«Βάζεις στοίχημα ότι στην επόμενη στροφή θα πέσει;», ρωτά ό Μήτσος τον Αποστόλη. «Βάζω», δέχεται την πρόκληση ο Αποστόλης και συνεχίζει: «Πόσα;». «Ενα χιλιάρικο», λέει ο Μήτσος. «Εγινε», λέει ύστερα από σύντομη σκέψη ο Αποστόλης. Η συζήτηση αυτή γίνεται ανάμεσα σε δυο παιδιά την ώρα που παρακολουθούν ένα έργο με Ινδιάνους και «Κάου-Μπόηδες», στο θερινό κινηματογράφο. Ο λόγος για τον πρωταγωνιστή του έργου, «Το παλικαράκι», που καβάλα στ' άλογό του έτρεχε σε κακοτράχαλα μονοπάτια. Στη στροφή το άλογο σκοντάφτει και «το Παλικαράκι» πέφτει. Ο Αποστόλης βγάζει το χιλιάρικο να πληρώσει. Ο Μήτσος τον σταματά: «Δε θέλω να σε κλέψω. Το είχα ξαναδεί το έργο». Τότε ξέσπασε ο Αποστόλης. «Κι εγώ το είχα ξαναδεί, αλλά δε φαντάστηκα ότι θα ξαναπέσει ο...».

Η ιστορία αυτή μου θύμισε το δικομματισμό και τις καταστροφικές συνέπειές του. Αγανάχτησα και αναρωτήθηκα: «Μα, είναι δυνατόν ένας ολόκληρος λαός να έχει το μυαλό του Αποστόλη;». Είναι δυνατόν να κοροϊδεύεται τόσο χοντρά; Είναι δυνατόν να λέει μαγκιές όπως: «Οχι αυτά σε μας, ρε φίλε, εμείς δεν είμαστε Αμερικανάκια»!! Τι είμαστε, βρε παιδιά; Ελάτε όλοι μαζί να τελειώνουμε μ' αυτή τη μάστιγα που λέγεται δικομματισμός. Γίνεται. Φτάνει να το αποφασίσουμε. Ο καπιταλισμός είναι ΟΡΑΤΟΣ σκηνοθέτης, που πολλοί από μας αρνιόμαστε να τον δούμε. Οπως ο παραγωγός παραγγέλνει ή εγκρίνει το έργο, καθώς εγκρίνει και όλους όσοι θα πραγματοποιήσουν το έργο, που θα φέρει κέρδη στην Παραγωγή, δηλαδή στην Τσέπη του, έτσι και το Κεφάλαιο έκανε ένα τεράστιο θίασο για να παίζουν το έργο «Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΟΥ ΖΩΗ ΚΑΙ ΧΑΡΑ ΜΟΥ». Το κλασικό αυτό έργο έγραψε ο δοσίλογος συγγραφέας κ. Ωμός Καπιταλισμός.

Ο κ. Καπιταλισμός, λοιπόν, σχημάτισε έναν πολυμελή θίασο. Πραγματικά πήρε δυο ηθοποιούς για τον κάθε ρόλο κι έτσι στην ουσία σχημάτισε δυο θιάσους. Κι επειδή κάθε φορά που του δινόταν η ευκαιρία να δείξει τη δημοκρατικότητά του δεν την έχανε, δεν τους ξεχώρισε σε πρωταγωνιστές και αντικαταστάτες, αλλά σε δυο ομάδες με ίσα δικαιώματα. Φυσικά, οι δυο ομάδες μαλλιοτραβιούνται για το ποιος θ' ανέβει στη σκηνή, γιατί τότε βγάζουν περισσότερα χρήματα, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει τον κ. Καπιταλισμό, γιατί έτσι κι αλλιώς το δικό του έργο θα παίζανε. Δεν τον νοιάζει που και οι δύο θίασοι είναι πολύ κακοί και οι πρωταγωνιστές και των δυο ομάδων για κλάματα. Ο ένας τους δε λέει ούτε μια φράση χωρίς να μπερδέψει τα λόγια του, κουνά τα χέρια του χωρίς λόγο, κι εκεί που τον πνίγει τάχα η αγανάχτηση μένει ακίνητος και ξαφνικά χαμογελά για πολλή ώρα. Ο πρωταγωνιστής της άλλης ομάδας είναι τόσο αδέξιος, που, σε ρόλο ποδοσφαιριστή, πάει να κλοτσήσει μια μπάλα και πέφτει ανάσκελα ή μπρούμυτα, δε θυμάμαι καλά. Κι ο υπόλοιπος θίασος τα ίδια χάλια έχει, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει καθόλου το αφεντικό, φτάνει να κάνουν ό,τι τους διατάζει. Τους επιτρέπει να τσακώνονται μεταξύ τους και τους αφήνει να βρίζουν ακόμα κι αυτόν τον ίδιο και να βγαίνουν στα παράθυρα και να φωνάζουν ότι διαφωνούν μαζί του, φτάνει την ώρα της ψηφοφορίας να ψηφίζουν ό,τι τους λέει αυτός.

Αποστόλη μου, έμπλεξα Βουλή, «κακό» θέατρο και κινηματογράφο για να σε βοηθήσω να σκεφτείς! Συγνώμη. Γεράματα. Ξέχασα πως η ιστορία σου, που άλλος μου διηγήθηκε, συνέβη πριν από πολλά χρόνια. Σήμερα είσαι άντρας πια κι αυτή τη στιγμή μπορεί να είσαι στους δρόμους, ν' αγωνίζεσαι για τη ζωή σου και τη ζωή των συνανθρώπων σου, να σε δέρνουν τα ΜΑΤ της κυρίας, γιατί αρνιέσαι να πας στο γραφείο της κ. Γιαννάκου να σου λύσει τα προβλήματα κι εγώ να κάθομαι να γράφω. Τι να κάνω; Να σκίσω αυτά που έγραψα; Οχι. Θα συνεχίσω, γιατί πάντα θα υπάρχουν αθώα παιδιά και ενήλικοι που δε βρήκαν καιρό να σκεφτούν. Ελα, λοιπόν, να τους πούμε μαζί ότι:

1) Οσο δεν αλλάζει το έργο το «Παλικαράκι» θα πέφτει και μπορεί κάποιος πιτσιρικάς να χάνει κανένα χιλιάρικο, αλλά όσο δεν αλλάζει η πολιτική της κυβέρνησης και της ΝΔ, εμείς χάνουμε τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας.

2) Οποιος πιστεύει ότι ο κ. Τσοχατζόπουλος θ' αλλάξει το ΠΑΣΟΚ, επειδή «σαν τα ποντίκια του καραβιού» αποτραβήχτηκε κάνοντας και μερικές δηλώσεις ή ότι ο κ. Σουφλιάς θ' αλλάξει τη ΝΔ, τότε ο μόνος τρόπος γι'αυτόν τον άνθρωπο ν' αποδείξει την τιμιότητά του, είναι να έχει ταυτότητα μόνιμου κατοίκου αναγνωρισμένου Ψυχιατρείου. Π.χ. Δαφνί. ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Εκτός των δημοσιογράφων που, δυστυχώς, ξέρουμε ότι δεν είναι τρελοί, το ίδιο ισχύει και γι' αυτούς που λένε ότι η κυβέρνηση, η ΝΔ, ο ΣΕΒ, ο ΣΥΝ, η ΓΣΕΕ και τα παρακλάδια τους κατάφεραν την ΕΝΟΤΗΤΑ (!!!) που θα λύσει τα προβλήματά τους και το πεισματάρικο ΚΚΕ αρνείται να ενωθεί μαζί τους!!

Αντε γεια.