Από την απεργιακή κινητοποίηση στις 16 Ιούνη

Ομως, εκεί, μέσα στα φυτώρια της άγριας εκμετάλλευσης, από τα μέσα του περασμένου μήνα δεν είναι ίδια η κατάσταση. Σε μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις πραγματοποιήθηκε απεργία, που απέδωσε αύξηση στο μεροκάματο, οι εργάτες γης πήραν κουράγιο και δηλώνουν αποφασισμένοι να δυναμώσουν τη διεκδίκηση, έχοντας στο πλάι τους το Συνδικάτο Τροφίμων - Ποτών και το Εργατικό Κέντρο Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής.

Οι περισσότεροι μετανάστες έρχονται από το Πακιστάν. Ηρθαν από ανάγκη, όχι επειδή ήταν όνειρό τους να ξεριζωθούν για να βρουν το ψωμί τους. Αυτό που θέλουν είναι να μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια και να γυρίσουν κάποια στιγμή στην πατρίδα τους.

Το απόγευμα της Τρίτης, ο «Ριζοσπάστης» πήγε στην περιοχή. Εκεί συναντηθήκαμε με τον Ιάκωβο, έτσι τον φωνάζουν. Μετανάστης από το Πακιστάν κι αυτός. Ξέρει να μιλά Ελληνικά και μας βοήθησε να μιλήσουμε με άλλους μετανάστες, συμπατριώτες του. Πήγαμε στα μέρη που μένουν. Μπαίνουμε σε μια αυλή. Στην είσοδό της, αριστερά μας, μια κατασκευή που μοιάζει με παλιό πλυσταριό. Στο κέντρο μια τρώγλη, που όταν βρέχει μπάζει νερά, το χειμώνα «ψυγείο», το καλοκαίρι «φούρνος» μας λένε. Πενήντα τετραγωνικά το πολύ. Στην ταράτσα, κολλητά με έναν περιστερώνα άλλα 15 τετραγωνικά. Σε αυτά μένουν 30 μετανάστες εργάτες γης! Τα μεροκάματα είναι πολύ χαμηλά. Μαζεύονται όλοι μαζί για να μπορούν να πληρώσουν το νοίκι. Ξοδεύουν 3 - 4 ευρώ τη μέρα για φαΐ και τα υπόλοιπα τα στέλνουν στην πατρίδα τους, στις οικογένειές τους.

Ζωή στα παραπήγματα

Από την άλλη, τα μεροκάματα είναι τόσο χαμηλά που δεν φθάνουν ούτε για τα στοιχειώδη. Το κανονικό μεροκάματο είναι 29 ευρώ μεικτά, περίπου 26 - 27 ευρώ καθαρά. Ομως, οι εργοδότες, ιδιοκτήτες φυτωρίων στην περιοχή, δίνουν κατά μέσο όρο 20 ευρώ μεικτά. Αν αφαιρέσεις το εργόσημο φθάνουν τα 18 ευρώ κατά μέσο όρο. Λέμε κατά μέσο όρο γιατί οι εργοδότες δίνουν σε άλλους περισσότερα, σε άλλους λιγότερα για την ίδια δουλειά. Προσπαθούν έτσι να τους κρατάνε διαιρεμένους. Ομως, δεν τους βγαίνει πάντα. Τα χρήματα που παίρνουν είναι για 10 - 12 ώρες δουλειά.

Τους ρωτάμε: «Δουλεύετε 12 ώρες τη μέρα και μετά τι;». «Μετά», μας λένε, «ερχόμαστε εδώ, να μαγειρέψουμε και να κοιμηθούμε, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο. Δεν φθάνουν τα χρήματα».

Ρωτάμε για τις συνθήκες εργασίας. Δουλειά στα φυτώρια, ήλιο με ήλιο, στη βροχή, στο κρύο. Χωρίς γαλότσες, καπέλα, γάντια, μάσκες, αδιάβροχα. Ο καθένας με ό,τι μπορεί να έχει, με παντόφλες, ό,τι παπούτσια βρει. «Για την πανδημία», ρωτάμε, «ήρθε κανείς από το κράτος να σας ενημερώσει;». «Κανένας», η απάντηση. «Ο μόνος που ήρθε και μας ενημερώνει είναι τα παιδιά από τα Συνδικάτα». Συνεχίζουν: «Δεν υπάρχει γιατρός σε όλη την περιοχή. Στα χωράφια έχει φίδια. Αν μας δαγκώσουν το κοντινότερο νοσοκομείο είναι δεκάδες χιλιόμετρα μακριά. Από καθαρή τύχη τόσα χρόνια δεν είχαμε κάποιο πολύ σοβαρό περιστατικό υγείας που να χρειάζεται να πάει άμεσα στο νοσοκομείο».

Οι εργάτες με τους οποίους μιλάμε είναι αυτοί που μαζί με άλλους συναδέλφους εργάζονται σε συγκεκριμένη επιχείρηση με φυτώρια στην περιοχή, από τα μεγαλύτερα της Ελλάδας και απήργησαν για τρεις μέρες, στις 14, 15, 16 Ιούνη. Τα μεροκάματα που έδινε ο εργοδότης ήταν πολύ χαμηλά. 16 - 17 ευρώ καθαρά.

Τη Δευτέρα 14 Ιούνη, ύστερα από συζήτηση που είχαν κάνει μεταξύ τους, βγήκαν μπροστά δύο από τους εργάτες και πήγαν στον εργοδότη. Του είπαν ότι θέλουν αύξηση και η απάντησή του - που προφανώς πόνταρε στη διαίρεση και τον φόβο - ήταν πως τα μεροκάματα είναι αυτά, και σε όποιον δεν αρέσει μπορεί να φύγει.

Οι δύο εργαζόμενοι ενημέρωσαν τους συναδέλφους και κατέβηκαν την ίδια μέρα σε απεργία. Την επόμενη μέρα αντιπροσωπεία τους μαζί με το Εργατικό Κέντρο Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής και το Συνδικάτο Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών Αττικής συναντήθηκαν με τον εργοδότη. Η αρχική του αδιαλλαξία είχε καμφθεί και τώρα πρότεινε αύξηση 2 ευρώ. Η αντιπροσωπεία ενημέρωσε τους απεργούς, έγινε Γενική Συνέλευση και αποφάσισαν: «Είναι και πάλι πολύ λίγα, η απεργία συνεχίζεται». Την τρίτη μέρα ήταν η μέρα της δεύτερης πανεργατικής απεργίας, στις 16 Ιούνη, ενάντια στο αντεργατικό έκτρωμα της κυβέρνησης για τα Εργασιακά και τη συνδικαλιστική δράση. Το Εργατικό Κέντρο και το Συνδικάτο μαζί με τους μετανάστες οργάνωσαν κινητοποίηση και πορεία στην περιοχή, προκειμένου να ενημερωθούν εργαζόμενοι και από άλλα φυτώρια, άλλων εργοδοτών, για τον αγώνα που δίνουν συνάδελφοί τους.

Ο εργοδότης τόλμησε να ισχυριστεί ότι τους κάνει και χάρη που τους παίρνει για δουλειά ενώ δεν έχουν χαρτιά! Για να πάρει την απάντηση ότι αυτός είναι που τους έχει ανάγκη και όχι οι εργαζόμενοι. Αν πιστεύει ότι τους κάνει χάρη ας τους διώξει όλους.

Τη μέρα εκείνη ο εργοδότης δέχθηκε να δώσει αύξηση 4 ευρώ. Περίπου 20%. Ενα σημαντικό βήμα. Οι απεργοί με Γενική Συνέλευση συμφώνησαν να λήξουν την απεργία αλλά με προοπτική να προετοιμαστούν για νέους αγώνες και να έρθουν σε συντονισμό με τους εργαζόμενους των άλλων φυτωρίων. Πέρα από την αύξηση, ήταν μια νίκη ενάντια στην εργοδοτική αδιαλλαξία, ήταν μια νίκη που ακύρωσε τις προσπάθειες των εργοδοτών να τους κρατούν διαιρεμένους, δίνοντας διαφορετικά μεροκάματα στον καθένα. Ηταν μια νίκη γιατί δόθηκε ένας αγώνας από ενωμένους εργάτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στον απόηχο της απεργίας εργοδότες άλλων φυτωρίων κάλεσαν από μόνοι τους τους εργάτες για να τους δώσουν αύξηση 2 ευρώ.

Τους ρωτήσαμε πώς σκεφτήκανε να απευθυνθούν στο Συνδικάτο και το Εργατικό Κέντρο: «Είναι αυτοί που εδώ και χρόνια είναι στο πλάι μας, ό,τι ώρα και να ζητήσουμε τη βοήθειά τους, οποιαδήποτε στιγμή», απαντούν. Πολλοί από τους μετανάστες εργάτες γης είναι εδώ και χρόνια μέλη του Συνδικάτου, έχουν ψηφίσει στις εκλογές, έχουν δημιουργήσει Σωματειακή Επιτροπή εδώ και δύο χρόνια, η οποία παρά τις δυσκολίες και αδυναμίες βοήθησε στην οργάνωσή τους.

Η κουβέντα μας συνεχίζεται. Τα θέματα ανοίγουν από μόνα τους. «Θέλετε να γυρίσετε στην πατρίδα σας;». Η απάντηση άμεση: «Ποιος άνθρωπος δεν θέλει να γυρίσει στη χώρα του; Να κάνει οικογένεια;». Και προσθέτουν: «Να μιλάνε την ίδια γλώσσα; Να μην έχουν το άγχος πώς θα μιλήσουν;». Αναδεικνύοντας ένα ακόμα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες. Το πρόβλημα της γλώσσας, τα χαμηλά μεροκάματα, τα συνειδητά εμπόδια που βάζουν όλες οι κυβερνήσεις στην έκδοση αδειών εργασίας και παραμονής δημιουργούν συνθήκες απομόνωσης, γκετοποίησης, είναι εργαλεία έντασης της εκμετάλλευσης, συμφέρουν την εργοδοσία.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι η Σωματειακή Επιτροπή τους πριν από ένα χρόνο απηύθυνε αίτημα στον δήμο Μαραθώνα να τους δοθεί χώρος για να γίνουν μαθήματα ελληνικής γλώσσας. Αν και ο χώρος υπάρχει ο δήμος απέρριψε το αίτημα, σε μια ακόμα ένδειξη της «πλάτης» που βάζει στην εργοδοσία για να κρατάει τους ξένους εργάτες απομονωμένους και αποδυναμωμένους.

Ηδη είχε περάσει μιάμιση ώρα από την ώρα που ξεκινήσαμε την κουβέντα. Θα μπορούσε να συνεχιστεί για ώρα. Ομως, δεν ήταν δυνατόν, μας ξεπροβόδισαν δείχνοντας τη χαρά τους που πήγαμε. Η ζωή τους είναι εξαιρετικά σκληρή. Ομως, ακόμα κι αν τη ζούνε μέρα τη μέρα έχουν τη δύναμη να συνεχίζουν. Δώσανε μια μάχη όλοι μαζί και θα ξαναδώσουν. Ξέρουν ότι δεν είναι μόνοι τους. Εχουν μαζί τους συνδικάτα, Ελληνες εργάτες, πρωτοπόρους αγωνιστές, που δεν κρίνουν τον άλλο από το χρώμα, τη θρησκεία ή ό,τι άλλο έχουν σκαρφιστεί τα αφεντικά για να ξεχωρίζουν τους εργάτες. Είναι όλοι τους εργάτες και έχουν όλοι κοινό συμφέρον να παλέψουν ενάντια στους εργοδότες που τους ξεζουμίζουν, να παλέψουν για μια καλύτερη ζωή.

Παρέμβαση στη Διεύθυνση Αλλοδαπών και Μετανάστευσης Βόρειου Τομέα και Ανατολικής Αττικής της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής, που εδρεύει στην Παλλήνη, πραγματοποίησαν χτες το Εργατικό Κέντρο Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής (ΕΚΛΑΑ), το Συνδικάτο Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών Αττικής και η Επιτροπή εργατών γης από το Κάτω Σούλι Μαραθώνα.

Σε συνάντηση με τη Διεύθυνση της υπηρεσίας, ζήτησαν να ενημερωθούν για τους λόγους καθυστέρησης της διαδικασίας έκδοσης νέων αδειών παραμονής αλλά και ανανέωσης παλαιότερων. Η Διεύθυνση ανέφερε ότι το προσωπικό στο συγκεκριμένο τμήμα δεν επαρκεί για να καλύψει τη στοιχειώδη λειτουργία του, καθώς τα τελευταία χρόνια έχει υποτριπλασιαστεί, ενώ την ίδια ώρα έχει πολλαπλασιαστεί ο όγκος δουλειάς.

Η ήδη πολύπλοκη και χρονοβόρα γραφειοκρατική διαδικασία αποτελεί για πολλούς ανυπέρβλητο εμπόδιο στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν τα νομικά έγγραφα που θα τους εξασφαλίσουν, έως έναν βαθμό, τη δυνατότητα για διαμονή και εργασία με τα στοιχειώδη δικαιώματα. Αποτρεπτικό είναι και το μεγάλο κόστος, αφού είναι αρκετά τα μεροκάματα που χρειάζεται να χάσει κάποιος για να στηθεί στην ουρά της υπηρεσίας προκειμένου να συγκεντρώσει τα απαραίτητα έγγραφα.

Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο εκατοντάδες εργάτες γης. Πολλοί απ' αυτούς παραμένουν σε κατάσταση ομηρίας εδώ και πάνω από δύο χρόνια, περιμένοντας την έγκριση της αίτησής τους. Οι μεγάλες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην αγροτική παραγωγή στην ευρύτερη περιοχή του Μαραθώνα εκμεταλλεύονται το γεγονός της απουσίας νομικών εγγράφων για να επιβάλουν με εκβιασμούς τα μεροκάματα πείνας και τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς.