συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η καρδιά του Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή» χτυπά εδώ στον Πειραιά, όχι τυχαία σε έναν χώρο - όπως είναι αυτός του πρώην εργοστασίου των Λιπασμάτων - ο οποίος είναι δεμένος με την Ιστορία του τόπου.

Η καρδιά του ΚΚΕ και της ΚΝΕ χτυπά εδώ, σε έναν χώρο που ο λαός της περιοχής διεκδικεί στο σύνολό του, για να καλύψει τις ανάγκες του για αναψυχή, πρόσβαση στη θάλασσα, για αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες της νεολαίας του Πειραιά και της ευρύτερης περιοχής.

Αν σήμερα αυτό το μικρό τμήμα λειτουργεί ως πάρκο, προσφέροντας ορισμένες ανάσες στις γειτονιές του Πειραιά, όλοι ξέρουν πως αυτό έγινε κάτω και από την πίεση των μεγάλων αγώνων εργατικών σωματείων και άλλων μαζικών φορέων του Πειραιά, με μπροστάρηδες το ΚΚΕ και την ΚΝΕ.

Ολοι, επίσης, ξέρουν τι θα μπορούσε να προσφέρει στον λαό και τη νεολαία η διαμόρφωση του συνόλου του χώρου για τις λαϊκές ανάγκες.

Πόσες χιλιάδες νέοι και νέες από τον Πειραιά - και όχι μόνο - θα μπορούσαν να ψυχαγωγηθούν, να αθληθούν, να αναπτύξουν τα πολιτιστικά τους ενδιαφέροντα σε δημόσιες και δωρεάν υποδομές.

Αυτή είναι η πρόταση διεκδίκησης του ΚΚΕ, την οποία αναδεικνύει και με αφορμή το Φεστιβάλ: Η απαλλοτρίωση και απόδοση συνολικά των 640 στρεμμάτων, χωρίς καμία αποζημίωση. Μια πρόταση που είναι σε πλήρη αντίθεση με τους σχεδιασμούς των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, των κυβερνητικών και τοπικών αρχών, που βλέπουν την περιοχή μόνο σαν φιλέτο για κερδοφόρες μπίζνες!

Σχεδιασμοί που σήμερα υπηρετεί η κυβέρνηση της ΝΔ, αξιοποιώντας την παράταση λειτουργίας που έδωσε η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στη ρυπογόνο δραστηριότητα των καζανιών πετρελαιοειδών, με αποτέλεσμα η μπόχα και η ρύπανση που εκλύεται σε όλη την περιοχή να είναι αποπνικτική.

Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει σήμερα ο λαός της Δραπετσώνας και του Κερατσινίου για τις «χρυσές μπίζνες» των επιχειρηματικών ομίλων στην περιοχή. Τον χώρο των Λιπασμάτων όμως γλυκοκοιτάζουν και οικονομικά συμφέροντα που επιδιώκουν να αναπτύξουν άλλες μπίζνες. Μάλιστα, τα σχέδια αυτά τα βαφτίζουν «πράσινα», χρώμα που τελευταία «φοριέται» πολύ από τα κοράκια του κεφαλαίου και τα κόμματά του. Εκεί εντάσσονται οι προτάσεις για δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου στα Λιπάσματα, με φόντο τα κτίρια σημαντικής βιομηχανικής και αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, αλλά και τη θάλασσα.

Τι κρύβουν όμως; Οτι αυτή η εξέλιξη, ακόμα και αν δεν αποπνέει την αποπνιχτική μπόχα, θα ορθώσει νέα εμπόδια στο δικαίωμα στην αναψυχή, στην πρόσβαση του λαού στη θάλασσα, σε ένα από τα λιγοστά σημεία που έχουν μείνει ελεύθερα στον Πειραιά.

Είναι φανερό ότι ο τσακωμός διαφόρων ανταγωνιστικών επιχειρηματικών συμφερόντων για το ποιανού το σχέδιο θα προωθηθεί στην περιοχή είναι απέναντι από τις ανάγκες των εργαζομένων και των κατοίκων της Δραπετσώνας, του Κερατσινίου, συνολικά του Πειραιά, για μια καλύτερη ζωή.

Οπως ενάντια στις ανάγκες της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας είναι το σύνολο των σχεδιασμών του καπιταλιστικού κράτους, του κεφαλαίου και των κομμάτων του στον Πειραιά.

Ποιες λαϊκές ανάγκες, για παράδειγμα, υπηρετεί η μετατροπή του λιμανιού του Πειραιά σε ΝΑΤΟικό λιμάνι από το οποίο διέρχονται τα πλοία του ΝΑΤΟ που συμμετέχουν στον πόλεμο στην Ουκρανία, στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία;

Τον μόνο στόχο που υπηρετεί είναι αυτός της ολοένα και μεγαλύτερης συμμετοχής της χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Μια συμμετοχή φυσικά η οποία δεν σταματάει στην αποστολή πολεμικού υλικού, όπως σκόπιμα προβάλλουν ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα, για να την υποβαθμίσουν και να κρύψουν τις δικές τους ευθύνες.

Γιατί συμμετοχή είναι και η παραχώρηση υποδομών για τη διευκόλυνση των ΝΑΤΟικών σχεδίων στην Ανατολική Ευρώπη. Εμπλοκή είναι η αναβαθμιζόμενη Σούδα, η Αλεξανδρούπολη, ο Αραξος, ο Βόλος, υποδομές που διαπραγματεύτηκε και συμφώνησε πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ με τις ΗΠΑ.

Εμπλοκή είναι και η υλοποίηση των κυρώσεων στη Ρωσία, που αποφάσισε η ΕΕ και στηρίζουν όλα τα κόμματα, και τις συνέπειές της βέβαια πληρώνει και ο δικός μας λαός.

Εμπλοκή, και μάλιστα σε πορεία κλιμάκωσης, είναι η αποστολή προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων σε ΝΑΤΟικές αποστολές, σε χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία.

Και αυτή η εμπλοκή στο πλευρό των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, πέρα από το ότι μεγαλώνει τον κίνδυνο ο λαός μας να γίνει στόχος αντιποίνων, σε καμία περίπτωση δεν μας θωρακίζει απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας, όπως κοροϊδεύει η κυβέρνηση της ΝΔ.

Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, λέει ο λαός μας. Και μεγαλύτερο ψέμα από το ότι το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ αποτελούν «ασπίδα προστασίας» δεν υπάρχει.

Το καταλαβαίνουν και οι πιο αφελείς, που βλέπουν την επικίνδυνη κλιμάκωση της επιθετικότητας της Τουρκίας, παρακολουθούν καθημερινά τις δηλώσεις των ΑμερικανοΝΑΤΟικών να της κάνουν πλάτες.

Αναγνωρίζουν τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της και λένε «βρείτε τα», γιατί ο καημός τους είναι η διατήρηση της Τουρκίας στο στρατόπεδο του ΝΑΤΟ, μακριά από τη Ρωσία.

Κανείς όμως δεν μπορεί να εφησυχάζει! Το αντίθετο, πρέπει να προετοιμάζεται! Γιατί είτε η ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις εξελιχθεί σε ένα θερμό επεισόδιο είτε σε πιο σοβαρή κρίση, το σίγουρο είναι ότι πάνω στο ευρωατλαντικό τραπέζι βρίσκονται οι προσπάθειες ενός συμβιβασμού για τη συνεκμετάλλευση - συνδιαχείριση στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Μόνο αρνητικές συνέπειες για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, ακόμα και για τμήμα της κυριαρχίας της, θα έχουν όλα αυτά.

Φίλες και φίλοι,

Ποιες εργατικές - λαϊκές ανάγκες υπηρετούν οι αστικοί σχεδιασμοί για τον Πειραιά;

Γιατί όσο οι κυβερνήσεις, οι δημοτικές αρχές, οι εφοπλιστές, το μονοπώλιο της COSCO και οι μεγαλέμποροι προβάλλουν το όραμά τους να γίνει ο Πειραιάς πρώτο λιμάνι στη Μεσόγειο, οι εργάτες στις προβλήτες, στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, στα καράβια, σε άλλους χώρους δουλειάς, εξουθενώνονται και τσακίζονται στη δουλειά.

Γονατίζουν από την ακρίβεια και τις ανατιμήσεις στα είδη λαϊκής κατανάλωσης και στην Ενέργεια, αφού τα «φιλοδωρήματα» της κυβέρνησης ούτε για «ζήτω» δεν φτάνουν.

Και, μαζί με όλα αυτά, το τραγικό είναι ότι θρηνούν συναδέλφους τους, που είναι τα θύματα των στόχων αύξησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Από τη μια πλευρά είναι οι κυβερνήσεις, τώρα της ΝΔ, πριν του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι εκλεκτοί τους στους δήμους, μαζί με άλλους στον Πειραιά, οι οποίοι προβάλλουν τα σχέδια για τη λεγόμενη «γαλάζια ανάπτυξη», την «πράσινη και ευφυή πόλη».

Διαφημίζουν τα φαραωνικά σχέδια αναπλάσεων στον Πύργο του Πειραιά, στην παλιά ΧΡΩΠΕΙ, στις φυλακές Κορυδαλλού, στο παραλιακό μέτωπο και σε άλλα εγκαταλελειμμένα βιομηχανικά κτίρια μέσα στις γειτονιές της πόλης, διαμορφώνοντας το «καλαίσθητο» και «πράσινο» προαύλιο για τις κερδοφόρες μπίζνες τους.

Από την άλλη πλευρά, όμως, υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα που ζει η εργατική - λαϊκή οικογένεια σε όλες τις περιοχές του Πειραιά.

Από πού να ξεκινήσει κανείς και πού να τελειώσει; Από τα τεράστια κενά και τις ελλείψεις στον τομέα της Υγείας;

Η κατάσταση στο Τζάνειο, στο Κρατικό Νίκαιας και στο «Μεταξά», στα Κέντρα Υγείας και στις άλλες μονάδες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας είναι τραγική. Με τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και το υπόλοιπο προσωπικό να δίνουν μάχη όχι μόνο ενάντια στις ασθένειες, αλλά και ενάντια στην υποστελέχωση και την υποχρηματοδότηση. Κι όλα αυτά ενώ η πανδημία ξαναφουντώνει...

Και η κυβέρνηση όχι μόνο δεν θωράκισε το δημόσιο σύστημα Υγείας, αλλά «τρέχει» και τα σχέδια παραπέρα ιδιωτικοποίησης της δημόσιας Υγείας, με το «νέο ΕΣΥ». Κι όμως, στον Πειραιά, σε μια πόλη με περίπου μισό εκατομμύριο πληθυσμό, δημόσιο σύστημα Υγείας σημαίνει και τη δημιουργία ενός παιδιατρικού νοσοκομείου, για να καλύψει τις τεράστιες ανάγκες των δεκάδων χιλιάδων παιδιών αυτής εδώ της περιοχής.

Αυτά ακριβώς τα παιδιά των εργατικών - λαϊκών οικογενειών είναι μαθητές σε απαρχαιωμένα σχολικά κτίρια, χωρίς αντισεισμική θωράκιση, ενώ τα μικρότερα πηγαίνουν σε νηπιαγωγεία που στεγάζονται ακόμα σε κοντέινερ! Οι ελλείψεις είναι ακόμα μεγαλύτερες σε παιδικούς και βρεφικούς σταθμούς.

Την ίδια μεγάλη αντίφαση θα αντικρίσουμε όποιο ζήτημα κι αν εξετάσουμε. Θα τη δούμε στην πλήρη εγκατάλειψη των δημόσιων και ανοιχτών χώρων άθλησης. Στους δεκάδες αθλητικούς συλλόγους του Πειραιά, που υποχρηματοδοτούνται και στους οποίους συμμετέχουν χιλιάδες νεολαίοι, οι οποίοι στοιβάζονται για μια προπόνηση σε ασυντήρητες υποδομές, παλεύοντας με λιγοστά μέσα για το καλύτερο δυνατό.

Θα τη δούμε στην εικόνα των γειτονιών του λιμανιού του Πειραιά, όπου υψώνεται ένα λιμάνι - τέρας από τα κοντέινερ, με τα έργα της COSCO στην Πειραϊκή να προκαλούν σοβαρή περιβαλλοντική επιβάρυνση, καταστρέφοντας το φυσικό και ιστορικό τοπίο. Μάλιστα έχουν «βάλει στο μάτι» ακόμα και τους τελευταίους ελεύθερους χώρους για την πρόσβαση του λαού στη θάλασσα, όπως ο Αρμός στο Πέραμα.

Θα τη δούμε στις γειτονιές, όπου οι βιομηχανίες ρυπαίνουν και τα «καζάνια του θανάτου», όπως τα λέει εδώ και χρόνια ο λαός στο Πέραμα και στη Δραπετσώνα, παραμένουν δίπλα σε σπίτια και σχολεία, με τον καθημερινό φόβο για ένα μεγάλης έκτασης βιομηχανικό ατύχημα.

Τη «χαριστική βολή» στις συνθήκες ζωής θα δώσει η υλοποίηση των σχεδιασμών στη διαχείριση των απορριμμάτων, με τη διαμόρφωση εργοστασίου επεξεργασίας απορριμμάτων στο Σχιστό και τη νομιμοποίηση δύο Σταθμών Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων, ο ένας δίπλα στο μεγαλύτερο σχολικό συγκρότημα του Περάματος!

Καμία αυταπάτη δεν πρέπει να έχει ο λαός του Πειραιά. Ολους αυτούς τους σχεδιασμούς υπηρετούν διαδοχικά όλες οι κυβερνήσεις και οι τοπικές αρχές, παρά τις μεταξύ τους διαφοροποιήσεις, προωθώντας κατευθύνσεις της ΕΕ.

Η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει ακάθεκτη, όπως και η περιφερειακή αρχή, κρατώντας γερά τη σκυτάλη που παρέλαβε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ολοι τους έχουν το δικό τους μερτικό ευθύνης. Και αυτή η ευθύνη δεν κρύβεται πίσω από το νέο αφήγημα της «γαλάζιας ανάπτυξης», από την οποία δήθεν θα ωφεληθούν ταυτόχρονα και οι όμιλοι και ο λαός.

Το αντίθετο πάντα συμβαίνει. Προϋπόθεση για την ανάπτυξή τους είναι η μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Η ανάπτυξη των κερδών των εφοπλιστών και των ομίλων προϋποθέτει το όλο και μεγαλύτερο χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων στους χώρους δουλειάς, στα καράβια, στα εμπορικά καταστήματα. Σημαίνει ακόμα μεγαλύτερες δυσκολίες επιβίωσης για τους αυτοαπασχολούμενους μικροεπιχειρηματίες του Πειραιά. Γι' αυτό εξοργίζει η κοροϊδία του ΣΥΡΙΖΑ και των βουλευτών του στον Πειραιά, που σήμερα σηκώνουν τους τόνους ενάντια σε όλα αυτά που ψήφισαν ως κυβέρνηση. Είναι υποκριτές, γιατί πάνω στη δική τους πολιτική πατάει η ΝΔ σήμερα.

Θα ήθελαν πολύ ο λαός του Πειραιά να ζει στη χώρα των λωτοφάγων, να ξεχάσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση ήταν αυτός που υπέγραψε τη σημερινή σύμβαση παραχώρησης και το masterplan με την COSCO. Οτι βουλευτές και στελέχη του γύριζαν στο Πέραμα και δήλωναν πως «η επένδυση θα στηρίξει τη ναυπηγοεπισκευή», ότι «θα ενισχυθεί η κοινωνική ειρήνη», ότι πρέπει «να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά όποιος εναντιώνεται στην ανάπτυξη στο λιμάνι».

Επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και της δικής του διοίκησης στην Περιφέρεια αδειοδοτήθηκαν τα καζάνια στη Δραπετσώνα, λειτούργησαν ξανά τα καζάνια στο Πέραμα, τέθηκε ο σχεδιασμός για τα απορρίμματα, που σήμερα υλοποιεί η ΝΔ.

Θα ήθελαν πολύ ο λαός του Πειραιά και των γύρω δήμων να ξεχάσει πως οι εκλεκτοί του ΣΥΡΙΖΑ στους δήμους είναι βαθιά βουτηγμένοι στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς. Οτι προσέφεραν την αμέριστη στήριξή τους στα σχέδια του μονοπωλίου, όταν τους έταζε ποσοστό από τον τζίρο της.

Τώρα άλλαξαν τροπάρι, συμμετέχουν στις επιχειρηματικές κόντρες, στηρίζουν τα αιτήματα των εφοπλιστών και των εργολάβων, που διεκδικούν μεγαλύτερο κομμάτι από την «πίτα». Ομως οι εργαζόμενοι, ο λαός του Πειραιά δεν έχει να κερδίσει τίποτα με το να μπει ανάμεσα και να κάνει τον τροχονόμο στα επιχειρηματικά συμφέροντα που συγκρούονται εδώ στην περιοχή. Αντίθετα, έχει να κερδίσει πολλά, τη ζωή του ολόκληρη, βαδίζοντας τον δικό του δρόμο, για τις δικές του σύγχρονες ανάγκες.

Τις δικές της ανάγκες μπορεί να βάλει μπροστά και η νέα γενιά που ζει εδώ στις γειτονιές του Πειραιά. Μια «γενιά που έχει ζήσει τα πάντα», όπως και οι ίδιοι λένε, που δεν έχει γνωρίσει ήρεμη περίοδο στη ζωή της μέχρι τώρα.

Δεν πρόκειται για απλές διαπιστώσεις. Ο καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα. Θέτει όμως και τα δικά του κριτήρια. Είναι μια μάχη ιδεών για το τι πρέπει τελικά να γίνει.

Είναι, σε τελική ανάλυση, μάχη για το ίδιο το περιεχόμενο της προόδου, που τα αστικά κόμματα χρησιμοποιούν ως περιτύλιγμα για να κρύψουν τον αντιδραστικό - ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής τους.

Εχουν ρίξει πολλή δουλειά, άλλωστε, όλοι οι μηχανισμοί του συστήματος για να διαστρεβλώσουν την έννοια της προόδου, να τη φέρουν στα μέτρα ενός συστήματος που γυρίζει τη νεολαία πολλές δεκαετίες πίσω.

Και αν κάποιες φορές φαίνεται να τα καταφέρνουν, η αλήθεια είναι ότι τραβάνε μεγάλα ζόρια, γιατί τους διαψεύδει η ίδια η ζωή, γιατί οι νέοι και οι νέες δεν τρώνε κουτόχορτο. Αλλά κυρίως, συντρόφισσες και σύντροφοι, γιατί στη χώρα μας υπάρχουν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, που με τις θέσεις και τη δράση τους φωτίζουν το τι είναι πραγματικά προοδευτικό τον 21ο αιώνα!

Και τι δεν έχουν κάνει για να πείσουν τη νεολαία, ξεκινώντας από το Δημοτικό Σχολείο ακόμα. Λένε στη νέα γενιά ότι είναι πρόοδος η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ, την οποία παρουσιάζουν περίπου σαν μια μεγάλη ΜΚΟ, έναν αθώο οργανισμό που υπάρχει για να ελέγχει αν τηρούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα στα κράτη - μέλη, αν λειτουργεί καλά η δημοκρατία τους, αν σέβονται το περιβάλλον και άλλα τέτοια παραμύθια.

Πώς να πείσει όμως μαζικά και οριστικά αυτό το αφήγημα, όταν έχουμε ζήσει μνημόνια, τρόικες, εκατοντάδες αντεργατικούς νόμους που αποτελούν ενσωμάτωση ευρωπαϊκών Οδηγιών, όπως είναι ο νόμος Χατζηδάκη;

Πώς να πείσει, όταν το Χρηματιστήριο Ρύπων της ΕΕ, το Χρηματιστήριο Ενέργειας σε κάθε χώρα, το ευρωπαϊκό «πράσινο new deal» και η στρατηγική της δήθεν «πράσινης μετάβασης» έχουν οδηγήσει στη σημερινή κατάσταση, μαζί φυσικά με τις κυρώσεις στη Ρωσία, που αποφασίζονται πάλι σε επίπεδο ΕΕ;

Εκτός αν τολμήσουν να μας πουν όλα τα άλλα κόμματα, που συμφωνούν με τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και με την «πράσινη μετάβαση», ότι είναι πρόοδος το 2022 να λιώνουμε από τη ζέστη και να μην ανάβουμε το κλιματιστικό για να δροσιστούμε, την ώρα που η χώρα μας έχει τόσες πηγές Ενέργειας, που υπάρχουν τόσες μέθοδοι παραγωγής αυτής της Ενέργειας, πολύ πιο φθηνά, πολύ πιο αποδοτικά από ό,τι στο παρελθόν. Με δυνατότητα να προστατευτεί το περιβάλλον, αρκεί να πάψει η Ενέργεια να είναι εμπόρευμα, αρκεί να υπάρξει κοινωνική ιδιοκτησία και κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας.

Τόσα χρόνια έχουν σπαταλήσει τόνους μελάνι για να ενοχοποιήσουν τη μόνιμη και σταθερή δουλειά, να της δώσουν το περιεχόμενο του βολέματος και της αργομισθίας. Παρουσιάζουν στη νεολαία ως πρόοδο να αλλάζεις 10 και 15 δουλειές στη ζωή σου, να μην ξέρεις τι σου ξημερώνει, γιατί - λένε - αυτός είναι ο τρόπος ώστε κάποιος, κάπου, κάποτε «να πιάσει την καλή» και να «πετύχει», και αν δεν είσαι εσύ αυτός - που ποτέ δεν είσαι - δικό σου πρόβλημα, «δεν προσπάθησες αρκετά».

Και εδώ ζορίζονται να πείσουν, όμως. Δική τους μεγάλη έρευνα - πριν λίγες μέρες - έδειξε ότι αυτό που βάζουν ως προτεραιότητα οι νέοι είναι η σταθερότητα στην εργασία.

Βλέπετε, υπάρχει πλέον μεγάλη πείρα. Είναι πλέον πικρή πραγματικότητα ότι η πλειοψηφία των νέων δουλεύει με ελαστικές μορφές απασχόλησης, με αμοιβές πιο κάτω και από τον βασικό μισθό, ο οποίος μάλιστα παραμένει πιο κάτω από εκεί που ήταν πριν 10 χρόνια, με την ακρίβεια να καλπάζει.

Είναι πικρή πραγματικότητα οι πάνω από 16 διαφορετικές ελαστικές σχέσεις στον Τουρισμό, οι συνθήκες «γαλέρας» στον κλάδο. Και έχουν το θράσος να γκρινιάζουν που δεν βρίσκουν εργαζόμενους να πάνε στα κάτεργά τους.

Οι κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, ο Βαρουφάκης ως υπουργός Οικονομικών έλεγαν ότι είναι πρόοδος οι επενδύσεις των μονοπωλίων στο λιμάνι και ότι όποιος αντιδρούσε ήταν «κολλημένος στο παρελθόν».

Ας έρθουν λοιπόν τώρα να εξηγήσουν στους λιμενεργάτες ότι είναι προοδευτικό να σακατεύονται κάθε τόσο, την ώρα που μπορεί να ληφθεί κάθε απαραίτητο μέτρο ασφαλείας, αλλά δεν λαμβάνεται γιατί κοστίζει.

Οταν η άνοδος της παραγωγικότητας επιτρέπει τη γενική μείωση του εργάσιμου χρόνου, περισσότερες ώρες ξεκούρασης, περισσότερες μέρες άδειας, λιγότερα χρόνια στη δουλειά, αλλά γίνεται ακριβώς το αντίθετο, με αποτέλεσμα να υπάρχουν και τα «ατυχήματα», που στην πραγματικότητα είναι προμελετημένα εγκλήματα.

Τώρα μάλιστα πλασάρουν ως πρόοδο την εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη, ονομάζοντας 4ήμερη εργασία τα 10ωρα χωρίς αμοιβή για τις υπερωρίες, με τον ΣΥΡΙΖΑ να πανηγυρίζει, όταν ο ίδιος νόμος εφαρμόζεται σε άλλες χώρες, όπως στο Βέλγιο.

Δεν είναι πρόοδος η γενίκευση της τηλεργασίας, χωρίς διάκριση εργάσιμου και μη εργάσιμου χρόνου, για να γλιτώνει έξοδα ο επιχειρηματίας και να αποξενώνονται οι εργαζόμενοι.

Πρόοδος είναι να αξιοποιούνται τα επιτεύγματα της ανθρώπινης δουλειάς και σκέψης, για να μειωθεί ο μόχθος στη δουλειά, να γίνεται πιο εύκολη η ζωή όλων μας.

Ούτε η συμφιλίωση της οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής, δηλαδή να μην τελειώνει ποτέ η εργάσιμη μέρα και να αναγκάζεται, για παράδειγμα, μια νέα εργαζόμενη να φέρνει όλη την υπόλοιπη ζωή της μέσα στη δουλειά.

Τα προβλήματά της δεν θα τα λύσει ούτε «η νταντά της γειτονιάς», ούτε το παρκάρισμα των παιδιών σε υποστελεχωμένα σχολεία μέχρι το βράδυ, που διαφημίζουν σαν απάντηση στο δημογραφικό πρόβλημα, τρομάρα τους.

Αυτό που πρέπει να συζητάμε σήμερα, είναι πώς θα εξασφαλιστεί ότι ένα νέο ζευγάρι θα μπορεί να δημιουργήσει οικογένεια, όποτε το αποφασίσει, χωρίς καταναγκασμούς. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η γυναίκα θα μετατραπεί σε «βασίλισσα της κουζίνας», γιατί δεν υπάρχει κρατική, κοινωνική μέριμνα για όσα χρειάζεται η ανατροφή, η ανάπτυξη ενός παιδιού.

Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά ακόμα. Οπως, για παράδειγμα, ότι δεν είναι πρόοδος να ζητούν από τους νέους να εναποθέσουν τις ελπίδες τους στα ΣΔΙΤ και στα επιδόματα ενοικίου για να βρουν μια στέγη, ενώ μπορούν να χτιστούν πολυκατοικίες ολόκληρες μέσα σε λίγες βδομάδες, ούτε ότι τα πανεπιστήμια θα λειτουργούν σαν επιχειρήσεις με «μάνατζερ».

Πρόοδος είναι να αναπτύσσονται ελεύθερα όλα τα επιστημονικά αντικείμενα για την αναζήτηση της αλήθειας, για τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων, χωρίς τον βραχνά τού τι θα εξασφαλίσει την κερδοφορία τού κάθε επενδυτή.

Ούτε είναι πρόοδος οι χώροι εποπτευόμενου θανάτου, την ώρα που τα στεγνά προγράμματα απεξάρτησης ασφυκτιούν από την υποχρηματοδότηση. Πρόοδος είναι να πιστεύεις ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να κερδίσει τη ζωή του πίσω, αν το πάρει απόφαση και στηριχθεί.

Κι αυτό που πρέπει να πούμε στους νέους και τις νέες είναι πως η πιο μεγάλη συντήρηση είναι η αποθέωση του υποκειμενισμού, του ατομικού βιώματος, η άρνηση του αντικειμενικού στοιχείου στον κόσμο που μας περιβάλλει, γιατί η άποψη αυτή συμβάλλει στο να μην αλλάξει ποτέ τίποτα. Ομως, αν θέλουμε να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο, πρέπει να τον γνωρίσουμε, να μπορέσουμε να καταλάβουμε τους νόμους που διέπουν την κίνησή του.

Είναι αλήθεια πως δεν παραιτούνται ποτέ από την προσπάθεια να πείσουν ιδιαίτερα τα παιδιά της εργατικής τάξης ότι είναι κάτι το αναχρονιστικό, το ξεπερασμένο η συμμετοχή στο συνδικάτο τους.

Πότε λένε ότι οι «συνδικαλιστές» γενικά είναι κάτι βολεμένοι τύποι, πότε ότι με την οργάνωση και τον αγώνα, με την απεργία «δεν βγαίνει τίποτα», πότε ότι αποτέλεσμα φέρνει μόνο αν ψηφίσεις να έρθει μια οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, και άλλα πολλά...

Την είδαν, όμως, και την άλλη κυβέρνηση οι νέοι εργαζόμενοι, οι άνεργοι. Είδαν πώς είναι τα πράγματα σε έναν χώρο δουλειάς, αν οι εργαζόμενοι είναι ανοργάνωτοι απέναντι στην εργοδοσία.

Είδαν, όμως, σε κάποιες περιπτώσεις, και τι μπορούν να πετύχουν αν οργανωθούν και παλέψουν. Γιατί τελικά πρόοδος είναι η συζήτηση, η οργάνωση, η αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζόμενους.

Το «εγώ» να γίνεται «εμείς». Να στηρίζει ο ένας τον άλλον, να μην είναι κανείς μόνος του απέναντι στην εργοδοσία και στα διάφορα προβλήματα της ζωής. Να μη δέχεται να ζει σαν σκλάβος τον 21ο αιώνα.

Και η ελπίδα να μη ζει ο εργάτης σαν σκλάβος, δυναμώνει! Απόδειξη η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΠΑΜΕ με 506 εργατικά σωματεία, πιο πολλά από κάθε άλλη φορά, που επί δύο μέρες συζητούσαν πώς θα μπορέσει το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα να μετρήσει βήματα στην κατεύθυνση της ανασύνταξης και αντεπίθεσής του.

Η μαζική παρουσία των χιλιάδων συνδικαλιστών στη σύσκεψη, οι ζωντανές τοποθετήσεις τους, η διεθνιστική εκδήλωση, η ζωντάνια, το γλέντι τους εδώ στα Λιπάσματα, είναι το ακριβώς αντίθετο από τους καρεκλοκένταυρους της ΓΣΕΕ, που, με χίλιες δύο νοθείες, μόλις πάρουν τα κουκιά, εξαφανίζονται και αρχίζουν τη μάσα ή στηρίζουν τα μέτρα που τσακίζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Δεν είναι καλά, όμως, τα μαντάτα και για αυτούς, γιατί 1 στα 3 Εργατικά Κέντρα της χώρας συμμετείχε στη Σύσκεψη του ΠΑΜΕ.

Τα μαντάτα για αυτούς, εδώ και καιρό, δεν είναι καλά, γιατί όλο και περισσότεροι εργάτες, άνθρωποι του καθημερινού μόχθου καταλαβαίνουν μέσα από την ίδια τους την πείρα πως ο δρόμος για το πραγματικά προοδευτικό μπορεί να ανοίξει όταν πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου. Οταν αγωνίζεσαι για να επιβάλεις το δίκιο σου, όταν δεν περιμένεις κανέναν σωτήρα να σε σώσει, όταν δείχνεις με τον ανυποχώρητο αγώνα σου πως «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό»!

Κι αυτό το σύνθημα έκαναν πράξη χιλιάδες εργαζόμενοι, χιλιάδες λαού του Πειραιά. Το έκαναν πράξη οι εργάτες της COSCO, που έδωσαν έναν σπουδαίο αγώνα, ο οποίος πυροδοτήθηκε από τον τραγικό θάνατο του συναδέλφου τους λιμενεργάτη Δημήτρη Δαγκλή. Και κατάφεραν να σηκώσουν το ανάστημά τους απέναντι σε έναν διεθνή μονοπωλιακό γίγαντα, τους εργολάβους του, την κυβέρνηση, τα αστικά δικαστήρια και τα ΜΑΤ, για να βγουν νικητές, να υπογράψουν ΣΣΕ, να κερδίσουν σημαντικά βήματα σε έναν αγώνα.

Το κατάφεραν, γιατί έδρασαν πρωτοπόρα οργανώνοντας τη μάχη τους με συσπείρωση στο σωματείο τους, την ΕΝΕΔΕΠ. Γιατί το σωματείο και το Διοικητικό του Συμβούλιο λειτούργησαν ζωντανά με μαζικές Γενικές Συνελεύσεις, όπου συζητούσαν και αποφάσιζαν τα επόμενα βήματα συλλογικά, σαν επιτελεία της οργάνωσης του αγώνα. Σε αυτή τη μάχη διαμόρφωσαν τα δίκαια αιτήματά τους για την προστασία της ζωής, της υγείας τους, για την υπογραφή ΣΣΕ που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους. Γνώρισαν τη μεγάλη αλληλεγγύη εργατικών σωματείων απ' όλη τη χώρα, και διεθνώς, των γειτονιών του Πειραιά.

Αυτός ο αγώνας επιβεβαιώνει την αστείρευτη δύναμη της εργατικής τάξης, που, όταν βγαίνει στον αγώνα πάνω στο έδαφος των μεγάλων προβλημάτων που γεννά το σύστημα της εκμετάλλευσης, μπορεί να τα βάζει με «θεούς και δαίμονες».

Επιβεβαιώνει την ανεξάντλητη εμπιστοσύνη που έχουμε στη ίδια την εργατική τάξη, στη δύναμή της, στη δυνατότητά της να χειραφετηθεί, να ξεπεράσει τα πολλαπλά εμπόδια που βάζει ο ταξικός αντίπαλος στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή.

Το ίδιο κάνουν και οι εργάτες στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος. Δεν αναμένουν κάποιον σωτήρα να τους σώσει, αλλά διεκδικούν νέα ΣΣΕ, καταγγέλλοντας αυτή που είχαν υπογράψει προηγούμενα, για να κερδίσουν αυξήσεις, ώστε να πάρουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους ανάσα.

Σημαντική και η πρόσφατη μάχη στο ναυπηγείο του Σπανόπουλου, όπου με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών αναπτύχθηκε ένας μεγάλος αγώνας για τη ΣΣΕ, συγκροτήθηκε απεργιακή επιτροπή και υπήρξε καθολική συμμετοχή στην απεργία.

Καλά μαντάτα για την εργατική τάξη είναι οι αγώνες των εργαζομένων στην «e-food» που συνεχίζουν, των οικοδόμων που κατάφεραν υπογραφή ΣΣΕ με σημαντικές αυξήσεις, των εργατών στη ΛΑΡΚΟ που δίνουν μια ηρωική μάχη, των εργαζομένων στα Πετρέλαια και στα Λιπάσματα Καβάλας και αλλού.

Ο,τι θετικό, λοιπόν, μπορεί να προκύψει για τους εργαζόμενους, τον λαό, αυτό θα γίνει μέσα από την οργανωμένη δράση τους για τα δικαιώματά τους και όχι μένοντας στην αναμονή για έναν νέο «σωτήρα», μια δήθεν νέα κυβέρνηση, όπως κι αν αυτή ονομάζεται.

Ο λαός του Πειραιά δεν πρέπει να περιμένει. Αντιπαλεύει τις επιπτώσεις των κυβερνητικών και επιχειρηματικών σχεδιασμών στη ζωή του, υπερασπίζεται τις γειτονιές του, τους τελευταίους ελεύθερους χώρους, όπως τα Λιπάσματα και ο Αρμός στο Πέραμα.

Τα σωματεία και οι άλλοι φορείς του λαϊκού κινήματος αντιπαλεύουν το Master plan της COSCO, τα αντιλαϊκά σχέδια στη διαχείριση των απορριμμάτων. Παλεύουν για την απομάκρυνση των ρυπογόνων βιομηχανιών, των καζανιών του θανάτου από το Πέραμα και τη Δραπετσώνα. Διεκδικούν τα δικαιώματά τους στην Υγεία, στην Παιδεία, στην άθληση, στον Πολιτισμό και την αναψυχή κόντρα στα σχέδια όλων των κυβερνήσεων, των δημοτικών αρχών και του κεφαλαίου.

Σε αυτούς τους μεγάλους αγώνες το ΚΚΕ και η ΚΝΕ αποτέλεσαν την ψυχή και τον οργανωτή της λαϊκής πάλης. Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες του Πειραιά ενημέρωσαν τον λαό στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές ανέδειξαν τις διεκδικήσεις του μέσα στη Βουλή, στα Δημοτικά Συμβούλια και στην Περιφέρεια, έδωσαν την αντιπαράθεση με την αντιλαϊκή πολιτική, οργάνωσαν την αντίσταση και τον αγώνα.

Με την ορμή που πηγάζει από το δίκιο της εργατικής τάξης και του λαού, κλιμακώνουμε αυτόν τον αγώνα πιο αποφασιστικά, ακόμα πιο μαχητικά. Γιατί τώρα είναι η ώρα κάθε εργάτης και εργάτρια, αυτοαπασχολούμενος/η, νέος και νέα να τολμήσει στον αγώνα με το ΚΚΕ. Να δυναμώσει την ασπίδα για το σήμερα, την αντίσταση, τη λαϊκή διεκδίκηση και την ελπίδα για το αύριο, για να ανοίξει ο δρόμος για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας.

Και για να θυμηθούμε τα λόγια απ' το τραγούδι του Παύλου Φύσσα:

«Τα ζόρια σου, τα ζόρια μου

Κοίτα ψηλά τ' αστέρια,

Απόψε μοιάζουν να 'ναι τόσο φωτεινά

Το θέμα είναι να παίζεις

την μπάλα σωστά στα χέρια...»

Ναι! Η νεολαία, η εργατική τάξη, όλοι εμείς που είμαστε απόψε εδώ και άλλοι τόσοι, κοιτώντας τ' αστέρια αυτή τη φωτεινή βραδιά, θα παίξουμε σωστά, δεν θα τους αφήσουμε να μας πάρουν την μπάλα απ' τα χέρια.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Μέσα από τα αδιέξοδα του συστήματος που αποτυπώνονται γλαφυρά και στην πόλη του Πειραιά, αναδεικνύεται η αναγκαιότητα για μια άλλη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, όπου θα μπορούμε να ζούμε με σταθερή δουλειά, προστασία της υγείας των εργαζομένων, ισόρροπη παρέμβαση του ανθρώπου στο περιβάλλον.

Προβάλλεται η ανάγκη να γίνουν περιουσία του λαού τα εργοστάσια, τα λιμάνια και οι άλλες υποδομές, η γη, τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Ετσι θα μπορεί το λιμάνι του Πειραιά και οι υπόλοιπες υποδομές μεταφορών να λειτουργούν με κριτήριο τη λαϊκή ευημερία, την ανάγκη για ασφαλείς μεταφορές, ποιοτική σύνδεση των νησιών με την ηπειρωτική χώρα, για το δικαίωμα του λαού και της νεολαίας στις διακοπές.

Μόνο έτσι θα εκπληρώνονται και στόχοι που στις συνθήκες του καπιταλισμού είναι αντικρουόμενοι, όπως η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, η εξασφάλιση χώρων πράσινου και ψυχαγωγίας για τις ανάγκες του λαού, με την ισόρροπη ανάπτυξη των κλάδων της οικονομίας.

Μπορεί να μην ξέρουμε την ακριβή ημερομηνία των εκλογών που κοντοζυγώνουν, μαθαίνουμε όμως όλα τα πιθανά σενάρια για τον σχηματισμό της επόμενης αστικής κυβέρνησης.

Ολα είναι από χέρι αντιλαϊκά, γιατί γράφονται από τα επιτελεία του αστικού πολιτικού συστήματος και εκφράζουν τις επιδιώξεις του κεφαλαίου να εξασφαλιστεί μια κυβέρνηση συνεννόησης, γιατί το σύστημα έχει μεγάλες δυσκολίες.

Και οι δυσκολίες του συστήματος αφορούν και τις επιπτώσεις της συμμετοχής στον πόλεμο της Ουκρανίας και τις εξελίξεις στην ελληνοτουρκική κρίση που κλιμακώνεται, αλλά και τη νέα οικονομική κρίση που είναι προ των πυλών στην ΕΕ, με σοβαρές επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία.

Για αυτά λοιπόν τα «δύσκολα», τα αστικά επιτελεία βλέπουν ότι δεν φτάνει ένα, χρειάζεται και δεύτερο τουλάχιστον αστικό κόμμα να βάλει πλάτη, χρειάζεται μια κυβέρνηση τύπου «εθνικής συνεργασίας, συνεννόησης και ανοχής». Μπορούν να τη φτιάξουν και θα τη φτιάξουν. Γιατί όλα τα αστικά κόμματα και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, παρά τις διαφορές τους, μια χαρά συνεννοούνται όταν πρόκειται για τους στρατηγικούς στόχους της άρχουσας τάξης που υπηρετούν.

Οι καβγάδες τους αφορούν στο ποιος θα εξυπηρετήσει καλύτερα αυτούς τους στόχους. Από την ενεργή συμμετοχή στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ μέχρι την περιβόητη «πράσινη» ανάπτυξη που ήδη χρυσοπληρώνει ο λαός, αλλά και τις συμβάσεις του Ταμείου Ανάκαμψης, τη νέα θηλιά, το νέο υπερμνημόνιο στον λαιμό του λαού.

Και μη σας ξεγελούν τα προεκλογικά τους καβγαδάκια. Αυτά δεν ακουμπούν στο ελάχιστο τα κρίσιμα για τη ζωή του λαού ζητήματα, στα οποία όλοι συγκλίνουν.

Είδατε να ανοίγει ο ΣΥΡΙΖΑ κανέναν καβγά με τη ΝΔ για τη στάση της κυβέρνησης στην επικείμενη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, που οι αποφάσεις της θα είναι «φωτιά και λάβρα» για τους λαούς;

Είδατε κανέναν καβγά για το ποιος βγαίνει κερδισμένος και ποιος χαμένος από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο;

Για τις χρυσές δουλειές που ετοιμάζονται να κάνουν οι εφοπλιστές με το αμερικάνικο LNG;

Είδατε να αμφισβητεί κανείς τον πυρήνα της πράσινης ανάπτυξης;

Ολα τα σενάρια είναι αντιλαϊκά. Και το σενάριο μιας κυβέρνησης συνεργασίας της ΝΔ με τον Μητσοτάκη να εγκαταλείπει την αυτοδυναμία και αυτό μιας δήθεν προοδευτικής κυβέρνησης του Τσίπρα ή μιας σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης, όπως τη λέει ο Ανδρουλάκης.

Στο παζάρι του αστικού πολιτικού συστήματος όλοι έχουν απλώσει την αντιλαϊκή πραμάτεια τους, αυτή που μάζεψαν και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση. Και ο καθένας «πλασάρει» στο παζάρι ό,τι έχει. Η ΝΔ την - χωρίς καθυστερήσεις - εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής με κάθε κόστος, ο ΣΥΡΙΖΑ την εξασφάλιση της «κοινωνικής συναίνεσης» για την αποτελεσματικότερη υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής, αφού θα δυναμώνει η λαϊκή δυσαρέσκεια, και το ΠΑΣΟΚ την προθυμία του να στηρίξει οποιαδήποτε κυβέρνηση εκ των δύο.

Μάλιστα, ο Τσίπρας δεν απέκλεισε και μια κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού», η οποία - συνήθως - «επιβάλλεται μόνο σε έκτακτες ανάγκες». Το πιάσαμε το υπονοούμενο. Εκτακτες ανάγκες δημιούργησε και η κρίση και είδαμε αυτό που πριν φάνταζε αδύνατο. Οι παλιοί θυμούνται πως έτσι έγινε η συγκυβέρνηση της ΝΔ με το τότε ΠΑΣΟΚ, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν «φως» ο ένας και «σκότος» ο άλλος, κατά τα προεκλογικά λεγόμενά τους. Και κάπως έτσι ήρθαν και τα μνημόνια όλων τους.

Μόνο που τώρα οι έκτακτες ανάγκες για τον λαό επιβάλλουν οι εργαζόμενοι να γράψουν το δικό τους σενάριο για τις δικές τους ανάγκες, με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Κι αυτό είναι στις εκλογές να βγει δυνατό, όσο πιο δυνατό γίνεται, το ΚΚΕ.

Να εκφραστεί αυτό που είδαμε να συμβαίνει στους φοιτητές με την ανάδειξη της «Πανσπουδαστικής» σε πρώτη δύναμη! Αυτό που συμβαίνει σε εργατικά σωματεία, σε Ομοσπονδίες, συλλόγους, παντού σε όλη τη χώρα και αποδεικνύει πως οι αρνητικοί συσχετισμοί μπορούν να αλλάξουν, όταν εμπιστεύεσαι αυτούς που διεκδικούν, δεν συμβιβάζονται. Αυτούς που σταθερά αντιπαλεύουν την αδιέξοδη για τον λαό κυβερνητική πολιτική. Εχουν θέσεις που εκφράζουν τις δικές σου ανάγκες.

Κι αυτοί είναι οι κομμουνιστές και οι άλλοι αγωνιστές που πλαισιώνουν τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ σε όλες τις μάχες. Με το ΚΚΕ στις εκλογές, βάζουμε εμπόδια στα αντιλαϊκά σενάρια της επόμενης μέρας και αρχίζουμε να υλοποιούμε το δικό μας σενάριο με εμάς τους ίδιους πρωταγωνιστές.

Με το ΚΚΕ λοιπόν! Για να κερδίζουμε ανάσες ανακούφισης και κυρίως να ανοίξουμε τον δρόμο, αλλάζοντας πολιτικούς συσχετισμούς! Για να μπει ένα τέλος σε αυτόν τον αδιέξοδο δρόμο. Με το ΚΚΕ μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Γιατί το ΚΚΕ το ξέρει ο Πειραιάς. Είναι εδώ «παρών», δεν έλλειψε ποτέ και από πουθενά, από κανέναν αγώνα, από καμιά διεκδίκηση. Τα έβαλε και τα βάζει με «θεούς και δαίμονες» και τα κατάφερε να σταθεί όρθιος ο λαός μας! Να μη σιωπήσει! Ούτε μέσα στην κρίση, ούτε μέσα στην πανδημία, ούτε τώρα στον πόλεμο!

Γιατί το ΚΚΕ έχει το μόνο ρεαλιστικό σχέδιο, θέσεις και προτάσεις για το σήμερα, που όμως ταυτόχρονα δείχνουν και πού πρέπει να πάει ο αγώνας μας, για να έχουμε όλοι και όλες μια καλύτερη ζωή.

Σκεφτείτε πως, αν για κάτι έχουμε ψηλώσει τα τελευταία χρόνια, είναι γιατί μας έδωσε μπόι το ΚΚΕ, με την αταλάντευτη στάση του, την ανυποχώρητη θέση του εκεί δίπλα και μαζί, με την εργατιά, την αγροτιά, τη φτωχολογιά.

Σκεφτείτε πως αν μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, αυτό θα γίνει γιατί μόνο το ΚΚΕ φωτίζει τον δρόμο για τον λαό. Κι αυτός είναι η νέα κοινωνία που παλεύουμε και οραματιζόμαστε, ο νέος κόσμος της δημιουργίας, ο σοσιαλισμός.

Σε αυτόν τον δρόμο σάς προσκαλούμε να περπατήσουμε μαζί. Για «το μεγάλο, το ωραίο, το συγκλονιστικό»! Για τον σοσιαλισμό!

Γιατί μόνο εδώ, με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, υπάρχει ελπίδα λαϊκής ευημερίας και ανάτασης!