«Ταμείο Ανάκαμψης», «αναπτυξιακός νόμος», «ατζέντα μεταρρυθμίσεων» για τη θωράκιση της καπιταλιστικής οικονομίας. Ολα μαζί τα παραπάνω, μαζί και με αναλύσεις για τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, αξιοποιούνται από την κυβέρνηση και το κεφάλαιο για να καλλιεργούν προσδοκίες στους εργαζόμενους.

Ειδικά δε με τον αναπτυξιακό νόμο που συζητιέται αυτές τις μέρες στη Βουλή, επανέρχονται στην προπαγάνδα τα περί «ενιαίου επιχειρηματικού κόσμου», όπου τσουβαλιάζονται τόσο οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι που απολαμβάνουν τη μερίδα του λέοντας από τις κρατικές χρηματοδοτήσεις, όσο και οι βιοπαλαιστές αυτοαπασχολούμενοι και μικροί επαγγελματίες που στενάζουν για το εισόδημα και την υγεία τους.

Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που συζητιέται αναπτυξιακός νόμος, επομένως για τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους υπάρχει πολύτιμη πείρα. Από τα στοιχεία που προκύπτουν από τα επενδυτικά σχέδια του προηγούμενου αναπτυξιακού, αποδεικνύεται ότι τέτοια εργαλεία δεν αφορούν τη μεγάλη πλειοψηφία των πολύ μικρών επιχειρήσεων (0 έως 9 εργαζόμενους) και των αυτοαπασχολούμενων. Συγκεκριμένα, στον αναπτυξιακό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (2016) εντάχθηκαν μόλις 744 σχέδια στήριξης πολύ μικρών επιχειρήσεων σε ένα σύνολο περίπου 800.000 επιχειρήσεων! Δηλαδή, δεν αφορούσε ούτε 1 στις 100 πολύ μικρές επιχειρήσεις. Αυτό οφείλεται στα κριτήρια που τίθενται, στον τρόπο και στα μεγέθη που επιδοτούνται. Τι θα συμβεί με το παρόν νομοσχέδιο της κυβέρνησης που βάζει ακόμα δύσκολους όρους; Συγκεκριμένα, ως ελάχιστο ύψος του επενδυτικού σχεδίου για να επιδοτηθεί - στηριχθεί μια πολύ μικρή επιχείρηση μπαίνουν τα 150.000 ευρώ, ενώ στον προηγούμενο νόμο ήταν 100.000 ευρώ.

Επίσης, από τις επιμέρους ρυθμίσεις για καθέναν από τους 13 κλάδους - τομείς της οικονομίας, επιβεβαιώνεται ότι η κρατική στήριξη αφορά κυρίως τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, τις λεγόμενες στρατηγικές επενδύσεις, ένα μέρος μεσαίων επιχειρήσεων και ελάχιστες μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, προφανώς πιο δυναμικές και πολύ συγκεκριμένων κλάδων, που δεν συγκεντρώνουν την πλειοψηφία των πολύ μικρών επιχειρήσεων και αυτοαπασχολούμενων. Αποκλείονται εξαρχής οι κλάδοι λιανικού εμπορίου, εστίασης, οδικών μεταφορών, επιστημονικών και τεχνικών επαγγελμάτων, κατασκευών, υπηρεσιών κ.ά. που συγκεντρώνουν τη συντριπτική πλειοψηφία των πολύ μικρών επιχειρήσεων της χώρας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο κλάδος του τουρισμού, όπου οι επιδοτήσεις και τα κίνητρα κατευθύνονται μόνο για επενδύσεις σε ξενοδοχεία 4 αστέρων και άνω ή σε υποδομές πολυτελούς ή εναλλακτικού τουρισμού.

Ενα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα της κατεύθυνσης του αναπτυξιακού νόμου είναι η στήριξη των επενδυτικών σχεδίων για ένταξη σε «ευρωπαϊκές αλυσίδες αξίας», προκειμένου, όπως ξεκαθαρίζει το νομοσχέδιο, «να επιτυγχάνονται οικονομίες κλίμακας, να βελτιώνεται η ποιότητα των παραγόμενων προϊόντων και παρεχόμενων υπηρεσιών, να καθίσταται αποτελεσματικός ο συντονισμός της προμηθευτικής αλυσίδας και να διαμορφώνονται όροι ενίσχυσης της εξωστρέφειας».

Στην ίδια κατεύθυνση, τόσο η προπαγάνδα ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ όσο και αυτή των συνδικαλιστικών ηγεσιών ΓΣΕΒΕΕ και ΕΣΕΕ προβάλλει τα τελευταία χρόνια ως διέξοδο για τις πολύ μικρές επιχειρήσεις την ένταξή τους σε τέτοιες αλυσίδες αξίας, ώστε τάχα να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητά τους και η αύξηση της παραγωγικότητας. Στο νομοσχέδιο όμως, είναι ξεκάθαρο από τους κλάδους που προκρίνονται για κρατική στήριξη σε αυτήν τη φάση (μικροηλεκτρονική, υπολογιστές υψηλής απόδοσης, συσσωρευτές, διασυνδεδεμένα και αυτόνομα οχήματα, κυβερνοασφάλεια, προσωποποιημένη ιατρική και υγεία, βιομηχανία χαμηλών εκπομπών άνθρακα, υδρογόνο, διαδίκτυο των πραγμάτων) ότι δεν αφορούν παρά ελάχιστες πολύ μικρές επιχειρήσεις και αυτοαπασχολούμενους.

Αποτελεί δε πρόκληση η πρόβλεψη του νομοσχεδίου για 6 «καθεστώτα» - τομείς της οικονομίας (Αγροδιατροφή, μεταποίηση, Τουρισμός, Εναλλακτικός τουρισμός, Μεγάλες επενδύσεις και Ευρωπαϊκές Αλυσίδες Αξίας) με την οποία χορηγούνται αυξημένα ποσοστά ενισχύσεων - στο 100% του ανώτατου ορίου που είναι θεσμοθετημένο - για τα επενδυτικά σχέδια που υλοποιούνται σε περιοχές που έχουν πληγεί από φυσικές καταστροφές. Δηλαδή, στις εν λόγω περιοχές, την ίδια ώρα που καθυστερούν οι κρατικές αποζημιώσεις προς μικροεπαγγελματίες, αγρότες κ.λπ. που υπέστησαν σημαντικές ζημιές τους προηγούμενους μήνες, διοχετεύονται επιπρόσθετα χρήματα και παροχές σε μια χούφτα μεγαλύτερων επιχειρήσεων.

Για τη μεγάλη πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων και των μικροεπαγγελματιών λοιπόν προστίθεται άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, που επιβεβαιώνει ότι δεν έχει τίποτα να περιμένει από την κυβερνητική πολιτική και μέτρα που αποσκοπούν στην κρατική στήριξη για νέες κερδοφόρες επενδύσεις των επιχειρηματικών ομίλων. Η «ανάπτυξη» που θέλει να ενισχύσει και ο νέος αναπτυξιακός νόμος - όπως και οι προηγούμενοι - δεν είναι ούτε «για όλους» ούτε μπορεί να είναι «δίκαιη», όπως ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό το νομοσχέδιο, που είναι συνέχεια του αναπτυξιακού του ΣΥΡΙΖΑ του 2016, αναδεικνύει την ταύτιση όλων των αστικών κομμάτων στις βασικές προτεραιότητες για την καπιταλιστική ανάκαμψη. Είναι απόδειξη ότι αυτή η στρατηγική είναι εχθρική για τη μεγάλη πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων, που καταδικάζονται σε ανασφάλεια, αναδουλειά, σε έναν ανταγωνισμό με διαρκώς χειρότερους όρους από τα μονοπώλια όλων των κλάδων.

Και αυτό το νομοσχέδιο, όπως και συνολικά τα κυβερνητικά μέτρα (φορολογική πολιτική, διαχείριση της πανδημίας, κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης κ.λπ.), η στάση και οι θέσεις όλων των αστικών κομμάτων δείχνουν προς τα πού πρέπει να στραφεί ο προβληματισμός των μικροεπαγγελματιών. Να αναζητήσουν τη διέξοδο έξω από τα πλαίσια αυτής της πολιτικής, μέσα από την ανάπτυξη του οργανωμένου αγώνα, την ενίσχυση της γραμμής διεκδίκησης στο κίνημα των ΕΒΕ, για να διαμορφωθούν όροι για συμμαχία με την εργατική τάξη και τους βιοπαλαιστές αγρότες, ώστε να αμφισβητηθεί αυτή η αδιέξοδη στρατηγική.