«Μετά βαΐων και κλάδων» ανακοινώθηκε την Τρίτη η περίφημη «αμυντική συμφωνία» Γαλλίας - Ελλάδας, η οποία κουμπώνει πάνω σε νέα επιθετικά σχέδια και εμπλοκή σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις από την Ανατ. Μεσόγειο έως τον Περσικό και την Υποσαχάρια Αφρική, υπηρετώντας όχι την άμυνα της χώρας, όπως ισχυρίζονται, αλλά τα σχέδια της αστικής τάξης για την αναβάθμιση των συμφερόντων της στην περιοχή. Περιλαμβάνει και ένα γενναίο εξοπλιστικό πακέτο, που θα πληρώσει μέχρι δεκάρας ο ελληνικός λαός στη γαλλική πολεμική βιομηχανία.

Συγκεκριμένα, παρουσία των Μητσοτάκη και Μακρόν, οι υπουργοί Εξωτερικών και Αμυνας Ελλάδας και Γαλλίας υπέγραψαν διμερή συμφωνία για την εγκαθίδρυση «Στρατηγικής Εταιρικής Σχέσης για τη Συνεργασία στην Αμυνα και την Ασφάλεια», για το περιεχόμενο της οποίας ο Ελληνας πρωθυπουργός θα ενημερώσει τη Βουλή την Τρίτη, ενώ αναμένεται να ψηφιστεί την ερχόμενη Πέμπτη.

Με τη συμφωνία οι δύο κυβερνήσεις: Οριστικοποίησαν την αγορά άλλων 6 μαχητικών «Rafale», κοντά στα 18 που είχαν ήδη παραγγελθεί. Την παραγγελία για 3+1 νέες φρεγάτες. Την αγορά αργότερα και άλλων πλοίων. Και με εφόδιο όλο αυτό το αναβαθμισμένο οπλοστάσιο, τις κοινές στρατιωτικές επιχειρήσεις και αποστολές σε μια σειρά από ζώνες που βράζουν από την ένταση των ανταγωνισμών του κεφαλαίου.

Για εκεί «βάζουν πλώρη» οι 3+1 φρεγάτες «FDI Belharra» που αποφασίστηκε να αγοραστούν σε πρώτη φάση, ενώ δρομολογείται και η αγορά 3+1 κορβετών «Gowind», ώστε οι μεγαλύτερες μονάδες, οι φρεγάτες, να αποδεσμευτούν από το Αιγαίο, για να αναπτυχθούν χιλιάδες μίλια μακριά από τις ελληνικές θάλασσες, προκειμένου η Ελλάδα να παίξει τον ρόλο «ευρωατλαντικού χωροφύλακα» στην ευρύτερη περιοχή.

Το κόστος προϋπολογίζεται ήδη στα 5 δισ. ευρώ, σε εποχές που, τάχα, δεν περισσεύουν για θωράκιση του δημόσιου συστήματος Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας κ.λπ.

Για να λειάνει τέτοιες γωνίες και να παρουσιάσει στον λαό το μαύρο άσπρο, η κυβέρνηση και τα επιτελεία της επιδίδονται σε μια προπαγανδιστική επίθεση για την «αναγκαιότητα» και τα «οφέλη» της:

Λένε ότι οι φρεγάτες μεταβάλλουν τον συσχετισμό σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο σε βάρος της Τουρκίας, ενισχύοντας την άμυνα της χώρας. Λένε ψέματα.

Τα εξοπλιστικά προγράμματα όλων των κυβερνήσεων, και της σημερινής, δεν καθορίζονται με βάση τις ανάγκες της άμυνας και της προστασίας των κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά κυρίως τον ευρωατλαντικό σχεδιασμό και τον ρόλο που αναλαμβάνουν εκεί οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις.

Η ελληνική αστική τάξη θέλει να πρωταγωνιστήσει στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, ανταγωνιστικά προς την Τουρκία, και αυτό προϋποθέτει ισχυρό Πολεμικό Ναυτικό. Γι' αυτό, ακόμα και σήμερα, μεγάλο μέρος των πολεμικών πλοίων δεν περιπολούν στα ελληνικά νησιά, αλλά στις ανοιχτές θάλασσες της Μεσογείου, συμμετέχοντας σε πλήθος ΝΑΤΟικών αποστολών, από Μαύρη Θάλασσα μέχρι Βόρεια Αφρική.

Αυτόν τον ρόλο του ΝΑΤΟικού «χωροφύλακα» στην περιοχή θέλει να ενισχύσει η ελληνική κυβέρνηση, βάζοντας Ενοπλες Δυνάμεις και λαό βαθύτερα στη δίνη ιμπεριαλιστικών σχεδίων και ανταγωνισμών.

Βγάζει μάτι, άλλωστε, το άρθρο 18 της συμφωνίας, όπου περιγράφοντας το πώς θα υλοποιηθεί η διμερής «Στρατιωτική Συνεργασία» προβλέπει:

• «Χρήση προκαθορισμένων θαλάσσιων λιμένων και αερολιμένων για εκπαίδευση και επίγνωση του περιβάλλοντος της περιοχής», αλλά και «ειδικές και χωριστές διευθετήσεις που διευκολύνουν την επιχειρησιακή χρήση εγκαταστάσεων θαλασσίων λιμένων και αερολιμένων αμφοτέρων των μερών». Ουσιαστικά μιλάμε για διάθεση υποδομών ως βάσεων για τις γαλλικές Ενοπλες Δυνάμεις στην Ελλάδα.
• «Κοινές δραστηριότητες, εκπαίδευση και στρατιωτικές ασκήσεις, είτε επί του εδάφους είτε επί ελληνικών ή γαλλικών κρατικών πλοίων ή αεροσκαφών, στο πλαίσιο της αυξημένης ναυτικής παρουσίας της Γαλλίας στην Μεσόγειο ή της κοινής συμμετοχής σε διμερείς ή πολυμερείς ασκήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο Πέλαγος».
• «Ανταλλαγή γνώσεων και εμπειρίας στους τομείς των επιχειρήσεων στο εξωτερικό, των ειρηνευτικών επιχειρήσεων του ΟΗΕ καθώς και της χρήσης στρατιωτικού εξοπλισμού».
• Επίσης, «συμμετοχή σε κοινές αναπτύξεις δυνάμεων ή αναπτύξεις σε θέατρα επιχειρήσεων προς υποστήριξη κοινών συμφερόντων, όπως, για παράδειγμα, τις υπό γαλλική διοίκηση επιχειρήσεις στο Σαχέλ», «αμοιβαία υποστήριξη αναφορικά με τη συμμετοχή σε πολυεθνικές αμυντικές δομές, όπως, για παράδειγμα, η Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Επέμβασης», αλλά και «οποιεσδήποτε άλλες δραστηριότητες οι οποίες συμφωνούνται από κοινού από τα μέρη στη βάση του κοινού τους συμφέροντος».

Σημειωτέον, υπάρχει εδώ και καιρό «αίτημα» από το Παρίσι για αποστολή ελληνικού μάχιμου τμήματος στο Μάλι της Αφρικής, προς υποστήριξη των γαλλικών Ενόπλων Δυνάμεων που επιχειρούν εκεί.

Παράλληλα, η κυβέρνηση έχει κάνει σαφή την πρόθεσή της να βάλει πλάτη στην ευρωενωσιακή αποστολή «Agenor», στρατιωτική συνιστώσα της «Ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας Επίγνωσης της Θαλάσσιας Κατάστασης στα Στενά του Ορμούζ» (EMASOH), που «στοχεύει» το Ιράν και την αυξανόμενη παρουσία της Κίνας στην περιοχή.

Γίνεται δηλαδή φανερό πως μέσω της ελληνογαλλικής συμφωνίας ανοίγει ο δρόμος για νέες αποστολές εκτός συνόρων, για κοινές στρατιωτικές επιχειρήσεις και αποστολές. Καμία σχέση δεν έχουν όλα αυτά με την «αμυντική θωράκιση» της χώρας. Αντίθετα υπονομεύουν την ειρήνη και την άμυνα της χώρας, κάνουν τον λαό στόχο των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Λένε ακόμα ότι η συμφωνία με τη Γαλλία, μετά την αντίστοιχη για τα «Rafale», σηματοδοτεί την «απεξάρτηση» από την αμερικανική πολεμική βιομηχανία και τη στροφή στην ευρωπαϊκή, ενισχύοντας τον ρόλο της ΕΕ, άρα και της Ελλάδας, στο πλαίσιο της ευρωατλαντικής συμμαχίας. Οτι αποτελεί «βήμα» για τη «στρατηγική αυτονομία» της ΕΕ, η οποία θα θωρακίσει και τη χώρα.

Το ψέμα βγάζει μάτι:

Καταρχάς, καμία διαφορά δεν κάνει για τον λαό ποιο μονοπώλιο θα καταβροχθίσει το 2% του ελληνικού ΑΕΠ, πάνω από 4 δισ. τον χρόνο, όσα ξοδεύει δηλαδή το ελληνικό κράτος για εξοπλισμούς, με βάση τη σχετική νόρμα του ΝΑΤΟ, όταν οι ανάγκες του λαού είναι άλλες, αλλά θυσιάζονται για τα σχέδια του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδιασμού.

Πέραν αυτού, είναι προκλητικό να ακούγονται αυτά μόλις δύο βδομάδες πριν από την υπογραφή της νέας Ελληνοαμερικανικής Συμφωνίας για τις Βάσεις, που προβλέπει την επέκταση του στρατιωτικού αποτυπώματος των ΗΠΑ στη χώρα μας, με την αξιοποίηση κι άλλων στρατιωτικών και πολιτικών εγκαταστάσεων, και με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να μιλάει έως και για «επ' αόριστον» ανανέωσή της. Αλλωστε, όπως αποδείχτηκε, η ελληνογαλλική συμφωνία είχε την «έγκριση» των ΗΠΑ.

Περιττό και να σχολιάσει κανείς και τα τερατώδη ψέματα περί «ευκαιριών» για την ελληνική πολεμική βιομηχανία από τον νέο γύρο ευρωενωσιακών εξοπλισμών, την ώρα ακριβώς που όλη η πορεία διάλυσης και απαξίωσής της την τελευταία 30ετία, υπονόμευσης των δυνατοτήτων της για συμβολή στην άμυνα της χώρας, στο πλαίσιο μιας άλλης εξουσίας, συνδέεται ακριβώς με την ένταξή της στη σχετική ευρωενωσιακή στρατηγική, τη σύνδεσή της με τα ευρωατλαντικά σχέδια.

Το πιο βασικό όμως κρύβεται στη «μεγάλη εικόνα»:

Σε όλους τους τόνους η κυβέρνηση διακηρύττει ότι η επισφράγιση της συμφωνίας επιταχύνθηκε από την υπογραφή της AUKUS, ανάμεσα σε ΗΠΑ - Βρετανία - Αυστραλία. Επιβεβαιώνει δηλαδή ότι η συμφωνία αποτελεί «κρίκο» των ευρωατλαντικών σχεδιασμών και της αναδιάταξης δυνάμεων των ΝΑΤΟ - ΗΠΑ σε όλη την περιοχή, με την «κάννη» στραμμένη σε Κίνα και Ρωσία. Πηγαίνει χέρι χέρι με τους πολύ επικίνδυνους σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, με το νέο δόγμα «ΝΑΤΟ 2030», που επιχειρεί να καταστήσει τη λυκοσυμμαχία παγκόσμιο χωροφύλακα.

Ο πρωθυπουργός άλλωστε ξεκαθάρισε πως «η συμφωνία αυτή δεν μπορεί κατά οποιονδήποτε τρόπο να ερμηνευτεί ως υπονόμευση της θέσης της Ελλάδος στην Ευρωατλαντική Συμμαχία. Το αντίθετο μάλιστα. Πιστεύω ότι όσο οι ευρωπαϊκές χώρες ενισχύουν τους αμυντικούς τους προϋπολογισμούς, όσο η Ευρώπη αποκτά ενισχυμένη δυνατότητα καλύτερης συνεργασίας στον τομέα της άμυνας, τόσο ενισχύεται το ΝΑΤΟ και ο διατλαντικός δεσμός».

Την ίδια ώρα, τα παραμύθια για τη δήθεν «απουσία» της ΕΕ από το διεθνές προσκήνιο - της ΕΕ που πραγματοποιεί την ώρα αυτή που... λείπει πάνω από 20 ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα «τέσσερα σημεία του ορίζοντα» - προσπαθούν να κρύψουν το βασικό: Είτε «μόνη» της είτε σε στενό συντονισμό με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, η παραπέρα στρατιωτικοποίηση της ιμπεριαλιστικής ένωσης, η «αναβάθμιση» των δυνατοτήτων της έχουν στόχο να αναβαθμίσουν τη διείσδυσή της σε τρίτες χώρες και το μερίδιο για τους ευρωπαϊκούς επιχειρηματικούς ομίλους. Σηματοδοτούν φούντωμα των ανταγωνισμών με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα - αλλά και στο εσωτερικό της -, νέες επεμβάσεις και πολέμους, για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, νέα μεγάλα δεινά για τους λαούς, και τον ελληνικό.

Ειπώθηκε, εξάλλου, ως επιχείρημα ότι η αμυντική συμφωνία τοποθετεί τη Γαλλία στο πλευρό της Ελλάδας, ως έναν «αξιόπιστο σύμμαχο», έτοιμο να αναλάβει ακόμα και στρατιωτική δράση σε περίπτωση κλιμάκωσης της έντασης στα Ελληνοτουρκικά.

Σηκώνουν εδώ παντιέρα το άρθρο 2 της συμφωνίας που προβλέπει ότι τα δύο μέρη «παρέχουν το ένα στο άλλο βοήθεια και συνδρομή, με όλα τα κατάλληλα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, κι εφόσον υφίσταται ανάγκη με τη χρήση ένοπλης βίας, εάν διαπιστώσουν από κοινού ότι μία ένοπλη επίθεση λαμβάνει χώρα εναντίον της επικράτειας ενός από τα δύο». Γελάνε και οι πέτρες!

Πρόκειται για τις γνωστές «δεσμεύσεις» που γίνονται «φτερό στον άνεμο» των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, όπως άλλωστε δείχνουν «πανηγυρικά» η περίπτωση της στάσης του ΝΑΤΟ στα Ελληνοτουρκικά, οι εξελίξεις στο Κυπριακό και βέβαια το ευρωτουρκικό παζάρι «εφ' όλης της ύλης».

Η Γαλλία, όπως και όλοι οι Ευρωπαίοι «εταίροι», έχει πρωταγωνιστική ευθύνη για την προκλητικότητα της τουρκικής αστικής τάξης σε βάρος ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Αναπτύσσουν στρατηγικές οικονομικές και εμπορικές σχέσεις με τη γείτονα, που αποτελεί κλειδί στη διαχείριση του Προσφυγικού, αλλά και στο ξεδίπλωμα του ευρωατλαντικού σχεδιασμού στην Κεντρική Ασία.

Μοιράζονται από κοινού με την ελληνική αστική τάξη τον στόχο της «διατλαντικής συνοχής», που είναι μοχλός για την προώθηση επώδυνων διευθετήσεων στην ευρύτερη περιοχή, σε βάρος της ειρήνης, της ασφάλειας, των λαϊκών συμφερόντων.

Την ίδια ώρα, άλλωστε, από το Παρίσι όπου έκλεινε το «ντιλ», ο πρωθυπουργός βάφτιζε ξανά τις αξιώσεις της τουρκικής αστικής τάξης σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας «διαφορές με την Τουρκία» και δήλωνε εκ νέου πως αυτές μπορούν να λυθούν με «αμοιβαίες υποχωρήσεις», στα τραπέζια των ευρωατλαντικών παζαριών και σχεδιασμών.

Και βέβαια αποκαλυπτική για το πώς τα σχέδια συνεκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου από τα ευρωπαϊκά μονοπώλια θα δίνουν τον «τόνο» και των «διευθετήσεων» είναι η πρόβλεψη της ελληνογαλλικής συμφωνίας ότι τα δύο μέρη «ενισχύουν ιδίως τις μεταξύ τους ανταλλαγές αναλύσεων επί ενεργειακών θεμάτων στη Μεσόγειο καθώς αυτά συνιστούν σημαντική παράμετρο για τη σταθερότητα ολόκληρης της περιοχής. Θα δίνεται επίσης έμφαση στις σχέσεις με τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Κίνα».

Τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων λοιπόν καθορίζουν τις μεταξύ τους σχέσεις και τον συσχετισμό, και όχι οι διάφορες διακηρύξεις, που, κι όταν γίνονται, εύκολα τις παίρνει ο αέρας.

Με αφορμή την ελληνογαλλική συμφωνία «έλαμψε» για μια ακόμα φορά η «ομοφωνία» όλων των αστικών κομμάτων σε ό,τι αφορά τον στρατηγικό στόχο της αστικής τάξης για αναβάθμισή της στην περιοχή, μέσα από τον ρόλο «πρωτοπαλίκαρου» που αναλαμβάνει στα ΝΑΤΟικά σχέδια.

Αλλωστε, ήδη από το προοίμιό της η συμφωνία κάνει σαφές ότι πατά πάνω στη βρωμοδουλειά που έγινε ήδη επί ΣΥΡΙΖΑ, «λαμβάνοντας υπόψη την ελληνο-γαλλική Διακήρυξη σχετικά με τη Στρατηγική Εταιρική Σχέση για το μέλλον, η οποία υπεγράφη από τον πρωθυπουργό της Ελληνικής Δημοκρατίας και τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας στις 23/10/2015, καθώς και τον σχετικό Οδικό Χάρτη ο οποίος υπογράφτηκε από τον Ελληνα και τον Γάλλο πρωθυπουργό στις 3/6/2016».

Ο ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε εξάλλου σε ανακοίνωσή του να χαρακτηρίσει τη συμφωνία «στρατηγικά ορθή επιλογή», διεκδικώντας την πατρότητά της και αναπαράγοντας ένα προς ένα τα κυβερνητικά επιχειρήματα και ιδιαίτερα αυτό για την «ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία», τη δημιουργία βασικά ευρωστρατού - ετοιμοπόλεμα τμήματα της ΕΕ έτοιμα να αναπτυχθούν και να επιχειρήσουν όπου Γης για τις ανάγκες των ευρωενωσιακών επιχειρηματικών ομίλων.

Πραγματικό δηλητήριο για τον λαό όμως είναι και οι υποτιθέμενες «ενστάσεις» που εξέφρασε: «Η κυβέρνηση κινείται σπασμωδικά και με αυτό τον τρόπο φουσκώνει το λογαριασμό για τον ελληνικό λαό», είπε για την ελληνογαλλική συμφωνία. Σα να λέμε δηλαδή «καλά αλλά ακριβά». Ενώ αντίστοιχα για τη συμφωνία με τις ΗΠΑ, που φυσικά στηρίζει, διατείνεται πως η πολυετής ανανέωσή της - που και ο ίδιος παζάρευε - «διαφέρει από το να έχεις μια συμφωνία που ανανεώνεται ετήσια, γιατί μας δίνει τη δυνατότητα να ενισχύσουμε τη διαπραγματευτική μας δύναμη».

Στην πραγματικότητα, η συζήτηση περί «ανταλλαγμάτων» καρφώνει έτσι πιο βαθιά το ψέμα ότι ο λαός έχει να περιμένει κάτι προς όφελός του από τους νέους «εθνικούς» στόχους της αστικής τάξης, τις συμφωνίες που τον εμπλέκουν ακόμα πιο βαθιά στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ.

Οτι μπορεί να υπάρξει κάποιο αντάλλαγμα υπέρ του απ' τις συμφωνίες με τις ΗΠΑ, απ' τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, από τις αποστολές εκτός συνόρων, όπως και από τα «παζάρια» των ιμπεριαλιστών στο ίδιο πλαίσιο. Οτι ίσως και κάτι θα μπορούσε να κερδίσει ο λαός από τα νέα επιθετικά σχέδια και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής και της περιοχής του Σαχέλ, στις οποίες συμμετέχει δυναμικά η αστική τάξη, για τα συμφέροντά της.

Με τον τρόπο του έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει μια ακόμα υπηρεσία, δικαιώνοντας τον τίτλο του «σημαιοφόρου» των ευρωατλαντικών σχεδιασμών που «τίμησε» και με το παραπάνω ως κυβέρνηση, με τη Στρατηγική Συμφωνία με τις ΗΠΑ, τη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών, τα νέα εξοπλιστικά για τα «F-16», και βέβαια το σταθερό «ασημένιο» μετάλλιο που έπαιρνε η κυβέρνησή του σε ΝΑΤΟικές δαπάνες.

Τίποτα δεν έχει να περιμένει ο λαός από την εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια παρά μόνο νέους τεράστιους κινδύνους, φτώχεια, πολέμους και προσφυγιά. Κανένας εφησυχασμός δεν χωράει, καμία εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα.

Ο λαός έχει τη δύναμη να τους χαλάσει τα σχέδια: Με την οργάνωση, την πάλη του, δυναμώνοντας παντού τον αγώνα για το κλείσιμο των ευρωατλαντικών βάσεων και υποδομών, για την επιστροφή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων από αποστολές στο εξωτερικό, για την απεμπλοκή από τους ευρωατλαντικούς πολεμικούς σχεδιασμούς. Για την αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, με τον λαό να έχει την εξουσία και την οικονομία στα χέρια του.