Με εφόδιο την πολύτιμη πείρα από την «πρώτη έφοδο στον ουρανό» και το βλέμμα στραμμένο στους σύγχρονους αγώνες για «την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας», εκατοντάδες νέοι και νέες, εργαζόμενοι, παρακολούθησαν τη συζήτηση που έγινε το απόγευμα της Παρασκευής στη Λαϊκή Σκηνή, με θέμα την Παρισινή Κομμούνα. Στην εκδήλωση μίλησαν ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, και η Κωνσταντίνα Τσιουπρά, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ.

«150 χρόνια από την πρώτη έφοδο στον ουρανό... Δυναμώνουμε τον αγώνα για την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας»: Κάτω από τον τίτλο αυτό, οι εισηγητικές ομιλίες αλλά και η συζήτηση που ακολούθησε βοήθησαν τους παρευρισκόμενους να ανατρέξουν στην πείρα της ιστορικής διαδρομής από τις μέρες της Κομμούνας μέχρι το σήμερα. Ανέδειξαν ότι πίσω από τις διαφορετικές μορφές της εκάστοτε διακυβέρνησης προβάλλει το πρόσωπο του ίδιου εχθρού, του αστικού κράτους, της δικτατορίας του κεφαλαίου, της εξουσίας της αστικής τάξης σε βάρος της εργατικής τάξης και της λαϊκής πλειοψηφίας. Υπογράμμισαν πως καμία «προοδευτική» διακυβέρνηση δεν μπορεί να αλλάξει τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους αυτού. Φώτισαν το συμπέρασμα της επαναστατικής θεωρίας ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τον σημερινό κρατικό μηχανισμό ώστε να ανοίξει τον δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση, αντίθετα, για να χτίσει τη δική της κοινωνία πρέπει πρώτα να γκρεμίσει το κράτος των εκμεταλλευτών της. Στη συζήτηση παρευρέθηκαν οι πανεπιστημιακοί Γ. Μηλιός, Γ. Οικονομάκης, Δ. Πατέλης και Α. Χρύσης.

Εισάγοντας στο θέμα της συζήτησης, ο Μ. Παπαδόπουλος τόνισε:

«Η σημερινή μας συζήτηση αφορά το μέλλον. Γιατί ολόκληρη η ιστορική διαδρομή των 150 χρόνων απ' τη στιγμή που υψώθηκε η κόκκινη σημαία στο Δημαρχείο του Παρισιού προσφέρει πολύτιμα συμπεράσματα για τις μεγάλες μάχες που έρχονται, για τον αγώνα μας για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Η πρώτη "έφοδος στον ουρανό" των κομμουνάρων και στη συνέχεια, 46 χρόνια αργότερα, η πρώτη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης του Οκτώβρη του '17 φώτισαν τη μεγάλη δύναμη των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων, όταν αποφασίσουν να βγουν ορμητικά στο προσκήνιο και να γυρίσουν προς τα εμπρός τον τροχό της Ιστορίας.

Αυτήν τη θανάσιμη απειλή για τα συμφέροντά της αισθάνθηκε εξάλλου απ' την άλλη πλευρά η άρχουσα τάξη των καπιταλιστών, μόλις έπεσε η πρώτη κανονιά των εργατών στα θεμέλια του καπιταλιστικού συστήματος, στο Παρίσι, το 1871.

Αν πίστευε πραγματικά η αστική τάξη ότι η ταξική πάλη τελείωσε και ότι φτάσαμε στο τέλος της Ιστορίας, δεν θα ξόδευε τόσο πολύ μελάνι και χρήμα για να μας πείσει.

Η αλήθεια είναι ότι 150 χρόνια μετά τη σφαγή της Κομμούνας απ' τους Βερσαλλιέρους αντιμετωπίζουμε διαρκώς τον ίδιο εχθρό, τη δικτατορία του κεφαλαίου, που γίνεται όλο και πιο επιθετικός απέναντι στα δικαιώματα και στις ανάγκες μας. Ο εχθρός μας μελετά κι αυτός απ' την πλευρά του τα διδάγματα της Ιστορίας, εκσυγχρονίζει τα όπλα του, βελτιώνει την οργάνωσή του, αξιοποιεί τη νέα τεχνολογία. Σήμερα μας συστήνεται ως το επιτελικό ψηφιακό κράτος της αστικής δημοκρατίας που τάχα δεν κάνει διακρίσεις και εργάζεται για το συμφέρον όλων των πολιτών.

Ομως, ό,τι κι αν κάνει το σύστημα, δεν πρόκειται να κρύψει τη μεγάλη αλήθεια, ότι θα μπορούσαμε να ζούμε πολύ καλύτερα αν οι ανάγκες μας δεν θυσιάζονταν καθημερινά στον βωμό του κέρδους των μεγάλων ομίλων. Δεν μπορεί να κρύψει ότι η αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία οξύνεται και γεννά τη δυνατότητα να ανατραπεί η εξουσία του κεφαλαίου, παρότι σήμερα φαίνεται ακλόνητη.

Την περίοδο της Παρισινής Κομμούνας το αποκρουστικό αντιλαϊκό πρόσωπο της γαλλικής αστικής τάξης αποκαλύφθηκε κατ' επανάληψη, και όταν έσυρε τον λαό στη φρίκη του Γαλλοπρωσικού Πολέμου, και όταν υπονόμευσε την Εθνοφρουρά στη διάρκεια της πολιορκίας της πόλης, και όταν, στη συνέχεια, συμμάχησε ανοιχτά με τον πρωσικό στρατό κατοχής για να καταπνίξει την Κομμούνα. Ακόμη περισσότερο όταν εκτέλεσε δεκάδες χιλιάδες εργάτες του Παρισιού, όταν φυλάκισε και εξόρισε εκατοντάδες χιλιάδες για να στείλει ένα αιματοβαμμένο μήνυμα σε όποιον σκεφτόταν στο μέλλον να αμφισβητήσει ξανά την εξουσία της.

Αντίστοιχα, το 1917, η αστική κυβέρνηση του Κερένσκι και του Μιλούκοφ, που σχηματίστηκε μετά την ανατροπή του τσάρου, πρόδωσε χωρίς δισταγμό τις λαϊκές προσδοκίες για ειρήνη και έξοδο της Ρωσίας από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν είχε καταφέρει τότε να εδραιωθεί η αστική δημοκρατία στη Ρωσία, αν δεν είχε νικήσει η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, θα είχαν προστεθεί εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια νεκροί εργάτες και αγρότες τόσο στα πεδία των μαχών όσο και από την πείνα στα μετόπισθεν.

Ολο αυτό το διάστημα οι ανταγωνισμοί των αστικών τάξεων και των ιμπεριαλιστικών κέντρων ευθύνονται για τα εγκλήματα δύο παγκόσμιων πολέμων και βρίσκονται πίσω από δεκάδες αιματοβαμμένες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, από το Βιετνάμ μέχρι το Ιράκ, τη Συρία και το Αφγανιστάν.

Ολο αυτό το διάστημα, και ιδιαίτερα μετά την ανατροπή της πρώτης προσπάθειας σοσιαλιστικής οικοδόμησης τον 20ό αιώνα, οι εργαζόμενοι βλέπουν να αυξάνει η ψαλίδα ανάμεσα στο πώς ζουν και στο πώς θα μπορούσαν να ζουν με βάση τις δυνατότητες που γεννά η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας. Ολο αυτό το διάστημα αυτοί που παράγουν τον πλούτο υποχρεώνονται σε απανωτές θυσίες για να αυξηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου, πληρώνουν τις κρίσεις ενός συστήματος που σαπίζει.

Ενός συστήματος που γίνεται όλο και πιο αντιδραστικό όσο γιγαντώνονται οι μονοπωλιακοί όμιλοι.

Ενός συστήματος που μετατρέπει σε όνειρο θερινής νυκτός τη δυνατότητα που υπάρχει σήμερα να έχουν όλοι οι νέοι μόνιμη δουλειά, σύγχρονο και ασφαλές σπίτι, περισσότερο δημιουργικό ελεύθερο χρόνο, δωρεάν, υψηλού επιπέδου μόρφωση.

Ολο αυτό το διάστημα αποδείχθηκε επίσης ότι απέναντί μας δεν υπάρχει ένα κράτος που υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, αλλά αντίθετα υπάρχει ένα εχθρικό αστικό κράτος που είχε, έχει και θα έχει ως σταθερή αποστολή του να επιβάλλει και να διατηρεί ακλόνητη τη δικτατορία του κεφαλαίου.

Οποια μορφή διακυβέρνησης και αν εξετάσουμε, από το ναζιστικό κράτος της Γερμανίας του Χίτλερ, τη δικτατορία του Φράνκο στην Ισπανία ως τις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες στην ΕΕ και τις ΗΠΑ, θα καταλήξουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Θα διαπιστώσουμε ότι το σύνολο των λειτουργιών του αστικού κράτους, η κατασταλτική, η οικονομική, η πολιτική και η ιδεολογική λειτουργία του, υπηρετούν και οργανώνουν την εξουσία της αστικής τάξης σε βάρος της εργατικής τάξης και της λαϊκής πλειοψηφίας.

Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, πόσο ικανό και αποτελεσματικό αναδεικνύεται σήμερα το κράτος όταν θέλει να απαγορεύσει απεργίες και να καταστείλει διαδηλώσεις και πόσο ανίκανο όταν πρέπει να σώσει τα δάση και τις κατοικίες από τις φωτιές του καλοκαιριού. Πόσο ικανό είναι το σύγχρονο αστικό κράτος για να στηρίζει με εκατοντάδες δισ. ευρώ τους μονοπωλιακούς ομίλους και πόσο αναποτελεσματικό εμφανίζεται για να αντιμετωπίσει τη φτώχεια και την ανεργία».

Στη συνέχεια έθεσε μια σειρά από προβληματισμούς για την εποχή μας, σημειώνοντας: «Το σύγχρονο ψηφιακό, επιτελικό κράτος έχει στόχο να οργανώσει πιο αποτελεσματικά τη δικτατορία του κεφαλαίου, να παίξει καλύτερα τον αντιδραστικό του ρόλο σε όλες τις πλευρές της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας. Και ασφαλώς διαθέτει πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες επιτελικού σχεδιασμού και επιτήρησης, παρέμβασης, χειραγώγησης και καταστολής από την εποχή της Κομμούνας και της Οκτωβριανής Επανάστασης.

Στην οικονομία τα σχέδια κρατικής παρέμβασης αναβαθμίζονται, δεν συγκρίνονται με την εποχή του 1871 και του 1917. Αλλάζει, όμως, η κατεύθυνση;

Η πυξίδα δείχνει σταθερά προς την επιβολή φθηνής εργατικής δύναμης. Να αυξηθεί το ξεζούμισμα, να δουλεύουμε περισσότερο και να αμειβόμαστε λιγότερο, να αυξηθεί ο βαθμός εκμετάλλευσης. Να διασφαλίζεται ένα ελάχιστο εισόδημα για την ακραία φτώχεια, που λαμβάνεται από τους υπόλοιπους μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους, την ίδια ώρα που ενισχύονται συνεχώς πλουσιοπάροχα οι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Σήμερα βλέπουμε την αστική οικονομική πολιτική να χρησιμοποιεί τις ίδιες τις αρνητικές συνέπειες και τα αδιέξοδα του συστήματος για να προχωρήσει σε νέα επίθεση σε βάρος των εργαζομένων. Η εκτίναξη της ανεργίας χρησιμοποιείται για να γενικευθούν οι "ελαστικές" σχέσεις και η μερική απασχόληση. Τα εγκλήματα υποβάθμισης και καταστροφής του περιβάλλοντος αξιοποιούνται για να μονιμοποιηθεί στη λαϊκή συνείδηση η τεράστια χρηματοδότηση των "πράσινων" επενδύσεων.

Η κατασταλτική λειτουργία επίσης αναβαθμίζεται συνεχώς για να θωρακίσει την εξουσία του κεφαλαίου. Τη θέση των παλιών χάρτινων φακέλων για όσους "δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις" έχει πάρει τώρα το ψηφιακό φακέλωμα που συγκεντρώνει και επεξεργάζεται το σύνολο των ιατρικών, οικονομικών και προσωπικών στοιχείων του καθενός και της καθεμιάς μας. Μια αλυσίδα νομοθετικών ρυθμίσεων περιορίζει τα δικαιώματα στη συνδικαλιστική δράση, στην απεργία, στις διαδηλώσεις, ενώ παράλληλα αξιοποιούνται όλα τα σύγχρονα μέσα, από τις κάμερες και τα drones ως τα ειδικά σώματα καταστολής απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Ταυτόχρονα, με τις συνταγματικές αναθεωρήσεις ενισχύεται η δυνατότητα περιορισμού ακόμα και των σημερινών δικαιωμάτων, στο όνομα της υπεράσπισης της δημόσιας ασφάλειας, του δημόσιου συμφέροντος που μπορεί να απειλήσει ο εσωτερικός εχθρός, ο "εχθρός λαός".

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στη σημερινή ΕΕ είναι απαγορευμένα σε πολλά κράτη η λειτουργία και τα σύμβολα των Κομμουνιστικών Κομμάτων και ότι έχουν ποινικοποιηθεί ο ριζοσπαστισμός και η λεγόμενη "ιδεολογία της βίας".

Στην προσπάθεια ενσωμάτωσης και χειραγώγησης της λαϊκής συνείδησης η ιδεολογική λειτουργία του αστικού κράτους και γενικότερα η αστική παρέμβαση έχει απογειωθεί.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες μόνο γι' αυτό το θέμα. Σκεφτείτε μόνο πόσα πακέτα χρηματοδότησης δίνονται σε ινστιτούτα, ακαδημαϊκά φόρουμ, πολιτικούς φορείς και μέσα ενημέρωσης για να προβάλλονται έμμεσα ή άμεσα η ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων, η επίσημη πολιτική του αντικομμουνισμού και του αντισοβιετισμού της ΕΕ, η παρουσίαση της αστικής δημοκρατίας ως του καλύτερου συστήματος διακυβέρνησης.

Σκεφτείτε επίσης με πόσο συστηματικό τρόπο προωθούνται στην πανεπιστημιακή έρευνα και στη διδασκαλία οι ιδεαλιστικές προσεγγίσεις του μεταμοντερνισμού και του ατομικού αυτοπροσδιορισμού, που αρνούνται στην ουσία τη δυνατότητα να προσεγγίσουμε επιστημονικά την αντικειμενική αλήθεια και την ιστορική κίνηση της κοινωνίας. Σκεφτείτε πώς προβάλλεται σήμερα η αντιδραστική άποψη ότι υπάρχουν πολλές, διαφορετικές υποκειμενικές αλήθειες και ότι είναι προοδευτικό να υποκλιθούμε στον υποκειμενισμό, στον ανορθολογισμό, στον αγνωστικισμό.

Να αποδεχτούμε ότι οι τάξεις, το έθνος, το φύλο, ακόμα και ο ίδιος ο χώρος δεν έχουν αντικειμενικό υλικό υπόβαθρο, αλλά αποτελούν υποκειμενικές νοητικές κατασκευές και ταυτότητες».

Αξιοποιώντας και την πείρα των κλασικών επισήμανε ακολούθως: «Ολα όσα προαναφέραμε βοηθούν να κατανοήσουμε γιατί η εργατική τάξη δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τη μηχανή του αστικού κράτους για να διανύσει τον δύσβατο δρόμο που οδηγεί στην κοινωνική απελευθέρωση, στον κομμουνισμό.

Να κατανοήσουμε γιατί η εργατική τάξη δεν μπορεί να "παραλάβει" με τον σχηματισμό μιας προοδευτικής κυβέρνησης τον αστικό κρατικό μηχανισμό και να τον χρησιμοποιήσει προς όφελός της. Να κατανοήσουμε ότι, αντίθετα, πρέπει να τον τσακίσει και να τον αντικαταστήσει με το δικό της κράτος, το κράτος της εργατικής εξουσίας.

Σε αυτό το συμπέρασμα, που είχε θεμελιώδη ιστορική σημασία για την ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας, κατέληξαν οι Μαρξ και Ενγκελς μελετώντας προσεκτικά τη θετική και την αρνητική πείρα των ταξικών αγώνων στη Γαλλία την περίοδο 1848 - 1871, με αποκορύφωμα την "πρώτη έφοδο της εργατικής τάξης στον ουρανό".

Με βάση τη μελέτη αυτής της πείρας, ο Μαρξ έκανε τη μοναδική διόρθωση του "Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος", στον πρόλογο της τελευταίας έκδοσης που συνυπέγραψε με τον Ενγκελς το 1872.

Ο Λένιν ανέπτυξε δημιουργικά στη συνέχεια, στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού, αυτήν τη θεωρητική θέση για την ανάγκη τσακίσματος του αστικού κράτους, την ανάγκη επαναστατικής ανατροπής της δικτατορίας του κεφαλαίου με το κορυφαίο έργο του "Κράτος και επανάσταση", το οποίο ασφαλώς και επιβάλλεται να διαβάζουμε όλοι ξανά και ξανά (...)

Η πορεία προς τη νίκη του 1917 δεν ήταν ένα μονόπρακτο έργο, αλλά προϊόν επίπονης θεωρητικής και πολιτικής επεξεργασίας ιδιαίτερα απ' τον Λένιν. Σκεφτείτε μόνο την ιστορική σημασία που είχε η αποφασιστική άρνηση του Λένιν να υποστηρίξει την προσωρινή αστική κυβέρνηση, μετά την ανατροπή του τσάρου, όταν σχεδόν όλοι οι άλλοι θεωρούσαν την εδραίωση της αστικής δημοκρατίας ως αναγκαία, για να ανοίξει σταδιακά ο δρόμος για προοδευτικές εξελίξεις. Σκεφτείτε ποια θα ήταν η πορεία του 20ού αιώνα αν δεν είχε επιμείνει ο Λένιν σ' αυτήν τη θέση.

Δυστυχώς, αυτά τα πολύτιμα θεωρητικά συμπεράσματα που οδήγησαν στη νίκη το 1917 και άνοιξαν τον δρόμο για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, δεν αποτέλεσαν στη συνέχεια σταθερή πυξίδα για τη δράση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος. Ηδη πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη, ακόμα πιο πολύ μετά, με την ισχυροποίηση του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος, κυριάρχησε η γραμμή του λεγόμενου ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου και εγκαταλείφθηκε στην πράξη η πολιτική δράση που υπηρετεί τη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η κατάσταση επιδεινώθηκε μετά τη νίκη του αντεπαναστατικού ρεύματος στις αρχές της δεκαετίας του '90. Η δραματική επιδείνωση του ήδη αρνητικού συσχετισμού επιτάχυνε τη διάβρωση και την οπορτουνιστική υποχώρηση πολλών Κομμουνιστικών Κομμάτων.

Επικράτησε η επιλογή της πολιτικής συνεργασίας με τη σοσιαλδημοκρατία, της προβολής και στήριξης κυβερνητικών λύσεων στο έδαφος του καπιταλισμού.

Φυσικά όλες οι περιπτώσεις δεν είναι ίδιες. Αλλού προβλήθηκε η λαθεμένη θέση ότι μπορεί να αλλάξει σταδιακά ο συσχετισμός σε βάρος της άρχουσας τάξης μέσα σε ορισμένους μηχανισμούς του κράτους, όπως η Εκπαίδευση.

Η ζωή απέδειξε ότι οι λειτουργίες του αστικού κράτους - ιδεολογικές, κατασταλτικές, οικονομικές - δεν αυτονομούνται. Διαπλέκονται και υπηρετούν ενιαία τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Το σχολείο δεν είναι αποκλειστικά ιδεολογικός μηχανισμός, υπάρχουν η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού, η απειλή της απόλυσης, η αποβολή του μαθητή.

Αντίστροφα, στα αστυνομικά σώματα γίνεται συστηματική προπαγάνδα της κυρίαρχης ιδεολογίας.

Σε άλλες περιπτώσεις η γραμμή προοδευτικής κυβέρνησης προβλήθηκε ως σκαλοπάτι για τη διασφάλιση μιας πιο φιλολαϊκής διαχείρισης, σε άλλες ως τρόπος συγκέντρωσης δυνάμεων όταν κυριαρχούν οι δύσκολες αντεπαναστατικές συνθήκες.

Ο περιορισμένος χρόνος δεν προσφέρεται για μια εκτενή θεωρητική ανάλυση γύρω από όλες αυτές τις παραλλαγές.

Το συμπέρασμα στο οποίο αξίζει να σταθούμε και να φωτίσουμε, είναι ότι ποτέ και πουθενά δεν άνοιξε τον δρόμο για τον σοσιαλισμό κάποια αστική κυβέρνηση, που αυτοχαρακτηρίστηκε προοδευτική ή αριστερή.

Παντού, στη Χιλή, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Ελλάδα, στην Κύπρο, αποδείχτηκε ότι το τρένο της αστικής διακυβέρνησης κινείται σταθερά στις ράγες που χαράζει η εξουσία του κεφαλαίου, όσοι μηχανοδηγοί και αν αλλάξουν. Παντού αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί να υπάρξει ενδιάμεσου τύπου εξουσία ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό. Παντού επιβεβαιώθηκε ότι η καπιταλιστική οικονομία έχει τις δικές της νομοτέλειες, τις οποίες δεν μπορεί να παρακάμψει καμία αστική κυβέρνηση. Δεν μπορεί να υπάρξει διακυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού με πρόγραμμα που θα υπονομεύει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, την κερδοφορία του κεφαλαίου, που θα μειώνει μεσοπρόθεσμα τον βαθμό εκμετάλλευσης.

Γι' αυτό και όλα τα αστικά κόμματα δεσμεύονται ότι θα εφαρμόσουν τη στρατηγική της ΕΕ, την "Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία". Δεσμεύονται ότι θα συνεχίσουν την ενίσχυση των μεγάλων ομίλων και το ξεζούμισμα των εργαζομένων με τις "ελαστικές" εργασιακές σχέσεις.

Γι' αυτό και κάθε νέα κυβέρνηση εφαρμόζει τα αντιλαϊκά μέτρα των προηγούμενων, παρά τις προεκλογικές διακηρύξεις της, όπως έγινε στην Ελλάδα με τις κυβερνήσεις Παπανδρέου, Σαμαρά, Τσίπρα και Μητσοτάκη. Το πάθημα του 2015 πρέπει να γίνει μάθημα.

Αποδείχθηκε επίσης ότι δεν υπάρχει καμιά φιλολαϊκή πρόταση αστικής διαχείρισης. Το φάρμακο για το ένα πρόβλημα γίνεται δηλητήριο για το άλλο. Στην επεκτατική πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα στην ΕΕ, το λαϊκό εισόδημα ροκανίζεται απ' τον πληθωρισμό, την ακρίβεια και τους φόρους για να αποπληρωθούν τα νέα κρατικά χρέη.

Η ίδια η ηρωική Ιστορία της Κομμούνας, τα όσα προηγήθηκαν και τα όσα ακολούθησαν μας βοηθούν να καταλάβουμε πώς πρέπει να κρίνουμε, πώς πρέπει να μετράμε την αποτελεσματικότητα του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Απ' τις προσωρινές ήττες της Κομμούνας αλλά και της Επανάστασης του 1905 διδάχτηκαν οι μπολσεβίκοι για να φτάσουν στη συνέχεια στη νίκη του 1917. Αλλά και χωρίς τη Γαλλική αστική Επανάσταση του 1789 και την εξέγερση του 1848 δεν θα φτάναμε στην Κομμούνα.

Η Κομμούνα διδάσκει ότι καμία ήττα δεν είναι οριστική αν η επαναστατική πρωτοπορία διδαχθεί απ' τα λάθη της για να μην τα επαναλάβει.

Ακόμα και το γεγονός ότι οι κομμουνάροι αρνήθηκαν να παραδοθούν και έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι είχε τόσο μεγάλη σημασία, ώστε ο Μαρξ τη συνόψισε ως κατάκτηση ενός νέου σημείου εκκίνησης στην παγκόσμια Ιστορία.

Η Ιστορία του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος επιβεβαιώνει, όποια δεκαετία κι αν εξετάσουμε, ότι υπάρχουν προσωρινές ήττες που ισοδυναμούν με νίκες και προσωρινές νίκες που αποδεικνύονται πιο μοιραίες απ' τις ήττες, για να θυμηθούμε τον Λίμπκνεχτ.

Ας σκεφτούμε τη συμβολή του ηρωικού αγώνα του ΔΣΕ στη διάσωση του επαναστατικού DNA στο δικό μας κόμμα, το ΚΚΕ, παρά τις όποιες αδυναμίες και τις αντιφάσεις της στρατηγικής που κυριάρχησαν τις επόμενες δεκαετίες.

Ας σκεφτούμε, αντίστροφα, πώς οδηγήθηκαν στην ουσία στη διάλυση το Ιταλικό και το Γαλλικό ΚΚ, μέσα από πρόσκαιρες μεγάλες εκλογικές επιτυχίες που συνδυάστηκαν με την απεμπόληση των επαναστατικών αρχών.

Το ΚΚΕ συνεχίζει να μελετά επίμονα και αυτοκριτικά τη δική του πείρα, τη διαδρομή του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, τις σύγχρονες εξελίξεις.

Σας καλούμε όλους και όλες να αξιοποιήσουμε τη γνώση που αποκτήσαμε και να βρούμε τη δύναμη ώστε αυτήν τη φορά να ανοίξουμε χωρίς επιστροφή τον δρόμο για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για να φτάσουμε στην κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, στον κομμουνισμό».