Πήραν και έδωσαν προχτές τα «μηνύματα συγχαρητηρίων και αλληλεγγύης» προς το Κίεβο από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, με αφορμή την «Ημέρα Ανεξαρτησίας» της Ουκρανίας, η οποία συνέπεσε φέτος με τη συμπλήρωση 6 μηνών από τη ρωσική εισβολή στη χώρα. «31 χρόνια ανεξαρτησίας από τη Σοβιετική Ενωση» αναμασούσαν και τα εγχώρια ΜΜΕ, με διάφορους «υπαινιγμούς» που προσπαθούσαν ξανά να ταυτίσουν τη Σοβιετική Ενωση με τη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία, που επιτίθεται στην «ανεξάρτητη και δημοκρατική» Ουκρανία. Ο,τι κι αν κάνουν, όμως, δεν πρόκειται να αλλάξουν την Ιστορία. 31 χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και την «ανεξαρτητοποίηση» - καπιταλιστική παλινόρθωση στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, ο ίδιος ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία και ο κίνδυνος να γενικευτεί η σύγκρουση του ευρωατλαντικού μπλοκ με την καπιταλιστική Ρωσία αποτελούν τραγικές αποδείξεις του ιστορικού πισωγυρίσματος που συντελέστηκε για τους λαούς της ΕΣΣΔ και όλου του κόσμου. 31 χρόνια μετά, αυτό από το οποίο «ανεξαρτητοποιήθηκαν» οι λαοί της Ουκρανίας, της Ρωσίας και όλης της πρώην Σοβιετικής Ενωσης είναι οι κατακτήσεις που απολάμβαναν στην εργασία, στην Παιδεία, στην Υγεία, στον Πολιτισμό, στον Αθλητισμό, στη λαϊκή στέγη, στην ειρηνική συμβίωση των λαών κ.ο.κ. Αντίθετα, αυτό που βιώνουν «ελεύθερα» είναι η καπιταλιστική εκμετάλλευση και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, όπως αυτός που άναψε στην Ουκρανία, εκεί όπου επί 70 χρόνια οι λαοί ζούσαν και προόδευαν αδελφωμένοι, στο πλαίσιο της δικής τους, σοσιαλιστικής εξουσίας.

«Χρειάζονται μεγάλες πράσινες επενδύσεις» είναι ο τίτλος άρθρου που συνυπογράφουν η επικεφαλής του ΔΝΤ Κρ. Γκεοργκίεβα και ο επικεφαλής της νομισματικής του πολιτικής, σημειώνοντας ότι απαιτούνται επενδυτικά κεφάλαια 3 έως 6 τρισ. δολάρια ετησίως μέχρι το 2050. «Με περιουσιακά στοιχεία ύψους 210 τρισ. δολαρίων για τους ομίλους του κλάδου, ή σχεδόν το διπλάσιο του ΑΕΠ όλου του κόσμου, το στοίχημα για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής και τους επενδυτές είναι το πώς θα κατευθύνουν μεγάλο μερίδιο των συμμετοχών τους σε έργα άμβλυνσης της κλιματικής κρίσης», επισημαίνουν, περιγράφοντας ανάγλυφα την τεράστια συσσώρευση κεφαλαίου που αναζητεί κερδοφόρα διέξοδο. «Τι είναι όμως αυτό που εμποδίζει τη ροή μεγαλύτερου όγκου χρήματος σε έργα για το κλίμα εκτός των προηγμένων οικονομιών;», αναρωτιούνται, και απαντούν: «Τα κίνητρα βρίσκονται στο επίκεντρο του προβλήματος. Οι επενδυτές έχουν πολλές εναλλακτικές επιλογές για να δημιουργήσουν αποδόσεις, συμπεριλαμβανομένων των ορυκτών καυσίμων, απουσία ισχυρής τιμολόγησης των δικαιωμάτων ρύπων».

Τι λένε δηλαδή; Οτι όσο αυξάνουν τα χαράτσια για τη χρήση των υδρογονανθράκων στην παραγωγή Ενέργειας, τόσο μεγαλώνει το κίνητρο για επενδύσεις στην «πράσινη» Ενέργεια. Τι δεν λένε; Οτι τα χαράτσια αυτά δεν τα πληρώνουν τα μονοπώλια ή το κράτος, αλλά μετακυλίονται στις τσέπες του λαού. Και ότι η «πράσινη» Ενέργεια από το μεταβατικό φυσικό αέριο και τις ΑΠΕ είναι ακόμα πιο ακριβή, χωρίς να λείπουν ούτε από δω τα διάφορα «περιβαλλοντικά τέλη», που προστίθενται στο κόστος των λογαριασμών. «Γιάννης κερνάει - Γιάννης πίνει» δηλαδή, με τον λαό μόνιμα χρεωμένο και γδαρμένο, για να διασφαλίζονται τα κέρδη των ομίλων.