Ανακοινώθηκαν χτες από το υπουργείο τα Νηπιαγωγεία και τα Δημοτικά Σχολεία, στα οποία θα εφαρμοστεί πιλοτικά από τη νέα σχολική χρονιά το διευρυμένο ολοήμερο πρόγραμμα έως τις 5.30 μ.μ. (από 4 μ.μ. που ισχύει σήμερα). Το υπουργείο Παιδείας διευκρινίζει ότι «για την επιλογή των σχολικών μονάδων ελήφθησαν υπόψη κριτήρια όπως το μαθητικό δυναμικό του σχολείου, ο αριθμός των μαθητών που φοιτούν ήδη σε ολοήμερο και ο αριθμός των λειτουργούντων ολοήμερων τμημάτων. Το πρόγραμμα θα υλοποιηθεί περίπου στο 50% των τμημάτων που λειτουργούν σήμερα ως ολοήμερα, δηλαδή σε σχεδόν 5.000 τμήματα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και περιφέρεια».

Μια εξέλιξη, που διαφημίζεται από το υπουργείο Παιδείας αφενός ως «καλύτερα εφόδια» και «αναβάθμιση» του σχολείου, καθώς υποστηρίζει ότι θα ενταχθούν σε αυτές τις ώρες εκπαιδευτικές δραστηριότητες και μελέτη για τα παιδιά και αφετέρου, βεβαίως, η προσαρμογή του ωραρίου του σχολείου στο ωράριο - λάστιχο των εργαζόμενων γονιών. Οπως σημειώνει η υπουργός Παιδείας «δημιουργούμε ένα σχολείο μέσα στην κοινωνία, με μαθητές που εκφράζονται δημιουργικά μέσα από νέες εκπαιδευτικές δραστηριότητες και έχουν περισσότερο ποιοτικό χρόνο στο σπίτι. Και με γονείς που μπορούν να ενταχθούν καλύτερα στον εργασιακό βίο, απολαμβάνοντας πιο ποιοτικές παροχές από τη δημόσια, δωρεάν εκπαίδευση».

Βεβαίως, η πραγματικότητα όλων των προηγούμενων χρόνων είναι αμείλικτη: Τα ολοήμερα προγράμματα στην πλειοψηφία τους καθυστερούσαν να ξεκινήσουν λόγω έλλειψης εκπαιδευτικών, ενώ όταν λειτουργούσαν ήταν στην ουσία «παιδοφύλαξη», χωρίς υποδομές σίτισης (τραπεζαρία κ.λπ.). Γι' αυτό και από την πρώτη στιγμή της εξαγγελίας του εν λόγω προγράμματος, η ΑΣΓΜΕ είχε επισημάνει ότι για να μην αποτελεί αυτή «κούφια λόγια» οφείλει να συνοδευτεί από γενναία χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό για τη δημιουργία τραπεζαρίας σε κάθε σχολείο και τον εξοπλισμό της, τη θέσπιση θέσης τραπεζοκόμων σε κάθε σχολείο, τη διάθεση σχολικών γευμάτων, την κάλυψη όλων των κενών με μόνιμο εκπαιδευτικό και βοηθητικό προσωπικό από την αρχή του σχολικού έτους και την επαναφορά της οργανικής θέσης του δασκάλου ολοήμερου και την άμεση πρόσληψη του απαραίτητου εκπαιδευτικού προσωπικού έτσι ώστε να είναι εφικτή η μελέτη μέσα στο σχολείο με μια αναλογία 1 δάσκαλος ανά 15 μαθητές.

Αναμόρφωση προγραμμάτων σπουδών ώστε να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της αγοράς, με «τυράκι» τη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων, ετοιμάζει σύμφωνα με δημοσιεύματα το υπουργείο Παιδείας. Τους δείκτες χρηματοδότησης θα εισηγηθεί η Εθνική Αρχή Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΕΘΑΑΕ) συνυπολογίζοντας τον αριθμό φοιτητών ανά τμήμα, τις υποδομές και το προσωπικό του, καθώς και τις επαγγελματικές προοπτικές των αποφοίτων του, ενώ σύμφωνα με το δημοσίευμα είναι σε εξέλιξη έρευνα για την πορεία των πτυχιούχων ως προς την επαγγελματική τους αποκατάσταση.

Δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια εφαρμογής του αντιδραστικού νόμου - πλαίσιο για τα πανεπιστήμια που ψηφίστηκε πρόσφατα στη Βουλή, έχοντας καταδικαστεί από φοιτητικούς συλλόγους και συλλόγους διδακτικού - ερευνητικού προσωπικού και εργαζομένων στα πανεπιστήμια. Με «κίνητρο», λοιπόν, τη χρηματοδότηση, επιχειρείται να ασκηθεί πίεση στα πανεπιστήμια να προχωρήσουν στην υλοποίησή του.

Βασικός στόχος του νόμου - πλαίσιο είναι να προσαρμόσει ακόμα περισσότερο τα πανεπιστήμια στις απαιτήσεις της αγοράς. Με προγράμματα υπαγορευμένα από την ίδια την αγορά, με επιχειρήσεις να έχουν λόγο ακόμα και στο περιεχόμενο και τη διδασκαλία των προγραμμάτων σπουδών, με νέα «τριετή» και άλλα διαφοροποιημένα προγράμματα - «σούπα». Με πτυχία και προγράμματα πολλών ταχυτήτων, χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα, προσανατολισμένα στις μεταβαλλόμενες ανάγκες της αγοράς. Πλευρές, δηλαδή, που ήρθαν πάνω στα νομοθετήματα όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, να υλοποιήσουν τη στρατηγική της Μπολόνια που προέβλεπε ότι η Εκπαίδευση πανεπιστημιακού επιπέδου στην Ευρώπη θα αναπτυσσόταν στη βάση «κοινά συμφωνημένων αρχών», όπως η διάσπαση των σπουδών σε κύκλους, η αντιστοίχιση τίτλων και προσόντων, η εξατομίκευση της εκπαίδευσης, η καθιέρωση των πιστωτικών μονάδων, η προώθηση της κινητικότητας φοιτητών και ερευνητών, η ιδιωτικοποίηση πτυχών της λειτουργίας των πανεπιστημίων. Εχουν πείρα οι φοιτητές από αυτές τις «αναμορφώσεις του ακαδημαϊκού χάρτη» τα προηγούμενα χρόνια, που όχι απλά δεν έφεραν αναβάθμιση αλλά άφησαν «στον αέρα» φοιτητές και αποφοίτους τμημάτων που «αναδιαρθρώθηκαν»...

Γι' αυτούς τους στόχους, εξάλλου, η κυβέρνηση παινεύεται ότι θα δοθούν πάνω από 1 δισ. ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης, όμως όσο και αν ψάξει κανείς στο νόμο - πλαίσιο δεν θα δει σε κανένα άρθρο μια φράση για τη φοιτητική μέριμνα, που αποτελεί ουσιώδη ανάγκη για τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας προκειμένου να μπορέσουν να σπουδάσουν, ιδιαίτερα σε άλλη πόλη... Το πραγματικό κίνητρο για τους φοιτητές είναι οι ίδιες οι ανάγκες τους, στις σπουδές, στα πτυχία με αξία, στη δουλειά με δικαιώματα. Γι' αυτό και η διακήρυξή τους ήταν πάνδημη: Ο νόμος - πλαίσιο θα μείνει στα χαρτιά.