Η συστράτευση με το ΚΚΕ αποτελεί σήμερα τη μόνη λύση για την αντιμετώπιση της σκληρής και αδυσώπητης επίθεσης, που με ιδιαίτερη ένταση τα τελευταία 10 χρόνια υλοποιούν η άρχουσα τάξη και οι υπηρέτες της. Οι κυβερνήσεις ΝΔ, ΝΔ με ΚΙΝΑΛ και τραπεζίτη Παπαδήμο και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - (προοδευτικό, ας πούμε για την οικονομία της καμπάνιας του) ΑΝΕΛ έφεραν τον 19ο αιώνα στα εργατικά δικαιώματα, στις συνδικαλιστικές ελευθερίες και παγίωσαν κλίμα αυταρχισμού. Ταυτόχρονα, μετέτρεψαν τη χώρα σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ, άρχισαν τις αγκαλιές με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ και υπάκουσαν μέχρι κεραίας στις παραγγελίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, βάζοντας τη χώρα σε επικίνδυνες τροχιές.

Απαγορεύτηκαν οι πορείες, οι συγκεντρώσεις, οι απεργίες (9 στις 10 κρίνονται παράνομες), έβαλαν αστυνομία στα ΑΕΙ, υποβάθμισαν σοβαρά τη δημόσια Υγεία και Παιδεία. Πρόσφατα, ποινικοποιούν και την άποψη, νομοθετώντας περί «διασποράς ψευδών ειδήσεων», για σιωπή καλλιτεχνών, αλλά και κάθε φορέα και πολίτη, που διαφωνεί μαζί τους. Μεγάλο ποσοστό του λαού μας ζει στα όρια της φτώχειας με μειωμένες αποδοχές και αύξηση των πάντων (ιδιαίτερα των πάγιων εξόδων κάθε εργαζόμενου). Η ανεργία, ιδιαίτερα στους νέους, αντιμετωπίζεται με ασπιρίνη, του τύπου «ελαστικά» ωράρια, 200 ευρώ για 10ωρη δουλειά και απολύσεις κατά τα γούστα τους. Τα κέρδη πιστωτών και ομίλων αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς. Είναι γνωστό, εδώ και 150 χρόνια, ότι το κέρδος αποτελεί την κινητήρια δύναμή τους. Ο Μαρξ, πριν από 160 χρόνια, έλεγε ότι το κεφάλαιο τρέμει για την απουσία κέρδους. Με κέρδος 20% ενθουσιάζεται, με 50% αποθρασύνεται, με 100% καταπατάει κάθε ανθρώπινο δικαίωμα, και με 300% δεν διστάζει μπροστά σε κάθε έγκλημα.

Σήμερα, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τη συμβιβαστική μοιρολατρία του ΣΥΡΙΖΑ (που έδωσε τη σκυτάλη στη ΝΔ), της γιαλαντζί αριστεράς, που μέσα στον ζόφο που βιώνουμε, ανακάλυψε την «προοδευτικήν κυβέρνησιν», και ότι ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά! Προφανώς θεωρούν ότι ο λαός έχει ξεχάσει τι κάνανε αυτοί, όντας κυβερνήτες. Πρέπει να ξεχάσουμε την πολιτική εξαθλίωσης του λαού, τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, την υποταγή στις εντολές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, υπόθεση που οδήγησε στον εκφυλισμό της έννοιας αριστερά!

Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πάντα εδώ, με τις τραγικές αντινομίες της, με τη βαρβαρότητά της, αλλά και με κάποιους που δεν τα παρατάνε, που δεν χάνουν την ελπίδα, που είναι σίγουροι για τη στάση και το δίκιο που υπηρετούν. Το ΚΚΕ αποτελεί την αιχμή του δόρατος στους αγώνες για την ανατροπή της πολιτικής τους. Και κάνουν σκληρό αγώνα να το αποκλείσουν, να διαστρεβλώσουν την άποψή του. Πολλά ιστορικά στοιχεία μιλούν για τη «φροντίδα και τις περιποιήσεις» που επιφύλαξαν πολλά χρόνια στους κομμουνιστές.

Μετά το ιδιώνυμο του Βενιζέλου (1929) και για 4 χρόνια (1933), η άρχουσα τάξη είχε επιτύχει: 27 δολοφονίες, 13.050 συλλήψεις, 2.400 καταδίκες σε φυλάκιση 2.054 χρόνων, 684 χρόνια εξορίας και 1.479 ξυλοδαρμούς! Είναι γνωστή η συνέχεια. Μεταξική δικτατορία, Ακροναυπλία, παράδοση στους Γερμανούς, η σκληρή αλλά και ηρωική δεκαετία του '40 και η κατάληξή της. Διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες, εκτελέσεις.

Το 1967, πρωτοετής φοιτητής στην Αθήνα, προσέγγισα το αντιδικτατορικό κίνημα και λόγω μιας οικογενειακής δίωξης. Προσπάθησα, αλλά απέτυχα οικτρά, να κατανοήσω το «Κεφάλαιο», και τα στοιχεία πολιτικής οικονομίας, όταν έπεσε στα χέρια μου μια μετάφραση της δεκαετίας του '50, του δικηγόρου Γιάννη Σκουριώτη.

Οι επαφές, οι φιλίες, οι εικόνες, η αγάπη για τη δουλειά μου και η αφοσίωσή μου στον άρρωστο με οδήγησαν κοντά στην έγνοια για αναζήτηση πορείας. Το 1975, όντας αγροτικός γιατρός στα Λουσικά Αχαΐας, είχα πρόταση ένταξης στο ΚΚΕ, από ένα ιστορικό στέλεχος του Κόμματος, τον Σπήλιο Σπηλιωτόπουλο. Προσπάθησα για το καλύτερο για 15 χρόνια. Αργότερα αφοσιώθηκα στη δουλειά μου και στην υπεράσπιση του δημόσιου τομέα Υγείας, που για 40 χρόνια υπηρέτησα και ως συνδικαλιστής του χώρου.

Σήμερα, μετά από πολλά χρόνια, και αφού πέρασαν και μερικά στα οποία προσέγγισα διαφωνίες, που μερικοί έδειχναν να απολαμβάνουν, προβάλλοντας στοιχεία κριτικής με επιθετικούς, προσβλητικούς κάποιες φορές ισχυρισμούς, γύρισα σελίδα, επιστρέφοντας στο κύριο. Και αυτό, πέραν των κατόχων ανόθευτων θεωριών, αποτελεί η συστράτευση με το ΚΚΕ, που με σταθερότητα και οργανωτική ωριμότητα μας καλεί σε νέους αγώνες, αυτήν τη δύσκολη περίοδο.

Πριν από 3 χρόνια, αποδέχτηκα πρόταση του δημάρχου Κώστα Πελετίδη για συμμετοχή στη «Λαϊκή Συσπείρωση» της Πάτρας, και λίγο αργότερα την ιδιαίτερα τιμητικά πρόταση του Κόμματος για συμμετοχή στο ψηφοδέλτιό του.

Με δεδομένη την κριτική διάθεση για όλα, έργα, καταστάσεις, αποφάσεις και μακριά από ειδικές ανιχνεύσεις και ερμηνείες, χωρίς ίχνος βιογραφικής αυθεντικότητας, εμπιστεύομαι απόλυτα τη συστράτευση με το ΚΚΕ. Οι αποφάσεις του Συνεδρίου και της Κεντρικής Επιτροπής δεν αποτελούν την έσχατη παρηγορία των καταπιεσμένων αλλά τον οδηγό για δράση και αγώνες, για κάθε καλοπροαίρετο δημοκρατικό άνθρωπο. Και αυτόν τον δρόμο θα πάρουμε, με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα.

Οι καιροί είναι δύσκολοι, μα πάντα ήταν έτσι. Πρέπει να παλέψουμε, να ανατρέψουμε τους σχεδιασμούς τους. Να πορευτούμε με το ΚΚΕ. Να ονειρευτούμε και μεις, όπως χιλιάδες κομμουνιστές αγωνιστές του λαού, που πάνω από 100 χρόνια πάλεψαν, νίκησαν, έχασαν, μάτωσαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν, στον αγώνα, για υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού μας, παραμένοντας πιστοί μέχρι τέλους στην ιδεολογία και τις κατευθύνσεις της πάλης που όριζε το Κόμμα. Τέλος, να θυμηθούμε την κουβέντα της συντρόφισσας Αλέκας Παπαρήγα, σε συνέντευξή της: «Και μην ξεχνάμε ότι οι κομμουνιστές δεν αποχωρούν. Μέχρι το τέλος προσφέρουν».