Για την υπόθεση της ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος σήμερα μιλούν περισσότεροι, με διαφορετικούς σκοπούς και αφετηρίες.

Η επίθεση που δεχτήκαμε την περίοδο της πανδημίας, αλλά και πιο πριν, σε όλη τη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης, κλόνισε παγιωμένες αντιλήψεις σε μεγάλα τμήματα εργαζομένων, αμφισβήτησε δεδομένα που υπήρχαν στη στάση και στη δράση συνδικάτων και συνδικαλιστών. Δοκιμάστηκαν «σωτήρες», κυβερνήσεις άλλαξαν, προσδοκίες διαψεύστηκαν. Η γραμμή του «κοινωνικού εταιρισμού» και της «ταξικής συνεργασίας», που κυριαρχεί στο εργατικό κίνημα με ευθύνη των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, οδήγησε σε μεγαλύτερες απώλειες για τους εργαζόμενους, νομιμοποίησε και αποδέχτηκε την άγρια αντεργατική πολιτική.

Η πρωτοπόρα και αταλάντευτη δράση των συνδικάτων και των συνδικαλιστών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ βασίζεται στο γεγονός ότι δεν υποχώρησε, δεν τα βρήκε πίσω από κλειστές πόρτες. Δεν επιδίωξε να κάνει το συνδικαλιστικό κίνημα σκαλί για να ανεβοκατεβαίνουν αντιλαϊκές - αντεργατικές κυβερνήσεις, ούτε διαλέγει δυνάστη - καταπιεστή. Δεν χωρίζει τους καπιταλιστές εργοδότες σε καλούς και κακούς, ούτε κατ' επέκταση τις ενώσεις τους και τις συμμαχίες τους σε καλούς και κακούς ιμπεριαλιστές. Με συνέπεια υπερασπίζεται την ταξική πάλη και τα ταξικά συμφέροντα.

Ολα τα παραπάνω δυνάμωσαν τον προβληματισμό και τις διεργασίες, δυνάμωσαν τη συζήτηση για το πώς το κίνημα θα περάσει στην αντεπίθεση. Είναι σημαντικός ο αριθμός των συνδικαλιστικών οργανώσεων που ξεκίνησαν από διαφορετική συνδικαλιστική αφετηρία και σήμερα προβληματίζονται, βρίσκονται ανάμεσά μας, παρακολουθούν τις εργασίες της Σύσκεψής μας.

Μπροστά μας έχουμε να δώσουμε μεγάλες μάχες. Θα επανέλθουν με νέα μορφή τα εκβιαστικά διλήμματα και η προσπάθεια χειραγώγησης των εργαζομένων, και εμείς απορρίπτουμε αυτά που λέγονται ότι είναι σύγχρονο και ρεαλιστικό να συμβιβαζόμαστε με τα ψίχουλα, να μετράμε τη ζωή μας με το σταγονόμετρο. Μπροστά μας είναι κι άλλες αντεργατικές ανατροπές που διαδέχονται η μία την άλλη, με στόχο τη συρρίκνωση των εργατικών δικαιωμάτων, αλλά και η εργοδοτική και κυβερνητική παρέμβαση, που επιδιώκει να αποδεχόμαστε τη βαρβαρότητα του ιμπεριαλιστικού πολέμου ως «πάλη για τη δημοκρατία».

Οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα δεν πρέπει να στοιχίζονται και να στηρίζουν τις επιλογές της κυβέρνησης και άλλων αστικών κομμάτων για να κατακτήσουν μεγαλύτερα μερίδια στον διεθνή ανταγωνισμό οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες στην Ελλάδα, που επιδιώκουν να αναβαθμίσουν τη θέση τους. Αυτόν τον στόχο, που συμπυκνώνεται στο «όραμα» της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της χώρας, τον υπηρέτησαν και τον υπηρετούν όλες οι κυβερνήσεις, η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, όλα τα προηγούμενα χρόνια και σήμερα. Τα συμφέροντα των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των μεγαλεμπόρων, των κατασκευαστών τα ονομάζουν πάντα «εθνικά» και μας καλούν να έχουμε όχι μόνο ανοχή στα βρώμικα παιχνίδια τους, αλλά και «εθνική ομοψυχία». Η «εθνική ομοψυχία» που διαλαλούν κατά καιρούς τα αστικά κόμματα είναι για τον λαό μας θανάσιμη παγίδα. Οι πολεμικές αναμετρήσεις είναι η αναπόφευκτη συνέχεια των ίδιων των ανταγωνισμών, των κρίσεων που γεμίζουν την καθημερινότητα αυτού του σάπιου και άδικου εκμεταλλευτικού συστήματος. Καμία εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις τους και στα κόμματα που υπηρετούν αυτά τα συμφέροντα, στη ΝΔ, στον ΣΥΡΙΖΑ και στα άλλα κόμματα του κεφαλαίου.

Σ' αυτές τις συνθήκες είναι κρίσιμο ζήτημα το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα να μην πιαστεί στις δαγκάνες των αστικών κυβερνήσεων και των επιχειρηματικών ομίλων. Να υπερασπίζεται την ταξική πάλη και τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, σε κοινή δράση με τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης και τους φτωχούς αγρότες, που υποφέρουν από την πολιτική των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων. Να αντιτάξει τη δική του γραμμή πάλης μέσα από ένα μεγάλο μέτωπο Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, Σωματείων και συνδικαλιστών, ένα κίνημα ανατροπής για ζωή και δουλειά με δικαιώματα.

Η δημιουργία και η δράση του ΠΑΜΕ αποδείχθηκαν αποφασιστικής σημασίας. Εχει γίνει σημείο αναφοράς, εκφράζει την αναγκαιότητα της ανασύνταξης και αντεπίθεσης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων, με κριτήριο τα δικά τους συμφέροντα, ενάντια στη γραμμή του συμβιβασμού και της υποταγής στα συμφέροντα των εργοδοτών, που επιδιώκουν και συνεχίζουν οι ηγεσίες που συγκροτούν τον πυρήνα του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Η δημιουργία και η δράση του ΠΑΜΕ τάραξαν τα λιμνάζοντα νερά.

Αυτό επιβεβαιώθηκε μέσα από τα μεγάλα μέτωπα πάλης και τους αγώνες όπου πρωταγωνίστησαν τα συνδικάτα και οι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ τα τελευταία χρόνια. Τέτοια μεγάλα μέτωπα ήταν:

• Η μάχη για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και αυξήσεις στους μισθούς, για την ΕΓΣΣΕ: Μεγάλο μέτωπο που ανοίξαμε στα σωματεία, κόντρα στην «ανταγωνιστικότητα», στην προσαρμογή στους «δημοσιονομικούς» κανόνες, στο πάγωμα μισθών, συνολικά στη στρατηγική των αστικών κομμάτων.
• Οι αγώνες για την υπεράσπιση της Κοινωνικής Ασφάλισης. Επίκεντρο έγιναν ο νόμος Κατρούγκαλου του ΣΥΡΙΖΑ και ο νόμος Βρούτση της ΝΔ για τα επαγγελματικά ταμεία. Δυνάμωσε η δουλειά συσπείρωσης από τα κάτω, ενώ ξεχωριστή είναι η συμβολή των συλλόγων των συνταξιούχων, η δράση της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα.
• Η περίοδος της πανδημίας αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο της δράσης του ΠΑΜΕ, μεγάλη παρακαταθήκη στη σύγχρονη πορεία του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, με δράσεις που κορυφώθηκαν με την οργανωμένη απειθαρχία των συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, την - ιστορική πλέον - Πρωτομαγιά και στο Πολυτεχνείο του 2020.
• Η δίκη της Χρυσής Αυγής και η πάλη να μη ριζώσει ο φασισμός στους χώρους δουλειάς και στα συνδικάτα. Η τεράστια συμβολή των ταξικών συνδικάτων και άλλων πρωτοπόρων αγωνιστών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ ήταν η σταθερή και διαρκής απομόνωση των ναζί στους χώρους δουλειάς, η καλλιέργεια μηδενικής ανοχής στη δράση και τις απόψεις τους.
• Οι συνδικαλιστές και τα σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, πριν και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της πανδημίας, έδωσαν τον αγωνιστικό τόνο στην αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική στην Παιδεία.
• Η δράση ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και μετανάστες (...). Η φετινή Σύσκεψη πραγματοποιείται ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία και ταυτόχρονα αναπτύσσεται σημαντική αντιιμπεριαλιστική δράση των σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.

Σημαντικό κεφάλαιο είναι η προσπάθεια που γίνεται με τους μετανάστες σε μια σειρά κλάδους, όπως στα Τρόφιμα - Ποτά και στον Ιματισμό - Δέρμα. Η πρόσφατη πείρα από την παρέμβαση του ΠΑΜΕ στους εργάτες γης της Μανωλάδας έχει τεράστια απήχηση και μετρά θετικά αποτελέσματα. Σήμερα, αντιπροσωπεία των μεταναστών εργατών γης, αυτών των δουλευτών της γης που βγάζουν τον «κόκκινο χρυσό», είναι εδώ μαζί μας, παρά τις απειλές και τους εκβιασμούς. Τους καλωσορίζουμε ξεχωριστά.

• Κομβική μάχη ήταν η πάλη ενάντια στην ψήφιση του νόμου Χατζηδάκη, μάχη που συνεχίζεται για να μείνει αυτός ο νόμος - έκτρωμα στα χαρτιά. Γιατί ανατρέπει βασικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης, όπως το 8ωρο, το απεργιακό δικαίωμα και η συνδικαλιστική οργάνωση. (...) Κι όμως, σήμερα πολλές διατάξεις του έχουν μείνει ανενεργές, όπως οι διατάξεις για τον περιορισμό της απεργίας, για το «προσωπικό εγγυημένης παροχής υπηρεσιών», που δεν αποτελεί παρά νόμιμο απεργοσπαστικό μηχανισμό, για το φακέλωμα των συνδικαλιστών και τις ηλεκτρονικές αρχαιρεσίες, που τις έχουν χρησιμοποιήσει ελάχιστα σωματεία.
• Οι μάχες που δίνουν τα συνδικάτα μαζί με όλο τον λαό για την υπεράσπιση της ζωής και της λαϊκής περιουσίας, για την προστασία από φυσικές καταστροφές. Οι δράσεις πολλών συνδικάτων και μαζικών φορέων, η συγκρότηση επιτροπών αγώνα μαζί με Αγροτικούς Συλλόγους στους πλημμυροπαθείς στη Θεσσαλία και στην Εύβοια, στην Ηλεία, ενώσεις ή συλλόγους αυτοαπασχολούμενων για τις συνέπειες από τις πυρκαγιές στο Μάτι, στη Μάνδρα, στη Βόρεια Εύβοια, στους σεισμοπαθείς στη Σάμο και στην Κρήτη, σε κάθε περιοχή όπου σημειώνονται καταστροφές, ανέδειξαν τα γνήσια στοιχεία της εργατικής αλληλεγγύης και της προσφοράς, αλλά και της κοινωνικής συμμαχίας. Εδωσαν τεράστια μάχη για να αποκαλυφθούν οι πραγματικές αιτίες αυτών των καταστροφών και να αναδειχθούν τα ζωτικά αιτήματα για την προστασία της ζωής και των δικαιωμάτων του λαού.
• Με την παρέμβασή μας για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση, γενικά για τις Συλλογικές Συμβάσεις, έγινε κεντρικό θέμα το μεγάλο ζήτημα του εργάσιμου χρόνου, του σταθερού ημερήσιου χρόνου δουλειάς και της ανάγκης για σύγχρονα δικαιώματα.

Σημαντικό κεφάλαιο αποτελεί η διεθνής αλληλεγγύη που δέχτηκε το ΠΑΜΕ και τα συνδικάτα που συσπειρώνονται σε αυτό. Το ΠΑΜΕ στήριξε με τη σειρά του όλες τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, κάθε συνδικάτο που βγήκε στην αναμέτρηση με την εργοδοσία, τα μονοπώλια, τις κυβερνήσεις, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις τους, σε μια σειρά χώρες, όπως στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Ινδία, στην Τουρκία, στο Καζακστάν. Σημαντικό ρόλο σε όλα αυτά έπαιξε και η δράση της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας, στην οποία το ΠΑΜΕ συμμετέχει δραστήρια και στηρίζει όλες τις πρωτοβουλίες.

Σημαντική προϋπόθεση σε μια τέτοια πορεία είναι να κλείσουμε την πληγή που δημιουργεί στο σώμα των εργαζομένων ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, οι δυνάμεις που βρίσκονται στις ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Είναι ηγεσίες που θέλουν το κίνημα δεμένο με χειροπέδες, αιχμάλωτο στα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων.

Η αντιπαράθεση που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια των συνεδρίων μεγάλων Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων, αλλά και στην ίδια τη ΓΣΕΕ, δεν ήταν για τις καρέκλες, αλλά για τον προσανατολισμό και τη στάση που πρέπει να έχουν τα συνδικάτα, τον απεγκλωβισμό τους από τη γραμμή της εργοδοσίας ενάντια στην υιοθέτηση των αξιών της ανταγωνιστικότητας και του εταιρισμού, της ταξικής συνεργασίας, στα φαινόμενα εκφυλισμού και νοθείας, για την απαλλαγή των συνδικάτων από τον θανάσιμο εναγκαλισμό κράτους και εργοδοτών.

Εγινε ουσιαστική διαπάλη κόντρα στη γραμμή ενσωμάτωσης, αλλά και στην προσπάθεια της ΓΣΕΕ, που όλοι θυμόμαστε, να συγκροτήσει το 2017 μια καρικατούρα που ονόμασε «κοινωνική συμμαχία» με τους εργοδότες. Αναμετρηθήκαμε με τον κεντρικό άξονα της αντιλαϊκής κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ότι μπορεί δήθεν να υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη με φιλολαϊκό πρόσημο, το οποίο διαφήμιζε σε συνέδρια με δημάρχους, εργοδότες και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό σε πόλεις σε όλη τη χώρα. Επεξεργαστήκαμε τα πλαίσια πάλης και την αντιπαράθεση, αναδεικνύοντας την αναγκαιότητα της ασυμβίβαστης πάλης των συνδικάτων με τη στρατηγική των επιχειρηματικών ομίλων και των κάθε απόχρωσης κυβερνήσεών τους, με βήματα στην αγωνιστική συσπείρωση πανελλαδικά, ανά πόλη, ανά κλάδο.

Χωρίς αυτήν τη μάχη σε Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, Συνδικάτα, στην ίδια τη ΓΣΕΕ, δεν θα είχαν ανέβει τα αντανακλαστικά και δεν θα είχε καλλιεργηθεί η αντίσταση στη νέα επίθεση ενάντια στα κατοχυρωμένα συνδικαλιστικά δικαιώματα, στον ίδιο τον χαρακτήρα των συνδικάτων, στη μετατροπή τους από συλλογικά όργανα των εργαζομένων σε ηλεκτρονικές καρικατούρες, από οργανώσεις εργατικές σε κλειστές λέσχες διαχείρισης χρηματοδοτικών προγραμμάτων και γραφειοκρατικά μορφώματα, ανεπηρέαστα από τη συμμετοχή των εργαζομένων με δημοκρατικές μαζικές διαδικασίες. Σημαντικές, από τη σκοπιά της διαπάλης και της σκληρής σύγκρουσης, ήταν οι μάχες στα Εργατικά Κέντρα Πάτρας, Κέρκυρας, Ιωαννίνων, Πειραιά, Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Ηρακλείου, στην ΟΙΥΕ, στην ΠΟΕΜ και στην ΠΝΟ, ενώ τα «συνέδρια» της ΓΣΕΕ σε Καλαμάτα, Ρόδο και Καβούρι Αττικής ήταν σημαντική κορύφωση.

Αποδείχθηκε ότι η ηγεσία της ΓΣΕΕ δεν στηρίζεται στη ζωντανή, ενεργή συμμετοχή εργαζομένων. Χρειάστηκε τη συνδρομή της κυβέρνησης και της αστυνομίας για να στρογγυλοκαθίσει στις καρέκλες της, δίνοντας ως αντάλλαγμα την αμέριστη στήριξή της στην κυβέρνηση και τους επιχειρηματικούς ομίλους, για να φέρουν σε πέρας τις χρόνιες επιδιώξεις τους και να τις επιβάλουν με νόμο μέσα σε συνθήκες πανδημίας και με περιορισμό της κοινωνικής, πολιτικής, συνδικαλιστικής μαζικής δράσης.

Από τον Γενάρη του 2017 έχουν γίνει 9 πανελλαδικές - πανεργατικές απεργίες χωρίς τη συμμετοχή της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Σε κάποιες αναγκάστηκε να συμμετάσχει, αφού μπήκαν δραστήρια και μεγάλα συνδικάτα και συμπορευτήκαμε, όπως τα Εργατικά Κέντρα Αθήνας και Πειραιά, τα σωματεία των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, ναυτεργατικά σωματεία, μεγάλες Ομοσπονδίες του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα (ΟΕΓΝΕ, ΠΟΕΔΗΝ κ.ά.).

Αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη η προσπάθεια που γίνεται για να μαζικοποιηθούν τα σωματεία, να ιδρυθούν νέα, να δυναμώσει η ταξική ενότητα των εργαζομένων. Χωρίς αλλαγές στο επίπεδο οργάνωσης ούτε αλλαγή συσχετισμού μπορεί να υπάρξει, ούτε μπορεί να γίνεται λόγος για ανασύνταξη του κινήματος. Είναι κρίσιμο ζήτημα να δυναμώσει το επίπεδο οργάνωσης της εργατικής τάξης. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η είσοδος νέων σε ηλικία εργαζομένων, γυναικών, μεταναστών. Το ρίζωμα των σωματείων σε μεγάλους χώρους δουλειάς και σε κρίσιμους κλάδους. Η ενότητα των εργαζομένων, ανεξάρτητα από τις εργασιακές τους σχέσεις. Κρίσιμο ζήτημα, επίσης, είναι η αποφασιστική βελτίωση της λειτουργίας των σωματείων. Η ενασχόλησή τους με όλα τα ζητήματα που αφορούν τους νέους, την εργατική οικογένεια, ανοίγοντας μέτωπο στον συντεχνιασμό και στον εγκλωβισμό στα ζητήματα κάθε χώρου που αναπαράγονται διαρκώς από την επίθεση των εργοδοτών.

Για το εργατικό κίνημα είναι επιζήμιο όχι μόνο να μετατρέπεται σε χειροκροτητή των κυβερνητικών επιλογών, αλλά και να γίνεται μοχλός πίεσης για την κυβερνητική εναλλαγή. Δεν υπήρξε διαχρονικά κυβέρνηση που δεν κλιμάκωσε την αντιλαϊκή επίθεση, που δεν συνέχισε από εκεί που έμεινε η προηγούμενη. Η εμπειρία της κυβερνητικής εναλλαγής, της αποκαλούμενης «πρώτη φορά αριστεράς», αποδείχθηκε οδυνηρή για τους εργαζόμενους.

Κόντρα σε όσους προκαταβάλλουν το τέλος των σωματείων, τον μετασχηματισμό τους σε ηλεκτρονικές λέσχες και την αντικατάσταση της ζωντανής συμμετοχής με ένα like, όλους όσοι έχουν προεξοφλήσει το τέλος της απεργίας ως μορφής πάλης, όσους επιχειρούν να μετατρέψουν τα σωματεία σε ουρά των κυβερνητικών εναλλαγών και την ανάθεση του αγώνα σε μελλοντικούς κυβερνητικούς Μεσσίες, είναι ανάγκη το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα να συζητήσει συλλογικά και οργανωμένα, να αποφασίσει την απάντησή του.

Σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις, παραγωγικές, επιστημονικές και τεχνολογικές, για να υπάρχει φιλολαϊκή ανάπτυξη, για να υπάρχει αξιοπρεπής ζωή, δουλειά με δικαιώματα. Εμείς είμαστε αυτοί που παράγουμε όλο τον πλούτο! Τον ιδρώτα μας, τον κόπο μας τον καρπώνονται μια χούφτα μονοπωλιακοί όμιλοι. Αυτό μπορεί να αλλάξει. Επομένως ο αγώνας για την κάλυψη των απωλειών, για μια αξιοπρεπή ζωή, πρέπει να συνδυάζεται με την πάλη για την ανάπτυξη που έχει στόχο την ικανοποίηση των δικών μας ζωτικών, σύγχρονων αναγκών στη δουλειά και στη ζωή, και όχι τα κέρδη μιας χούφτας ομίλων. Τέτοια ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει όσο η αστική τάξη κρατάει στα χέρια της το τιμόνι της εξουσίας και έχει στην ιδιοκτησία της τα μέσα παραγωγής. Δεν μπορεί να υπάρξει μέσα σε ενώσεις ιμπεριαλιστών, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Γι' αυτό και αγωνιζόμαστε για την αποδέσμευση της χώρας μας από αυτούς τους ληστρικούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Γι' αυτό σήμερα χρειάζεται:

• Ενα εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα που θα αγωνίζεται ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Θα διεκδικεί σύγχρονους όρους εργασίας, με σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, με αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, με διεύρυνση των κοινωνικών παροχών, μείωση του εργάσιμου χρόνου, αίτημα υπερώριμο.
• Κίνημα ζωντανό, που θα αλλάζει τον αρνητικό συσχετισμό, θα ανατρέπει τις γραφειοκρατικές, κυβερνητικές, φιλοεργοδοτικές ηγεσίες και διαδικασίες. Με συνδικαλιστικές οργανώσεις που θα ενώνουν τους εργαζόμενους, ανεξαρτήτως εργασιακής σχέσης, θα υπερασπίζονται τις ζωντανές, συλλογικές διαδικασίες με την ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων, θα λειτουργούν με βάση αυτές. Σωματεία ανοιχτά και δημοκρατικά, πόλος έλξης για τους νέους εργαζόμενους, κάθε εργάτης και εργάτρια, μισθωτός, να βλέπει στη δράση των σωματείων τις διεκδικήσεις του, τις αγωνίες του, την αλληλεγγύη των συναδέλφων του.
• Κίνημα αντεπίθεσης και όχι ηττοπάθειας και συμβιβασμού. Συνδικαλιστικές οργανώσεις ανεξάρτητες από τις δαγκάνες της εργοδοσίας και των κυβερνήσεών της, με ανοιχτό μέτωπο απέναντί τους.
• Κίνημα που θα πηγαίνει τον αγώνα ένα βήμα παραπέρα, προτάσσοντας συνολικά αιτήματα που να καλύπτουν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και τις δυνατότητες που αναδύονται με βάση την επιστήμη και την τεχνολογία.
• Κίνημα που θα βρίσκεται πλάι στους όπου Γης κατατρεγμένους, με γνήσια διεθνιστική αλληλεγγύη, κόντρα στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που φέρνουν αιματοκυλίσματα αμάχων, δημιουργούν φτώχεια, δυστυχία και προσφυγιά.

Διεκδικούμε τη ζωή που μας αξίζει. Κανένας συμβιβασμός με τη φτώχεια, τη μίζερη ζωή, τη λογική του εφικτού με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Δεν σώζει η λογική της διαρκούς υποχώρησης, η λογική του «μικρότερου κακού», η λογική που ταυτίζει τα συμφέροντα των εργαζομένων με τα συμφέροντα των επιχειρήσεων, αφού τα δεύτερα είναι αδηφάγα στην εκμετάλλευσή μας.

Επιδιώκουμε κάθε Ομοσπονδία, Εργατικό Κέντρο, Σωματείο να έχει τη δική του ευθύνη στην επεξεργασία στόχων και αιτημάτων. Να παίρνει υπόψη του τις συνθήκες και εξελίξεις σε κάθε χώρο, τον βαθμό οργάνωσης και τις διαθέσεις των εργαζομένων, με προσανατολισμό να ενοποιείται η ταξική κατεύθυνση και να δυναμώνει κατά κλάδο και μεταξύ μεγάλων χώρων δουλειάς.

Κριτήριο για τις διεκδικήσεις μας είναι οι σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες και η δυνατότητα της εποχής μας να τις υλοποιήσει, και όχι τα κέρδη των αφεντικών. Αναδεικνύουμε τις αιτίες που εμποδίζουν την κοινωνική πρόοδο και αποτελούν βαρίδι στην κοινωνική εξέλιξη, και οι οποίες είναι η κυριαρχία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, το κυνήγι του κέρδους, οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις τους και τα κόμματά τους. Η ίδια η ζωή, η πλούσια πείρα κυρίως των τελευταίων ετών, αποδεικνύει περίτρανα ότι στο πλαίσιο της ΕΕ, της εξουσίας των μονοπωλίων, δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή κυβερνητική λύση.

Επιδιώκουμε τα πλαίσια πάλης να γίνονται αντικείμενο συζήτησης των ίδιων των εργαζομένων, με τις ανοιχτές, μαζικές, δημοκρατικές διαδικασίες των συνδικάτων. Οι εργαζόμενοι να έχουν λόγο, να κάνουν προτάσεις, να γίνεται ουσιαστική αντιπαράθεση ιδεών και θέσεων, να συναποφασίζουν και να υλοποιούν τις αποφάσεις τους.

Σήμερα αναδεικνύεται η αναγκαιότητα της ισχυροποίησης του ΠΑΜΕ και της διεύρυνσής του με νέα σωματεία, με νέες δυνάμεις.

Καλούμε σε συμπόρευση με το ΠΑΜΕ όλα εκείνα τα σωματεία που παρά τις επιφυλάξεις τους προσβλέπουν στην ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος και κατανοούν τη σημασία δυνατού ταξικού πόλου.

Ξεκαθαρίζουμε για άλλη μια φορά ότι το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο είναι συσπείρωση Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, σωματείων, επιτροπών αγώνα και συνδικαλιστών με ταξική γραμμή πάλης, κόντρα στην ταξική συνεργασία και στην εκμετάλλευση. Δεν είναι παράταξη κάποιου κόμματος, ούτε μια οργάνωση πάνω και έξω από τα συνδικάτα.

Τα τελευταία 12 χρόνια επιδιώχθηκε η κοινή δράση με σωματεία και μαζικούς φορείς των αυτοαπασχολούμενων και της φτωχής αγροτιάς, με βάση κοινό πλαίσιο πάλης. Προσπαθήσαμε να γνωρίσουμε ιδιαίτερα προβλήματα εργαζόμενων τμημάτων του λαού που δεν είναι μισθωτοί, τα βάσανα που έχουν από την πολιτική και την κυριαρχία των μονοπωλίων. Οι κοινές δράσεις, και κυρίως η συμμετοχή δυνάμεων του ΠΑΜΕ σε αγροτικές κινητοποιήσεις, βοήθησαν αγωνιστικά τμήματα του λαού μας να ξεπεράσουν προκαταλήψεις για το ΠΑΜΕ, για τη δράση των εργατικών συνδικάτων.

Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι η πολύ θετική κοινή πάλη εργατικών σωματείων και μαζικών φορέων για την υπεράσπιση της υγείας και της ζωής του λαού την περίοδο της πανδημίας. Αλλο παράδειγμα είναι η πάλη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών, των μαθητών και των φοιτητών. Αυτή η πείρα σε συνδυασμό με την κοινή δράση εργατικών σωματείων και μαζικών φορέων αυτοαπασχολούμενων της πόλης, φτωχών αγροτών, συλλόγων γυναικών, ενάντια στην ακρίβεια και τη φοροληστεία, ενάντια στους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις, για την προστασία της ζωής και της περιουσίας του λαού από τις φυσικές καταστροφές, ανέδειξαν τη σημασία της κοινής πάλης, της κοινωνικής συμμαχίας ενάντια στα μονοπώλια και την αντιλαϊκή πολιτική που τα υπηρετεί, για να ακυρώνεται ο συντεχνιασμός στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ο εγκλωβισμός στα θέματα του χώρου, και μάλιστα σε αντιπαράθεση με άλλα τμήματα εργαζομένων, που τροφοδοτείται από τη συνεχή επίθεση των εργοδοτών. Ανοιξε νέους δρόμους στη δράση και την πάλη των συνδικάτων.

Τα σημαντικά κοινωνικά προβλήματα είναι η βάση για να αναπτυχθεί πιο σταθερά η κοινή πάλη από εργατικά σωματεία, αγροτικούς συλλόγους, φορείς αυτοαπασχολούμενων, συλλόγους και ομάδες γυναικών της ΟΓΕ, φορείς επιστημόνων - αυτοαπασχολούμενων, καλλιτεχνών, να συσπειρωθούν μαθητές, φοιτητές - σπουδαστές, να προωθηθεί η Κοινωνική Συμμαχία στην πράξη.

Αυτός είναι ο δρόμος για να δυναμώσει η πάλη ενάντια σε όσους καταπιέζουν τον λαό μας: Τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους και το αστικό κράτος που τους υπηρετεί. Είναι ο δρόμος για τις μεγάλες κοινωνικές ανατροπές, που βάζουν προτεραιότητα τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες όλου του λαού.