Οι «Γειτονιές του Κόσμου» γράφτηκαν όταν ο ποιητής ήταν εξόριστος στη Μακρόνησο και στον Αη Στράτη, την περίοδο 1949 - 1951, και εκτείνονται σε μια μεγάλη χρονική περίοδο, ανασυνθέτοντας ολόκληρη τη δεκαετία του '40. Κατοχή, Αντίσταση, Απελευθέρωση, Δεκέμβρης, εμφύλιος και εξορία είναι τα θέματα για αυτό το «τραγούδι», όπως το χαρακτηρίζει ο ποιητής. Ενα «τραγούδι» γραμμένο με τη συγκινησιακή φόρτιση της εμπειρίας και τη βαθιά γνώση της Ιστορίας του Ανθρώπου. Ενα «τραγούδι» γραμμένο για «τις φτωχές, τις δοξασμένες συνοικίες» της Αθήνας.

Η ομάδα, με αίσθημα ευθύνης απέναντι στον ποιητή και την ιστορική εποχή, μας ταξίδεψε σε αυτή την ταραγμένη δεκαετία. Μια εμπνευσμένη παράσταση, που «επιτρέπει» να ακουστεί καθαρά ο λόγος του ποιητή. Μια παράσταση που ειδικά στις μέρες μας συμβάλλει να διατηρείται η μνήμη ζωντανή, να «συναντηθεί» και ένας νέος θεατής με πλευρές της σύγχρονης Ιστορίας μας.

Και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να γίνει συνείδηση και πράξη το παραπάνω σύνθημα στις νέες γενιές, μαζί με τα συμπεράσματα από την Ιστορία μας, να έρθουν σε επαφή περισσότεροι νέοι και νέες με την επαναστατική στρατηγική του Κόμματός μας!

Γιατί η συμμετοχή στον αγώνα για ελευθερία δεν εμπεριέχει μόνο την αυταπάρνηση, αλλά και τη γνώση για την ανάγκη μίας άλλης κοινωνίας, απαλλαγμένης από τα δεσμά της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Οι δικοί μας αγωνιζόμενοι άνθρωποι πάλεψαν βάζοντας υψηλούς στόχους. Κατάφεραν να δικαιωθούν και να αποκτήσουν κυρίαρχη θέση στη συνείδησή μας, και τότε αλλά και σήμερα. Είναι αυτοί που υπερασπίστηκαν τη ζωή με την ίδια την ύπαρξή τους και στα βήματά τους συνεχίζουμε σήμερα».

Η διασκευή και η σκηνοθεσία είναι της Νάντιας Δαλκυριάδου. Επαιξαν οι ηθοποιοί Ξένια Αλεξίου, Λάζαρος Βαρτάνης, Στέφανος Παπατρέχας, Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης.

• Η παράσταση ανεβαίνει κάθε Κυριακή στις 8 το βράδυ στο Θέατρο «Βαφείο - Λάκης Καραλής» (Αγίου Ορους 16 και λεωφόρος Κωνσταντινουπόλεως 116).

Πραγματοποιήθηκε αυτήν τη βδομάδα συνέντευξη Τύπου της υπουργού Πολιτισμού, Λίνας Μενδώνη, με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την ψήφιση και την εφαρμογή του νόμου που αφορά τη μετεξέλιξη του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων στον Οργανισμό Ανάπτυξης και Διαχείρισης Πολιτιστικών Πόρων (ΟΔΑΠ).

Οι βασικές κατευθύνσεις του ΟΔΑΠ, όπως τις συνόψισε η υπουργός, αφορούν την εξωστρέφεια, την ανάδειξη των τοπικών προϊόντων, τον ψηφιακό μετασχηματισμό, την αναβάθμιση της εμπορικής πολιτικής, ενώ επέμεινε και στην προτεραιότητα που δίνει το υπουργείο Πολιτισμού στην ενδυνάμωση των αναπτυξιακών δυνατοτήτων του ΟΔΑΠ. «Αύξηση των εσόδων παντός είδους από κάθε πηγή», αναφέρεται χαρακτηριστικά στο δελτίο Τύπου του υπουργείου. Σε αυτή την κατεύθυνση συμπεριλαμβάνεται η προβολή της τοπικής γαστρονομίας, «ήδη υπάρχουν χώροι και μουσεία, με διαδικασίες που έγιναν το 2021, που μπορούν να φιλοξενούν τέτοιες εκδηλώσεις», η παραγωγή ελαιόλαδου από την Ολυμπία κ.α. Επίσης, σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα ετοιμάζεται η εγκατάσταση ηλεκτρονικού εισιτηρίου σε 100 αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία. Ενώ, μέσα στο 2022 το υπουργείο στοχεύει σε μια πιλοτική εφαρμογή για πωλητήριο εκτός αρχαιολογικών χώρων και μουσείων, και συγκεκριμένα στο χώρο των ανθοπωλείων της Βουλής, και το οποίο θα ανατεθεί σε ιδιώτη. «Για να δούμε πώς μπορούν και τα πωλητήρια να συνδεθούν περισσότερο με την ιδιωτική πρωτοβουλία», όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά.

Ακόμα και σε αυτήν τη γενικόλογη συνέντευξη Τύπου επιβεβαιώθηκε ότι συγκροτείται ένας επιχειρηματικός οργανισμός που έχει τη δυνατότητα να δραστηριοποιείται πολύμορφα στην καπιταλιστική αγορά, είτε απευθείας ως έμπορος ο ίδιος, είτε ως εταίρος επιχειρηματικών ομίλων, είτε ως μισθωτής πολιτιστικών μνημείων, χώρων και αγαθών. Διευρύνεται, δηλαδή, η εμπορευματοποίηση της πολιτιστικής κληρονομιάς, στο πλαίσιο βεβαίως της γνωστής πολιτικής της λεγόμενης εξωστρέφειας.

Ακόμα, η υπουργός Πολιτισμού και η πρόεδρος του ΟΔΑΠ ανακοίνωσαν ότι σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας έχει δρομολογηθεί η ίδρυση ενός δίχρονου ΙΕΚ, με σκοπό να εξειδικευτούν, εκπαιδευτούν και πιστοποιηθούν σπουδαστές στην ειδικότητα του αντιγραφέως μνημείων ή και εκθεμάτων μουσείων. Βέβαια, τη συγκεκριμένη εργασία, μέχρι τώρα, αναλάμβαναν γλύπτες απόφοιτοι της Σχολής Καλών Τεχνών και μαρμαροτεχνίτες από τη Σχολή Μαρμαρογλυπτικής της Τήνου. Εύλογα, γεννιέται το ερώτημα τι θα γίνει με αυτές τις ειδικότητες, αν θα χρειαστεί να πάρουν κάποια πιστοποίηση και με ποιον τρόπο.

Μαρμάρινος κορμός κούρου, χρονολογείται γύρω στο 560 π.Χ., έργο πιθανότατα βοιωτικού εργαστηρίου

Τα αρχαία κινητά μνημεία που τεκμηριώθηκαν και στο άμεσο μέλλον θα επιστρέψουν στην Ελλάδα, προέρχονται από τη Στερεά Ελλάδα, την Κρήτη, τις Κυκλάδες (Πάρο, Νάξο), τη Σάμο και τη Ρόδο. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζουν μία μινωική λάρνακα, ένας κορμός κούρου, μία χάλκινη προτομή γρύπα, κυκλαδικά αγγεία, ειδώλια και χάλκινα ξίφη.

Γεννήθηκε στη Ρώμη το 1928. Από μικρή φανέρωσε τον δυναμικό της χαρακτήρα, καθώς, όπως είχε αναφέρει, την είχαν αποβάλει από πολλά καθολικά σχολεία. Αγαπούσε πολύ τα κόμικς, τους Ρώσους συγγραφείς και το σοβιετικό θέατρο.

Αποφοίτησε από την Εθνική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης «Σίλβιο Ντ' Αμίκο» το 1951. Μέχρι και το 1963, καθοριστική χρονιά για την καριέρα της, ασχολείται με το θέατρο και το κουκλοθέατρο, ταξιδεύοντας σε όλη την Ευρώπη. Τότε γνώρισε τον Φεντερίκο Φελίνι και γίνεται βοηθός στην ταινία του «8½» και παράλληλα σκηνοθετεί την πρώτη της ταινία «I Basilischi», κερδίζοντας το βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ του Λοκάρνο. Τη δεκαετία του '60 σκηνοθέτησε τρεις ακόμα ταινίες.

Η δεκαετία, όμως, του '70 ήταν εκείνη που την καθιέρωσε σε παγκόσμιο επίπεδο, αφού το 1972 η ταινία «Μίμης ο σιδεράς» κερδίζει υποψηφιότητα για τον Χρυσό Φοίνικα και την επόμενη χρονιά η «Ιστορία έρωτα και αναρχίας» ξανακερδίζει υποψηφιότητα για τον Χρυσό Φοίνικα και ο Τζιανκάρλο Τζιανίνι το Βραβείο Ανδρικού Ρόλου στις Κάννες. Το 1974 γυρίζει την ταινία «Η κυρία και ο ναύτης» και το 1975 πλέον με την ταινία «Ο Πασκουαλίνο και οι 7 καλλονές» γίνεται η πρώτη γυναίκα υποψήφια για Οσκαρ Σκηνοθεσίας. Το 1978 ήταν υποψήφια για την Χρυσή Αρκτο στο Διεθνές Φεστιβάλ του Βερολίνου με το «Μια νύχτα γεμάτη βροχή», όπως και το 1986, με την ταινία «Καμόρα». Η Λίνα Βερτμίλερ έμεινε πολυγραφότατη έως το τέλος της ζωής της, χαρίζοντάς μας ταινίες - σημεία αναφοράς. Το 2019 κέρδισε Οσκαρ για το σύνολο της καριέρας της.

Το ελληνικό κοινό είχε την ευκαιρία να απολαύσει σκηνοθεσίες της και στη Λυρική Σκηνή, το 2002 και το 2015 στην όπερα «Μποέμ» του Πουτσίνι.

Θα μιλήσουν οι Γιάννης Κουκουλάς, ιστορικός Τέχνης, Γιάννης Μπασκόζος, δημοσιογράφος - συγγραφέας, και ο δημιουργός του κόμικ, ο Κυρ. Ρόκος.

Το έργο ξεκίνησε να δουλεύεται «εν θερμώ» το 1973 στο Παρίσι, σχεδόν ταυτόχρονα με τα γεγονότα της Νομικής. Ξεκίνησε με μια διάθεση γελοιοποίησης της τριάδας των επικεφαλής της χουντικής κυβέρνησης, αλλά στη συνέχεια, καθώς τα γεγονότα πύκνωναν και βάραιναν, με αποκορύφωμα την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ως έκφραση οργής. Θραυσματική ή ολοσχερώς επινοημένη γλώσσα, πενάκι ελεύθερο και σχέδιο ρευστό, εικονογραφικά επεισόδια με υψηλό συμβολικό περιεχόμενο, συνθέτουν ένα έργο μοναδικό για την εποχή του. Σκληρή σάτιρα, αλλά και ευθεία καταγγελία. Πρωτότυπο και απολαυστικό, διαβάζεται σήμερα σαν μια χειρονομία έξαρσης, τόλμης και ευφρόσυνης εναντίωσης σε κάθε δύναμη καταστολής, φίμωσης και καταπίεσης.