Η αστική δημοκρατία λειτουργεί και δρα ως ταξική κυριαρχία της αστικής τάξης πάνω στην εργατική τάξη, σ' όλο το λαό. Η αστική δημοκρατία είναι συνώνυμο της ταξικής κυριαρχίας μιας χούφτας εκμεταλλευτών ενάντια στην τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού. Η αστική δημοκρατία, ως μορφή διακυβέρνησης του κράτους είναι το συνώνυμο της βίας των καπιταλιστών, των ιδιοκτητών των μεγάλων μέσων παραγωγής πάνω στους εργάτες, γιατί διαφορετικά δεν μπορούν να διατηρούν αυτή την ιδιοκτησία και την εξουσία, προκειμένου να εκμεταλλεύονται τους εργάτες. Αλλά, η κυριαρχία της αστικής τάξης στην κοινωνία, η εξασφάλιση και η διαιώνιση της βίας και της καταπιεστικής εκμετάλλευσης, πρέπει να φαίνεται ελεύθερη και να φαίνεται ότι αναδεικνύεται απ' όλη την κοινωνία «δημοκρατικά». Αυτός είναι ο ρόλος των αστικών κοινοβουλευτικών εκλογών, ως μέσου διατήρησης της αστικής δημοκρατίας του αστικού κράτους. Είναι η στιγμιαία και κάτω από άνισους όρους έκφραση της λαϊκής βούλησης για την επιλογή των εξουσιαστών. Οταν, βεβαίως, η εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα συνειδητοποιούν την ανάγκη να επιβάλλουν τη δική τους θέληση, είτε αμφισβητώντας την πολιτική με την οποία τους εξουσιάζουν, είτε αμφισβητώντας το ίδιο το σύστημα εκμετάλλευσης, την εξουσία που το επιβάλλει και τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, τότε την καθημερινή βία του καταναγκασμού των εργατών να πουλούν της εργατική τους δύναμη για να ζήσουν, παράγοντας πλούτο που ιδιοποιούνται οι καπιταλιστές, την αντικαθιστά η κρατική βία και καταστολή και η δύναμη των όπλων των κυρίαρχων. Τότε αποκαλύπτεται μεγαλόπρεπα η αυτού μεγαλειότης, η δικτατορία του κεφαλαίου, αφού τέτοια είναι η αστική δημοκρατία.
Μα γι' αυτό το σκοπό απαιτείται η επιβολή της δημοκρατίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στη διακυβέρνηση του δικού τους κράτους, δηλαδή η δημοκρατία της τεράστιας κοινωνικής πλειοψηφίας ως κυρίαρχης πλέον, αφού ανατρέπει την αστική εξουσία και τσακίζει το αστικό κράτος. Χρειάζεται δηλαδή η δικτατορία του προλεταριάτου, που ως διακυβέρνηση του εργατικού κράτους, τραβάει στην πολιτική, στη διαχείριση των υποθέσεων της κοινωνίας, την τεράστια πλειοψηφία του λαού.
«Η ουσία της Σοβιετικής εξουσίας συνίσταται στο ότι η μαζική οργάνωση ακριβώς των τάξεων που καταπιέζονταν από τον καπιταλισμό, δηλαδή των εργατών και των μισοπρολεταρίων, (αγροτών που δεν εκμεταλλεύονται ξένη εργασία και είναι αναγκασμένοι να πουλούν διαρκώς και ένα μέρος της εργατικής τους δύναμης), αποτελεί τη μόνιμη και αποκλειστική βάση όλης της κρατικής εξουσίας, ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού. Ακριβώς αυτές οι μάζες, που ακόμη και στις πιο δημοκρατικές αστικές δημοκρατίες, αν και ισότιμες σύμφωνα με το νόμο, στην πραγματικότητα παραμερίζονταν με χίλιους δυο τρόπους και τερτίπια από τη συμμετοχή στην πολιτική ζωή και την άσκηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, προσελκύονται τώρα σε μια μόνιμη, απαραίτητη, και ταυτόχρονα αποφασιστική, συμμετοχή στη δημοκρατική διακυβέρνηση του κράτους». (Β.Ι. Λένιν, Απαντα τ. 37, σελ. 500).
Οτι αυτό το σύστημα δέχτηκε επίθεση από την αστική τάξη είναι ιστορικά καταγραμμένο, μα ήταν και αναμενόμενο, αφού οργανώθηκε ο μοχλός κατάργησής της που ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου. Η οποία τραβώντας ολόκληρη την εργατική τάξη και τους συμμάχους της στην κοινωνικοπολιτική δράση, αφού καταργήσει επαναστατικά το αστικό κράτος, οικοδομεί την κοινωνία που εξαλείφει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής αντικαθιστώντας τη με την κοινωνική, (παλλαϊκή), ιδιοκτησία, προκειμένου να εξαλειφθεί η βάση εκμετάλλευσης και πλουτισμού των λίγων εις βάρος των πολλών.
Αλλά αυτή η μορφή οργάνωσης του κράτους και της εργατικής δημοκρατίας δέχτηκε τα πυρά των οπορτουνιστών, γιατί κατάργησε την καθολική ελευθερία, δηλαδή την ελευθερία των καπιταλιστών και την ανύπαρκτη ισότητα εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων στη λειτουργία της δημοκρατίας. Αλλά: «Αληθινή ελευθερία και ισότητα θα υπάρχει στο καθεστώς που οικοδομούν οι κομμουνιστές, σ' αυτό δε θα υπάρχει η δυνατότητα πλουτισμού σε βάρος άλλων...». (Β.Ι. Λένιν Απαντα τ. 37, σελ. 495).