Δεύτερο μέρος της στήλης σήμερα και από την κινηματογραφική βδομάδα που μας έρχεται, επιλέγουμε δυο σπουδαίες επανεκδόσεις αλλά και δυο νέες ταινίες που συγκαταλέγονται στις καλύτερες της χρονιάς, η καθεμιά στο είδος της. «Αντίο, Παιδιά» /«Au Revoir, les Enfants» (1987) του Λουί Μαλ, ίσως η σπουδαιότερη ταινία του, άκρως πολιτική, βαθιά κοινωνική, που όσες φορές κι αν τη δεις, θαυμάζεις το μεγαλείο της, ένα πραγματικό αριστούργημα στηριγμένο σε προσωπικές μνήμες. Το 1944, σ' ένα καθολικό κολέγιο στα περίχωρα του Παρισιού, ο 12χρονος Ζιλιέν αρχίζει να κάνει παρέα με τον Ζαν που είναι Εβραίος και έχει ψεύτικη ταυτότητα. Τα δυο παιδιά γίνονται φίλοι. Ομως κάποια στιγμή οι φασίστες και τα Ες Ες θα αρχίσουν να αναζητούν τους Εβραίους και θα εισβάλουν στο οικοτροφείο. Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας. «Playtime» του Ζακ Τατί (1967). Μια αλληγορία για τον σύγχρονο αποξενωνόμενο άνθρωπο με αριστουργηματική ξέφρενη σκηνοθεσία - υπόδειγμα για την εποχή της. Μια ομάδα Αμερικανών τουριστών και ο ατζαμής κύριος Ιλό περιφέρονται στο Παρίσι, κατά τη διάρκεια ενός 24ώρου, σκορπώντας γύρω τους το χάος. Παραδόξως, οι επισκέπτες παραλείπουν την επίσκεψη στα διάσημα πολιτιστικά μνημεία της «πόλης του φωτός» και περνούν τον χρόνο τους σε εκθέσεις με εισαγόμενα προϊόντα τελευταίας ...τεχνολογίας.

Τα διάσημα μοντέλα Carl και Yaya είναι καλεσμένα σε μια πολυτελή κρουαζιέρα με μία παρέα από δισεκατομμυριούχους επιβάτες, έναν μεγιστάνα από τη Ρωσία, Βρετανούς εμπόρους όπλων και με έναν καπετάνιο που επικαλείται τον Μαρξ. Στην αρχή, τα πάντα είναι υλικό για αξιοζήλευτες αναρτήσεις στο Instagram. Αλλά, όταν ξεσπά μία θύελλα, η ειδυλλιακή κρουαζιέρα καταλήγει σε φιάσκο. Ο Carl και η Yaya βρίσκονται αποκλεισμένοι σε ένα έρημο νησί με όσους αστούς σώθηκαν και μία από τις καθαρίστριες του γιοτ. Η «ιεραρχία» ανατρέπεται στο νησί, καθώς η καθαρίστρια είναι η μόνη που ξέρει να ψαρεύει.

Ο σκηνοθέτης του «Τετραγώνου» κάνει την καλύτερη ταινία της φιλμογραφίας του και είναι πιο ταξικός, πιο καυστικός και πιο ωμός από ποτέ. Αναμφισβήτητα έως τώρα το «Τρίγωνο της Θλίψης» είναι ό,τι καλύτερο έχουμε δει το 2022 με μεγάλη διαφορά. Ο Εστλουντ φτιάχνει τον «Τιτανικό» της σαπίλας. Κεντάει πλάνο πλάνο μια ανυπέρβλητη βιτριολική κριτική τόσο στη βάση όσο και στο εποικοδόμημα. Τραβάει τον καπιταλισμό από τα μαλλιά και τον διαλύει «εις τα εξ ων συνετέθη». Μέσα από τους χαρακτήρες του, η αστική τάξη εκστομίζει τη χυδαία «αλήθεια» της μέσα στα μούτρα του θεατή. Τίποτα δεν υπονοείται, τίποτα δεν είναι αλληγορικό. Χωρίζει ξεκάθαρα την ταινία του ανάμεσα στα παράσιτα και σε αυτούς που παράγουν τον πλούτο. Ολα τα παραπάνω γίνονται με απόλυτη σοβαρότητα και βγάζουν ένα αυθόρμητο πηγαίο γέλιο κατά τη διάρκεια της ταινίας. Είναι άραγε ο Εστλουντ κομμουνιστής; Δεν είναι. Αλλά μήπως είναι ο Μπονγκ Τζουν Χο των «Παρασίτων» και του «Snowpiercer»; Είναι όμως σπουδαίοι σκηνοθέτες, που δεν μασάνε τα λόγια τους. Το «Τρίγωνο της Θλίψης» δεν «αναλύεται» από τους κριτικούς, αναλύεται από το κοινό, κι αυτή, με τις μικρές επιμέρους ενστάσεις μας, είναι και η επιτυχία του.

Μια δεκαπεντάχρονη κοπέλα που διαμένει σε ένα κέντρο για έφηβους παραβάτες, μένει έγκυος. Ο εκπαιδευτής της στο κέντρο τής προτείνει να έρθει στα κρυφά να ζήσει μαζί με την γυναίκα του στο απομονωμένο σπίτι τους στο βουνό, ώστε να έχει φροντίδα μέχρι να γεννήσει, αλλά με ένα αντάλλαγμα: Να κρατήσουν το μωρό όταν αυτό γεννηθεί.

Μια ταινία - έκπληξη από την Ισπανία, με σφιχτή αφηγηματική δομή, που ισορροπεί μεταξύ του κοινωνικού κινηματογράφου και του θρίλερ, σχεδόν ταυτίζοντας το ένα είδος με το άλλο... Με την υπέροχη ιδιότητα να εκλαμβάνεται και ως μια αλληγορική ματιά για την ελευθέρια. Λιτή σκηνοθετική ματιά, χωρίς να περισσεύει πλάνο, γυρισμένη στα ανδαλουσιανά τοπία άγριας ομορφιάς. Η νεαρή πρωταγωνίστρια Ιρένε Βιργκέζ κλέβει τις εντυπώσεις.