Φεστιβαλική είναι η κινηματογραφική βδομάδα που διανύουμε, αφού από σήμερα έως και τις 14 Νοέμβρη το 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι γεγονός. Το Φεστιβάλ θα απλωθεί σε 7 κινηματογραφικές αίθουσες στη Θεσσαλονίκη αλλά θα υπάρχει και δυνατότητα για on line προβολές στη διεύθυνση https://online.filmfestival.gr/. Τον κατάλογο των ταινιών, το πρόγραμμα των προβολών καθώς και εκείνο των παράλληλων εκδηλώσεων μπορεί να τα αναζητήσει κανείς στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ https://www.filmfestival.gr. Συνολικά, 197 ταινίες θα παρουσιαστούν στις αίθουσες και 144 διαδικτυακά. Ο «Ριζοσπάστης» θα βρίσκεται στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και θα επανέλθει σύντομα με προτάσεις.

Εννιά ταινίες αυτήν τη βδομάδα στις αίθουσες, αριθμός που θυμίζει το καλοκαίρι που μας πέρασε, αλλά με μικρό ενδιαφέρον, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων... Η μέτρια περιπέτεια του Netflix, «Red Notice», του Ρόσον Μάρσαλ Θέρμπερ, περιγράφει την αναζήτηση μιας διάσημης κλέφτρας έργων τέχνης από την Ιντερπόλ, ενώ η παιδική ταινία της βδομάδας, το μεταγλωττισμένο «Πίτερ Ράμπιτ: Ο λαγός το 'σκασε» (Peter Rabbit 2: The Runaway), του Γουίλ Γκλακ, φέρνει τους ιδιαίτερα συμπαθητικούς και άτακτους λαγούς σε νέες περιπέτειες με άψογο χιούμορ και όμορφα συμπεράσματα για τους μικρούς σινεφίλ. Η πειραματική ταινία «Το βιβλίο της εικόνας» (Le Livre d'image), του 88χρονου Ζαν-Λικ Γκοντάρ - ένα οπτικοακουστικό κολλάζ ιδιαίτερα ιδιόρρυθμο και αρκετά ιδεαλιστικό και αφαιρετικό στη συνολική αντίληψή του - καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος πρέπει να αντισταθεί στη βαρβαρότητα που τον περιβάλλει. Στον «Τσαρλατάνο», η αταλάντευτα ταγμένη αντικομμουνίστρια Ανιέσκα Χόλαντ ξεθάβει, ποιος ξέρει από ποιο σεντούκι, την ιστορία ενός υπαρκτού τσαρλατάνου - «θαυματουργού βοτανοθεραπευτή», του Τσέχου Γιαν Μικόλασεκ, ο οποίος ήταν και θεραπευτής των ναζί κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Και όλα αυτά για να καταγγείλει τη Λαϊκή Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας, που δεν τον άφησε ελεύθερο να εξασκήσει τη... θαυματουργή θεραπευτική του ιδιότητα. Νισάφι!

Ο Μουσταφά και η γυναίκα του ζουν 200 μέτρα μακριά σε χωριά που τα χωρίζει το τείχος στη Λωρίδα της Γάζας. Μία μέρα ο Μουσταφά δέχεται το τηλεφώνημα που τρέμει κάθε γονιός: Ο γιος του έχει πάθει ένα ατύχημα. Τρέχει να περάσει από το ισραηλινό checkpoint, αλλά δεν του επιτρέπεται η είσοδος λόγω μιας ασήμαντης λεπτομέρειας. Η αγάπη του πατέρα, όμως, δεν το βάζει κάτω και ο Μουσταφά θα κάνει τα πάντα για να φτάσει στον γιο του. Μια απόσταση 200 μέτρων γίνεται μια οδύσσεια 200 χιλιομέτρων, καθώς ο Μουσταφά, μη έχοντας καμία επιλογή πια, θα προσπαθήσει να περάσει λαθραία στην άλλη πλευρά του τείχους.

«Τα "200 Μέτρα" είναι η ιστορία μου και η ιστορία χιλιάδων Παλαιστινίων, και οι ιστορίες μπορούν σίγουρα να αλλάξουν ζωές. Πιστεύω στη δύναμη του κινηματογράφου και στο πώς αγγίζει τις ζωές μας με μαγικούς τρόπους. Εχω ανάγκη να πω αυτήν την ιστορία. Οι εικόνες του τείχους, των checkpoint και των στρατιωτών είναι μάλλον αυτά που έρχονται πρώτα στο μυαλό κάποιου όταν αναφέρεται η Παλαιστίνη. Αν και αυτές οι εικόνες υπάρχουν και σ' αυτήν την ταινία, το επίκεντρο θα είναι οι επιπτώσεις ενός τέτοιου αποχωρισμού σε μας ως ανθρώπους. Και θέλουμε να διερευνήσουμε περισσότερο και τα αόρατα εμπόδια και τείχη που δημιουργούνται ως απόρροια του φυσικού εμποδίου». Το απόσπασμα από τα λόγια του ίδιου του σκηνοθέτη στη συγκεκριμένη ταινία είναι και η κριτική μας. Ανθρώπινος, ουσιαστικός, χωρίς μελοδραματισμούς, ο Ναϊφέ διαλέγει την πλευρά του δίκιου, την πλευρά της Παλαιστίνης. Ουσιαστικός στη σκηνοθεσία του και στη διδαχή των ηθοποιών του, χωρίς περιττά πλάνα, φτιάχνει το πορτρέτο του Παλαιστινίου που δεν παραιτείται, που αδιαπραγμάτευτα στηρίζει την επιλογή του. Αναμφισβήτητα η ταινία της βδομάδας.

Μια σύγχρονη, νεαρή σπουδάστρια σχεδίου μόδας αποκτά την ικανότητα να ταξιδέψει στο Λονδίνο της δεκαετίας του '60, όπου «συναντιέται» με μια συνομήλική της φιλόδοξη τραγουδίστρια και γίνεται το είδωλο και alter ego της... Ο Ράιτ μετατρέπει μια αρχικά αδιάφορη κομεντί σε ένα απρόσμενο θρίλερ μέσα από την άψογα «ενορχηστρωμένη» σκηνοθετική ματιά του. Αν και το σενάριο δεν «απαλλάσσεται» από τα γλυκανάλατα στοιχεία του, εντούτοις καταφέρνει να περάσει στον θεατή την αγωνία της νεαρής πρωταγωνίστριας που ζει τόσο έντονα τον εφιάλτη του ειδώλου της στην περασμένη ζωή και ψάχνει τη διαφυγή από εκείνον...

Ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ με πολλές χρήσιμες πληροφορίες για ένα από τα πιο σπουδαία μουσεία του κόσμου. Δυστυχώς δεν καταφέρνει να ξεφύγει από το πνεύμα της εποχής, δηλαδή τη συκοφάντηση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Ετσι, από τα 168 χρόνια λειτουργίας του Μουσείου Ερμιτάζ «λείπουν», σχεδόν, τα 70... Και στην περιορισμένη ακόμα αναφορά στην περίοδο του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, αναμασιούνται οι γνωστές αντικομμουνιστικές, άνευ τεκμηρίωσης, συνταγές της σύγχρονης ευρωπαϊκής χρηματοδότησης, την ίδια ώρα που εκθειάζονται το γούστο των τσάρων και η μεγάλη τους «συνεισφορά» στην Τέχνη... Λοιδορείται το σοσιαλιστικό κράτος που από την ίδρυσή του, με τα πρώτα διατάγματα για τον Πολιτισμό προστάτευσε τα μνημεία, τις συλλογές των μουσείων και έδωσε όλη την Τέχνη στον λαό. Για να μην αναφερθούμε στην τιτάνια προσπάθεια της σοβιετικής εξουσίας, κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, να μεταφέρει συλλογές - ανάμεσά τους και αυτές του Ερμιτάζ - σε απομακρυσμένες περιοχές, ώστε να διασωθούν όλα αυτά τα αριστουργήματα.

Η Αλις δεν έχει τα δυο της παιδιά εδώ και μήνες. Μετά από την πρόσφατη δύσκολη διαδικασία διαζυγίου, ο πρώην σύζυγός της τα κρατάει μακριά της. Οταν, όμως, ο γιος της τής τηλεφωνεί μες στη νύχτα κλαίγοντας γοερά, η Αλις δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Προσπαθεί να επανασυνδεθεί μαζί τους αλλά η προσπάθειά της βρίσκει τοίχο. Τότε, σε μια απελπισμένη προσπάθεια, τα απάγει και διαφεύγει στην Τενερίφη... Επώδυνο το θέμα που επιλέγει η Κέρνελ για την ταινία της, μιλάει για την πολυπλοκότητα αυτής της συνθήκης, ακροβατεί μεταξύ του ενστίκτου - συναισθήματος και της λογικής - ευθύνης. Δείχνει μια σειρά αποχρώσεων μεταξύ του άσπρου και του μαύρου, συνεχώς διχάζει και έτσι καταφέρνει να δείξει αρκετές πλευρές και δυσκολίες χωρίς να παίρνει θέση. Λιτή σκηνοθετικά δουλειά με δουλεμένο σενάριο, γεμάτο αντιφάσεις και ισχυρή πρωταγωνιστική παρουσία της Ανε Νταλ Τορπ στον ρόλο της μητέρας.

Marvel Cinematic Universe συνέχεια... Η πολυαναμενόμενη τρίτη ταινία της τέταρτης φάσης του κινηματογραφικού σύμπαντος της «Marvel» έχει την υπογραφή της Κλόε Ζάο (Nomadland). Eternals και Deviants διαμάχη σημείο μηδέν. Οι Eternals έχουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά και ζουν εκατομμύρια χρόνια στη Γη προστατεύοντάς την από τους Deviants. Ολο αυτό βεβαίως έχει έναν απώτερο σκοπό στο σύμπαν που δεν θα αποκαλύψουμε γιατί δεν κάνουμε σπόιλερ... Το στοίχημα σε αυτήν την ταινία εξαρχής ήταν το εάν η Ζάο θα καταφέρει να «επιβάλει» τη σκηνοθετική της ματιά στον κολοσσό και όχι τόσο πολύ η γνωριμία μας με τους Αιώνιους. Η «Marvel» φυσικά της το «επέτρεψε» δίνοντάς της ένα ισχυρό πρωταγωνιστικό καστ και την ελευθερία να γυρίσει την ταινία σε φυσικούς χώρους. Η αλήθεια είναι ότι το στιλ σκηνοθεσίας της Ζάο δεν κάνει για «Marvel», παραείναι αργό και με «ανθρώπινες» διαστάσεις ξεφεύγοντας, έτσι, από τα κλασικά γυρίσματα των προηγούμενων ταινιών. Κατά την ταπεινή μας γνώμη δεν θεωρείται μια αξιόλογη σκηνοθετική δουλειά. Θα περιμένουμε πιο πειστικά αποτελέσματα ίσως εάν υπάρξει Eternals 2.