Eurokinissi

Καθ' όλη τη διάρκεια της τριήμερης συζήτησης, ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΝΑΛ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα επιχείρησαν πίσω από τους «υψηλούς τόνους» και τις «μομφές» να βγάλουν «εκτός κάδρου» την κοινή τους στρατηγική που τσακίζει τις ανάγκες του λαού για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, να εγκλωβίσουν τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση για τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής «εντός του γηπέδου» του σάπιου συστήματος που από κοινού υπηρετούν.

Μόνο το ΚΚΕ, καταψηφίζοντας την αντιλαϊκή κυβέρνηση της ΝΔ, ανέδειξε τη στρατηγική σύμπλευση ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ και τόνισε ότι ο λαός δεν έχει ανάγκη από άλλους «σωτήρες» αλλά μπορεί να ελπίζει μόνο από τον δικό του αγώνα.

Ανέδειξε πως η πραγματική μομφή απέναντι στην κυβέρνηση και την αντιλαϊκή πολιτική της είναι, όπως σηματοδότησε το μεγάλο συλλαλητήριο που έγινε στο Σύνταγμα το περασμένο Σάββατο, η μετατροπή της λαϊκής οργής και αγανάκτησης σε οργάνωση της πάλης, σε δύναμη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Οι καβγάδες για την Πολιτική Προστασία ήταν κυρίαρχοι στη διάρκεια της συζήτησης, ανάμεσα σε ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα.

Ετσι, η κυβέρνηση, μετά τις υποκριτικές συγγνώμες, «έδειχνε» ως υπαίτιο των όσων έζησε ο λαός από μια ακόμα κακοκαιρία την «έλλειψη συντονισμού», παρουσίαζε ως λύση των προβλημάτων τα εκατομμύρια από το κοινοτικό πρόγραμμα «ΑΙΓΙΣ» που θα πάνε στα προγράμματα Πολιτικής Προστασίας, και ο ΣΥΡΙΖΑ, σιγοντάροντας επί της ουσίας, έλεγε ότι «αυτό που φταίει είναι ο παρωχημένος σχεδιασμός, η έλλειψη συντονισμού, η ανικανότητα αντίληψης των καταστάσεων» και κατηγορούσε την κυβέρνηση γιατί «είχε την πολυτέλεια να έχει έτοιμο νομοσχέδιο από τον ΣΥΡΙΖΑ κατατεθειμένο στη Βουλή για την Πολιτική Προστασία», αλλά αδράνησε και δεν το αξιοποίησε.

Με αφορμή αυτά, συνολικά η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από την «ικανότητά» τους να υλοποιούν την κοινή στρατηγική, αλλά και για το ποιος πιστεύει στην κρατική παρέμβαση: Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ έσπευδαν να παρουσιάσουν τα όσα ζει ο λαός ως «αποτέλεσμα επιλογής» της ΝΔ, επειδή «δεν πιστεύει στο κράτος και τον ρόλο του», «δεν θέλετε ισχυρό δημόσιο δίκτυο, υπηρεσίες κ.λπ., δεν υπάρχουν για εσάς δημόσια αγαθά, παρά μόνο πεδία κερδοφορίας».

«Ορκους πίστης», όμως, στο κράτος και την παρέμβασή του έδιναν και τα κυβερνητικά στελέχη λέγοντας ότι «σε αυτό το νέο περιβάλλον απειλών απαιτείται μία ριζική αναδιοργάνωση του κράτους για την αντιμετώπισή τους. Το κράτος, ως μηχανισμός ασφαλείας, ως μηχανισμός πρόνοιας, ως μηχανισμός αναδιανομής, έρχεται ξανά στο προσκήνιο».

Ο ένας «μεμφόταν» τον άλλον για να βγει εκτός κάδρου ο πραγματικός υπεύθυνος για το ότι ο λαός το καλοκαίρι καίγεται, τον χειμώνα πνίγεται και παγώνει: Η πολιτική των μέχρι τώρα κυβερνήσεων που, στη βάση της στρατηγικής της ΕΕ, θεωρούν κόστος τις λαϊκές ανάγκες για αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά έργα, την αντιπυρική προστασία, «μη επιλέξιμα» τα σχετικά έργα, τις υποδομές γιατί δεν φέρνουν κέρδη για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Για να κρυφτεί ότι από κοινού ψηφίζουν τις ληστρικές συμβάσεις για την παραχώρηση των μεγάλων οδικών αξόνων στους επιχειρηματικούς ομίλους, ο ένας μετά τον άλλον προωθούν την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων των συγκοινωνιών, της ΔΕΗ κ.ο.κ., με τις διαφορές τους να είναι (το πολύ) στο «μοντέλο», αν θα είναι με πώληση μετοχών, παραχωρήσεις, ιδιωτικοποιήσεις μονομιάς ή σε «δόσεις» κ.λπ.

Μόνο οι βουλευτές του ΚΚΕ έβαλαν στο πλάνο:

Οτι τα όσα οδυνηρά ζουν σε κάθε φυσική καταστροφή οι εργατικές - λαϊκές οικογένειες είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής που θυσιάζει τις ανάγκες του λαού για την κερδοφορία του κεφαλαίου και γι' αυτό το αστικό κράτος είναι επιλεκτικά ανίκανο και ασυντόνιστο, γυμνό από μέσα και υποδομές όταν πρόκειται να προστατέψει τον λαό από τα καιρικά φαινόμενα και τις φυσικές καταστροφές, όμως είναι ικανότατο και επιτελικό όταν πρόκειται να νομοθετήσει αντιλαϊκά, να διευκολύνει τις επενδύσεις επιχειρηματικών ομίλων.

Οτι «περισσότερο» ή «λιγότερο» το αστικό κράτος είναι ταξικό, για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, είναι από χέρι απέναντι από τις ανάγκες του λαού.

Οτι με «σκυταλοδρομία» όλες οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν τις λαϊκές ανάγκες ως πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο, ή ως «περιττό κόστος», τις βάζουν στο «ζύγι» του κόστους - οφέλους για το κεφάλαιο και το κράτος του.

Ανέδειξαν ότι γι' αυτό ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα από σημερινούς και επίδοξους «σωτήρες» αλλά «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό», σε σύγκρουση με το αστικό κράτος, τις κυβερνήσεις, τα κόμματα του κεφαλαίου. Δυναμώνοντας την πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες του, που σήμερα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να ικανοποιηθούν, αλλά το μεγάλο εμπόδιο είναι το καπιταλιστικό κέρδος.

Μεγάλο μέρος της αντιπαράθεσης αφιερώθηκε στην πανδημία και τη διαχείρισή της από την κυβέρνηση. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και από κοντά το ΚΙΝΑΛ αντάλλαξαν και αυτήν τη φορά βαρείς «χαρακτηρισμούς» με αφορμή τους θανάτους που καταγράφονται καθημερινά από την πανδημία, την αναστολή συμβάσεων, την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού κ.λπ.

Η κυβέρνηση αφού παρουσίασε, ως συνήθως, μία εικονική πραγματικότητα, μιλούσε για τα όσα «μπορεί να προσφέρει ο ιδιωτικός τομέας στην Υγεία», παρουσιάζοντας ως «φάρμακο» για την ενίσχυση του συστήματος Υγείας «τα κονδύλια από το Ταμείο Ανάκαμψης», τα οποία θα έρθουν να ενισχύσουν την παραπέρα εμπορευματοποίηση και τους ομίλους της Υγείας, την πολιτική δηλαδή που είναι η ρίζα του προβλήματος.

«Η ίδια ευθύνη που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ να διατυπώνει πριν από δυο χρόνια προτάσεις συνεργασίας για την αντιμετώπιση της πανδημίας τον κάνει και σήμερα να καταθέτει πρόταση δυσπιστίας», έλεγαν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνοντας την «κοινή γλώσσα» που μιλάνε όλα τα αστικά κόμματα και στο ζήτημα της Υγείας, κι επαναλάμβαναν τις προτάσεις του κόμματός τους, ανάμεσα στις οποίες δεν υπάρχει καμία που να λέει «όχι» στην επιχειρηματική δράση σε αυτή.

Ο ένας «μεμφόταν» τον άλλον για να βγάλουν εκτός κάδρου τη σύμπλευσή τους σε μία εγκληματική πολιτική για την υγεία του λαού, η οποία φέρει τη σφραγίδα της ΕΕ και υπονομεύει το δημόσιο σύστημα Υγείας ενισχύοντας την εμπορευματοποίησή του, σμπαραλιάζει την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, κλείνει, συρρικνώνει, συγχωνεύει κλινικές, για να προσφέρει χώρο και χρήμα στους επιχειρηματικούς ομίλους να κερδίζουν σε βάρος της υγείας του λαού. Γι' αυτό και η κυβέρνηση της ΝΔ προωθεί, αξιοποιώντας την πανδημία, το «νέο ΕΣΥ» της παραπέρα εμπορευματοποίησης και επιχειρηματικής δράσης στην Υγεία, πατώντας πάνω στα χνάρια των ΣΔΙΤ και των υπόλοιπων «σχημάτων» που εγκαινίασε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προωθώντας την εμπορευματοποίηση της Υγείας.

Μόνο οι βουλευτές του ΚΚΕ έβαλαν στο κάδρο ότι η πολιτική υποχρηματοδότησης και εμπορευματοποίησης της Υγείας που από κοινού υλοποίησαν και υλοποιούν η μία πίσω από την άλλη οι αστικές κυβερνήσεις και τη στηρίζουν όλα τα αστικά κόμματα, που αποδέχονται την επιχειρηματική δράση στην Υγεία, είναι ασυμβίβαστη με την υπεράσπιση της υγείας του λαού.

Μετέφεραν δε ένα προς ένα τα αιτήματα του εργατικού - λαϊκού κινήματος για μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής του λαού, για αποφασιστική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας με προσλήψεις, για επίταξη των ιδιωτικών μονάδων Υγείας, που προϋποθέτουν σύγκρουση με το μεγάλο εμπόδιο του καπιταλιστικού κέρδους.

Επί τρεις μέρες ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για την «ανικανότητα» της κυβέρνησης όσον αφορά «στη διαχείριση του κύματος της ακρίβειας» και της εκτόξευσης της τιμής του ρεύματος, επαναλάμβανε τα περί αύξησης του κατώτατου μισθού, κατηγορώντας την κυβέρνηση για «αδράνεια» και η κυβέρνηση «ανταπαντούσε» διαφημίζοντας την ατελείωτη λίστα με τα αντιλαϊκά «έργα και τις ημέρες» της για τους επιχειρηματικούς ομίλους, έλεγε ότι τα μέτρα στήριξης που πήρε για να θωρακίσει τα κέρδη του κεφαλαίου «αποδεδειγμένα, κράτησαν όρθιο τον παραγωγικό ιστό της χώρας, προστάτευσαν θέσεις εργασίας και εισοδήματα», μιλούσε για την ακρίβεια ως «εξωγενές» και «παροδικό» φαινόμενο και παρουσίαζε «το φαρμάκι ως φάρμακο» και την «πράσινη» καπιταλιστική ανάπτυξη που βυθίζει τον λαό στην ενεργειακή φτώχεια ως απάντηση που θα δώσει... μόνιμες λύσεις για φτηνότερο ρεύμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ότι τα όσα ζει ο λαός είναι αποτέλεσμα των «νεοφιλελεύθερων εμμονών» της κυβέρνησης που δεν ακολουθούν τα όσα συμβαίνουν στον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο και οι κυβερνητικοί βουλευτές απαντούσαν επί λέξει: «Μη μας κουνάτε το δάχτυλο για νεοφιλελευθερισμό, γιατί τέτοια κεϊνσιανή πολιτική δεν έχει κάνει καμιά άλλη κυβέρνηση».

Ο ένας «μεμφόταν» τον άλλον, κι όλοι μαζί έκρυβαν ότι οι υπογραφές τους είναι στην «ούγια» της πολιτικής της «απελευθέρωσης» της Ενέργειας και της «πράσινης μετάβασης» που έχει εκτοξεύσει τις τιμές στο ρεύμα και σε μια σειρά από προϊόντα, στην πολιτική της φοροληστείας και της έντασης της εκμετάλλευσης που ροκανίζει από «δέκα μπάντες» το λαϊκό εισόδημα.

Ο ένας «μεμφόταν» τον άλλον για το ποιος και πόσο «αυξάνει τον κατώτατο μισθό» και οι δύο φύλαγαν ως «κόρη οφθαλμού» το νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου που προβλέπει τη διαμόρφωσή του από τον υπουργό Εργασίας, ανάλογα με την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, κι ακόμα περισσότερο το συνολικό αντεργατικό πλαίσιο της «ευελιξίας» και της διάλυσης των ΣΣΕ που καθηλώνει τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων, κάνει «κενό γράμμα» ακόμα κι αυτά τα ψίχουλα των αυξήσεων.

Ο ένας κατηγορούσε τον άλλο για «ιδεοληψίες» και οι δυο μαζί έκρυβαν ότι η πολιτική τους κάθε άλλο παρά «ταμπού» έχει όταν πρόκειται για τις ανάγκες του κεφαλαίου, όπως αποδεικνύει και το γεγονός ότι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις όπως του ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοσαν μνημόνια και περικοπές, όπως οι «νεοφιλελεύθερες» κυβερνήσεις σπεύδουν τώρα να μοιράσουν «χρήμα με το τσουβάλι» στους επιχειρηματικούς ομίλους, στέλνοντας και πάλι τον λογαριασμό στον λαό.

Μόνο οι βουλευτές του ΚΚΕ ανέδειξαν ότι η ακρίβεια είναι «παιδί» του συστήματος που όλα τα αστικά κόμματα υπερασπίζονται, απόρροια της πολιτικής στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων, της «επεκτατικής» πολιτικής και της ρευστότητας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, για να έχουν φθηνό χρήμα οι επιχειρήσεις, της πολιτικής «απελευθέρωσης» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας και της «πράσινης μετάβασης», της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, που με συνέπεια ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ υλοποίησαν.

Μόνο οι βουλευτές του ΚΚΕ μετέφεραν στη Βουλή τα αιτήματα για την ουσιαστική ανακούφιση του λαού από την ακρίβεια, δείχνοντας ότι αυτά προϋποθέτουν να χάσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, ανέδειξαν ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να οργανώσουν την πάλη τους για αυξήσεις στους μισθούς, ΣΣΕ, ξήλωμα του συνολικού αντεργατικού πλαισίου.

Ανέδειξαν ότι η ανάπτυξη με επίκεντρο το καπιταλιστικό κέρδος, την ανταγωνιστικότητα, έχει ως αναγκαία προϋπόθεση να θυσιάζονται η ζωή και η υγεία του λαού, το εισόδημά του, τα εργασιακά του δικαιώματα, συνολικά οι λαϊκές ανάγκες, και γι' αυτό οι εργαζόμενοι, ο λαός δεν έχουν να περιμένουν τίποτα προς όφελός τους από την καπιταλιστική ανάπτυξη.

Οτι οι εργαζόμενοι έχουν να κερδίσουν μόνο σε σύγκρουση με την πολιτική αυτή, για να ανοίξει ο μόνος ελπιδοφόρος δρόμος για τον λαό, για την κοινωνία που στο επίκεντρό της θα έχει την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, τον σοσιαλισμό.