Σταμάτησαν τη δουλειά οι εργαζόμενοι στις προβλήτες

Μια ακόμα απεργία, που γίνεται αφού έχει φτάσει στο απροχώρητο η κοροϊδία της εργοδοσίας η οποία 5 μήνες τώρα αρνείται να δώσει συγκεκριμένη απάντηση για την υπό διαπραγμάτευση ΣΣΕ, δεν έχει υλοποιήσει τη δέσμευσή της για λειτουργία της Επιτροπής Υγιεινής και Ασφάλειας, δεν έχει φτιάξει καν το καπάκι του γερανού στον οποίο έχασε τη ζωή του ο Δημήτρης Δαγκλής, στις 25 Οκτώβρη.

Οι εργαζόμενοι με τις νέες κινητοποιήσεις τους αντιδρούν στην απαράδεκτη δήθεν αύξηση των 3 ευρώ τη μέρα που γνωστοποίησε η εργοδοσία, μετά την έναρξη της στάσης εργασίας. Μια αύξηση που στην καλύτερη περίπτωση φτάνει για ένα σουβλάκι και ένα μπουκάλι νερό, όταν οι λογαριασμοί στα σπίτια έχουν φτάσει στα ύψη, όταν οικογένειες βρίσκονται αντιμέτωπες με διακοπές ηλεκτροδότησης και θέρμανσης, όταν τα έξοδα κίνησης για να πάνε και να γυρίσουν από τη δουλειά και ο πληθωρισμός έχουν ήδη καταβροχθίσει το ποσό της «αύξησης» για το οποίο μιλά η εταιρεία.

Την ίδια ώρα, η εργοδοσία δεν κάνει κουβέντα για την καταβολή των νόμιμων προσαυξήσεων στα νυχτερινά (και μόνο αυτή θα αρκούσε για να ξεπεράσει την αύξηση), των προσαυξήσεων για εργασία στις αργίες. Δεν λέει κουβέντα για πλήρη απασχόληση, όταν σχεδόν το 30% των εργαζομένων στο λιμάνι δουλεύουν το περισσότερο 16 μέρες τον μήνα και με τρίμηνες συμβάσεις.

«Η υπομονή και η κοροϊδία έχουν τα όριά τους», τονίζει σε ανακοίνωσή της η ΕΝΕΔΕΠ. «Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε η ΣΕΠ, για τις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ, η κερδοφορία αυξήθηκε πέρυσι σε 31,76 εκατ. δολάρια, από 19,45 εκατ. δολάρια δηλαδή 63,3%! Την ίδια στιγμή που COSCO - ΣΕΠ και DPORT ανακοινώνουν με πανηγυρικούς τόνους τα τεράστια κέρδη τους, κόβονται το ρεύμα, το νερό σε πολλούς από εμάς», καταγγέλλει.

«Η αύξηση που προτείνει να δώσει κυμαίνεται από 6% έως 10%, δηλαδή σε πραγματικά νούμερα είναι 3 - 4 ευρώ τη μέρα ανά ειδικότητα», υπογραμμίζει. «Εχουν το θράσος να κοκορεύονται ότι δίνουν τεράστιες αυξήσεις - 8% κατά μέσο όρο - όταν η πραγματικότητα είναι ότι αν έβαζαν μόνο την προσαύξηση των νυχτερινών βαρδιών που είναι 25%, με το 1/3 των βαρδιών μας να είναι νύχτα, αν τηρούσαν δηλαδή απλά τη νομιμότητα, θα είχαμε καθαρή αύξηση 8,3%. Ας μη νομίζουν ότι μπορούν να μας δουλεύουν ψιλό γαζί και να παριστάνουν τους χουβαρντάδες πάνω στις δικές μας πλάτες», σχολιάζει.

«Να μας φέρουν μια ΣΣΕ που να διασφαλίζει την επιβίωσή μας και την αξιοπρέπεια γιατί εμείς φέραμε το λιμάνι στις πρώτες θέσεις της Ευρώπης και δεκάδες εκατομμύρια στους μετόχους της COSCO και της DPORT», ξεκαθαρίζει το σωματείο και απαιτεί: Υπογραφή ΣΣΕ με αυξήσεις σε όλες τις ειδικότητες. Να μπουν οι προσαυξήσεις των νυχτερινών, της σαββατιάτικης εργασίας, Κυριακών και αργιών. Να γίνουν όλοι πλήρους απασχόλησης, να πάψει η ομηρία 700 και πλέον εργαζομένων που είναι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και 16 μεροκάματα, κάτι που σημαίνει μισή δουλειά - μισή ζωή. Να εφαρμοστεί η νομοθεσία που προβλέπει την ένταξη όλων των εργαζομένων στα ΒΑΕ.

Την αλληλεγγύη τους στον αγώνα των εργαζομένων εκφράζουν το Σωματείο Επαγγελματιών Οδηγών Αττικής - Βοιωτίας και Νήσων Αργοσαρωνικού, τα ναυτεργατικά σωματεία ΠΕΜΕΝ, «ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ», ΠΕΕΜΑΓΕΝ, ΠΕΠΡΝ, ΠΕΣ-ΝΑΤ.

Τα χαμηλά μεροκάματα, η μη εφαρμογή των ΒΑΕ, τα ακατάστατα ωράρια εργασίας είναι μερικά από τα ζητήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους, όπως εξηγούν οι ίδιοι σε κουβέντες που κάναμε μαζί τους κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης.

Ο Φ. Μ. λέει: «Κάνουμε αυτήν τη δουλειά και δεν μας κολλάνε ΒΑΕ! Είναι ένα σημαντικό ζήτημα που μας επηρεάζει και μισθολογικά και σε ό,τι αφορά την υγεία και ασφάλεια στην εργασία». Ο Ρ. Φ. δουλεύει εδώ και χρόνια ως «δεκαεξάρης», δηλαδή κάνει περίπου 16 μεροκάματα τον μήνα. «Τη δήθεν αύξηση των τριών ευρώ», μας λέει, «την έχουν φάει ήδη η ΔΕΗ και τα άλλα έξοδά μας». Ο Γ. Κ., επίσης «δεκαεξάρης», σχολιάζει το ακατάστατο πρόγραμμα εργασίας και εξηγεί ότι τους φωνάζουν να δουλέψουν ακόμα και στα ρεπό τους. «Δεν έχουμε προσωπική ζωή, δεν μπορούμε να δούμε την οικογένειά μας, να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Ζούμε και δουλεύουμε για το λιμάνι. Η αύξηση που λένε να δώσουν είναι απόλυτη κοροϊδία. Το ενοίκιο ξεπερνά τα 400 ευρώ και τα έξοδα για το παιδί είναι πάνω από 200 ευρώ τον μήνα. Είμαστε άνθρωποι, θέλουμε να περάσουμε κι εμείς καλά», αναφέρει.

Σε ένα άλλο πηγαδάκι η κουβέντα ανοίγει για τα καλά, κι όλοι, εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης και «δεκαεξάρηδες», έχουν να πουν κάτι. Το κριτήριο είναι να λειτουργήσει το λιμάνι για να βγάλει κέρδη η εργοδοσία κι ας γίνεται ρημαδιό η ζωή των εργαζομένων, είναι η κοινή τους διαπίστωση. Ετσι, σε έναν «δεκαεξάρη» εργαζόμενο είπαν μέσα στο ίδιο πρωί τρεις φορές «πας» και «δεν πας» για δουλειά. «Παίρνω 700 ευρώ μισθό, είμαστε τέσσερα άτομα στο σπίτι, το ρεύμα ήρθε 575 ευρώ και το ενοίκιο είναι 300 ευρώ. Πού να φτάσουν;», σχολιάζει ένας συνάδελφός του. «Δεν μπορώ να μεγαλώσω το παιδί με αυτά τα χρήματα, με 200 ευρώ ΔΕΗ τον μήνα και άλλα τόσα για γάλα και πάνες», συμπληρώνει ένας συνάδελφός του.

Μιλώντας ξανά και ξανά για τα ακατάστατα ωράρια, καταγγέλλουν πως «αν σε καλέσουν να πας να δουλέψεις και αρνηθείς σε "κοκκινίζουν", γίνεσαι "κακός" εργαζόμενος». Ενώ κάποιος πετάγεται και προσθέτει πως επειδή δεν δέχεται να δουλεύει με ωράρια και βάρδιες άνω - κάτω «δεν με έχουν βάλει ποτέ να δουλέψω 22 μεροκάματα τον μήνα». «Μας βγαίνει να καθόμαστε ένα Σαββατοκύριακο ανά ενάμιση μήνα. Ακόμα και τότε δεν διστάζουν να σε πάρουν τηλέφωνο αν κρίνουν ότι χρειάζεται το λιμάνι επιπλέον χέρια», επανέρχεται ο συνάδελφός του.

Από την πρόσφατη Γενική Συνέλευση στο εργοστάσιο

Οι εργαζόμενοι, με την εργοστασιακή επιτροπή και το κλαδικό τους σωματείο, την Πανελλαδική Ενωση Ελαιουργοσαπωνοποιών και Εργαζομένων Χημικής Βιομηχανίας Αττικής, έχουν επεξεργαστεί πλαίσιο διεκδικήσεων, με βάση το οποίο έχουν ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με την εργοδοσία. Διεκδικούν αύξηση 7% επί των μηνιαίων μεικτών αποδοχών ή του μεικτού ημερομισθίου του έτους 2021, ενιαία για όλους, προσαύξηση ωρίμανσης (5% επί του βασικού μισθού ανά 3 χρόνια) και τη διασφάλιση μιας σειράς κεκτημένων παροχών. Παράλληλα, ζητούν να συμφωνηθεί ανώτατο όριο χειρισμού μηχανών (5 μηχανές ανά χειριστή ως επικεφαλής), κατάρτιση ονομαστικής λίστας με τις γραμμές ευθύνης χειρισμού και αλλαγές μόνο μετά από διαβούλευση και συμφωνία με την εργοστασιακή επιτροπή και το ΔΣ του σωματείου. Το αίτημα αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς το προηγούμενο διάστημα η εταιρεία έχει προχωρήσει στην εξαγορά δύο επιχειρήσεων και συνεχώς προσθέτει γραμμές παραγωγής στο εργοστάσιο, αυξάνοντας έτσι την εντατικοποίηση για το λιγοστό προσωπικό.

Από τα μέσα Φλεβάρη έχουν πραγματοποιηθεί αλλεπάλληλες Γενικές Συνελεύσεις, ενώ παράλληλα οργανώνονται από την εργοστασιακή επιτροπή συζητήσεις στα διαλείμματα, στα πόστα, στις αλλαγές βάρδιας. Το αποτέλεσμα της προσπάθειας αυτής ήταν να εμπλουτιστεί το τελικό Σχέδιο, να γίνει κτήμα των εργαζομένων, να συζητηθεί η ανάγκη να διεκδικήσουν με αγωνιστικές πρωτοβουλίες την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Ηδη οι εργαζόμενοι έχουν δείξει την αποφασιστικότητά τους, συμμετέχοντας καθολικά στην πανεργατική απεργία στις 6 Απρίλη. Η τελευταία Γενική Συνέλευση, την περασμένη Δευτέρα, διαπίστωσε πως η απόσταση ανάμεσα στα αιτήματα που έχουν τεθεί και στην πρόταση της εργοδοσίας είναι τεράστια, και ομόφωνα εξουσιοδότησε την επιτροπή και το σωματείο να προετοιμάσουν τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες ώστε να μεγαλώσει η πίεση στην εργοδοσία.

Τα προηγούμενα χρόνια οι εργαζόμενοι και στον συγκεκριμένο χώρο δουλειάς φορτώθηκαν στην πλάτη τους τις συνέπειες της επίθεσης των κυβερνήσεων και της εργοδοσίας, με εκ περιτροπής εργασία, προγράμματα «εθελούσιας εξόδου», «πάγωμα» στους μισθούς, εντατικοποίηση. Την τελευταία διετία, ενώ οι τζίροι είναι σημαντικά ανεβασμένοι και η εταιρεία προχώρησε στην εξαγορά δύο επιχειρήσεων, η κατάσταση για τους ίδιους δεν έχει βελτιωθεί.

Τώρα η πρόταση της εργοδοσίας κάνει λόγο για «κλιμακωτές» αυξήσεις, που δεν θα είναι ίδιες για όλους και περιορίζονται σε 2,5% κατά μέσο όρο. Προτείνει επίσης «αύξηση» της τάξης του 1,5%, την οποία συνδέει με τα σχέδια αναδιοργάνωσης της παραγωγής. «Μας δίνουν το "τυράκι" του 1,5% για να πηγαίνουμε όλοι παντού και να δουλεύουμε σε όλα τα πόστα», καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι. Οπως εξηγούν, οι γραμμές παραγωγής συνεχώς αυξάνονται. Δίπλα στο λάδι και το βούτυρο έχει ήδη προστεθεί το ξίδι, και το επόμενο διάστημα η εταιρεία θα φέρει και γραμμές παραγωγής μαγιονέζας. Ηδη οι εργαζόμενοι αλλάζουν πόστα και γραμμές όχι μόνο από μέρα σε μέρα αλλά και κατά τη διάρκεια της ίδιας βάρδιας, αφού αν τελειώσει η δουλειά στη μία γραμμή τρέχουν να συνεχίσουν στην άλλη. Με δεδομένη την υποστελέχωση, κάθε έκτακτη απουσία εργαζόμενου, π.χ. μια απουσία για λόγους υγείας, «αναπληρώνεται» με 12ωρες βάρδιες από τους συναδέλφους του. «Είναι λογικά αυτά που ζητάμε, δεν είναι παράλογα. Αυτό που θέλει η εταιρεία είναι παράλογο. Να φέρνει συνεχώς γραμμές και να τις δουλεύουμε με 1,5%», ξεκαθαρίζουν οι εργαζόμενοι.

Οσο για τις «κλιμακωτές αυξήσεις», κάνουν λόγο για κοροϊδία. Υπενθυμίζουν ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια τις αυξήσεις τις έβλεπαν με ...μεγεθυντικό φακό, στο όνομα του «μηδενικού πληθωρισμού», ενώ σήμερα, που η ακρίβεια καλπάζει, η εταιρεία «ξεχνάει» τον πληθωρισμό, καθώς δεν τη συμφέρει. «Βάζουμε βενζίνη με πάνω από 2 ευρώ το λίτρο και μας καλούν να διαπραγματευτούμε το 1,5% και το 2,5%», σχολιάζουν. «Εχουμε υποχρεώσεις, οικογένειες, παιδιά. Εχουμε γίνει "πυρηνικές βόμβες" όλοι. Υπάρχουν σπίτια όπου ο ένας μισθός είναι το συνολικό οικογενειακό εισόδημα».

«Φτάνει πια η καραμέλα "βάλτε πλάτη"» είναι η απάντηση που δίνουν οι εργαζόμενοι. «Κάποιοι έχουν δώσει τη ζωή τους εδώ μέσα», δουλεύοντας για 15, 20 και ακόμα περισσότερα χρόνια. Εξάλλου, η πείρα που διαθέτουν οι ίδιοι από τις μάχες που έδωσαν στο παρελθόν είναι η καλύτερη απόδειξη ότι η εργοδοσία και η κυβέρνηση δεν πρόκειται να τους χαρίσουν τίποτα, τα δικαιώματά τους θα τα κερδίσουν με αγώνα. Ολοι θυμούνται την προσπάθεια της εταιρείας να αξιοποιήσει εργολαβικούς εργαζόμενους. Αρχικά ο εργολάβος εμφανίστηκε στην ανακύκλωση, αλλά πολύ σύντομα επιχείρησε να επεκταθεί και στις γραμμές παραγωγής. Η άμεση αντίδραση και κινητοποίηση των εργαζομένων και του σωματείου έβαλε «φρένο» σε αυτά τα σχέδια, με αποτέλεσμα οι άθλιες εργασιακές σχέσεις της εργολαβίας να μην έχουν περάσει στον συγκεκριμένο χώρο. Αντίστοιχα, το 2002 κατέβηκαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις, με τις οποίες κέρδισαν την ικανοποίηση του αιτήματος για δρομολόγηση λεωφορείων για τη μετακίνηση από και προς το εργοστάσιο.

«Πρέπει να σταματήσει η λογική μόνα - ζυγά δικά τους. Πρέπει να σηκώσουμε το κεφάλι. Δεν είμαστε μόνοι μας, ξέρουμε κι εμείς να συντονιζόμαστε», σημειώνουν οι εργαζόμενοι και παίρνουν τη θέση τους στο μέτωπο διεκδίκησης που ανοίγει σε μια σειρά χώρους δουλειάς και κλάδους για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων, πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, προάσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων τους.