Κινηματογραφική βδομάδα με καλές προτάσεις αυτή που ξεκινά, αφού σχεδόν κάθε ταινία, για διαφορετικούς λόγους, αξίζει την προσοχή μας. Ξεχωρίζουμε τη σινεφίλ «Ερημη Χώρα» και την επανέκδοση «Σκηνές από έναν Γάμο», ενώ και «Το Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών» δεν αφήνει περιθώρια να μην το αγαπήσει κανείς, διατηρώντας τις ενστάσεις του. Προβάλλονται επίσης: Το «Γάζα, Αγάπη Μου» των Ταρζάν και Αραμπ Νάσερ, που δυστυχώς αφήνει σε δεύτερη μοίρα την ισραηλινή κατοχή και την αντίσταση του παλαιστινιακού λαού, φωτίζει όμως πτυχές των παραδόσεων και της καθημερινότητας στη Γάζα μέσα από μια ιστορία αγάπης. Και το «Latin Noir» του Ανδρέα Αποστολίδη, μια άρτια σκηνοθετικά δουλειά γύρω από το λατινοαμερικανικό μυθιστόρημα, με σπουδαίους συγγραφείς του είδους να παρελαύνουν από την οθόνη μας, επιλέγοντας όμως να κρατήσει αδικαιολόγητα «ίσες αποστάσεις» ανάμεσα στην επαναστατική Κούβα και τις δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής.

Και, βέβαια, η στήλη θα βρίσκεται την Κυριακή 23 Γενάρη στις 6.30 μ.μ. στο Στέκι Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας της ΚΝΕ (Τροίας 36, Βικτώρια), όπου η Κομματική Οργάνωση Οπτικοακουστικού του ΚΚΕ πραγματοποιεί αφιέρωμα σε ταινίες μικρού μήκους, για την οικονομική ενίσχυση του Κόμματος. Ταινίες μικρού μήκους, παλιότερες και σύγχρονες, κινηματογραφημένες από τους Ελληνες σκηνοθέτες Λεωνίδα Βαρδαρό («Ο χαφιές»), Θεοδοσία Γραμματικού («Go back - κολομπάου), Σήφη Στάμο και Κώστα Σταματόπουλο («Μάθε εργάτη πώς» και «Οι παλαιστές»), μας περιμένουν να τις γνωρίσουμε, να συνομιλήσουμε με τους δημιουργούς τους και παράλληλα να γνωρίσουμε το έργο των Jorge Furtado («Το νησί των λουλουδιών») και Pierluigi Ferrandini («Lutto di civilta», «Oroverde» και «Vietato Fermarsi»). Σας περιμένουμε...

Σε ένα απομακρυσμένο παραδοσιακό εργοστάσιο οικοδομικών υλικών, ο επιστάτης Λοτφολά αποτελεί για χρόνια τον επιτυχημένο ενδιάμεσο ανάμεσα στον ιδιοκτήτη του και τους εργάτες, ένα πειθήνιο όργανο έτοιμο να κατευνάσει οποιαδήποτε αντίδραση, μέχρι που ανακαλύπτει ότι ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου σκοπεύει να το κλείσει και να αφήσει τους εργάτες στον δρόμο...

Ιρανικός κοινωνικός κινηματογράφος. Απλός και βαθύς στα νοήματά του, ασπρόμαυρος και υπέροχα κινηματογραφημένος, σαν να κυλάει αργά νερό σε ρυάκι. Αντί κριτικής αφήνουμε τον σκηνοθέτη να μιλήσει: «Είναι δύσκολο να είσαι ευθύς στο Ιράν, οπότε επιλέξαμε μία μεταφορά για να δείξουμε όσα θέλαμε... Η σκηνοθεσία και οι διάλογοι εκφράζουν πράγματα που έχω ζήσει, όταν βρισκόμουν σε μια κατάσταση που συνεχώς επαναλαμβανόταν. Πιστεύω ότι η ζωή των εργατών είναι έτσι, ασπρόμαυρη. Οσον αφορά το κάδρο, οι χαρακτήρες φαίνονται πιο στριμωγμένοι σε αυτό το πλαίσιο, ένας άλλος τρόπος για να εκφράσω την καταπίεση που αισθάνονται. Παρ' όλα αυτά, για να κάνω μια αναφορά στον αγαπημένο μου σκηνοθέτη, τον Μπέλα Ταρ, αν δεν είχα μεγάλη ελπίδα για το μέλλον του κόσμου δεν θα έκανα ταινίες... Ελπίζω ότι βλέποντας την ταινία, περισσότεροι άνθρωποι θα σκεφτούν να αλλάξουν τη ρουτίνα τους. Θα τολμήσουν να επιλέξουν έναν άλλο τρόπο να συνεχίσουν...». Προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Η ιστορία ενός παντρεμένου ζευγαριού μεσοαστών, της Μαριάν και του Γιόχαν, στην πάροδο μιας εικοσαετίας...

Οσο απλή ακούγεται η υπόθεση, τόσο άπειρα σύνθετη είναι η εξιστόρησή της. Πρόκειται για ένα από τα κλασικότερα αριστουργήματα του Μπέργκμαν και συνολικά του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ο Μπέργκμαν εστιάζει στους ήρωες χρησιμοποιώντας στη μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας κοντινά πλάνα και δομεί τους διαλόγους με ασύγκριτη τεχνική αρτιότητα, σαν να παρακολουθεί κανείς ένα ατέλειωτο σκληρό παιχνίδι επικράτησης. Αποδομεί τον γάμο, τον κατακερματίζει στα συνθετικά του χαρακτηριστικά, ώστε να φωτίσει όλες τις πλευρές, και τον προσδιορίζει από την αρχή. Οι «Σκηνές από έναν Γάμο» είναι μια εμπειρία για τον θεατή, που τον ωθεί να ανατρέξει στις πιο ενδόμυχες σκέψεις του... Αυτό το σπουδαίο κείμενο ερμηνεύουν εκπληκτικά οι Λιβ Ούλμαν και Ερλαντ Γιόζεφσον, αφήνοντας εποχή και στο σημαντικό κομμάτι της υποκριτικής. Σε επανέκδοση με νέα ψηφιακή κόπια.

O χαρισματικός και φιλόδοξος Στάντον Καρλάιλ γίνεται μέλος ενός περιοδεύοντα θιάσου και κερδίζει την εύνοια της Ζίνα, μέντιουμ, και του συζύγου της, Πιτ. Από εκείνους μαθαίνει «μυστικά και τεχνικές εξαπάτησης» που θα τον φτάσουν στο σημείο να εισχωρήσει στα σαλόνια της πλούσιας ελίτ της Νέας Υόρκης του 1940...

Η ταινία αποτελεί διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Γουίλιαμ Λίντσεϊ Γκρέσαμ, γραμμένου το 1946, το οποίο γυρίστηκε σε ταινία και το 1947, από τον Εντμουντ Γκούλντινγκ. Ο Ντελ Τόρο επιλεγεί να «αναμετρηθεί» μαζί του στο σήμερα, περισσότερο ανοίγοντας έναν διάλογο με το μυθιστόρημα παρά διασκευάζοντάς το. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα του σκηνοθέτη που μας έχει χαρίσει τα «Η Μορφή του Νερού» και «Ο Λαβύρινθος του Πάνα» είναι ότι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας «ευφάνταστος παραμυθάς» του κοινωνικού κινηματογράφου. Σε αυτήν την ταινία, μέσα από τον κόσμο του τσίρκου της δεκαετίας του '40, τον κόσμο των λούμπεν και των κατατρεγμένων, ανοίγει τη βεντάλια με τις κοινωνικές αντιθέσεις που παραμένουν μέχρι σήμερα. Η ταινία αντιστρέφει το αμερικανικό όνειρο και το παρομοιάζει με εφιάλτη, αυτό που πραγματικά είναι, επιχειρώντας μια ευθεία αντιπαράθεση με την Αμερική του σήμερα. Κάτω από αυτό το πρίσμα η αναγνώριση της παρακμής της εκμεταλλευτικής κοινωνίας φωτίζεται περισσότερο, με πιο πλουμιστά χρώματα, και με ακραίες συμπεριφορές και επιδιώξεις από τους ήρωές του.

Η σκηνοθεσία αναδεικνύει τους χαρακτήρες υποδειγματικά και το καστ είναι αξιοζήλευτο (Μπράντλεϊ Κούπερ, Τόνι Κολέτ, Ρούνι Μάρα, Κέιτ Μπλάνσετ). Οσο όμως κι αν προσπάθησε να δώσει την αίγλη των ερμηνευτικών εργαλείων του '40, δεν τα κατάφερε... Η ταινία απέχει από το να χαρακτηριστεί η καλύτερη του Ντελ Τόρο, γιατί δυστυχώς έχει χρονική ανισομέρεια και πολλές λεπτομέρειες και εμμονές που ενδεχομένως θα κουράσουν τον θεατή. Ομως είναι μια ταινία που αξίζει την προσοχή μας και τη συζήτηση των αναγνώσεων που θα προσθέσει ο καθένας μας...