MotionTeam

Ενδεικτικά είναι τα λόγια της Μάγδας Φύσσα, μητέρας του δολοφονημένου αντιφασίστα μουσικού Παύλου: «...Δεν θέλω να ακούσω από πουθενά ότι υπήρξαν πιέσεις για την απόφαση του Εφετείου και για την καταδίκη των δολοφόνων. Οχι. Καταδικάστηκαν γιατί υπήρχαν ενοχοποιητικά στοιχεία και πριν από τις δολοφονίες. Στοιχεία πεταμένα σε ένα συρτάρι».

Από το αποδεικτικό υλικό να υπογραμμιστεί ότι πρωτόδικα αναδείχθηκε ξεκάθαρα πως οι εγκληματικές ενέργειες της Χρυσής Αυγής συνιστούν οργανωμένες επιθέσεις από τα τάγματα εφόδου της, που δεν δρουν αυθόρμητα αλλά κατόπιν εντολών, οδηγιών, ενημέρωσης και έγκρισης της ηγεσίας της διά μέσου της ιεραρχικής πυραμίδας αρχηγός - περιφερειάρχης - πυρηνάρχης τοπικής οργάνωσης, είτε αυτές αφορούν συγκεκριμένους στόχους είτε θέτουν ένα ευρύτερο πλαίσιο στόχων: Μετανάστες, αντιφασίστες, συνδικαλιστές του ταξικού εργατικού κινήματος, κομμουνιστές. Ειδικότερα, αναδείχθηκαν ο σχεδιασμένος τρόπος δράσης της οργάνωσης και η στοχοποίηση των θυμάτων, τόσο στις τρεις υποθέσεις που διερευνούνταν από το δικαστήριο - δολοφονία Παύλου Φύσσα, απόπειρες δολοφονίας των Αιγύπτιων αλιεργατών και των κομμουνιστών και συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ - όσο και στις πολυάριθμες υποθέσεις σοβαρών εγκλημάτων που διαπράχθηκαν, όπως στις δολοφονικές επιδρομές στους κοινωνικούς χώρους «Αντίπνοια» και «Συνεργείο», στη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν κ.α. Επίσης, ότι είχε επαφή με τον σκληρό πυρήνα του κράτους, με την αστυνομία, από την οποία διευκολύνθηκε με πολλούς τρόπους.

Αξιοσημείωτη είναι η απόφαση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου για τη δολοφονική επίθεση στους κομμουνιστές και συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, που μετέτρεψε το κατηγορητήριο από κακούργημα σε πλημμέλημα και οδήγησε στην παραγραφή των αδικημάτων. Ετσι δεν θα εξεταστεί ως κύρια υπόθεση. Η εξέτασή της όμως συνέβαλε σημαντικά στο να αναδειχθούν ο εγκληματικός ναζιστικός χαρακτήρας της Χρυσής Αυγής και ιδιαίτερα η συνεργασία της με την εργοδοσία, τους εργολάβους της Ζώνης και τους εφοπλιστές, για το χτύπημα του ταξικού σωματείου των εργαζομένων, στοιχείο που καταρρίπτει και τον μύθο της δήθεν «αντισυστημικής δύναμης».

Παρά την πρωτόδικη απόφαση το εργατικό - λαϊκό κίνημα απαιτείται να επαγρυπνεί. Πολλά είναι αυτά που δείχνουν ότι με τον φασισμό δεν τελειώσαμε, αφού δεν τελειώσαμε με το σύστημα που τον γεννάει και τον θρέφει: Η προκλητική στάση της εισαγγελέα Αδ. Οικονόμου, που επιχειρούσε από την αρχή ακόμη της πρωτόδικης δίκης να αποδομήσει το κατηγορητήριο, με αποκορύφωση την απαράδεκτη αθωωτική της πρόταση, οι επιεικείς ποινές που επιβλήθηκαν στους ναζιστές, οι συνεχείς αποφυλακίσεις, από την πρώτη ώρα, των καταδικασθέντων χρυσαυγιτών. Η μεγάλη ολιγωρία της κυβέρνησης για τη σύλληψη και συνεπώς την έκτιση της ποινής των Παππά και Λαγού, η κάλυψη από το Ευρωκοινοβούλιο του ναζιστή Λαγού για το ρατσιστικό του παραλήρημα εναντίον των κατατρεγμένων προσφύγων - μεταναστών του κολαστηρίου της Μόριας. Οι νέες δολοφονικές επιθέσεις φασιστοειδών κατά μαθητών, φοιτητών, εργαζομένων και μεταναστών ενώ ακόμα δεν είχε καθαρογραφεί η καταδικαστική απόφαση, η μόνιμη ανοχή που απολαμβάνει η δράση της ΧΑ από τμήματα του κρατικού μηχανισμού, η συνειδητή προσπάθεια αθώωσής της από αστούς πολιτικούς και δημοσιογράφους, με την ανιστόρητη θεωρία των «δύο άκρων», που βρήκε έδαφος ακόμη μια φορά με τα κόμματα του ΝΑΤΟικού τόξου που χειροκροτούσαν και «ξέπλεναν» τους ναζί του Τάγματος Αζόφ στη Βουλή.

Γεννήθηκε το 1927 στη Σέκλιζα (σημερινό Καλλίθηρο) της Καρδίτσας. Με την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Γερμανούς, διέκοψε το Γυμνάσιο και γύρισε στο χωριό του, όπου ως νεαρός ΕΠΟΝίτης συμμετείχε στη σύνταξη της εφημεριδούλας της ΕΠΟΝ.

Μετά την Απελευθέρωση, έζησε για λίγο στην Καρδίτσα μέχρι που κατατάχθηκε στον ΔΣΕ.

Τον Απρίλη του 1947, συνελήφθη από κυβερνητικές δυνάμεις στη Νιάλα και καταδικάστηκε από το έκτακτο στρατοδικείο της Λαμίας σε ισόβια δεσμά. Εμεινε 12 χρόνια σε φυλακές και εξορίες. Εκεί έγραψε τα δυο πρώτα βιβλία του, τα οποία κρατούσε κρυμμένα από τους δεσμοφύλακες σε ειδική κρύπτη.

Υπήρξε μέλος της Κεντρικής Διοίκησης της ΠΕΑΕΑ από την ίδρυσή της και διατέλεσε πρόεδρός της από το 2004 έως το 2007.

Επί χρόνια αρθρογραφούσε στον «Ριζοσπάστη», μεταξύ άλλων και στη στήλη «Διακριτικά». Τα κείμενά του κυκλοφόρησαν σε συλλογή με τον ομώνυμο τίτλο από τη «Σύγχρονη Εποχή». Παράλληλα, ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη γλυπτική και τη ζωγραφική.

Ηταν μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Το πρώτο του βιβλίο, «Το Γιοφύρι», εκδόθηκε το 1980 και ακολούθησαν: «Κουβέντες του Κυνηγιού», «Πληγές του Εμφυλίου», «Φυλακισμένα Τραγούδια», «Φωνές από τα Σίδερα», «Θρήνος και Τραγούδι για τον Νεκρό Καπετάνιο», «Βαγγελίτσα Κουσιάντζα», «Γιασμίνα», «Ο Τσιριφλίνος», «Ο Σιδερής και το Κακό Αφεντικό», «Κουβεντιάζοντας με τον Γιάννη», «Στους δρόμους του Αγώνα», «Διακριτικά».

Η Διεύθυνση του «Ριζοσπάστη» και όσοι τον γνωρίσαμε μέσα από τα γραπτά του στην εφημερίδα, εκφράζουμε τα πιο θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του.