Εχει κάποια επιστημονική βάση ο χαρακτηρισμός του φυσικού αερίου ως φιλοπεριβαλλοντικού καυσίμου από την ΕΕ των μονοπωλίων; Το φυσικό αέριο δεν είναι «πράσινο» καύσιμο καθώς:
Οπως σημειώνει σε ανακοίνωσή της η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, «μεγάλοι χαμένοι της "πράσινης μετάβασης" της ΕΕ, της απολιγνιτοποίησης, του Χρηματιστηρίου της Ενέργειας είναι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, που βλέπουν την Ενέργεια να μετατρέπεται σε πανάκριβο, απλησίαστο εμπόρευμα, εκτινάσσοντας την ενεργειακή φτώχεια, επιδεινώνοντας δραματικά όλους τους όρους της ζωής τους. Τα διάφορα κυβερνητικά επιδόματα τύπου "pass" ούτε κατά διάνοια μπορούν να αντιμετωπίσουν την εκτίναξη της ακρίβειας γιατί αφήνουν ανέγγιχτη την πραγματική αιτία των αυξήσεων που είναι η αντιλαϊκή ευρωενωσιακή στρατηγική του κεφαλαίου, την οποία στηρίζουν και υπηρέτησαν εναλλάξ και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ.
Η ανακούφιση του λαού περνάει μέσα από τον δρόμο που αναδεικνύει το ΚΚΕ: Τη σύγκρουση με την πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων, για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, ουσιαστικές αυξήσεις μισθών, κατάργηση των έμμεσων φόρων στα καύσιμα και στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, προβάλλοντας έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, με τον λαό στην εξουσία, αναγκαία προϋπόθεση ώστε να αξιοποιούνται όλες οι ενεργειακές πηγές προς όφελός του και όχι των μονοπωλίων».
Αντί για νερό, τα πολυμερή ιονογέλης «κατακλύζονται» με ένα ιοντικό υγρό (πολύ πιο ιοντικό από το νερό). Αυτό το υγρό αποτελείται από θετικά και αρνητικά φορτισμένα ιόντα, όπως το μαγειρικό αλάτι. Αλλά ένα ιοντικό υγρό δεν σχηματίζει κρυστάλλους σε θερμοκρασία δωματίου. Παρ' όλα αυτά, οι ισχυροί δεσμοί μεταξύ των ιόντων εξασφαλίζουν ότι το υγρό δεν θα εξατμιστεί, όπως συμβαίνει με το νερό. Και χάρη κατά ένα μέρος στην ισχυρή δύναμη έλξης των ιόντων, τα πολυμερή, που είναι μουλιασμένα με ένα ιοντικό υγρό, είναι σκληρότερα από τις υδρογέλες.
Οπως τονίζει ο Μάικλ Ντίκι, χημικός μηχανικός, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας που τα εφηύρε στο πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας, οι ιονογέλες τους είναι πιο δύσκολο να σπάσουν τόσο από τους χόνδρους όσο και από το φυσικό λάστιχο, παραμένοντας ωστόσο μαλακές και ελαστικές (ένα είδος ιονογέλης μπορεί να επιμηκυνθεί 7 φορές όσο το αρχικό μήκος του, δηλαδή δυο φορές περισσότερο απ' ό,τι το καουτσούκ). Οι ιονογέλες άγουν τον ηλεκτρισμό (καθώς έχουν μέσα τους ιόντα) και παραμένουν σταθερές σε μεγάλο εύρος θερμοκρασιών. Μάλιστα, αν εφαρμοστεί αρκετή θερμότητα, μπορούν να αυτοεπουλώσουν ένα κόψιμο ή άλλη μικρή βλάβη.
Οι νέες ιονογέλες πέρα από το ότι διαθέτουν εξαιρετικές μηχανικές ιδιότητες, είναι και εύκολο να παρασκευαστούν, σε αντίθεση με παλαιότερες ανάλογες ουσίες, που απαιτούσαν πολλά βήματα σύνθετης χημείας. Ο Ντίκι και οι συνάδελφοί του απλώς ανέμιξαν ένα ιοντικό υγρό με δύο μονομερή, δομικά υλικά δύο συγκεκριμένων πολυμερών και στη συνέχεια φώτισαν το μείγμα με κατάλληλο φως, ώστε να πυροδοτήσουν τη σύνδεση των μονομερών και τον σχηματισμό των αλυσίδων των πολυμερών.
Η σκληρότητα και ελαστικότητα αυτών των εύκολα παρασκευαζόμενων ιονοτζέλ, θα τα έκανε ιδανικά για προστασία κατά τη σύγκρουση οχημάτων. Το γεγονός ότι στερεοποιούνται όταν εκτεθούν στο φως, δίνει τη δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν για την τρισδιάστατη εκτύπωση αντικειμένων που είναι δύσκολο να σπάσουν. Και επειδή τα ιόντα τους μεταφέρουν ηλεκτρικό φορτίο, οι ιονογέλες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε επαναφορτιζόμενες μπαταρίες, έχοντας το πλεονέκτημα ότι θα αντιστέκονταν καλύτερα στην υποβάθμιση της απόδοσής τους στο πέρασμα του χρόνου, συγκριτικά με τους υγρούς ηλεκτρολύτες.