Είναι γεγονός ότι οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για την Κοινωνική Ασφάλιση, έβαλαν τη σφραγίδα τους στις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις. Το γεγονός ότι ο αγώνας που ξεκίνησε κρατά ανοιχτό το συγκεκριμένο μέτωπο, ότι δηλαδή η κυβέρνηση δεν κατάφερε για την ώρα να επιβάλει τις απαιτήσεις της πλουτοκρατίας, για απαλλαγή της από την Ασφάλιση, ως μια μεταρρύθμιση που αυξάνει τα κέρδη της, προβάλλοντάς την ως τη μεταρρύθμιση σωτηρίας του συστήματος της Κοινωνικής Ασφάλισης. Οτι αναγκάζεται, έστω και για λόγους ταχτικής, να υπόσχεται εξασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα της, ενίσχυση της κρατικής χρηματοδότησης, αλλά και ότι δε θα θιχτούν οι κατώτερες συντάξεις, δηλαδή να προσπαθεί να δείξει με τους ελιγμούς ότι κάνει υποχωρήσεις από τις αρχικές της θέσεις, παρ' όλο που και αυτές είναι ενταγμένες στην ίδια λογική των αρχικών της σχεδιασμών. Ολ' αυτά αποδεικνύουν ότι το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, η κοινή του δράση σ' αυτό το μέτωπο με μεγάλα τμήματα μικροαστικών στρωμάτων, μπορούν να επιδρούν ανασχετικά στην πολιτική της άρχουσας τάξης. Οτι το κίνημα έχει δυνάμεις, τις οποίες πρέπει να αξιοποιήσει, προκειμένου να μπορεί να ορθώνει ακόμη μεγαλύτερα εμπόδια και φραγμούς στις αντιδραστικές επιλογές.
Αλλά το ζητούμενο δεν είναι μόνο αυτό. Ο φραγμός στην πολιτική των αναδιαρθρώσεων είναι σημαντικό ζήτημα από την άποψη της ταξικής πάλης που διεξάγεται, γιατί δημιουργεί δυσκολίες στο ίδιο το κεφάλαιο. Πολύ περισσότερο που το κίνημα δεν μπορεί και δεν πρέπει να αρκείται στην παρεμπόδιση εφαρμογής της αντεργατικής πολιτικής, αλλά να διεκδικεί επιθετικά στόχους που να ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Βεβαίως, εύλογα μπορεί καθένας να ρωτήσει. Μπορεί στα πλαίσια του συγκεκριμένου συσχετισμού δυνάμεων να προκύπτουν δυνατότητες κατάχτησης προωθημένων στόχων ή πιο σωστά δικαιωμάτων, που να εξασφαλίζουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων; Η διαμόρφωση κάθε φορά τέτοιου συσχετισμού που να εμποδίζει την πολιτική των μονοπωλίων, που να καταχτά δικαιώματα, μόνο μέσα στους ταξικούς αγώνες μπορεί να επιτυγχάνεται. Αγώνες που επιδρούν βεβαίως στην αλλαγή του συσχετισμού και μέσα στο ίδιο το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στο οποίο δρουν διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις. Γιατί, ακόμη και η ενότητα δράσης σ' ένα μέτωπο, από την εργατική τάξη, έτσι όπως εκφράστηκε στις έως τώρα κινητοποιήσεις και σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό, πρέπει να εξασφαλίζεται αφ' ενός ενάντια στην αφαίρεση κατακτήσεων, αλλά και στη βάση στόχων πάλης που να ικανοποιούν τα πραγματικά ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης. Αλλωστε, η υπόθεση της Ασφάλισης μπορεί στο επίπεδο των συνθημάτων στις κινητοποιήσεις να εξέφρασε την αναγκαιότητα για δημόσια καθολική υποχρεωτική Ασφάλιση, για δωρεάν Υγεία και Πρόνοια, και βεβαίως να πληρώσει η πλουτοκρατία γι' αυτά, αλλά αυτό καθόλου δε σημαίνει ότι η σημερινή πλειοψηφία της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος (ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ), κινείται μ' αυτή τη ρητή εντολή, παρά τη δύναμη και τη δυναμική των αγώνων. Απόδειξη το γεγονός ότι άνοιξαν το «διάλογο», με μοναδικό προαπαιτούμενο την κρατική χρηματοδότηση.
Το πρόβλημα είναι πολιτικό, άμεσης προτεραιότητας για την εργατική τάξη, άλλωστε, η λύση κάθε προβλήματος απαιτεί συγκεκριμένη πολιτική. Αλλά, η κυβέρνηση δεν ασκεί πολιτική υπέρ των εργατών. Μπορεί σε ορισμένα ζητήματα και προσωρινά να την επιβάλει το εργατικό κίνημα. Αλλά και αυτό πρέπει να διεκδικεί τέτοια πολιτική. Επομένως, η πολιτικοποίηση των αγώνων είναι συστατικό στοιχείο της πάλης. Αντικειμενικά, όμως, μέσα στο κίνημα εκφράζονται δυο γραμμές. Η μια, της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, προωθεί λύση που δεν απαντά στις ανάγκες και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Υιοθετεί την υπόθεση «να σωθεί η Ασφάλιση που κινδυνεύει», όπως λέει και η κυβέρνηση και άλλες πολιτικές δυνάμεις (ΝΔ, ΣΥΝ), χωρίς να αναδεικνύει τις αιτίες που δημιούργησαν το πρόβλημα, οι οποίες βρίσκονται στη σημερινή κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα, την οποία επίσης δεν αμφισβητεί, πραγματικότητα που καθορίζεται από το κεφάλαιο, από την πολιτική προώθησης των συμφερόντων του.
Η αποδοχή αυτού του γεγονότος από δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος υπονομεύει την ίδια την πάλη. Αλλωστε, το άνοιγμα του «διαλόγου» τι είναι, αν όχι κατάργηση των αγώνων; Ετσι, η κυβέρνηση συζητά για λύσεις εντός των σημερινών πλαισίων της ανταγωνιστικότητας για την οικονομία, την εντός ΟΝΕ πορεία, των πλαισίων, δηλαδή, του κεφαλαίου. Βεβαίως, οι δυνάμεις του «διαλόγου», δηλαδή η πλειοψηφία των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, θεωρούν μονόδρομο την εντός ΟΝΕ πορεία και αναλλοίωτη τη σημερινή κοινωνικοοικονομική και πολιτική πραγματικότητα. Αυτό, λοιπόν, είναι που καθορίζει και τις θέσεις τους για την Ασφάλιση, τους στόχους που προτείνουν στην εργατική τάξη, όπως εκφράζονται από τη ΓΣΕΕ. Ουσιαστικά αποδέχονται τις αναδιαρθρώσεις, στο όνομα της ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας της Ελλάδας, προβάλλοντας το «εφικτό» σαν μικρότερο κόστος για τους εργάτες, και όχι όλα τα δικαιώματά τους. Γι' αυτό και όλο το πρόβλημα το ανάγουν σε διεκδίκηση κρατικής χρηματοδότησης, πράγμα που σημαίνει να πληρώσουν πάλι οι εργάτες, ενώ δε βάζουν ζήτημα για την εργοδοσία.
Τούτο το μέτωπο, ανέδειξε για μια ακόμη φορά, ότι ανταγωνιστική οικονομία, πλαίσιο ΟΝΕ και δημόσια υποχρεωτική καθολική Κοινωνική Ασφάλιση υπέρ των εργατών είναι πράγματα αλληλοσυγκρουόμενα. Ακριβώς γι' αυτό και ο αγώνας αυτός αποκτά συγκεκριμένη πολιτική χροιά, που αναδεικνύει αντίθετα ταξικά συμφέροντα. Και στο μέτωπο της Κοινωνικής Ασφάλισης, πραγματικά αναδείχνονται οι δύο δρόμοι εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας. Ο δρόμος των μονοπωλίων και ο δρόμος του λαϊκού μετώπου.
Μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, η ταχτική της ενότητας δράσης, για τη συνέχεια του αγώνα, πρέπει να αναδείχνει ακόμη πιο αποφασιστικά αυτή την προοπτική. Που σημαίνει συνέχεια στην πολύμορφη αγωνιστική δράση και στις κινητοποιήσεις, καταδίκη του «διαλόγου» και των δυνάμεων που τον αποδέχονται. Αλλά κρίκος για όλ' αυτά είναι οι στόχοι πάλης που προτείνει το ΠΑΜΕ. Ετσι συνδέεται η πάλη για ασφάλιση υπέρ των εργατικών και των λαϊκών οικογενειών, με την προοπτική της πολιτικής που θα λύσει οριστικά το πρόβλημα, του λαϊκού κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης για τη λαϊκή εξουσία. Ουσιαστικά αναδείχνεται το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα και η διέξοδος για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.
Ενα κοινωνικό πρόβλημα απαιτεί πολιτική λύση. Η εξέλιξη του αγώνα για την Κοινωνική Ασφάλιση ανέδειξε ότι η πολιτική αυτή λύση έρχεται σε σύγκρουση με την πολιτική των διαβόητων αναδιαρθρώσεων, της αφαίρεσης δικαιωμάτων των λαϊκών στρωμάτων, που αναδεικνύει την αναγκαιότητα της πάλης ενάντια στην πολιτική για την εντός ΟΝΕ πορεία, ενάντια στην πολιτική της πλουτοκρατίας. Σ' αυτό το δρόμο πολιτικοποίησης του αγώνα μπορεί και πρέπει να σφυρηλατείται στέρεα η ενότητα δράσης της εργατικής τάξης, η κοινή δράση με τ' άλλα λαϊκά στρώματα.
Σ.
Feeds
