις γραμμές του, όπως και τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ για τη διαδικασία της επαναστατικής ανασυγκρότησής του, ενώ το άρθρο καταλήγει πως και στις μέρες μας παραμένει επίκαιρο το σύνθημα του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου»: «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!».

Ακολουθούν τα σχετικά αποσπάσματα από τις Θέσεις της ΚΕ.

Πολλά κόμματα διατηρούν τον τίτλο «κομμουνιστικό», αλλά η ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική τους συγκρότηση δεν συνάδει με τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά, την ιδεολογία του επιστημονικού κομμουνισμού, την επαναστατική στρατηγική - πρόγραμμα που να αντιστοιχεί σε επαναστατικό εργατικό, λενινιστικό κόμμα.

Δεν υποβαθμίζουμε τη σημασία μια σειρά κόμματα να επικαλούνται τον μαρξισμό - λενινισμό και να διαχωρίζουν έτσι τη θέση τους από όσους ανοιχτά απεμπόλησαν την ιδεολογία μας, ωστόσο πολλά από αυτά έχουν ακόμη πολύ αδύναμη ταξική προσέγγιση των σύγχρονων φαινομένων του καπιταλισμού, της ταξικής πάλης με βάση την κομμουνιστική ιδεολογία, της διαλεκτικής υλιστικής ανάλυσης της Ιστορίας και των σύγχρονων κοινωνικών φαινομένων.

Συχνά στις προσεγγίσεις ΚΚ κυριαρχούν αστικές ιδεολογικές επιδράσεις - οπορτουνιστικές, μετατρέποντας την όποια επίκληση της κοσμοθεωρίας μας, από θεωρητική βάση κι επιστημονικό μεθοδολογικό εργαλείο για την κατανόηση και την αλλαγή της κοινωνίας, σε «ευχολόγιο».

Συνοπτικά, παραμένει η συνολική αρνητική εικόνα, τόσο στις κορυφαίες καπιταλιστικές χώρες (ΗΠΑ, της ΕΕ, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιαπωνία, Κίνα, Ρωσία) όσο και σε χώρες και περιοχές, οι οποίες αποτελούν εστίες ιμπεριαλιστικών πολεμικών επεμβάσεων.

Ανάλογη είναι η κατάσταση συνολικά στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, όπου κυριαρχούν συνδικαλιστικές ηγεσίες και συνδικάτα συμβιβασμένα με τις αστικές κυβερνήσεις και την εργοδοσία, ενώ παραμένουν μεγάλο ζητούμενο οι δεσμοί των περισσότερων ΚΚ με την εργατική τάξη και το κίνημά της, ώστε αυτά να κατακτούν νέες θέσεις και πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταξική πάλη (...).

Στις γραμμές του ΔΚΚ διεξάγεται σφοδρή ιδεολογική - πολιτική διαπάλη για σειρά ζητημάτων, όπως είναι η ανάλυση - ερμηνεία των σύγχρονων φαινομένων του καπιταλισμού και του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος. Υπερισχύουν απόψεις για αντοχή του καπιταλισμού, για δυνατότητες «εξανθρωπισμού» και «εκδημοκρατισμού» του, αξιοποίησης των τεχνολογικών επιτευγμάτων του προς όφελος των λαϊκών δυνάμεων με την ενεργητική πολιτική παρέμβαση των ΚΚ και σε επίπεδο κυβερνητικό. Σε αυτό το έδαφος από ΚΚ αναπαράγονται θέσεις περί «ενότητας της αριστεράς», «των δημοκρατικών ή πατριωτικών δυνάμεων», της «συνεργασίας με την αριστερή σοσιαλδημοκρατία», των «κεντροαριστερών κυβερνήσεων», των «νέων αντιφασιστικών και αντινεοφιλελεύθερων μετώπων», στη λογική των σταδίων, παρεμβάλλοντας έναν κυβερνητικό στόχο στο έδαφος του καπιταλισμού (αντιδικτατορικό, αντικατοχικό - απελευθερωτικό, δημοκρατικό - αντιιμπεριαλιστικό, αντιδεξιό, αντιφασιστικό - αντινεοφιλελεύθερο) κ.λπ.

Διαπάλη διεξάγεται επίσης για τις οικονομικές και πολιτικές νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης και της κομμουνιστικής κοινωνίας, με επίκεντρο την ερμηνεία της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, των αιτιών της αντεπαναστατικής ανατροπής.

Βασικός παράγοντας που δυσκολεύει την επαναστατική ανασυγκρότηση του ΔΚΚ είναι το γεγονός ότι μια σειρά από ΚΚ δεν επιχειρούν την σε βάθος αποτίμηση της ιστορικής πείρας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της στρατηγικής του ΔΚΚ, στηριγμένα σε βασικές αρχές της θεωρίας μας, με αποτέλεσμα να συνεχίζουν να υιοθετούν θέσεις της στρατηγικής των σταδίων και των μεταρρυθμίσεων, για το πέρασμα στον σοσιαλισμό. Ετσι υιοθετούν πολιτική συνεργασίας με σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, πολιτικό στόχο μεταβατικής κυβέρνησης στο πλαίσιο του καπιταλισμού, αλλά και θέσεις που αντιλαμβάνονται τις νομοτέλειες της αγοράς ως στοιχεία που μπορούν να ενσωματωθούν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση (...)

Για το Κόμμα μας αποτελεί σημαντική κατάκτηση - βάση η μελέτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ (...) Τα περισσότερα ΚΚ, που δεν έχουν προχωρήσει σε σχετικές μελέτες, διατηρούν μεγάλες συγχύσεις σχετικά με τον χαρακτήρα της σημερινής Κίνας, της Ρωσίας, άλλων καπιταλιστικών κρατών. Αυτό μπορεί να επιφέρει τραγικές συνέπειες και στη στάση τους στο ζήτημα του πολέμου στην εποχή του ιμπεριαλισμού, όπου το κομμουνιστικό κίνημα, έχοντας σταθερό μέτωπο ενάντια στα ιμπεριαλιστικά κέντρα των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, δεν θα πρέπει να συρθεί στο πλευρό κανενός καπιταλιστικού κράτους ή ιμπεριαλιστικού κέντρου. Παραμένει καθήκον προς κατάκτηση να υπερασπιστεί με συνέπεια τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης σε σύγκρουση με την αστική τάξη της χώρας του, να μην επιλέξει «ξένη σημαία» κάτω από την πίεση μικροαστικών δυνάμεων αλλά κι εθνικιστικών πιέσεων στις εργατικές δυνάμεις.

Οι κομμουνιστές απαιτείται να δυναμώσουν το μέτωπο τόσο απέναντι στις αντιλήψεις του κοσμοπολιτισμού, που προσεγγίζουν αταξικά τις διεθνείς συμμαχίες των αστικών τάξεων (ΕΕ, ΝΑΤΟ, BRICS κ.ο.κ.), όσο και του εθνικισμού, της «φυλετικής καθαρότητας του έθνους και του πολιτισμού» και των άλλων ρατσιστικών αντιλήψεων που αναπτύσσονται ενάντια στους πρόσφυγες και μετανάστες (...)

Παραμένει ως ζητούμενο η ιδεολογική - πολιτική - οργανωτική ανασυγκρότηση του ΔΚΚ σε συνθήκες μεγάλης υποχώρησης του εργατικού κινήματος και παρά την όξυνση των αντιφάσεων του καπιταλισμού. Οι ρίζες της υποχώρησης είναι πολύ βαθιές, αφενός λόγω της αντεπαναστατικής επικράτησης στον πρώτο κύκλο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης κατά τον 20ό αιώνα, αφετέρου λόγω της μεγάλης μακροχρόνιας ενσωμάτωσης ΚΚ στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, κάθε μορφής διαχείρισής του, αντικειμενικά διαμορφώνουν το έδαφος ανάπτυξης του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Στις σημερινές συνθήκες, το Κόμμα μας, παραμένοντας αλληλέγγυο με κάθε Κομμουνιστικό και Εργατικό Κόμμα που διώκεται, προτάσσει το ζήτημα της ιδεολογικοπολιτικής ανασυγκρότησης του ΔΚΚ, μέσα από την ενίσχυση της κοινής δράσης με τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα που:

-- Υπερασπίζονται τον μαρξισμό - λενινισμό και τον προλεταριακό διεθνισμό, την ανάγκη διαμόρφωσης ανάλογου πόλου.

-- Υπερασπίζονται την επαναστατική προοπτική, συγκρούονται με τις δυνάμεις του οπορτουνισμού και ρεφορμισμού, έχουν απορρίψει την κεντροαριστερή διαχείριση του καπιταλισμού και οποιαδήποτε άλλη παραλλαγή της «στρατηγικής των σταδίων».

-- Υπερασπίζονται τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης, αναγνωρίζουν την πορεία σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα και ταυτόχρονα επιδιώκουν να ερευνήσουν, να συνειδητοποιήσουν τα προβλήματα και τα λάθη, να αντλήσουν διδάγματα.

-- Εχουν σαφές ιδεολογικό μέτωπο με λαθεμένες αντιλήψεις για τον ιμπεριαλισμό, ιδιαίτερα αυτές που αποκόβουν τη στρατιωτική - πολεμική επιθετικότητα από το οικονομικό περιεχόμενο του ιμπεριαλισμού, με αποτέλεσμα να μην έχουν μέτωπο απέναντι σε κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία.

-- Αναπτύσσουν δεσμούς με την εργατική τάξη, δραστηριοποιούνται στο συνδικαλιστικό κίνημα, επιδιώκοντας να εντάξουν την πάλη για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών μεσαίων στρωμάτων σε μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική για την εργατική εξουσία.