Ηταν τέτοιο το νεολαιίστικο «ξέσπασμα», τέτοια η συμμετοχή που έσπασε ρεκόρ, που όλοι έχουν να το λένε ότι ακόμα και η «εξάπλωση» του Φεστιβάλ σε νέους χώρους μέσα στο αχανές πάρκο Τρίτση αποδείχτηκε μικρή. Αν κάτι μένει στον καθένα είναι ότι συμμετείχε σε ένα τριήμερο που ξεχώρισε για τη ζωντάνια και τη μαζική συμμετοχή της νεολαίας από κάθε γωνιά της Αττικής, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα ελευθερίας κι ελπίδας.

Οι εικόνες είναι συγκλονιστικές: Επί τρεις μέρες νέοι άνθρωποι αλλά και μεγαλύτεροι σε ηλικία συναντιούνται στις πολιτικές συζητήσεις, γεμίζοντας ταυτόχρονα όλες τις Σκηνές όπου αυτές πραγματοποιούνται, σαν να γίνονται δύο και τρία Φεστιβάλ ταυτόχρονα... Δίνουν «παρών» στις συναυλίες, απολαμβάνουν όσα έχουν στερηθεί εδώ και σχεδόν δύο χρόνια, κάνουν την ανάγκη τους πραγματικότητα για πρόσβαση στην ποιοτική καλλιτεχνική δημιουργία που αφήνει αποτύπωμα, εμπνέει, διαμορφώνει αγωνιστική στάση, δίνει κουράγιο για τους αγώνες της επόμενης μέρας.

Δεν είναι μόνο η πρωτόγνωρη συμμετοχή σε μια πολιτική συγκέντρωση του ΚΚΕ, αλλά και το κλίμα που φανερώνει το «τεντωμένο αυτί» στις θέσεις του Κόμματος για τις εξελίξεις, την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Είναι το γεγονός ότι δεκάδες χιλιάδες συγκεντρωμένοι ακούνε με προσοχή κάθε πρόταση και κάθε λέξη από την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα και τον χαιρετισμό του Ν. Αμπατιέλου. Είναι η ατμόσφαιρα, το γεγονός ότι εκτός από τα συνθήματα που κάθε τόσο σκίζουν την ατμόσφαιρα, δεν ακούγεται «κιχ». Είναι τα χιλιάδες υψωμένα χέρια κατά την ολοκλήρωση της συγκέντρωσης, στο άκουσμα της θρυλικής «Διεθνούς».

Γιατί μέσα στους εργατικούς, στους φοιτητικούς και τους μαθητικούς αγώνες, αργά ή γρήγορα, θα ξανασυναντηθούν οι χιλιάδες νέοι και νέες που συγκινημένοι και περήφανοι χειροκροτούσαν τους εργαζόμενους διανομείς της «e-food» όταν αυτοί μπήκαν με τα μηχανάκια τους στο Φεστιβάλ, πανηγυρίζοντας για την κατάκτησή τους. Στους δρόμους του αγώνα, σε χώρους δουλειάς και γειτονιές θα βρεθούν ξανά όσοι χάρηκαν που είδαν συντρόφους και αγωνιστές μετά από πολλά χρόνια στο Φεστιβάλ, παίρνοντας κουράγιο ο ένας από τον άλλον.

Θα ξανασυναντηθούν όλοι εκείνοι που μέσα σε τρεις μέρες έμαθαν για την ηρωική Παρισινή Κομμούνα και για την πρώτη έφοδο της εργατικής τάξης στον ουρανό, όσα δεν έχουν ακούσει ποτέ στο αστικό σχολείο και πανεπιστήμιο.

Θα συναντηθούν όσοι βρέθηκαν σε μία από τις πολλές συζητήσεις, είτε για τον αγώνα για το μπλοκάρισμα των αντεργατικών νόμων είτε για την επίθεση στα μορφωτικά δικαιώματα της νέας γενιάς είτε για την εργαλειοποίηση της επιστήμης στα στενά όρια της κερδοφορίας που εκδηλώνεται με χαρακτηριστική ένταση στις συνθήκες της πανδημίας.

Θα ανταμώσουν όλοι εκείνοι που βρέθηκαν το βράδυ του Σαββάτου στην πολιτική συγκέντρωση, μετατρέποντάς την σε μια ογκώδη διαδήλωση. Μια διαδήλωση, με σαφές το μήνυμα της νέας γενιάς, που παίρνει την απόφαση να τολμήσει για να ζήσει όπως της αξίζει, για να προχωρήσει μπροστά, να μπει ορμητικά στην πάλη για να ξεμπερδεύει με το χτες της εκμετάλλευσης και να διεκδικήσει το σήμερα και το αύριο της πραγματικής ελευθερίας: Τον Σοσιαλισμό.

RIZOSPASTIS

RIZOSPASTIS