«Ενώ ο απεργιακός αγώνας των εργαζομένων εντείνεται πληθαίνουν οι εκδηλώσεις συμπαράστασης του λαού και δυναμώνει το κίνημα αλληλεγγύης προς τους απεργούς. Στα πλαίσια αυτής της συμπαράστασης που εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους αξιοσημείωτη είναι και η προσφορά γνωστών καλλιτεχνών (...)

Στο γήπεδο Σπόρτιγκ ο μουσικοσυνθέτης Θάνος Μικρούτσικος με τους τραγουδιστές Μαίρη Δημητριάδη, Γιώργο Μεράντζα, Λάκη Χαλκιά, Βλάση Μπονάτσο και τα συγκροτήματα "Αγώνας", "Ταμπούρι" και της ΕΣΑΚ μουσικών παρουσίασαν ένα θαυμάσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα για τους 1.500 απεργούς της ΛΑΡΚΟ.

Στην εκδήλωση που σημείωσε εξαιρετική επιτυχία, μίλησε ο πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ...».

Ενα μόλις από τα δεκάδες δημοσιεύματα του «Ριζοσπάστη» εκείνης της περιόδου, που συνθέτουν μια ξεχωριστή σελίδα του ηρωικού αγώνα των απεργών της ΛΑΡΚΟ. Οι άνθρωποι της Τέχνης έδωσαν το δικό τους «παρών». Ο καθένας από το δικό του μετερίζι έδωσε σχήμα, μορφή, λόγο και τραγούδι στους αγώνες των εργατών της ΛΑΡΚΟ. Ενωσαν την Τέχνη τους με την αγωνία και τα αιτήματα των εργατών που δεν το έβαζαν κάτω και αγωνίζονταν.

Ετσι, σπουδαίοι μουσικοί και ηθοποιοί, αλλά και νέοι καλλιτέχνες πρόσφεραν πάντα απλόχερα μέσα από την Τέχνη τους - με τον τρόπο που γνώριζαν οι ίδιοι καλύτερα - τη δική τους στήριξη στους ηρωικούς απεργούς. Μέσα από συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις και άλλες εκδηλώσεις συμβάλλουν διαχρονικά στο να διαδίδονται πλατιά τα δίκαια αιτήματα και οι διεκδικήσεις των εργατών, στις απεργίες τους, στην οικονομική στήριξη των οικογενειών τους, σε κάθε τους αγωνιστικό σκίρτημα.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο μεγαλειώδης αγώνας των εργατών συνδέθηκε τόσο πολύ με ορισμένα τραγούδια, που ακόμα και στις μέρες μας θεωρείται ότι γράφτηκαν για το συγκεκριμένο γεγονός, αν και είχαν δημιουργηθεί νωρίτερα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το τραγούδι «Πάγωσε η τσιμινιέρα» του Μάνου Λοΐζου και του Φώντα Λάδη από τον δίσκο «Τα τραγούδια μας» που κυκλοφόρησε το 1976.

Αυτές οι μοναδικές και συνάμα διδακτικές στιγμές αποδεικνύουν για ακόμα μια φορά ότι ο Πολιτισμός δεν μπορεί και δεν είναι πολυτέλεια. Ισα ίσα, είναι βασική ανάγκη για την κοινωνία. Οι καλλιτέχνες που συμβάλλουν σε αυτόν τον αγώνα γνωρίζουν καλά ότι η Τέχνη τους μπορεί να αποκτήσει την αληθινή της «υπόσταση» όταν συναντάται με τον φυσικό της αποδέκτη, τον λαό και τους αγώνες του...

Και οι ίδιοι, όμως, οι «πρωταγωνιστές» της απεργίας θέλησαν να υμνήσουν τον αγώνα τους. Στα ποιήματα, τα οποία έγραψαν, συναντά κανείς τη σκληρή πραγματικότητα που βίωναν, την εκμετάλλευση και τις απειλές των αφεντικών τους, τα διλήμματα που συναντούσαν, αλλά και τη δύναμη της οργάνωσης μέσα από σωματείο με σωστό ταξικό προσανατολισμό και την κρίσιμη στιγμή κατά την οποία πήραν την απόφαση να διεκδικήσουν το δίκιο τους...

Χαρακτηριστικό είναι το ποίημα «Γιατί αγωνίζομαι», που υπογράφει «Ενας συνάδελφός σας» και φυλάσσεται, πλέον, στο Ιστορικό Αρχείο του ΚΚΕ:

Συνάδελφοι εργαζόμενοι

και πάντα αδικημένοι

στον αγώνα κατεβήκαμε

όλοι μας ενωμένοι,

κι αυτό γιατί ζητήσαμε

λίγο ξερό ψωμάκι.

Ο εργοδότης τελεσίγραφα

γραμμένα με φαρμάκι

έδοσε στα τσιράκια του

για να μας τα μοιράσουνε

νομίζοντας πως εμείς

έτσι θα ησυχάσουμε.

Μα όχι τούτη τη φορά

δεν θα τα καταφέρη

γιατί οργανωθήκαμε

και πρέπει για να ξέρη

η δύναμίς μας έγινε

πάρα πολύ μεγάλη

κι ανθρώπους με συνείδηση

έχουμε στο κεφάλι

που σ' όλα μας τα δίκαια

ξέρουνε νάναι εντάξει

τον εργοδότη κάνουνε

καρέκλες δυο να αλλάξη...

Για τα 110 μερόνυχτα της απεργίας που σημάδεψαν τόσο τους απεργούς όσο και τις οικογένειές τους, αλλά και αυτούς που τα βίωσαν από κοντά, μπορεί κανείς να διαβάσει στο βιβλίο «Ο Αντώνης δεν θα σκολάσει απόψε», της Πίτσας Σωτηράκου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» και ο «Ριζοσπάστης» προσφέρει στους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ.

Σε αυτήν τη νουβέλα η συγγραφέας παρακολουθεί τη ζωή και τις εμπειρίες ενός νεαρού ζευγαριού και των παιδιών του, που φεύγουν από την Τρίπολη για να εγκατασταθούν σ' έναν «πρότυπο» οικισμό μεταλλείων. Η Π. Σωτηράκου αντλεί το υλικό της από πραγματικά γεγονότα και καταστάσεις, έτσι όπως τα έζησε η ίδια ως γιατρός στη Λάρυμνα ή της αφηγήθηκαν γυναίκες της περιοχής. Το έργο κορυφώνεται με τη μεγάλη απεργία της ΛΑΡΚΟ το 1977 και τον αντίκτυπό της πάνω στο ζευγάρι. Αποκτά όμως ευρύτερο ενδιαφέρον και διαστάσεις, καθώς αντανακλά τις ταξικές αντιθέσεις και συγκρούσεις στην ελληνική κοινωνία.

«Ετσι τον θέλουμε τον τόπο μας οι γυναίκες της Λάρυμνας, ζωντανό, με παιδικές φωνές και χρώματα. Δεν θα τον αφήσουμε να μαραζώσει, είμαστε δυνατοί και θα κρατήσουμε τη ΛΑΡΚΟ ανοιχτή, το χρωστάμε στα παιδιά μας!». Με το μήνυμα αυτό έκλεινε η Επιτροπή Αγώνα Γυναικών ΛΑΡΚΟ την ανακοίνωσή της σχετικά με την πρώτη εκδήλωση για παιδιά που διοργάνωσε στο πάρκο Μαλέρδου στη Λάρυμνα.

Ηταν εκεί όπου τα παιδιά της περιοχής διδάχθηκαν ένα διαφορετικό μάθημα, σε μία ακόμα πρωτότυπη πρωτοβουλία. Εμαθαν πώς από το χώμα βγαίνει το ατσάλι και έστειλαν με τις ζωγραφιές τους ελπίδα και δύναμη στους εργαζόμενους, και στην κυβέρνηση το μήνυμα «Κάτω τα χέρια από τη ΛΑΡΚΟ». Εδειξαν την ενότητα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ και των οικογενειών τους, τον κοινό αγώνα με ολόκληρη την τοπική κοινωνία, και φώναξαν ξανά: «Από τα σπίτια και τις εργασίες μας δεν πρόκειται να βγούμε».

Στην ανάπαυλα των αγωνιστικών κινητοποιήσεων στο πλευρό των εργαζομένων, των συζύγων, των παιδιών και των γονιών τους, οι γυναίκες της ΛΑΡΚΟ πήραν και άλλες αντίστοιχες πρωτοβουλίες με εκδηλώσεις για τα παιδιά της περιοχής, οι οποίες θα συνεχιστούν και το επόμενο διάστημα.