Ολα τα παραπάνω επιβεβαιώνονται στο ακέραιο από μελέτες και αναλύσεις αρμόδιων οργανισμών, οι οποίες «δικαιώνουν» το κάλεσμα των Συνδικάτων για κλιμάκωση της κοινής αγωνιστικής δράσης, για τη διεκδίκηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας που θα κατοχυρώνουν ουσιαστικές αυξήσεις και σύγχρονα δικαιώματα, για ξήλωμα του αντεργατικού οπλοστασίου, διεκδικήσεις που περιλαμβάνονται στην πρόταση πάλης που παρουσίασε το ΠΑΜΕ για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Διεκδικήσεις που βρίσκονται μεταξύ άλλων και στο επίκεντρο της οργάνωσης της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας της 6ης Απρίλη.

Πολύ περισσότερο δεν φτάνουν, όταν σήμερα και οι δύο αυξήσεις που δόθηκαν έχουν ήδη εξανεμιστεί από την ακρίβεια που καλπάζει, με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο να εντείνει ακόμα περισσότερο την ήδη άθλια κατάσταση.

Σημειώνεται σχετικά σε πρόσφατη Εκθεση του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ: «Τον Ιανουάριο του 2022, η προγραμματισμένη μικρή όσο και καθυστερημένη αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 2% περιόρισε σε μικρό βαθμό την απώλεια αγοραστικής δύναμης, η οποία όμως ανήλθε τελικά σε 12,1%. Η αύξηση του κατώτατου μισθού περιόρισε την απώλεια αγοραστικής δύναμης μόλις κατά 0,2%, αφού χωρίς αυτήν η απώλεια αγοραστικής δύναμης θα ήταν 12,3%. Ομως, οι υπολογισμοί αυτοί αφορούν τον μεικτό κατώτατο μισθό. Αν αφαιρεθούν οι ασφαλιστικές εισφορές, τότε τον Ιανουάριο του 2022 η απώλεια της αγοραστικής δύναμης του καθαρού κατώτατου μισθού ξεπέρασε το 14% έναντι του Ιανουαρίου του 2021, όταν η αντίστοιχη ετήσια απώλεια τον Δεκέμβριο του 2021 ήταν 12,1%».

Οπως φαίνεται στον πίνακα 1, το 2012 ήταν το έτος που με παρέμβαση του αστικού κράτους μειώθηκε ο κατώτατος μισθός κατά 22% για τους εργαζόμενους από 25 ετών και πάνω και κατά 32% για τους εργαζόμενους μέχρι 25 ετών. Ενα χρόνο μετά, η τότε κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ με τον ν. 4172/2013 καταργεί τις συλλογικές διαπραγματεύσεις για τον κατώτατο μισθό και ορίζει ότι αυτός θα καθορίζεται με Υπουργική Απόφαση και με κριτήριο την «ανταγωνιστικότητα» και την «παραγωγικότητα» των επιχειρήσεων, δηλαδή με βάση τη θωράκιση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Νόμο που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, απορρίπτοντας το δίκαιο αίτημα του εργατικού κινήματος για την κατάργησή του, έβαλε σε εφαρμογή το 2019 και έτσι τον έκανε ιδιοκτησία της, τον έκανε «νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου» και με τη βούλα.

Στο μεταξύ, η μείωση του κατώτατου μισθού και το χτύπημα των ΣΣΕ συμπαρέσυρε, όπως ήταν αναμενόμενο, τους μισθούς όλων των εργαζομένων. Χαρακτηριστική είναι η διαπίστωση του Εθνικού Ινστιτούτου Εργασίας και Ανθρώπινου Δυναμικού (ΕΙΕΑΔ, υπάγεται στο υπουργείο Εργασίας) στην Ετήσια Εκθεσή του το 2013: «Την περίοδο 2010-2013 ο δείκτης του συνολικού κόστους εργασίας ανά ώρα στο σύνολο της ελληνικής οικονομίας μειώθηκε (...) κατά 18,7%. Σε πραγματικές τιμές, το συνολικό κόστος εργασίας μειώθηκε κατά 25,2%, το μισθολογικό κόστος κατά 23,5% και το μη μισθολογικό κόστος κατά 28,5%».

Ετσι, σύμφωνα με επεξεργασία στοιχείων του ΕΦΚΑ, το 2011 ο μέσος μηνιαίος μεικτός μισθός ήταν 1.264 ευρώ και το 2020 ήταν 968 ευρώ (βλ. πίνακα 2)! Δηλαδή (παρά τις δύο αυξήσεις στον κατώτατο μισθό), ο μισθός το 2020 παραμένει μειωμένος κατά 23,41% σε σχέση με το 2011, μια πορεία στην οποία όλες οι κυβερνήσεις έβαλαν τη σφραγίδα τους.

Σε μια αλληλένδετη εξέλιξη, οι νόμοι που ψηφίζονται από όλες τις κυβερνήσεις μέχρι και σήμερα δίνουν ευθεία χτυπήματα στις ΣΣΕ. Αφού πρώτα αφαίρεσαν από τα συνδικάτα τη δυνατότητα των συλλογικών διαπραγματεύσεων για την υπογραφή ΕΓΣΕΕ, στη συνέχεια χτύπησαν τις κλαδικές ΣΣΕ και ευνόησαν τη δημιουργία «Ενώσεων Προσώπων» που ουσιαστικά αντικατέστησαν τα επιχειρησιακά σωματεία. Οι Ενώσεις αυτές, ως υποχείρια των εργοδοτών, υπογράφουν επιχειρησιακές ΣΣΕ στα μέτρα της εργοδοσίας. Ενδεικτικά είναι τα στοιχεία του ΟΜΕΔ: Το 2004 υπογράφηκαν 223 κλαδικές ΣΣΕ (ΚΣΕΕ), το 2011 65 ΚΣΕΕ και το 2020 μόλις 19 ΚΣΕΕ!

Ακόμα όμως και όταν υπογράφονται, οι κυβερνήσεις φρόντισαν για λογαριασμό της εργοδοσίας να εμποδίσουν την επεκτασιμότητα και υποχρεωτικότητά τους. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με εγκύκλιό της το 2018 νεκρανάστησε ανενεργή διάταξη του νόμου 1876/1990 σχετικά με τον έλεγχο της «αντιπροσωπευτικότητας» των κλαδικών ΣΣΕ, προσθέτοντας μια ολόκληρη διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί, προκειμένου η ΚΣΕΕ να καταστεί υποχρεωτική για το σύνολο των εργαζομένων του κλάδου. Συγκεκριμένα, πρέπει να αποδειχθεί ότι οι εργοδότες που υπογράφουν την ΚΣΣΕ απασχολούν το 51% των εργαζομένων του κλάδου. Ομως η απόδειξη αφέθηκε στη διακριτική ευχέρεια των εργοδοτών, οι οποίοι πρέπει να φέρουν τα σχετικά στοιχεία χωρίς να έχουν καμιά κύρωση αν δεν το κάνουν... Η κυβέρνηση της ΝΔ συμπλήρωσε το έργο του ΣΥΡΙΖΑ με τον ν. 4635/2019. Ετσι εκτός από το 51%, ζητά από την εργατική πλευρά να αποδείξει ότι η ΚΣΕΕ δεν έχει αρνητικές επιπτώσεις «στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και τη λειτουργία του ανταγωνισμού»! Να αποδείξει με άλλα λόγια ότι η ΚΣΣΕ είναι σε όφελος των εργοδοτών και σε βάρος των εργαζομένων!

Το αποτέλεσμα είναι η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων να μην καλύπτεται από ΣΣΕ και πάνω από 1/3 των εργαζομένων να αμείβονται με αποδοχές όχι μεγαλύτερες του κατώτατου μισθού.

Το ΕΙΕΑΔ αναφέρει στην «Εκθεση για τον κατώτερο μισθό» (Απρίλης 2021) ότι σύμφωνα με στοιχεία του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, το ποσοστό κάλυψης εργαζομένων από ΣΣΕ στην Ελλάδα φτάνει μόλις το 17,8%. Περαιτέρω, επειδή το συγκεκριμένο στοιχείο αναφέρεται στο έτος 2016, σημειώνει ότι «με βάση τις νεότερες εξελίξεις το ποσοστό κάλυψης (...) πιθανότατα έχει μειωθεί ακόμα περισσότερο.

Σε κάθε περίπτωση πάντως είναι ασφαλές να εκτιμήσουμε ότι το 80%-85% των εργαζομένων στη χώρα μας θεσμικά δεν καλύπτεται μισθολογικά από συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ο μισθός του έχει ως ελάχιστο σημείο αναφοράς τον κατώτατο μισθό και άρα η μισθολογική του κατάσταση εξαρτάται από το εκάστοτε ύψος του». Λογική συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι ότι «το ποσοστό των εργαζομένων που λαμβάνει αποδοχές στα όρια του κατώτατου μισθού (έως 700 ευρώ) ανέρχεται στο 35,1%».

Η επιστολή, που συντάχθηκε κατά τη διάρκεια του Συντονιστικού των Σωματείων χτες, Τετάρτη, απευθύνεται προς τον πρωθυπουργό, τον πρόεδρο της Βουλής και τους επικεφαλής των κοινοβουλευτικών ομάδων των κομμάτων, ζητώντας άμεσα να σταματήσουν τα σχέδια για τις απολύσεις των εργαζομένων, με ενδεχόμενο οριστικό κλείσιμο της εταιρείας.

Τα Σωματεία σημειώνουν ότι συνεχίζουν τον αγώνα για να κρατηθεί η ΛΑΡΚΟ ανοιχτή, ενώ τις θέσεις τους δικαιώνουν η εκτόξευση των τιμών του νικελίου καθώς και οι προβλέψεις για διατήρηση σε υψηλά επίπεδα. Την ίδια στιγμή, αυτή η «κούρσα» στις τιμές των συγκεκριμένων ορυκτών που επεξεργάζεται η ΛΑΡΚΟ, πρωταγωνιστώντας σε επίπεδο ΕΕ στην παραγωγή τους, αναδεικνύει με τον πιο χειροπιαστό τρόπο το έγκλημα που μεθοδεύεται από την κυβέρνηση με την απαξίωση και τη διάλυση μιας επιχείρησης που θα μπορούσε να παράξει τεράστιο πλούτο. Αφαιρεί δηλαδή επιχειρήματα από την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της και προσθέτει νέα όπλα στη μάχη που δίνουν τα Σωματεία για να μείνει ανοιχτή με όλες τις θέσεις εργασίας.

Κατά τη διάρκεια του Συντονιστικού μάλιστα αποτυπώθηκαν για μια ακόμα φορά η ενότητα και η αποφασιστικότητα για συνέχιση του αγώνα προκειμένου να παραμείνει η ΛΑΡΚΟ ανοιχτή, να διασφαλιστούν όλες οι θέσεις εργασίας και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Καταγγέλθηκε η διαδικασία της διαβούλευσης ως προσχηματική και συνολικότερα η τακτική της κυβέρνησης να κρύβεται πίσω από την ειδική διαχείριση, μη δίνοντας απαντήσεις στα ερωτήματα των εργαζομένων, απορρίπτοντας τις προτάσεις τους που διασφαλίζουν τη συνέχιση της λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ, πιέζοντας να ολοκληρωθεί ο σχεδιασμός της.

Σημειώνεται επίσης ότι σήμερα, Πέμπτη 10 Μάρτη, θα πραγματοποιηθεί τηλεδιάσκεψη, που ορίστηκε με πρωτοβουλία της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας, στην οποία θα συμμετάσχουν οι τρεις αρμόδιοι υπουργοί, βουλευτές των περιοχών όπου δραστηριοποιείται η ΛΑΡΚΟ και εκπρόσωποι περιφερειακών παρατάξεων, καθώς και εκπρόσωποι των Σωματείων προκειμένου να αναδείξουν το έγκλημα σε βάρος της ΛΑΡΚΟ και το δίκαιο των θέσεών τους.

Στην επιστολή τους τα Σωματεία της ΛΑΡΚΟ τονίζουν αρχικά ότι «σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά μέχρι τώρα η ΛΑΡΚΟ σταματά έμμεσα τη λειτουργία της σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος, κλέβοντας τον μόχθο των εργαζομένων και οδηγείται σε "αχαρτογράφητα νερά" με ενδεχόμενο οριστικό κλείσιμο», και επισημαίνουν ότι «οι σημερινές ειδικές συνθήκες επιβάλλουν επανασχεδιασμό της εξυγίανσής της».

Σημειώνουν επίσης ότι από τον Ιούνη του 2020, με το τεκμηριωμένο και αναλυτικό υπόμνημα που κατέθεσαν στη Βουλή, έχουν αναδείξει την τεράστια αξία και τη σημασία της ΛΑΡΚΟ, τις αιτίες της απαξίωσης αλλά και τις δυνατότητες αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου και των εγκαταστάσεων της εταιρείας προς όφελος του δημόσιου συμφέροντος.

Στη συνέχεια της επιστολής τους τα Σωματεία αναφέρουν ότι αξιοποιήθηκαν προσχηματικά τα χρέη προς τη ΔΕΗ (που είναι μέτοχος της ΛΑΡΚΟ!) και τα πρόστιμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης για «παράνομες κρατικές ενισχύσεις», προκειμένου να τεθεί η ΛΑΡΚΟ σε εκκαθάριση εν λειτουργία και «να μεγιστοποιηθεί το τίμημα της αξίας πώλησής της προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος», όπως αναφέρεται στην απόφαση του Εφετείου Αθηνών με την οποία τέθηκε η ΛΑΡΚΟ σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης.

«Με ευθύνη των αρμόδιων υπουργών Περιβάλλοντος και Ενέργειας / Οικονομικών και της ειδικής διαχείρισης, παρά τις επανειλημμένες καταγγελίες μας, η εταιρεία λίγο πριν από την κατάθεση των δεσμευτικών προσφορών από τους υποψήφιους επενδυτές, έχει πλήρως απαξιωθεί (εργοστάσιο με μειωμένη παραγωγή στο 20% προ ειδικής διαχείρισης με απώλεια εσόδων εκατοντάδων εκατ. ευρώ και εγκαταλελειμμένα μεταλλεία). Οι αρμόδιοι υπουργοί, χωρίς ντροπή, μας δηλώνουν πως όλος αυτός ο βιομηχανικός κολοσσός ανεκτίμητης αξίας και προοπτικής θα "χαριστεί" έναντι σχεδόν μηδενικού αντιτίμου», τονίζουν τα Σωματεία αναδεικνύοντας την περαιτέρω απαξίωση της εταιρείας. Και προσθέτουν:

«Παράλληλα μας λένε πως θα πρέπει να ικανοποιηθούν όλοι οι όροι των υποψήφιων επενδυτών (περιβαλλοντολογικό, ενεργειακό, απολύσεις εργαζομένων κ.λπ.). Και όλα αυτά κάτω από το τεχνητά εκβιαστικό αφήγημα - δίλημμα ότι μόνο έτσι θα βρεθεί ο "σωτήρας" της ΛΑΡΚΟ ή διαφορετικά θα οδηγηθεί στο κλείσιμο».

Παρά τις τιμές αυτές που ζαλίζουν, τα Σωματεία σημειώνουν ότι η διαδικασία της εκκαθάρισης βρίσκεται στη δεύτερη φάση των διαγωνισμών και στην κατάθεση δεσμευτικών προσφορών, ενώ παράλληλα η ειδική διαχείριση σε συνεννόηση με το αρμόδιο υπουργείο, σε μία αιφνιδιαστική και εκτός αρχικού προγραμματισμού κίνηση, κάλεσε τους εργαζόμενους σε μία προσχηματική διαβούλευση προκειμένου να τους απολύσει όλους μέχρι τέλος Μάρτη.

«Απολύονται οι 1.060 εργαζόμενοι που σήμερα εργάζονται στην εταιρεία και με μοναδικό κριτήριο την ηλικία θα επαναπροσληφθούν οι 750 εργαζόμενοι κάτω των 55 ετών μέχρι το τέλος της ειδικής διαχείρισης, όπου θα απολυθούν και αυτοί για να ξαναπροσληφθούν όσοι κριθούν απαραίτητοι από την ενδεχόμενη εγκατάσταση του νέου επενδυτή που θα επιλεγεί από τη διαδικασία των δύο διαγωνισμών και που στην καλύτερη περίπτωση θα είναι μετά από αρκετούς μήνες», σημειώνουν τα Σωματεία και προσθέτουν:

«Στην περίπτωση που δεν βρεθεί επενδυτής προβλέπεται η ΛΑΡΚΟ να οδηγηθεί σε πτώχευση και σε οριστικό κλείσιμο. Σημειωτέον, ο αρχικός σχεδιασμός, όπως είχε ανακοινωθεί από τα αρμόδια υπουργεία και από την ειδική διαχείριση, ήταν η συνέχεια της παραγωγικής διαδικασίας όπως ήταν προ της ειδικής διαχείρισης μέχρι την τοποθέτηση του νέου επενδυτή, όπου και θα απολύονταν όλοι οι εργαζόμενοι για να επαναπροσλάβει όσους κρίνει ο επενδυτής».

Στο πλαίσιο αυτό τα Σωματεία στην επιστολή τους προς τον πρωθυπουργό, τον πρόεδρο της Βουλής και τους επικεφαλής των κομμάτων της Βουλής τονίζουν ότι οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ εκτός από τη διαφωνία τους στα σχέδια της κυβέρνησης και την πάλη για τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας τους, συνεχίζουν να αγωνίζονται ενάντια στον κίνδυνο οριστικού λουκέτου στη ΛΑΡΚΟ.

Επισημαίνουν μάλιστα ότι «η πρόχειρη και αιφνιδιαστική αλλαγή του αρχικού σχεδιασμού υλοποίησης της ειδικής διαχείρισης και ειδικά η οριστική απομάκρυνση 300 εργαζομένων άνω των 55 ετών, οι οποίοι προέρχονται κυρίως από επιστημονικό και στελεχιακό προσωπικό και κατέχουν τη μοναδική τεχνογνωσία της ΛΑΡΚΟ, πρακτικά σημαίνει μεγαλύτερη απαξίωση της παραγωγικής διαδικασίας, μη ασφαλή λειτουργία και μάλιστα σε μια αιματοβαμμένη εταιρεία με πάνω από 80 νεκρούς εργάτες, και ενδεχόμενο οριστικό κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ».

Παράλληλα, τα Σωματεία χαρακτηρίζουν «αδιανόητο και εγκληματικό» το να χαθεί αυτή η παραγωγή σημαντικής αξίας, με αυτές τις υψηλές τιμές του νικελίου, μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία των διαγωνισμών. Υπογραμμίζουν ότι ακόμη πιο αδιανόητο και εγκληματικό είναι το ενδεχόμενο να μην υπάρξει επενδυτικό ενδιαφέρον και να οδηγηθεί η ΛΑΡΚΟ σε πτώχευση, κλείνοντας οριστικά και μαραζώνοντας ολόκληρες περιοχές σε 5 νομούς της χώρας.

Σημειώνουν μάλιστα ότι η διακοπή της λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ «θα προσθέσει χιλιάδες ανέργους και θα στερήσει από την εθνική οικονομία πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ανά έτος και τα οποία μάλιστα λόγω μεγάλης κερδοφορίας θα μπορούν να αποπληρώνουν και ζημιές του παρελθόντος προς όφελος όλων των πιστωτών». Και προσθέτουν: «Ενδεικτικά και με βάση τα παραγωγικά και οικονομικά στοιχεία προηγούμενων ετών προ ειδικής διαχείρισης με μια μέση ετήσια παραγωγή 18.000 τόνων νικελίου υπολογιζόμενη με τις σημερινές τιμές πώλησης των περίπου 50.000 δολαρίων /τόνο (τιμή κλεισίματος πριν από την διακοπή της διαπραγμάτευσης του νικελίου στο LME) θα μπορεί να δημιουργήσει ετήσια έσοδα της τάξεως του 1 δισ. δολαρίων με ετήσιο μέσο λειτουργικό κόστος της τάξεως των 250 - 300 εκατ. δολαρίων. Εάν δε επαληθευτούν οι εκτιμήσεις των ειδικών για μελλοντικό υπερδιπλασιασμό των τιμών πώλησης του νικελίου, συν την προστιθέμενη αξία από την αξιοποίηση του κοβαλτίου, τότε θα μιλάμε για τεράστια μεγέθη κερδοφορίας που σε ελάχιστο χρόνο θα αποσβέσουν τις όποιες επενδύσεις χρειαστούν και θα υπερκαλύψουν τις όποιες αυξήσεις σε Ενέργεια και πρώτες ύλες».

Συνεχίζοντας τα Σωματεία εκφράζουν τον προβληματισμό τους για αναφορές σχετικά με τη διαδικασία των διαγωνισμών και σημειώνουν ότι «σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την προχειρότητα του σχεδιασμού πίσω από μια τέτοια παράτυπη και πρωτοφανή ενέργεια για τα εργασιακά πράγματα της χώρας και πιθανόν πρωτόγνωρη σε παγκόσμιο επίπεδο. Δηλαδή, σε διάστημα λίγων μηνών, γίνονται ομαδικές απολύσεις σε όλο το προσωπικό, επαναπροσλαμβάνεται αμέσως ένα μέρος αυτού με διαφορετικές συμβάσεις εργασίας, μετά ξανααπολύονται όλοι για να επαναπροσληφθεί αμέσως ένα μέρος και πάλι με νέες συμβάσεις εργασίας!».

Επισημαίνοντας λοιπόν αυτές τις «νέες διαμορφωμένες ειδικές συνθήκες που επικρατούν στη χώρα», την «τεράστια αύξηση των χρηματιστηριακών τιμών του νικελίου και του κοβαλτίου ως προϊόντων στρατηγικής αξίας όχι μόνο για τη χώρα μας αλλά και για την ΕΕ ιδιαίτερα μετά τις πρόσφατες πολεμικές συρράξεις», τα Σωματεία τονίζουν ότι διαμορφώνεται ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον που απαιτεί αναθεώρηση των όποιων προηγούμενων σχεδιασμών για το μέλλον και την προοπτική της ΛΑΡΚΟ.

Στη συνέχεια ζητούν την άμεση παρέμβαση των αποδεκτών της επιστολής, προκειμένου:

-- Να σταματήσει άμεσα το σχέδιο αναγκαστικής εξόδου από την εταιρεία των 300 εργαζομένων που έχουν συγκεντρωμένη τη μοναδική τεχνογνωσία της ΛΑΡΚΟ. Θα είναι εγκληματικό να χαθεί ένα σημαντικό κεφάλαιο της ΛΑΡΚΟ πριν βρεθεί οριστική λύση στο θέμα της εξυγίανσής της, θα είναι επικίνδυνο για την ασφαλή λειτουργία, την απαξιώνει ακόμη περισσότερο και την οδηγεί σε ενδεχόμενο κλείσιμο. Σε κάθε περίπτωση η οποιαδήποτε μεταβολή των εργασιακών σχέσεων πρέπει να απευθύνεται στο σύνολο του προσωπικού και μέσα από μια ουσιαστική διαβούλευση με τους εργαζόμενους.

-- Λόγω των ειδικών συνθηκών που έχουν διαμορφωθεί στη χώρα μας και όχι μόνο, σε σχέση με ό,τι ίσχυε πριν από 3 χρόνια, να εξεταστεί κάθε δυνατή εναλλακτική εξυγίανση των συσσωρευμένων υποχρεώσεων της ΛΑΡΚΟ με γνώμονα την πλήρη αξιοποίηση των αναπτυξιακών της δυνατοτήτων και τη διασφάλιση της ενιαίας λειτουργίας, των θέσεων εργασίας και όλων των νόμιμων εργασιακών δικαιωμάτων. Σε κάθε περίπτωση και ανεξαρτήτως της έκβασης του υφιστάμενου σχεδίου εξυγίανσης που διαφαίνεται μη αποτελεσματικό, η απώλεια και έστω μιας μέρας από την ασφαλή παραγωγική δυνατότητα της ΛΑΡΚΟ είναι σημαντική.

-- Να δοθεί η δυνατότητα στους εργαζόμενους να ενημερώσουν τις αρμόδιες κοινοβουλευτικές επιτροπές προκειμένου να καταθέσουν και τις ρεαλιστικές προτάσεις τους (όπως έχουν κατατεθεί επίσημα στη διαδικασία διαβούλευσης ομαδικών απολύσεων στις 3/3/2022), προκειμένου να επιτευχθεί η υποτιθέμενη πρόθεση που εμπεριέχεται στην «πρόσκληση διαβούλευσης» της ειδικής διαχείρισης, «με γνώμονα την εξασφάλιση της ενιαίας λειτουργίας και την διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων του προσωπικού της ΛΑΡΚΟ χωρίς να διακυβεύεται είτε η παραπέρα απαξίωση είτε το οριστικό κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ, με τραγικές συνέπειες για τους εργαζόμενους, τις τοπικές κοινωνίες και το δημόσιο συμφέρον».

Κλείνοντας, τα Σωματεία στέλνουν για ακόμη μία φορά μήνυμα ενότητας και αποφασιστικότητας για συνέχιση του αγώνα, «με βάση τις ομόφωνες αποφάσεις μας και έχοντας στο πλευρό μας όχι μόνο το σύνολο της εργατικής τάξης από όλη τη χώρα αλλά ολόκληρες τις τοπικές κοινωνίες στους 5 νομούς που δραστηριοποιείται» η επιχείρηση. Διαμηνύουν ότι «θα συνεχίσουμε τον αγώνα με όλες μας τις δυνάμεις μέχρι να διασφαλιστούν όλα τα παραπάνω.

Το χρωστάμε στις οικογένειές μας, στον τόπο μας, στην ίδια τη ΛΑΡΚΟ και στους νεκρούς εργάτες που έδωσαν τη ζωή τους για να υπάρχει μέχρι σήμερα η εταιρεία».