Ο Χαρίλαος Φλωράκης γεννήθηκε στις 20 του Ιούλη 1914 στο χωριό Παλιοζογλώπι του δήμου Ιτάμου στα Αγραφα της Καρδίτσας. Το 1929 γίνεται μέλος της ΟΚΝΕ. Το 1933 μπαίνει στη Σχολή Τηλεγραφητών των ΤΤΤ (Τηλεγραφίας - Ταχυδρομείων - Τηλεφωνίας).

Οντας σπουδαστής προκηρύσσεται η μεγάλη απεργία των «Τριατατικών». Οι σπουδαστές απεργούν μαζί με τους εργαζόμενους και ο Χαρίλαος εκλέγεται στην Επιτροπή Αγώνα. Αργότερα, θα συγκροτηθεί Σύλλογος Σπουδαστών των ΤΤΤ, στον οποίο εκλέγεται γραμματέας.

Το 1934 προσλαμβάνεται ως τηλεγραφητής στην ΤΤΤ. Αρχίζει μια απίστευτη περιπλάνηση «μεταθέσεων» από πόλη σε πόλη, εξαιτίας της συνδικαλιστικής του δράσης. Σε όποια πόλη και αν βρεθεί, θα επιδιώξει και θα έχει σύνδεση με πυρήνες παράνομων κομμουνιστών.

Μετά την κήρυξη του πολέμου ο Χ. Φλωράκης στέλνεται στο μέτωπο. Τη νύχτα της 27ης προς 28η του Οκτώβρη είναι βάρδια στο κεντρικό τηλεγραφείο. Από τις μηχανές που δούλευε πέρασαν τα πρώτα τηλεγραφήματα για την κήρυξη του πολέμου. Την επομένη το πρωί κατατάχτηκε μαζί με τα δύο του αδέλφια.

Στις αρχές του Ιούνη του 1941 γίνεται μέλος του ΚΚΕ, τον Μάη του 1942 περνάει στην παρανομία και τον Δεκέμβρη του ίδιου έτους ανεβαίνει στο βουνό. Το 1943 - 1945 αναλαμβάνει, διαδοχικά, λοχαγός και ταγματάρχης του ΕΛΑΣ, παίρνει μέρος στον Δεκέμβρη του 1944 και τον Οκτώβρη του 1945 συλλαμβάνεται.

Τον Γενάρη του 1946 αμνηστεύεται από την κυβέρνηση Σοφούλη και τον Δεκέμβρη ανεβαίνει στο βουνό, στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Συμμετέχει σε δεκάδες μάχες, επικεφαλής στρατιωτικών ομάδων του Δημοκρατικού Στρατού. Ορίζεται στην αρχή αντισυνταγματάρχης και τον Νοέμβρη του '48 συνταγματάρχης του Δημοκρατικού Στρατού.

Την άνοιξη του 1949 αναδεικνύεται αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ και στη συνέχεια τακτικό μέλος της ΚΕ του Κόμματος. Τον Σεπτέμβρη περνάει στην ΕΣΣΔ, όπου φοιτά και ολοκληρώνει τις σπουδές του στη Στρατιωτική Ακαδημία Φρούνζε.

Στις 5 του Απρίλη 1954 επιστρέφει παράνομα στην Ελλάδα. Συλλαμβάνεται στις 27 του Ιούλη, ενώ τον Μάη του 1960 ξεκινά έπειτα από αρκετές αναβολές η μεγάλη δίκη του στο στρατοδικείο. Στις 20 του Απρίλη 1966 αποφυλακίζεται με όρους. Συλλαμβάνεται και πάλι ανήμερα του απριλιανού πραξικοπήματος και εξορίζεται μέχρι και την άνοιξη του 1971.

Μετά τη διάσπαση του Κόμματος, ο Χαρίλαος συμμετέχει και συμβάλλει αποφασιστικά στη μάχη για την επικράτηση των Αποφάσεων της 12ης Ολομέλειας. Τον Ιούνη του 1972, η 16η Ολομέλεια τον εκλέγει μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Στη 17η Ολομέλεια, τον Δεκέμβρη, εκλέγεται Α' Γραμματέας της ΚΕ του Κόμματος.

Στο 9ο Συνέδριο του Κόμματος το 1973 επανεκλέγεται Α΄ Γραμματέας της ΚΕ. Τον Αύγουστο του 1974, πριν από τη νομιμοποίηση του Κόμματος, ο Χ. Φλωράκης έρχεται στην Ελλάδα. Στο 10ο Συνέδριο του Κόμματος (1978), στο 11ο (1982) και στο 12ο (1987) ο Χαρίλαος επανεκλέγεται ΓΓ της ΚΕ, μέχρι τον Ιούλη του 1989, οπότε σε Ολομέλεια της ΚΕ εκλέγεται Πρόεδρος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Η χρονιά εκείνη ήταν γεμάτη από γεγονότα και σημαντικές εξελίξεις τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και σε διεθνές επίπεδο. Οι εξελίξεις στις σοσιαλιστικές χώρες αποκτούν δραματικό χαρακτήρα, αφού εξελίσσεται η αντεπανάσταση.

Τον Φλεβάρη του 1991 πραγματοποιείται το 13ο Συνέδριο, που οδήγησε στην κορύφωση της εσωκομματικής κρίσης με τη διάσπαση του Κόμματος τον Ιούλη του ίδιου χρόνου, οπότε αποχώρησε η φραξιονιστική ομάδα που επιδίωκε τη διάλυση του ΚΚΕ μέσα στον ΣΥΝ. Ο ρόλος του Χ. Φλωράκη υπήρξε αποφασιστικός απέναντι στην προσπάθεια διάλυσης και σοσιαλδημοκρατικοποίησης του ΚΚΕ, ενώ στη συνέχεια συνέβαλε στην πορεία ανασυγκρότησής του. Στο 14ο Συνέδριο (Δεκέμβρης του 1991) το Κόμμα ανασυγκροτείται και καταφέρνει να σταθεί όρθιο, ο Χαρίλαος Φλωράκης εκλέγεται επίτιμος Πρόεδρος του Κόμματος.

Ολα τα χρόνια που ακολούθησαν, και μέχρι το θάνατό του, ο Χαρίλαος Φλωράκης ήταν παρών στους αγώνες του λαού και στη δράση του Κόμματος.

Πριν πολλά χρόνια ο Μαρξ επεσήμαινε πως «στον καπιταλισμό είναι υποχρεωτική η συνεχής εκμετάλλευση της φύσης».

Επαληθεύτηκε, το ζήσαμε, το πάθαμε, το βιώνουμε κάθε μέρα. Ωσπου εμφανίστηκαν οι «σωτήρες» ενός άλλου καπιταλισμού. Του «πράσινου», αυτού που παρουσιάζουν σαν κοινωνικά δίκαιου, φιλικού προς στο περιβάλλον, ευαισθητοποιημένου και προοδευτικού.

Ετσι, περάσαμε αιφνιδίως στην εποχή που οι Κροίσοι ανησυχούν και προβληματίζονται δήθεν για το σύστημα που τους πλουτίζει και που οι πολυεθνικές διατυμπανίζουν τις πράσινες ευαισθησίες και το ενδιαφέρον τους για την προστασία του περιβάλλοντος.

Πώς το αντιλαμβάνονται άραγε όλο αυτό; Πώς επιχειρείται, από τα επικοινωνιακά επιτελεία τους, το μεγαλόπνοο «πρασίνισμα» του καπιταλισμού;

Πώς ράβεται ο μανδύας που θα καλύψει το άγρια εκμεταλλευτικό σύστημα (που στην πράξη απέδειξε πόσο ληστρικό είναι με το περιβάλλον), αλλά κι αυτό το τερατώδες παγκόσμιο «Πράσινο New Deal»;

Οσα κόλπα, όσα εφέ, όσα τρικ κι αν επινοηθούν ακόμη, για να θολώσουν τις προθέσεις αυτών που έχουν πρωτοστατήσει στην ένταση της εκμετάλλευσης και της αδικίας, είναι ηλίου φαεινότερες οι συνέπειες των επιλογών τους. Οι σταυροφόροι της «πράσινης» ανάπτυξης, ό,τι και να λένε, δεν θα σταματήσουν να καταστρέφουν δάση και περιοχές Natura, να μετατρέπουν βουνά, ποτάμια, παραλίες, λίμνες, βραχονησίδες και οικοσυστήματα σε βιομηχανικές ζώνες, με καταστροφή της χλωρίδας, της πανίδας, της τοπικής οικονομίας, κατασκευάζοντας αχανή αιολικά πάρκα, με καταστροφικές συνέπειες στον υδροφόρο ορίζοντα και στην αντιπλημμυρική προστασία των πόλεων.

Αξίζει να υπενθυμίσουμε ένα μικρό παράδειγμα. Μόνο οι ΗΠΑ, το 4% του παγκόσμιου πληθυσμού, προκαλούν το 23% των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.

Εδώ στη χώρα μας, μεταξύ 1955 και 1998 κάηκαν 13 εκατομμύρια στρέμματα δασικής γης, αλλά... μόνο τα 2 εκατομμύρια από αυτά κάηκαν πριν τη μεταπολίτευση, που σημαίνει πως το μεγαλύτερο ποσοστό κάηκε όταν η Ελλάδα με την ΕΟΚ εντάχτηκε στη διεθνοποιημένη οικονομία, σε αυτήν που φαντασιωνόταν χλιδές, βίλες, τσιμεντοποίηση των πάντων και ανεξέλεγκτη τουριστική εκμετάλλευση. Αυτό που λένε «πράσινη μετάβαση» της ΕΕ, στην πράξη σημαίνει «γης Μαδιάμ». Σημαίνει εμπορευματοποίηση της γης, του νερού, των δασών, της υγείας, βάζει τους ανθρώπους να ζουν δίπλα σε χωματερές, τα παιδιά να μεγαλώνουν κοντά σε ρυπογόνες βιομηχανίες, τη φύση να διαλύεται. Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της πράσινης οικονομίας τους; Μα στ' αλήθεια θέλουν να πιστέψουμε πως υπάρχει συγκεκριμένο πλάνο πράσινης ανάπτυξης; Μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο, σ αυτήν την αιματοβαμμένη αρένα του ανταγωνισμού του κέρδους; Μπορεί να σωθεί ο πλανήτης απ' αυτούς που - δημιούργησαν και - εξυπηρετούνται από ένα ρυπογενές, απάνθρωπο σύστημα; `Η μήπως κατάφεραν οι πολυδιαφημισμένες διεθνείς συνθήκες να μειώσουν τη ρύπανση, τις πετρελαιοκηλίδες, την αποψίλωση των δασών, τη συρρίκνωση της βιοποικιλότητας, την χημική ρύπανση και την κλιματική αλλαγή με την άνοδο της θερμοκρασίας και το λιώσιμο των πάγων;

Ασχολείται κάποιος απ' αυτούς, που ευαγγελίζονται περιβαλλοντική δικαιοσύνη, με το τι ακριβώς συμβαίνει στους πολέμους που εξαπολύουν, με τις βόμβες που ρίχνουν, με τα χημικά όπλα που χρησιμοποιούν;

`Η ενδιαφέρονται μόνο για τις ολοκαίνουργιες ιδιωτικές επιχειρηματικές ευκαιρίες και επενδυτικές δραστηριότητες που ξεφυτρώνουν, για την... προστασία του περιβάλλοντος και που αποφέρουν ασύλληπτα κέρδη; Μήπως τελικά όλο αυτό δεν είναι παρά το άλλοθι αυτών που έχουν πρωτοστατήσει στο αιματοκύλισμα λαών κι έχουν προκαλέσει ανυπολόγιστες οικολογικές καταστροφές, για να ανοίξουν νέες πλατιές λεωφόρους κερδοφορίας; Μήπως είναι η σωστή στιγμή για να αθωωθούν - μέσα από τέτοιες «φιλοπεριβαλλοντικές επιλογές» - διάφοροι επιχειρηματικοί όμιλοι και να χαρακτηριστούν «πρωτοπόροι, ευαίσθητοι, καινοτόμοι και ευεργέτες»; Ετσι κι αλλιώς, σε αυτούς θα καταλήξει ο πακτωλός των δισεκατομμυρίων ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ και δεν θα φτάσει ποτέ εκεί που πραγματικά υπάρχει ανάγκη, στην Υγεία, στην Εκπαίδευση, στους μισθούς, στις συντάξεις, στη βελτίωση των κοινωνικών υπηρεσιών, σε έργα ουσίας.

Υπάρχει κάποιος που πιστεύει πως το σημερινό σύστημα της οικονομίας της αγοράς, με κατάλληλες οικονομικές πολιτικές και τεχνολογίες, θα μπορούσε να γίνει «φιλικό προς το περιβάλλον»; Θα μπορούσε να το προστατέψει, όταν κυρίαρχο κριτήριό του είναι το κέρδος; Το ΚΚΕ έθεσε καίρια ερωτήματα, πριν λίγες μέρες, στη συζήτηση της πρότασης για τη διαμόρφωση Ελληνικού Κλιματικού Νόμου στη Βουλή, αλλά σίγουρα δεν πρόκειται να δοθούν πειστικές απαντήσεις σε κανένα από αυτά. Από ποιον άλλωστε; Η κυβέρνηση της ΝΔ, που πλασάρεται ως υπέρμαχος της «πράσινης ανάπτυξης», ένα χρόνο πριν ψήφισε νέο «περιβαλλοντικό νόμο», με τον οποίο συνέχισε και εμπλούτισε τη γνωστή καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που μετέτρεψε το περιβάλλον σε εμπόρευμα. Στην προχτεσινή μεγάλη πυρκαγιά στο Σχίνο και στο Αλεποχώρι, είδαμε για μια ακόμη φορά τους κατοίκους της Δυτικής Αττικής, απροστάτευτους, να βιώνουν τον εφιάλτη για τη ζωή και τα σπίτια τους. Εκτός από τα μεγάλα λόγια της «πράσινης ευαισθησίας», υπάρχουν οι συνέπειες της πραγματικότητας με τα δεκάδες χιλιάδες καμμένα στρέμματα, συνέπειες που προκύπτουν από την υποχρηματοδότηση και την υποστελέχωση όλων των υπηρεσιών πολιτικής προστασίας, που διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις έχουν επιβάλει. Δύσκολη - και βρώμικη - δουλειά το rebranding του καπιταλισμού!