Συντρόφισσες και σύντροφοι

Αγωνιστές της ΕΑΜικής Αντίστασης και του ΔΣΕ

Νέοι και νέες, απόγονοι των λαϊκών ηρώων μας,

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, στον λόφο του Μεζούρλου στη Λάρισα, για να τιμήσουμε τους περίπου 500 κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές που εκτελέστηκαν την περίοδο 1941 - 1950.

Η ανέγερση αυτού του Μνημείου είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής σε όλους όσοι και όσες έμειναν όρθιοι και αλύγιστοι μέχρι το τέλος. Το Μεζούρλο στέκει τιμημένο δίπλα στη Γυάρο, στη Μακρόνησο, στον Αη Στράτη, στο Τρίκερι, στη Μεσούντα της Αρτας, στη Φλώρινα, στην Τρίπολη, στον Γράμμο, ως ένας από τους δεκάδες τόπους θυσίας των αλύγιστων αγωνιστών της ταξικής πάλης στην πατρίδα μας.

Με τα μνημεία των ηρώων, αλλά και τα μουσεία που κρατούν ζωντανή την ιστορική μνήμη, με τις εκδηλώσεις στους τόπους θυσίας σε όλη την Ελλάδα τιμάμε όλους τους επώνυμους και ανώνυμους ήρωες που έπεσαν στα πεδία των μαχών, που εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, κατέθεσαν ολόκληρη τη ζωή τους στον αγώνα για να ξημερώσει ένα καλύτερο μέλλον για τις νέες γενιές.

Αναδεικνύουμε τα χιλιάδες παραδείγματα του ηρωισμού, της αυτοθυσίας, της συλλογικής δράσης στον αγώνα για το δίκιο, στην πάλη για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, φτώχεια και πολέμους.

Στην καρδιά και στο μυαλό μας υπάρχει μόνο περηφάνια για τους χιλιάδες άνδρες και γυναίκες που πορεύτηκαν με πυξίδα υψηλά ιδανικά και αξίες, κράτησαν μέχρι το τέλος, ψηλά, τη σημαία του ανυποχώρητου αγώνα. Γι' αυτό και είναι αθάνατοι!

Δεν υπάρχει, ούτε πρέπει να υπάρχει ταξικό μίσος απέναντι στους Ελληνες και στις Ελληνίδες που επιστρατεύτηκαν και αναγκάστηκαν να πολεμήσουν στον εμφύλιο πόλεμο στις τάξεις του κυβερνητικού στρατού, για τα συμφέροντα του αστικού κράτους και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της άρχουσας τάξης της χώρας. Ηταν κι αυτοί παιδιά της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, του λαού.

Σε αντίθεση βέβαια με τα κηρύγματα μίσους που κυριαρχούν στις εκδηλώσεις που διοργανώνουν διάφορα γνωστά φασιστοειδή και ακροδεξιοί, όπου αναβιώνει όλη η αντικομμουνιστική προπαγάνδα, το εμφυλιοπολεμικό μίσος περί «κομμουνιστοσυμμοριτών», η «κομμουνιστοφαγία», η δικαίωση των συνεργατών των ναζί κατακτητών κ.λπ., που συνόδευε τότε και δικαιολογούσε τις άγριες διώξεις και οδήγησε στο εκτελεστικό απόσπασμα χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες.

Με μια τέτοια άθλια αντικομμουνιστική προπαγάνδα, 500 κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές - τόσοι έχουν μέχρι σήμερα καταγραφεί - εκτελέστηκαν εδώ στο Μεζούρλο, στη Λάρισα, την περίοδο από το 1941 έως το 1950.

Εδώ, την ώρα που η ένοπλη σύγκρουση φούντωνε, το αστικό κράτος προσπαθούσε και με τις εκτελέσεις να κάμψει το φρόνημα, να λυγίσει την ψυχή όλων εκείνων που υπερασπίστηκαν έως το τέλος το δίκιο του λαού.

Εκείνων που πρωτοστάτησαν και μάτωσαν για να δημιουργηθεί και να μεγαλουργήσει το μαζικό ένοπλο ηρωικό κίνημα της Αντίστασης, το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ, η ΕΠΟΝ.

Εκείνων που μπροστά στο δίλημμα «υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση» διάλεξαν τον δεύτερο δρόμο και πάλεψαν μέσα από τον ΔΣΕ, κρατώντας τη σημαία της κοινωνικής απελευθέρωσης από τα δεσμά της πολύπλευρης εκμετάλλευσης.

Για να αξιολογήσουμε σωστά και νηφάλια την ιστορία του λόφου χρειάζεται να πάμε πιο πίσω, στην περίοδο της Εθνικής ΕΑΜικής Αντίστασης και της απελευθέρωσης της χώρας από τα φασιστικά στρατεύματα και τους συνεργάτες τους, τα Τάγματα Ασφαλείας, που δίπλα στους ναζί διέπραξαν θηριωδίες κατά της Αντίστασης και του λαού.

Η πρωτοβουλία του ΚΚΕ για τη δημιουργία του ΕΑΜ άνοιξε τον δρόμο για να πάρει ο λαός μας την κατάσταση στα χέρια του, οργανωμένος στο ΕΑΜ, στις δομές του, στο στρατιωτικό του σκέλος, τον ΕΛΑΣ. Ετσι γράφτηκε η εποποιία της Εθνικής Αντίστασης.

Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ ξεκίνησε ένα βίαιο πογκρόμ διώξεων των ΕΑΜιτών και συμπαθούντων αγωνιστών, δηλαδή της τεράστιας πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, εκ μέρους της αστικής εξουσίας, των τότε μηχανισμών της, φανερών και κρυφών, αλλά και των ξένων δυναστών.

Αντί να τιμωρηθούν οι συνεργάτες του γερμανικού κατοχικού στρατού για τα αμέτρητα εγκλήματά τους, όπως τους άξιζε και όπως απαιτούσε ο λαός, το αστικό κράτος, αμέσως μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, τους αξιοποίησε και τους χρησιμοποίησε στη μεγάλη εκστρατεία που οργάνωσε με στόχο την εξόντωση των κομμουνιστών αγωνιστών και του ΕΑΜικού κινήματος, για τον εκφοβισμό του λαού.

Από τη μια μαζικές συλλήψεις, δίκες και φυλακίσεις, και από την άλλη εκατοντάδες ημερήσιες και νυχτερινές επιδρομές, ενέδρες, δολοφονίες, βιασμοί, βασανιστήρια, λεηλασίες, αρπαγές περιουσιακών στοιχείων, εμπρησμοί.

Είναι αποκαλυπτικά τα στοιχεία των δολοφονιών, των βασανισμών, των συλλήψεων, των βιασμών ένα χρόνο μετά τη Βάρκιζα. Η τρομοκρατία που εντείνεται όλη αυτήν την περίοδο έμεινε στην Ιστορία ως «Λευκή Τρομοκρατία».

Βασικά στηρίγματα του αστικού κράτους, εκτός από τα επίσημα όργανά του, είναι οι διάφορες φασιστικές συμμορίες που δρουν εδώ, στην ύπαιθρο της Θεσσαλίας, όπως οι Σούρληδες στα Φάρσαλα, οι Καλαμπαλίκηδες και Αρχιμανδρίτες στον Βόλο, οι Βουρλάκηδες και οι Μπισδαίοι στη δυτική Θεσσαλία.

Εδώ στη Θεσσαλία καταγράφεται η εγκληματική δράση 35 τρομοκρατικών συμμοριών. Διαπράττονται πάνω από 500 επιδρομές στα χωριά. Εκατοντάδες οι δολοφονημένοι μόνο στην περιοχή Νότιου Ολύμπου, Κισσάβου, Μαυροβουνίου, πάνω από 300 δολοφονίες, 1.500 βασανισμοί, 1.000 φυλακίσεις.

Συμμορίες που απαρτίζονται από πρώην συνεργάτες των ναζί κατακτητών, ποινικούς κρατούμενους που το κράτος τούς απελευθερώνει, δηλαδή βιαστές, ληστές των χωριών. Αλλοι προέρχονται από τους βασιλόφρονες και από οπαδούς της μεταξικής δικτατορίας, από νομάδες αντιεαμίτες.

Απέναντι σε αυτό το όργιο διώξεων, ήδη από την άνοιξη του 1946 ο λαός απαντά με τη συγκρότηση των πρώτων «ομάδων καταδιωκόμενων αγωνιστών» στη δυτική Θεσσαλία, στα Χάσια, στη συνέχεια στον Ολυμπο, στο Πήλιο, που εξαπλώνονται σε όλη τη Θεσσαλία, σε όλη την Ελλάδα.

Στόχος τους η ανάπτυξη της μαζικής λαϊκής αυτοάμυνας. Μετεξέλιξη αυτών των ομάδων ήταν ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας, που έγραψε μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της ταξικής πάλης στη χώρα μας.

Είναι γνωστό το όργιο της κρατικής τρομοκρατίας που εξαπολύεται με όχημα το λεγόμενο Γ' Ψήφισμα του Ιούνη του 1946.

Το άρθρο 1 καθορίζει την ποινή του θανάτου. Το άρθρο 5 καθορίζει την τιμωρία για συμμετοχή σε διαδηλώσεις. Το άρθρο 9 παρέχει στην αστυνομία απόλυτο δικαίωμα να ενεργεί μέρα και νύχτα, σε πόλεις και χωριά, να συλλαμβάνει όποιον θέλει, να κάνει έρευνες και διώξεις. Το άρθρο 12 καθορίζει τη δράση των στρατοδικείων, που είναι υπεράνω δικαστηρίων και εφετείων.

Βάσει αυτού και με βασιλικό διάταγμα συγκροτούνται 25 Εκτακτα Στρατοδικεία.

Από το Εκτακτο Στρατοδικείο της Λάρισας περνάνε πολλές εκατοντάδες κομμουνιστές - αγωνιστές.

Οι διαβόητες «επιτροπές ασφάλειας» στέλνουν κατά χιλιάδες στους τόπους εξορίας κομμουνιστές και άλλους ΕΑΜίτες.

Το ΚΚΕ αλλά και μαζικοί φορείς, σύλλογοι ή πολιτικές κινήσεις που βρίσκονταν κάτω από την επιρροή του, ή είχαν κοινή δράση, τίθενται εκτός νόμου.

Στη Λάρισα κλείνουν την εφημερίδα του ΕΑΜ «Αλήθεια» και συλλαμβάνουν δημοσιογράφους.

Στα χρόνια 1946 - 1950 δικάζονται και εκτελούνται χιλιάδες μέλη και οπαδοί του ΚΚΕ και άλλοι αγωνιστές, για αδικήματα ανύπαρκτα ή σκηνοθετημένα.

Οι δικογραφίες των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας προωθούνταν για εκδίκαση με χρονολογική σειρά, αρχικά. Κατόπιν γίνεται διαχωρισμός.

Αν ο μαχητής είναι βαθμοφόρος, από ομαδάρχης και πάνω, ή αν εκτελεί κάποια ειδική υπηρεσία, όπως σύνδεσμος, ασυρματιστής, τηλεφωνητής, τότε το εκτελεστικό απόσπασμα ερχόταν γρηγορότερα. Τα στελέχη και οι βαθμοφόροι περνάνε από Ειδικό Εκτακτο Στρατοδικείο.

Σε λίγες μέρες, το πολύ σε μια βδομάδα από τη σύλληψή τους, όλα έχουν τελειώσει.

Το 1947 κλιμακώνεται η τρομοκρατία. Τα στρατοδικεία και οι ομαδικές εκτελέσεις γίνονται σχεδόν σε καθημερινή βάση. Χρονιά με τη χρονιά οι καταδίκες και οι εκτελέσεις γίνονται όλο και περισσότερες.

Τα έτη 1948 και 1949 ήταν τα πιο αιματοβαμμένα και συνεχίστηκαν μέχρι αρχές του 1950. Σαν να μην έλεγε να χορτάσει αίμα τούτος ο λόφος. Νέοι άνθρωποι, οικογενειάρχες, στρατιώτες, αλλά και γυναίκες, μικρά κορίτσια, ακόμη και έγκυες.

Ο κύριος στόχος των ντόπιων και ξένων κυβερνώντων του τότε αστικού κράτους ήταν να κάμψει το φρόνημα, να λυγίσει την ψυχή, να τους αναγκάσει να προσκυνήσουν, να προδώσουν τα ιδανικά και τον αγώνα τους, να γίνουν «μετανοημένοι», ώστε να αμαυρώσουν την ηθική - ιδεολογική υπεροχή, την άσβεστη λάμψη που είχαν ο ΔΣΕ και το ΚΚΕ στις λαϊκές συνειδήσεις.

Ομως η αποτυχία τους ήταν παταγώδης. Τα σχέδιά τους ανατράπηκαν από την αγέρωχη στάση που κράτησαν ηρωικές μορφές σαν αυτή του Τάκη Γαργαλιάνου, προέδρου του Εργατικού Κέντρου Λάρισας, ο οποίος όρθιος και περήφανος αντιμετώπισε το εκτελεστικό απόσπασμα στα 37 του χρόνια, τον Απρίλη του 1949. 'Η του Νίκου Μπάλαλα - Μπαντέκου από την Τσαριτσάνη, από τους πρώτους αντάρτες του ΕΛΑΣ και μετέπειτα διοικητή της 192 Ταξιαρχίας του ΔΣΕ.

Τις πρώτες μέρες του Αυγούστου 1949, κατά τη διάρκεια μιας επιχείρησης, ο Μπαντέκος και η γυναίκα του, Ευτυχία Σδρόλια, τραυματισμένοι, καθώς και ορισμένοι άλλοι, αιχμαλωτίστηκαν. Οταν διαπιστώθηκε ποιος ήταν ο αιχμάλωτος, τους κατέβασαν με ισχυρή συνοδεία στην Καστοριά.

Δεδομένης της φήμης που είχε ο Μπαντέκος για τις ικανότητές του και για να μην υπάρξει πιθανότητα να τους ξεφύγει, τον μετέφεραν μαζί με την Ευτυχία και άλλους με αεροπλάνο στη Λάρισα.

Σε λίγες μέρες, βιαστικά έγινε η δίκη τους στο Στρατοδικείο της Λάρισας. Εκεί ο Νίκος Μπάλαλας υπερασπίστηκε τον Αγώνα του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ και την πολιτική του ΚΚΕ. Το ίδιο και η σύντροφός του Ευτυχία, όπως και οι άλλοι κατηγορούμενοι που ήταν μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ και ανάμεσά τους κάποιοι και κάποιες ήταν αξιωματικοί του ΔΣΕ.

Λίγο πριν απαγγελθούν οι ποινές και ενώ είχε απαγορευτεί στους συγγενείς των κατηγορουμένων να τους πλησιάσουν, να τους μιλήσουν ίσως για τελευταία φορά, ο πρόεδρος του Στρατοδικείου πρότεινε στην Ευτυχία να αποκηρύξει τον άνδρα της, τον Νίκο, ώστε να «γλιτώσει», δεδομένου ότι ήταν έγκυος τριών μηνών. Η Ευτυχία αρνήθηκε.

Ο Μπαντέκος καταδικάστηκε 17 φορές σε θάνατο και εκτελέστηκε μαζί με τους συντρόφους του λίγες μέρες μετά τη σύλληψη και καταδίκη τους, στις 12 Αυγούστου 1949.

Η παροιμιώδης ψυχραιμία του δεν τον εγκατέλειψε ούτε την τελευταία στιγμή, γιατί όταν δόθηκε το παράγγελμα «πυρ» στο εκτελεστικό απόσπασμα, υπήρξαν κάποια δευτερόλεπτα δισταγμού από την πλευρά των στρατιωτών. Είχαν μπροστά τους ένα «θρύλο» της εποχής.

Τότε ο Μπαντέκος είπε: «Βαράτε βρε, μη φοβάστε». Η Ευτυχία και ο Νίκος έπεσαν κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου, ζητωκραυγάζοντας μαζί με τους άλλους για τον ΔΣΕ, το Κόμμα, τον ελληνικό λαό.

Ολοι αυτοί δεν ήταν υπεράνθρωποι. Ηταν απλοί, καθημερινοί άνθρωποι.

Συνέχισαν το παράδειγμα άλλων συντρόφων τους της προπολεμικής περιόδου, που επίσης έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους, επειδή έκαναν το καθήκον τους, επειδή αρνήθηκαν να υπογράψουν «δήλωση μετανοίας» σε ένα βάρβαρο σύστημα.

Τέτοια συνειδητή στάση λαϊκού αγωνιστή εκφράζεται μαζικά σε στιγμές κορύφωσης της ταξικής πάλης. Καλλιεργείται όμως στις προηγούμενες, αργές περιόδους, όταν η κοινωνική κίνηση, η Ιστορία βηματίζει αργά, σαν να βαριέται, όταν η σταγόνα πέφτει μία - μία στο ποτήρι και ο αγώνας φαίνεται ότι δεν έχει άμεσα αποτελέσματα. Ομως έχει.

Γιατί συνέχεια αλλάζουν τα πάντα, ακόμη κι αν τη στιγμή που αλλάζουν δεν μπορεί να «μετρηθεί» αυτή η εξέλιξη, ακόμη κι όταν ο αντίπαλος φαίνεται παντοδύναμος και η μοιρολατρία, η λογική της αναποτελεσματικότητας τσακίζει κόκαλα, όπως συμβαίνει και στις δικές μας μέρες.

Τέτοιους ανθρώπους αποδεικνύει ότι γεννά με τη συγκλονιστική ιστορική διαδρομή του το ΚΚΕ. Γιατί εκφράζει το νέο που γεννιέται σε κάθε φάση, συνολικά στη σύγχρονη εποχή. Εξοπλισμένο με την επιστημονική επαναστατική θεωρία, με τις επεξεργασμένες καινοτόμες θέσεις του, αγωνίζεται για να απαλύνονται τα καθημερινά μας βάσανα, ανοίγοντας ταυτόχρονα δρόμο για το πιο φωτεινό αύριο.

Για να γίνουν πράξη τα πιο μεγάλα και ωραία ιδανικά, που είναι επιτακτική και ώριμη ανάγκη να πραγματοποιηθούν. Για να ανοίξει ο δρόμος στην κοινωνική εξέλιξη και απελευθέρωση, με την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, με τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, απαλλαγμένο από τις στρεβλώσεις, τις αδυναμίες και τα λάθη του παρελθόντος.

Νέες και νέοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,

Οπως τότε, έτσι και σήμερα, στην πραγματικότητα συγκρούονται δύο κόσμοι. Και στην περίοδο της ΕΑΜικής Αντίστασης και αργότερα στην περίοδο του ΔΣΕ, συγκρούστηκαν δύο διαφορετικοί και αντίθετοι κόσμοι.

Από τη μια ήταν οι κομμουνιστές, οι ριζοσπάστες, οι αγωνιστές, που αντιπροσώπευαν και πάλευαν για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού. Και από την άλλη ο καταπιεστικός μηχανισμός της αστικής τάξης, που υπερασπιζόταν το εκμεταλλευτικό σύστημα και τις επιθετικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της.

Από τη μία ήταν η περηφάνια, η λεβεντιά, η αντοχή, η ανιδιοτέλεια και ο ηρωισμός των πιο μεγάλων πράξεων για την κοινωνική απελευθέρωση. Από την άλλη ήταν ο κόσμος των εκμεταλλευτών, αυτός της αγριότητας των βασανιστών και των χαφιέδων, της δολιότητας και της εξαγοράς, του ψέματος και της διαφθοράς, ενός σάπιου, διεφθαρμένου και άδικου συστήματος.

Αυτοί οι δύο κόσμοι συνεχίζουν και σήμερα να συγκρούονται και δεν μπορούν να γίνουν «ένα», όπως φαντασιώνονται ορισμένοι που κάνουν όνειρα, όπως άλλοι προκάτοχοί τους στο παρελθόν, που κήρυξαν δήθεν το «τέλος των ιδεολογιών», το «τέλος της ταξικής πάλης και των αγώνων», το «τέλος της Ιστορίας».

Η «συμφιλίωση» που προπαγανδίζουν είναι κάλπικη. Την ντύνουν με όμορφες λέξεις, δήθεν ότι «αφήνουν πίσω το παρελθόν, γιατί προχωράνε προς το μέλλον».

Δεν λένε όμως πως τα σχέδιά τους για το μέλλον έχουν μεγαλύτερες αλυσίδες για τον λαό, ασυδοσία με μεγαλύτερα προνόμια και κέρδη για τους εκμεταλλευτές του, το μεγάλο κεφάλαιο, τα μονοπώλια, συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, με επεμβάσεις και ληστρικούς αιματηρούς πολέμους.

Είναι αυτοί που υπερασπίζονται τον γερασμένο και σάπιο καπιταλισμό, που γεννά συνεχώς οικονομικές κρίσεις, πολέμους, βαρβαρότητα για τους λαούς.

Από την άλλη είναι ο κόσμος των πολλών αγνών αγωνιστών του μόχθου, της εργατικής τάξης, που με το μυαλό, τα χέρια και τους κόπους της παράγει τα πάντα, και μπορεί να ζήσει αφάνταστα καλύτερα, να εξασφαλίσει ένα φωτεινό μέλλον για όλο τον λαό, αν πάρει στα δικά της χέρια το τιμόνι της εξουσίας και μετατρέψει σε κοινωνική ιδιοκτησία τον φυσικό, ορυκτό, ενεργειακό πλούτο της χώρας.

Αυτός είναι ο πραγματικός διαχωρισμός στην ελληνική κοινωνία, και ό,τι και να κάνουν δεν μπορούν να τον συσκοτίσουν. Γιατί αυτόν τον διχασμό δεν τον δημιουργούν ούτε οι εργάτες, ούτε ο λαός, δεν τον δημιούργησε το ΚΚΕ! Τον διχασμό τον δημιουργούν οι δυνάμεις που υπερασπίζονται τα συμφέροντα και τα κέρδη μιας χούφτας εκμεταλλευτών, μέσα και από τη συμμετοχή και εμπλοκή της χώρας στα σχέδια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Τον δημιουργούν όσοι με ψέματα και εκβιασμούς επιβάλλουν συνεχώς νέα αντεργατικά μέτρα και φοροεπιδρομές ενάντια στον λαό.

Το ΚΚΕ είναι το Κόμμα που αγωνίζεται ακούραστα να ανακουφιστεί ο λαός. Είναι το Κόμμα που καλεί τον λαό σε αγωνιστική συμπόρευση, γιατί η Ιστορία έχει αποδείξει ότι μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, όταν αποφασίσει να βαδίσει μπροστά στον δρόμο των ριζικών αλλαγών, της ανατροπής, μέχρι να βρεθεί ο ίδιος πραγματικά στην εξουσία και όχι στο περιθώριο αυτής, όπως σήμερα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Τιμάμε τους εκατοντάδες εκτελεσμένους ήρωες της περιόδου 1941 - 1950. Εμπνεόμαστε από τη θυσία τους, διδασκόμαστε από τον αγώνα τους και συνεχίζουμε την πάλη για να δικαιωθεί το όραμά τους, η πάλη, η θυσία τους, για να νικήσει τελικά ο λαός.

Σκεφτείτε, κυρίως οι νεότερες γενιές, που οι κυβερνήσεις διαχρονικά σας παρουσιάζουν σαν μονόδρομο τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα....

Σκεφτείτε όλα όσα κάνουν οι κάθε φορά κυβερνώντες, οι «ισχυροί», για να μη συναντηθείτε με τη συλλογική, μαζική οργανωμένη πάλη.

Σκεφτείτε έξω από το ασφυκτικό και αντιδραστικό πλαίσιο που σας επιβάλλουν ύπουλα.

Σήμερα πλέον ξέρουμε όλοι και όλες ότι από τη στιγμή που το εργατικό κίνημα έκανε τα πρώτα βήματα εμφάνισής του στην Ελλάδα, δέχτηκε την πιο σφοδρή επίθεση της αστικής τάξης. Επίθεση που αναβαθμίστηκε όταν, ως ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής, γεννήθηκε το 1918 το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Από την πρώτη στιγμή η αστική τάξη έδειξε το μίσος της αλλά και τον μεγάλο φόβο της, γιατί γνώριζε και γνωρίζει. Γιατί βλέπει στο ΚΚΕ αυτό που είναι το ΚΚΕ: H εμπροσθοφυλακή της εργατικής τάξης και όλων των λαϊκών δυνάμεων στη μάχη για την ανατροπή αυτού του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος. Στη μάχη για να ανοίξει ένας νέος δρόμος για την ελληνική κοινωνία, για τον σοσιαλισμό.

Ποτέ της η αστική τάξη δεν έχασε το ταξικό της κριτήριο. Σχεδιάζει στρατηγικά.

Πάρτε για παράδειγμα τι κάνει σήμερα, μεταξύ άλλων βέβαια. Στο έδαφος πλήθους αντιλαϊκών νόμων φέρνει και τον νόμο - έκτρωμα Χατζηδάκη, με στόχο την ενσωμάτωση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Γιατί όπως και τότε, την περίοδο της Κατοχής, έτσι και σήμερα, σκέφτεται την επόμενη μέρα.

Τότε υπολόγιζε γνωρίζοντας ότι γύρω από το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, είχε συσπειρωθεί η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, έχοντας πάντα στο μυαλό της και στην πράξη το πώς θα διασωθεί η δικτατορία του κεφαλαίου.

Με προσαρμογές βέβαια σε κάθε φάση, άλλοτε με το καρότο, άλλοτε με το μαστίγιο. Σε εναλλαγή αυτών των μορφών καταπίεσης και λαϊκής ενσωμάτωσης. Με στόχο η εργατική τάξη να μη διεκδικεί, πολύ περισσότερο να μην αμφισβητεί την καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία.

Σήμερα που φαντάζει πιο ισχυρή από ποτέ η αστική εξουσία, σήμερα που δείχνει τα δόντια του το άδικο σύστημα σε κάθε πλευρά της ζωής των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας, σήμερα δείχνει ταυτόχρονα και τη μεγάλη αδυναμία του.

Ας σκεφτούμε:

Γιατί προσπαθεί να βάλει στον γύψο τις λαϊκές διαδηλώσεις, τις εργατικές διεκδικήσεις, αν αυτές είναι δίχως αποτέλεσμα και μάταιες;

Γιατί το ίδιο το κράτος βάζει χέρι στο απεργιακό δικαίωμα, στη λειτουργία των συνδικάτων, αν η ταξική πάλη είναι ξεπερασμένη υπόθεση;

Γιατί η Ευρωπαϊκή Ενωση, το «κοινό μας σπίτι» όπως λένε, χρηματοδοτεί με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ την προώθηση της επικίνδυνης, ανιστόρητης θεωρίας των «δύο άκρων», την ταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό;

Γιατί φουντώνει με διάφορα μέσα ο αντικομμουνισμός, η επιχείρηση να έρθει η ιστορική αλήθεια με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω;

Γιατί δυναμώνει η επίθεση στο ΚΚΕ;

Γιατί εμείς αποδεικνύουμε με τη δράση μας την πεποίθησή μας: Οτι ο λαός, οι νέες γενιές της πατρίδας μας, όπως και οι άλλοι λαοί σε όλο τον κόσμο, θα γράψουν τα υπόλοιπα κεφάλαια της Ιστορίας με τη δράση τους.

Θα μεγαλουργήσουν ξανά, όπως το έχουν ξανακάνει όποτε συναντήθηκαν με το ΚΚΕ και τις πρωτοπόρες ιδέες.

Κι αυτήν τη φορά θα βοηθήσουν να σηκώσουμε τον ήλιο της ανάστασης, της νέας κοινωνίας πάνω από την Ελλάδα και θα νικήσουν οριστικά και αμετάκλητα! Ετσι κι αλλιώς αυτό θα συμβεί. Αργά ή γρήγορα.

Γιατί οι νέες γενιές όχι μόνο καταδικάζονται να ζούνε πίσω από τις δυνατότητες της εποχής, αλλά ζουν και με χειρότερους ακόμη όρους σε σχέση με παλιότερες γενιές.

Η γνώση της ζωντανής ιστορίας του λαϊκού κινήματος είναι πηγή γνώσης, και όχι απλά θύμηση ή μνήμη.

Η εξαγωγή συμπερασμάτων από την Ιστορία της ταξικής πάλης είναι οδηγός για το σήμερα.

Νιώθουμε ιδιαίτερη ευθύνη απέναντι στη νέα βάρδια των κομμουνιστών, στους νέους και τις νέες της ΚΝΕ, συνολικά στη νεολαία. Οχι απλά για να μάθει, κάτι που είναι εξαιρετικά σημαντικό. Αλλά για να αντλήσει πείρα, συμπεράσματα, υγιές πείσμα. Για να ανακαλύψουν το μεγαλείο της αφοσίωσης στα δίκια του λαού, τη δύναμη της οργάνωσης και της αντίστασης κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμα και όταν όλα μοιάζουν μαύρα.

Για να δουν πως η συντροφική, αγωνιστική αλληλεγγύη ακόμα και στις πιο σκληρές συνθήκες διώξεων, βασανιστηρίων, εκτελέσεων και τρομοκρατίας, αναδεικνύεται σε ακόμα πιο ισχυρή ασπίδα απέναντι στην αστική τάξη, στο κράτος της και τους βασανιστές της.

Για να μάθουν ότι ο αντίπαλος δεν διστάζει να φτάσει έως τη φυσική εξόντωση του αγωνιστή όταν στη δράση του βλέπει κίνδυνο για την εξουσία και τα κέρδη του.

Δεν ξεμπερδεύεις με τέτοιον ανήθικο αντίπαλο γλείφοντας τα κόκαλα που πετά απ' το τραπέζι. 'Η θα πας τον αγώνα σου έως το τέρμα ή εδώ θα μας γονατίζουν διαρκώς. Και τέτοια απόφαση έχουμε πάρει. Να συνεχίσουμε την πάλη.

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,

Τραβάμε μπροστά, με τη θυσία τους λίπασμα λευτεριάς στους αγώνες που έρχονται.

Είμαστε εδώ για να βεβαιώσουμε τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που χάθηκαν «σε άνιση μάχη και πάλη σκληρή» πως όχι μόνο τίποτα δεν πάει χαμένο, μα και πως ακριβώς η θυσία τους είναι το ζωογόνο λίπασμα στους αγώνες που έρχονται.

Εναν χρόνο μετά την καταδίκη της φασιστικής Χρυσής Αυγής ο λαός, πιο έμπειρος, μπορεί να δει πως με τον φασισμό δεν ξεμπερδέψαμε και ότι δεν χωράει κανείς εφησυχασμός.

Οι ρίζες του φασισμού βρίσκονται βαθιά μέσα στο σύστημα. Είναι η δική του αναγκαία και πολύτιμη εφεδρεία, την οποία ρίχνει στη μάχη για να κάνει τη βρώμικη δουλειά: Να φοβίσει και να χτυπήσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα, να διαδώσει τον αντικομμουνισμό, να εμφανίσει σοσιαλδημοκρατικές και νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις ως το «μικρότερο κακό», να αποπροσανατολίσει, να εγκλωβίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Η συνειδητή ανοχή, επί δεκαετίες, της εγκληματικής πολιτικής δράσης της ναζιστικής οργάνωσης, από όλες τις κυβερνήσεις και τους θεσμούς, την προετοίμασε και την κράτησε ετοιμοπόλεμη για την αξιοποίησή της στα δύσκολα, όπως συνέβη την περίοδο της προηγούμενης καπιταλιστικής κρίσης.

Το αστικό κράτος και οι θεσμοί του ούτε θέλουν ούτε μπορούν ποτέ να ξεκόψουν οριστικά από τον φασισμό.

Ο βαθιά αντιδραστικός νόμος για τις διαδηλώσεις, οι απαράδεκτες απαγορεύσεις και η άγρια καταστολή λαϊκών κινητοποιήσεων, η σφοδρή επίθεση στο συνδικαλιστικό κίνημα και στο απεργιακό δικαίωμα, το πιο εκτεταμένο και συστηματικό ηλεκτρονικό φακέλωμα των εργαζομένων και του λαού, το απάνθρωπο κυνήγι μεταναστών και προσφύγων, η κλιμάκωση του αντικομμουνισμού και η ανιστόρητη θεωρία των «δύο άκρων» λιπαίνουν ξανά το έδαφος για την ανάπτυξη του φασισμού.

Αυτό επιβεβαιώνεται και αυτές τις μέρες με τις νέες επιθέσεις φασιστοειδών κατά μαθητών, φοιτητών, εργαζομένων στη Θεσσαλονίκη αλλά και στην Αθήνα.

Η απροκάλυπτη στόχευση των επιθέσεων: Μαθητές, φοιτητές που αγωνίζονται, συνδικαλιστές, και βέβαια τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, που πρωτοστατούν στην πάλη απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική.

Στελέχη της κυβέρνησης της ΝΔ και άλλων αστικών κομμάτων, δημοσιογράφοι και άλλοι επαναφέρουν την απαράδεκτη θεωρία των «δύο άκρων».

Εφτασαν να συγκρίνουν και να ταυτίζουν το μοίρασμα της ...προκήρυξης και της ανακοίνωσης ενάντια στην αντιεκπαιδευτική πολιτική, με το μαχαίρι του χρυσαυγίτη!

Να αναπαράγουν τα ψεύδη περί φασιστοειδών που... προκλήθηκαν από όσους διαδήλωναν ενάντια στη δράση τους και τη μετατροπή σχολείων σε ορμητήριά τους!

Μπορεί ο φασισμός να παραμένει χρήσιμο όπλο και πολυεργαλείο του συστήματος, που δεν διστάζει να το αξιοποιήσει σε βάρος του κινήματος, όμως υπάρχει και το εργατικό κίνημα, το λαϊκό κίνημα, που με την πάλη τους ενάντια στο σύστημα μπορούν να τον στείλουν στον αγύριστο.

Για να πάρουν όμως αληθινή εκδίκηση τα όνειρα όλων των θυμάτων του φασισμού, όλων των ανθρώπων του καθημερινού μόχθου, όλων των καταπιεσμένων και κατατρεγμένων στη χώρα μας και όπου Γης, πρέπει ο λαός να αγωνιστεί για μια κοινωνία απαλλαγμένη από τα δεσμά της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Γιατί όπως έλεγε και ο Μπρεχτ: «Ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός. Πώς λοιπόν τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για τον φασισμό, όταν δεν θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί;».

Φίλες και φίλοι,

Απευθύνουμε κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ.

Το κάλεσμά μας αφορά όλους τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τους ανθρώπους του μόχθου, όσους αγανακτούν με τη σημερινή κατάσταση και θέλουν να την αλλάξουν.

Θέλουμε να συζητήσουμε μαζί τους την πολιτική μας πρόταση διεξόδου, και κυρίως να τους καλέσουμε να πάρουν τη θέση τους δίπλα μας, μαζί με το ΚΚΕ, στους αγώνες για να φέρουμε τις λαϊκές ανάγκες στο προσκήνιο.

Μέσα στους τόπους δουλειάς, στα σχολεία και τις σχολές, στις γειτονιές, υπάρχουν άνθρωποι που μέχρι χτες είχαν κάνει άλλες πολιτικές επιλογές και σήμερα προβληματίζονται, αναζητούν εναλλακτικές.

Σε όλους αυτούς απευθυνόμαστε, που βλέπουν ότι τα κόμματα που στήριξαν, παρά τις επιμέρους διαφορές τους, βαδίζουν στην ίδια ρότα, μοιράζονται τους ίδιους στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου.

Δεν χρειάζεται να το πούμε εμείς, το φωνάζουν οι υποσχέσεις που μοιράζουν ότι η εφαρμογή της πολιτικής της «πράσινης» μετάβασης, του «πράσινου New Deal» που εφαρμόζεται στην ΕΕ και τις ΗΠΑ, δήθεν θα φέρει καλύτερες μέρες για τον λαό.

Το ομολογεί η συμφωνία τους με το Ταμείο Ανάκαμψης, αυτό το νέο υπερμνημόνιο, που φορτώνει νέα βάρη στους εργαζόμενους, στον λαό.

Το μαρτυρά η νέα αντιλαϊκή ατζέντα που μπορεί να υλοποιείται με τα νομοσχέδια που ψηφίζει η κυβέρνηση το ένα πίσω από το άλλο, όμως όλα τους, από τα Εργασιακά και την Εκπαίδευση έως την Κοινωνική Ασφάλιση, είναι η συνέχεια των προηγούμενων του ΣΥΡΙΖΑ.

Γι' αυτό είναι υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ να διαμαρτύρονται για τους αντιλαϊκούς νόμους, όταν την ίδια στιγμή αποδέχονται το στρατηγικό πλαίσιο πάνω στο οποίο αυτοί βασίζονται, ψηφίζοντας τη μεγάλη πλειοψηφία των άρθρων τους.

Το φωνάζει η ομοφωνία τους με τα σχέδια εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή και ευρύτερα.

Αν σήμερα η ΝΔ μπορεί να κοροϊδεύει τον λαό ότι με τις δήθεν αμυντικές της Συμφωνίες με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ θωρακίζει την εδαφική ακεραιότητα της χώρας απέναντι στην Τουρκία, μπορεί να το κάνει γιατί έχει συνεργό τον ΣΥΡΙΖΑ σ' αυτό το βρώμικο έργο.

- Ποιος σχεδίασε τη Συμφωνία με τις ΗΠΑ, που μετατρέπει τη χώρα σε ένα απέραντο στρατόπεδο βάσεων και ταυτόχρονα σε μαγνήτη επιθέσεων;

- Ποιος νομιμοποίησε την εμπλοκή σε ΝΑΤΟικές αποστολές, τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου;

Εμπόδια στη σημερινή βαρβαρότητα μπορεί να βάλει μόνο το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Εμπόδια μπορούν να μπουν μόνο με την ενίσχυση της κοινωνικής συμμαχίας όλων όσοι σήμερα πλήττονται από την εξουσία των μονοπωλίων.

Με ένα πανελλαδικά συντονισμένο κίνημα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Ριζωμένο παντού, με πρωτοπόρες εστίες αντίστασης σε κάθε χώρο δουλειάς, κάθε κλάδο, κάθε περιοχή.

Με ενιαία αιτήματα και στόχους να αναμετρηθούμε με τους μεγάλους ενόχους για την κατάσταση όπου βρισκόμαστε σήμερα, την εξουσία του κεφαλαίου και τους συμμάχους της, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Το ΚΚΕ μπορεί να εγγυηθεί ότι η οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης θα έχει συνέχεια, διάρκεια και νικηφόρα προοπτική.

Το ΚΚΕ έχει σχέδιο για το σήμερα και το αύριο, σύγχρονο Πρόγραμμα, που φωτίζει τη διέξοδο στους σημερινούς αγώνες για όλα τα εργατικά - λαϊκά προβλήματα, τις προϋποθέσεις για να δοθούν λύσεις σ' αυτά.

Το ΚΚΕ λέει και μπορεί να λέει την αλήθεια στον λαό, γιατί δεν έχει δεσμεύσεις και εξαρτήσεις απέναντι στην άρχουσα τάξη και στα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα κόμματα, προειδοποίησε για τις ολέθριες συνέπειες των αντιδραστικών ανατροπών στον 20ό αιώνα, για τον επικίνδυνο ρόλο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Αποκάλυψε τις απατηλές υποσχέσεις μιας δήθεν δίκαιης καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Το ΚΚΕ απέδειξε στην πράξη ότι βρίσκεται στην όχθη της υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων, αρνούμενο να στηρίξει ή να συμμετάσχει σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης.

Η θέση αυτή αποτελεί εγγύηση για τον λαό και τους νέους που αμφισβητούν το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης.

Το ΚΚΕ αντιπαλεύει την καταστροφική λογική της παραίτησης, της υποχώρησης, της μοιρολατρίας, τις αυταπάτες της «ατομικής» σωτηρίας, τις χρεοκοπημένες ιστορικά θεωρίες που διακηρύσσουν το τέλος της ταξικής πάλης, αντιπαλεύει συνολικά τον αρνητικό συσχετισμό, παλεύει να τον αλλάξει.

Προχωράμε με αισιοδοξία στον 21ο αιώνα.

Σ' αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς υπάρχουν αντιστάσεις. Με την ακούραστη δουλειά των Κουκουέδων, με την πλάτη που - αργά αλλά σταθερά - βάζουν κι άλλοι αγωνιστές.

Η αναμέτρηση θα παίρνει και πάλι χαρακτηριστικά τέτοια που αποπνέουν αισιοδοξία για την έκβαση των αγώνων που έχουμε μπροστά.

Το φάντασμα του κομμουνισμού, που έκανε την εμφάνισή του στα μέσα του 19ου αιώνα, στοιχειώνει μέχρι σήμερα και θα στοιχειώνει για πάντα τα όνειρα των εκμεταλλευτών, σε όλη την Ευρώπη, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης.

Ο εφιάλτης τους αυτός, όμως, δεν πρέπει να μείνει άλλο μόνο στα όνειρά τους. Μπορεί να γίνει πράξη, από τη στιγμή που η εργατική τάξη, ο καταπιεσμένος λαός, η εξεγερμένη νεολαία και το κίνημά τους σταματήσουν την οπισθοχώρηση και μπουν ξανά δυναμικά στο προσκήνιο της Ιστορίας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Ευχαριστούμε θερμά εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ όλους όσοι συνέβαλαν με την προσφορά τους να εκπληρώσουμε κι αυτό το χρέος, να ανεγερθεί αυτό το Μνημείο εδώ σ' αυτόν τον ηρωικό τόπο, στον λόφο του Μεζούρλου.

Ιδιαίτερα θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους ακούραστους συντρόφους μας που δούλεψαν ακούραστα, κάτω από αντίξοες συνθήκες, για να στήσουν το Μνημείο.

Παίρνουμε δύναμη από το παράδειγμα όλων αυτών, όλων όσοι έδωσαν τη ζωή τους για να λάμψει η αλήθεια, «για να γενούνε τα σκοτάδια λάμψη».

Είμαστε σίγουροι ότι «οι μέρες που λαχτάρησαν» οι ήρωες του κινήματός μας «θα 'ρθουν».

«Οι μέρες του θερισμού», που προσδοκούμε όλοι και όλες εμείς, η σημερινή νέα γενιά, «θα 'ρθουν».

Καλή δύναμη σε όλους και όλες! Ζήτω το δοξασμένο Κόμμα μας, το ΚΚΕ!