Η εκδήλωση περιλάμβανε ξενάγηση στο πάρκο και έκθεση που ετοίμασαν οι Οργανώσεις της ΚΝΕ, με τίτλο «Εξορύσσοντας το φως...», για τους σημαντικούς ιστορικούς σταθμούς των αγώνων στα εργοστάσια της ΔΕΗ στην περιοχή, αλλά και για παλαιότερα εργατικά «ατυχήματα». Το συγκεκριμένο πάρκο έχει ιδιαίτερη σημασία για την περιοχή, καθώς δημιουργήθηκε πριν από 10 περίπου χρόνια προς τιμήν όλων των εργαζομένων που έχασαν τη ζωή τους για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Στη διάρκεια της ξενάγησης, στην οποία συμμετείχαν δεκάδες μαθητές και νέοι από την περιοχή, έγινε σύντομη ομιλία από τον Π. Ταταρίδη, συνταξιούχο εργαζόμενο στη ΔΕΗ και μέλος της Επιτροπής Περιοχής Δυτ. Μακεδονίας του ΚΚΕ. Η ξενάγηση - συζήτηση έγινε με αφορμή το θανατηφόρο δυστύχημα πριν από δυο βδομάδες στον ΑΗΣ Αγ. Δημητρίου, το οποίο κόστισε τη ζωή σε δύο εργολαβικούς εργαζόμενους.

Μέσα από τη συζήτηση αναδείχθηκε το πώς διαχρονικά τα σχέδια για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας υπηρετούσαν τις ανάγκες του κεφαλαίου για φθηνή ηλεκτρική ενέργεια, από τις πρώτες κρατικές επενδύσεις για τη δημιουργία της ΔΕΗ μέχρι τις αποφάσεις σε επίπεδο ΕΕ για την «απελευθέρωση» της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά και σήμερα με τα σχέδια για το «Green New Deal» και τη λεγόμενη «απολιγνιτοποίηση». Αναδείχθηκαν όχι μόνο οι επιπτώσεις της «απολιγνιτοποίησης» στην περιοχή, αλλά και ότι το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, οι ελλείψεις ακόμα και σε μέτρα ασφαλείας για τους εργαζόμενους και οι «ευέλικτες» μορφές απασχόλησης αποτελούν προϋπόθεση για να έρθουν οι «πράσινες» επενδύσεις στην περιοχή.

Στην ομιλία του ο Π. Ταταρίδης αρχικά έκανε μια σύντομη αναδρομή στα πρώτα βήματα της εξόρυξης λιγνίτη στην περιοχή, από τα μέσα του 1920, στον πρώτο σταθμό παραγωγής Ενέργειας από λιγνίτη, το 1956, κ.ο.κ. «Η ΔΕΗ από την ίδρυσή της δεν αποτέλεσε ποτέ μια φιλολαϊκή εταιρεία», ανέφερε μεταξύ άλλων ο Π. Ταταρίδης. «Στεριώθηκε με τους κόπους και τον ιδρώτα των εργαζομένων και του λαού. Ακόμη και όταν ανήκε 100% στο κράτος, αποτελούσε μηχανισμό αφαίμαξης του λαϊκού εισοδήματος μέσου των διογκωμένων τιμολογίων, αλλά και του κάτω του κόστους φθηνού ρεύματος που παρείχε στους μεγαλοβιομήχανους. Η άναρχη εξόρυξη, χωρίς μέτρα προστασίας των εργαζομένων και του περιβάλλοντος, προκάλεσε μεγάλη περιβαλλοντική ζημιά σε εδάφη, αέρα και υδάτινους πόρους. Πολλά χωριά μετεγκαταστάθηκαν, έσβησαν από τον χάρτη για χάρη της εξόρυξης. Με λίγα λόγια, η εξόρυξη και παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από τους ιδιώτες (Παυλίδη - Μποδοσάκη) καθώς επίσης και από το κράτος, δηλαδή τη ΔΕΗ, ήταν άναρχη σε βάρος του λαού της περιοχής, με επίκεντρο κάθε φορά την κερδοφορία της ΔΕΗ και των επιχειρηματικών ομίλων.

Οι εργαζόμενοι ήταν αυτοί που πλήρωναν κάθε φορά τους σχεδιασμούς του αστικού κράτους. Πλήρωναν σαν εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς, ξαναπλήρωναν και ως κάτοικοι των γύρω περιοχών και με διάφορες συνέπειες που εισήλθαν από την εξορυκτική δραστηριότητα. Από την αρχή η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της αντιλήφθηκαν ότι η συγκέντρωση του εργατικού δυναμικού θα φέρει αγώνες, θα φέρει έκρηξη, και γι' αυτό προσπάθησαν στην αρχή να αποτρέψουν τη δημιουργία συνδικάτων, ενώ παράλληλα έστησαν τα δικά τους, εργοδοτικά συνδικάτα. Ωστόσο υπήρχαν και οι εργαζόμενοι που δεν το έβαζαν κάτω, που αγωνίζονταν».

Στη συνέχεια ο Π. Ταταρίδης σημείωσε ότι ήταν πολλά «τα ατυχήματα υψηλού κινδύνου, που άφησαν εργάτες σακάτηδες, αλλά και χαμηλότερου κινδύνου. Αν συμπεριλάβουμε και τις επαγγελματικές ασθένειες, που στη συντριπτική πλειοψηφία τους δεν είναι καταγεγραμμένες, τότε ανέρχονται σε χιλιάδες. Η συχνότητα των ατυχημάτων πλήθαινε με την αύξηση των εργολαβιών. Ιδιαίτερα από το 1996, που αυξήθηκαν οι εργολαβίες, υπήρξε εκτόξευση των ατυχημάτων. Αιτία των εργοδοτικών εγκλημάτων είναι τα κέρδη και μόνο τα κέρδη.

Σε κανένα ατύχημα δεν ανέλαβε ο εργοδότης την ευθύνη, πάντοτε το φταίξιμο το είχε ο εργαζόμενος. Ιδιαίτερα στους εργολαβικούς εργαζόμενους δεν προβλέπεται κάποια αποζημίωση, παρά μόνο μετά από δικαστική απόφαση. Ακόμα κι όταν η ευθύνη του εργοδότη είναι εξόφθαλμη, όπως αυτό που έγινε το 2019 στο Ορυχείο Καρδιάς, όπου είχε αδήλωτο τον εργαζόμενο και σαράβαλο το ανυψωτικό μηχάνημα, ακόμη και σε αυτό την ευθύνη την έριξαν στον εργαζόμενο».

Κλείνοντας ο Π. Ταταρίδης κάλεσε όλους τους νέους στον αγωνιστικό εορτασμό της Πρωτομαγιάς στις 6 Μάη, λέγοντας: «Με τους αγώνες τιμάμε τους νεκρούς, καλώντας τους εργαζόμενους να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και μαζί με τα ταξικά συνδικάτα να κάνουν πράξη το σύνθημα "Οχι άλλο αίμα στους χώρους δουλειάς"!».

«Τον δάσκαλο, τον δάσκαλο αυτόν τον σαρδανάπαλο να σταματήσει πια να δασκαλεύει με λόγια σαν και τούτα της φωτιάς, πως όποιος για το δίκιο δεν παλεύει θα ζει και θα πεθαίνει σαν ραγιάς»... Το γνωστό τραγούδι του Κώστα Βίρβου μάς θύμισαν πρόσφατα άρθρα της «Καθημερινής» που «μάλωναν» την ΟΛΜΕ γιατί έκανε το «ολίσθημα» να πάρει θέση, μαζί με πολλούς άλλους φορείς που εναντιώθηκαν στο πρόγραμμα «Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα», που χρηματοδοτεί και προωθεί στα σχολεία της Ελλάδας (και μόνο) η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας μέσω του υπουργείου Εξωτερικών και το οποίο στηρίζει και χρηματοδοτεί το ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος».

Οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι αρθρογράφοι το έχουν κυριολεκτικά «τερματίσει»! Περιμένουν στη γωνία όταν οι εκπαιδευτικοί προβάλλουν αιτήματα για τις συνθήκες εργασίας και για τους όρους μόρφωσης των μαθητών και τους λένε ότι πρέπει να τοποθετούνται και για τα ζητήματα της επιστήμης. Τώρα, κουνάνε το δάχτυλο στους εκπαιδευτικούς ακριβώς για τον αντίθετο λόγο. Για το ότι παίρνουν θέση για το περιεχόμενο της Εκπαίδευσης. Τι θέλουν τελικά;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το κείμενο της Ομοσπονδίας έγραφε: «Το ίδιο το "πρόγραμμα" ομολογεί πως "απώτερος στόχος επίσης είναι να αναζητηθούν τα αίτια και οι παράμετροι που καθόρισαν εκείνη την εποχή, η οποία αποτελεί μέχρι σήμερα ενεργό κομμάτι της συλλογικής μνήμης". Αυτή η γενικόλογη και αφηρημένη αναζήτηση των αιτίων που προκάλεσαν τον πιο καταστροφικό πόλεμο που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα αποτελεί κυριολεκτικά ευθεία αμφισβήτηση της ιστορικής αλήθειας και μια συνειδητή προσπάθεια της γερμανικής κυβέρνησης να τη διαγράψει και να την αναθεωρήσει, ώστε να εξιλεωθεί στα μάτια της νέας γενιάς στη χώρα μας, αλλά και στον κόσμο ολόκληρο, για τα τερατώδη εγκλήματα της ναζιστικής περιόδου».

Θα μπορούσαμε πολλά να απαντήσουμε στους συντάκτες των δύο σχετικών άρθρων που κατηγορούν ένα συνδικαλιστικό όργανο που εκπροσωπεί δεκάδες χιλιάδες παιδαγωγούς, για παρωπίδες, κομματισμό, ακόμα και για την υποστήριξη των εκπαιδευτικών συλλαλητηρίων!

Να τους καλέσουμε να προβληματιστούν για ποιο λόγο το γερμανικό κράτος χρηματοδοτεί αδρά ένα πρόγραμμα που, όπως επισημαίνουν οι οργανωτές του, δεν θα υλοποιηθεί στα γερμανικά σχολεία, αλλά μόνο στα ελληνικά. Για ποιο λόγο οι προφορικές πηγές που θα αξιοποιηθούν στα σχολεία είναι μόνο αυτές οι 95 που προωθεί το πρόγραμμα, οι οποίες λήφθηκαν από το 2015 και μετά, ενώ αποκλείονται χιλιάδες μαρτυρίες που λήφθηκαν λίγα χρόνια μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με τους συντάκτες να βρίσκονται αντικειμενικά σε κοντινή απόσταση από τα γεγονότα που εξιστορούν;

Δεν πρέπει άραγε να αναρωτηθούμε αν το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών, που στέκεται εχθρικά σε κάθε διεκδίκηση αναγνώρισης του εγκλήματος του ναζισμού και των αντίστοιχων αποζημιώσεων, έχει σαν κύριο ενδιαφέρον να προβάλει το έπος της ρωμαλέας αντίστασης του ελληνικού λαού απέναντι στη ναζιστική φρίκη;

Η επίκληση επίσης ότι πολλές μαρτυρίες αναφέρονται στο ΕΑΜ, το οποίο άλλωστε απαριθμούσε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες μέλη, δεν αναιρεί το γεγονός ότι μια προφορική μαρτυρία και μόνο, κομμένη και ραμμένη από τους συντελεστές του προγράμματος - έξω από τη συνολική ιστορική μεθοδολογία που απαιτεί επιστημονικότητα και την αξιοποίηση όλων των δυνατών πηγών και μεθόδων - δεν μπορεί να είναι το αποκλειστικό εργαλείο ανάδειξης της ιστορικής γνώσης.

Το ζήτημα είναι όμως ότι αυτό που απασχολεί τους συντάκτες του άρθρου είναι ο ρόλος του εκπαιδευτικού. Οτι στο κείμενο τελικά εκφράζεται η θέση πως ο δάσκαλος που έχει συνείδηση, έχει ευθύνη για το αν οι μαθητές του μαθαίνουν την ιστορική αλήθεια, για το πώς και αν διδάσκονται τα μεγάλα συλλογικά κατορθώματα της ανθρωπότητας, όπως η αντίσταση των λαών απέναντι στο φασισμό. Ο δάσκαλος που αγωνίζεται μαζί με τη νέα γενιά είναι μάλλον ο «σαρδανάπαλος» του άνωθεν τραγουδιού, ή αλλιώς αρκτικόλεξα όπως μας αποκαλούν οι συντάκτες. Να ενημερώσουμε πάντως τους κυρίους δημοσιολόγους ότι οι εκπαιδευτικοί είναι αυτοί που μπαίνουν στις τάξεις, διδάσκουν Ιστορία και μάλλον έχουν και το δικαίωμα να τοποθετούνται για τέτοια προγράμματα...

Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι όσοι ενοχλούνται με τα παραπάνω είναι οι ίδιοι που δεν διστάζουν να προσβάλλουν τις διεκδικήσεις των εκπαιδευτικών για μαζικούς εμβολιασμούς, μαζικά τεστ και αραιωμένα τμήματα στα σχολεία εδώ και πολλούς μήνες. Την ίδια στιγμή, τους ενοχλούν και τα εκπαιδευτικά συλλαλητήρια και οι φοιτητικές κινητοποιήσεις που έχουν αυτά τα αιτήματα.

Οσο για τη στάση του «μέσου εκπαιδευτικού» για την οποία αναρωτιούνται, μάλλον θα τους στενοχωρήσουμε. Θα τους ζητήσουμε να συγχωρέσουν τους χιλιάδες εκπαιδευτικούς που μιλάνε όλα αυτά τα χρόνια για το ρόλο της Χρυσής Αυγής στα σχολεία, για τις εξαιρετικές γιορτές που γίνονται κάθε χρόνο και αναφέρονται στο δράμα της φασιστικής Κατοχής και την Εθνική Αντίσταση, για τους εκπαιδευτικούς που άνοιξαν συζήτηση για τη δολοφονία του Φύσσα, του Αμερικανού Φλόιντ, για όλους αυτούς που αναφέρονται στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, στο έγκλημα στην Κύπρο, για τους χιλιάδες μαθητές και εκπαιδευτικούς που συμμετέχουν σε αντιπολεμικά συλλαλητήρια.

Μάλλον οι εν λόγω δημοσιογράφοι θα χειροκροτούσαν έναν εκπαιδευτικό σκυφτό που δέχεται ό,τι του σερβίρουν τα διάφορα ευαγή ιδρύματα, που κωφεύει μπροστά στην τραγική υποχρηματοδότηση και βγαίνει ζήτουλας μπας και βρει κανέναν χορηγό, βάζοντας νερό στο κρασί του περιεχομένου της Εκπαίδευσης.

Είναι όντως απαράδεκτο οι αγωνιστές, ριζοσπάστες εκπαιδευτικοί, οι εκπαιδευτικοί που τιμούν τον ρόλο τους, να μεταλαμπαδεύουν στα μυαλά της νεολαίας ότι έχει δικαίωμα να διεκδικεί μια αξιοπρεπή και ανθρώπινη ζωή στον 21ο αιώνα και να αγωνίζεται συλλογικά για αυτό. Καταλαβαίνουμε τον πόνο τους... Το σημερινό σύστημα δεν θέλει «φυλές» καταληψιών, όπως ονομάζουν τη νεολαία που αγωνίζεται, αλλά «φυλές» ανθρώπων που θα δουλεύουν μέχρι τελικής πτώσης, θα παίρνουν ψίχουλα και θα ζουν σαν μοναχικές νησίδες, χωρίς οργάνωση, συλλογικότητα, αλληλεγγύη. Δυστυχώς για αυτούς είναι πολλοί εκπαιδευτικοί που είναι κοντά στους μαθητές τους και τις σύγχρονες ανάγκες τους και δεν θα τους κάνουν τη χάρη.

Υ.Γ.: Επειδή υπάρχει σοβαρή πιθανότητα πολλοί δάσκαλοι να μιλήσουν στα παιδιά τους για την Πρωτομαγιά και τον αγώνα ενάντια στην κατάργηση του οκταώρου, αναμένουμε με αγωνία το επόμενο άρθρο σας...