Το σκηνικό του φρικιαστικού εγκλήματος σε βάρος του 12χρονου κοριτσιού στον Κολωνό από τον 53χρονο και σειρά ακόμα δραστών συμπληρώνουν και άλλα αποτρόπαια εγκλήματα σε βάρος ανηλίκων, όπως και η καταγγελία του βιασμού της νεαρής γυναίκας από δύο αστυνομικούς της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. στο Αστυνομικό Τμήμα Ομόνοιας, που ήρθαν στη δημοσιότητα τις τελευταίες μέρες.

Οι τελευταίες παρεμβάσεις της κυβέρνησης της ΝΔ, μέσω του πρωθυπουργού, όπως και του ΣΥΡΙΖΑ, μέσω άρθρου του Αλ. Τσίπρα, έχουν στόχο να αποπροσανατολίσουν τον προβληματισμό για τις πραγματικές αιτίες τέτοιων αποτρόπαιων εγκλημάτων.

Οι απαράδεκτοι κυβερνητικοί διθύραμβοι για το δίκτυο προστασίας των ανήλικων θυμάτων συνοδεύτηκαν από τις αντιδραστικές δηλώσεις του πρωθυπουργού σε ομιλία στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, φτάνοντας να χαρακτηρίσει τον βιασμό της κοπέλας από τους αστυνομικούς «κατάχρηση εξουσίας»...

Προκλητικοί είναι και οι ισχυρισμοί του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι «έχουμε συλλογική ευθύνη γιατί δεν μπορέσαμε ως κοινωνία να προστατεύσουμε» το 12χρονο κορίτσι. Φορτώνει τις ευθύνες σε όλους και όλες μας, για να αθωώσει τις ευθύνες του αστικού κράτους, που κι ο ΣΥΡΙΖΑ διαχειρίστηκε ως κυβέρνηση.

Οι αποκαλύψεις για το συγκεκριμένο έγκλημα είναι μια ακόμα απόδειξη ενός εχθρικού αστικού κράτους, που αφήνει τα παιδιά ευάλωτα στην πολύμορφη βία, όπως αποκαλύπτεται και από τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν η ανήλικη και τα αδέρφια της. Και, από την άλλη, θρέφει ή κρύβει στα σπλάχνα του «τέρατα» - δράστες.

Με αφορμή το αποτρόπαιο έγκλημα σε βάρος της ανήλικης στον Κολωνό εκφράζονται αγωνία και ανασφάλεια από νέους γονείς, από εκπαιδευτικούς για την κραυγαλέα έλλειψη, με ευθύνη του κράτους, των αναγκαίων μέτρων πρόληψης και προστασίας των παιδιών που βιώνουν την οικονομική και κοινωνική ευαλωτότητα.

Η αλήθεια είναι ότι σήμερα υπάρχει η επιστημονική γνώση για τον εντοπισμό ενός κακοποιημένου παιδιού, ακόμα και μέσα από τη μελέτη της συμπεριφοράς του στο σχολείο.

Η ανάπτυξη ενός δικτύου κρατικών, δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών με επίκεντρο την πρόληψη, με προσλήψεις μόνιμων ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών στις σχολικές μονάδες, αποτελεί ένα στοιχειώδες δίχτυ ασφαλείας για κάθε παιδί, ιδιαίτερα αν είναι εκτεθειμένο σε εκβιασμούς και πιέσεις στο οικογενειακό, στο σχολικό, στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.

Βασική προτεραιότητα πρέπει να είναι η πρόληψη σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες, καθώς και η πλήρης στήριξη της οικογένειας με οικογενειακό προγραμματισμό και ψυχολογική ενίσχυση, κατ' οίκον στήριξη των οικογενειών που έχουν αυξημένες ανάγκες.

Ταυτόχρονα, όμως, ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δίνεται στην παιδική και εφηβική ηλικία, με ανάπτυξη ειδικής υπηρεσίας στελεχωμένης με ομάδα επιστημόνων ώστε να παρακολουθεί την ψυχοδιανοητική και σωματική ανάπτυξη των παιδιών, των εφήβων και των νέων.

Εγκαιρα να παρέχει ψυχολογική στήριξη, να εντοπίζει προβλήματα και προδιάθεση και να παρεμβαίνει, μαζί με οργάνωση προγραμμάτων - για παράδειγμα πρόληψης και αντιμετώπισης της βίας κατά των γυναικών - σε σχολεία, σε πανεπιστήμια, σε συνεργασία με επιστημονικούς, κρατικούς φορείς.

Ομως, μια τέτοια στήριξη με αντίστοιχο περιεχόμενο προϋποθέτει μια κοινωνία που στο επίκεντρο έχει τον εργαζόμενο άνθρωπο, τις σύγχρονες ανάγκες του και τις δυνατότητες του 21ου αιώνα.

Τι μπαίνει εμπόδιο, όμως, στην ανάγκη και στη δυνατότητα να αναπτύσσεται και να προστατεύεται πολύπλευρα κάθε παιδί; Οσες επικλήσεις κι αν κάνουν τόσο η ΝΔ στο «επιτελικό κράτος» που εξασφαλίζει την «ανάπτυξη για όλους», όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ στο «κράτος δικαίου και κοινωνικής δικαιοσύνης», η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη.

Στο έδαφος των ταξικών διαχωρισμών και των κοινωνικών διακρίσεων στην κοινωνία της ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, το αστικό κράτος και η αστική εξουσία - όποια κι αν είναι η κυβέρνηση - δεν μπορούν και δεν θέλουν να εξασφαλίσουν τα διακηρυγμένα δικαιώματα καθολικά σε όλες και όλους, σε όλα τα παιδιά. Αν και το κράτος διαμορφώνει τους κοινωνικούς - οικονομικούς όρους ανάπτυξης - κοινωνικοποίησης - διαπαιδαγώγησης των παιδιών, ρίχνει όλα τα βάρη της φροντίδας των παιδιών στη γονική ευθύνη.

Αυτή η αντιδραστική, ταξική πολιτική ενισχύει την απόλυτη εξάρτηση των παιδιών από τους γονείς. Καταδικάζει τα παιδιά του λαού στη βία της φτώχειας, της εγκατάλειψης του σχολείου, στην κακοποίηση. Εχει βάλει τη σφραγίδα της στην ανήλικη εργασία, για την οποία δεν έδειξαν την ίδια «ευαισθησία» οι διάφοροι «πανελίστες».

Αυτή η καπιταλιστική βαρβαρότητα βάζει τη σφραγίδα της διαχρονικά στις τεράστιες ελλείψεις και σε ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς στις σχολικές μονάδες. Τα στοιχεία που δημοσιεύει το αντίστοιχο υπουργείο σοκάρουν: Στο σύνολο των σχολικών μονάδων υπάρχουν μόνο 1.707 μόνιμοι ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί. Οι ελάχιστες προσλήψεις 1.018 αναπληρωτών ψυχολόγων και 953 κοινωνικών λειτουργών για τη φετινή σχολική χρονιά δεν φτάνουν να καλύψουν τις τεράστιες ανάγκες, όταν αυτό το προσωπικό αναγκάζεται στις περισσότερες περιπτώσεις να μοιράζεται σε 5 σχολικές μονάδες, να αναλαμβάνει κι άλλα καθήκοντα. Εξάλλου, η ανακύκλωσή τους από σχολείο σε σχολείο κάθε σχολική χρονιά μπαίνει εμπόδιο στην ανάπτυξη σχέσης εμπιστοσύνης με τα παιδιά, τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς.

Το σκηνικό της φρίκης του εγκλήματος σε βάρος της 12χρονης συμπληρώνουν τα στοιχεία για τα καταγεγραμμένα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης με θύματα παιδιά, που το 2021 έφτασαν τα 326 και το πρώτο 8μηνο του 2022 τα 257, με το 70% των θυμάτων να είναι κορίτσια.

Είναι αυτονόητη ανάγκη η πλήρης διαλεύκανση της υπόθεσης στον Κολωνό, η δημοσιοποίηση των στοιχείων όλων εκείνων που - με τον έναν ή τον άλλον τρόπο - εμπλέκονται στις συγκεκριμένες εγκληματικές πράξεις και η παραδειγματική τιμωρία τους με τις ανώτατες ποινές. Εξάλλου, το ΚΚΕ έχει συγκεκριμένες προτάσεις για την αυστηροποίηση του ποινικού πλαισίου στις περιπτώσεις κακοποίησης παιδιών, γυναικών, και μέσω του διαδικτύου, χωρίς ασάφειες, εκπτώσεις και «παραθυράκια».

Ομως, από μόνη της η αυστηροποίηση δεν εξασφαλίζει την προστασία των παιδιών και των γυναικών από τέτοια αποκρουστικά εγκλήματα, όταν δεν αντιμετωπίζονται οι πολλαπλοί σκόπελοι που έχουν να αντιμετωπίσουν.

Η όψιμη ευαισθησία της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων για την προστασία των θυμάτων δεν μπορεί να κρύψει τα εμπόδια που συναντά ένα παιδί προκειμένου να καταγγείλει την κακοποίηση, αντιμετωπίζοντας μέχρι και την αστυνομική αυθαιρεσία και αδιαφορία. Και οι σκόπελοι πολλαπλασιάζονται με τις μακροχρόνιες και πολυδάπανες νομικές διαδικασίες μέχρι την τελική καταδίκη των δραστών.

Πολλαπλασιάζονται και με την έλλειψη κατάλληλων, εξειδικευμένων κρατικών δομών, που να αποτρέπουν τον «Γολγοθά» των παιδιών σε αλλεπάλληλες καταθέσεις σε διαφορετικές υπηρεσίες, με συνεργασία των αρμόδιων εισαγγελικών, αστυνομικών αρχών, των υγειονομικών, των ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών. Είναι πρόκληση σε ολόκληρη την Αττική να λειτουργεί μόνο ένα αυτοτελές γραφείο του υπουργείου Δικαιοσύνης για την προστασία των ανήλικων θυμάτων.

Την ίδια στιγμή, οι εισαγγελικές εντολές για απομάκρυνση παιδιών από επικίνδυνα οικογενειακά περιβάλλοντα αυξάνονται. Κανένας δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την «κανονικότητα» να φιλοξενούνται αυτά τα παιδιά στα γενικά παιδιατρικά νοσοκομεία, ακόμα και για μήνες, επειδή δεν υπάρχουν θέσεις σε δημόσιες δομές παιδικής προστασίας. Η διαχρονική πολιτική της υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης αυτών των δομών, που ακολουθούν όλες οι κυβερνήσεις, στερεί τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις για την ψυχοκοινωνική αποκατάσταση των παιδιών. Διαχρονικά οι κυβερνήσεις θεωρούν δεδομένο ότι στον ευαίσθητο τομέα της παιδικής προστασίας εμπλέκονται και θα συνεχίσουν να εμπλέκονται οι κάθε είδους ιδιώτες και ΜΚΟ.

Οι αποκαλύψεις για το συγκεκριμένο έγκλημα είναι μια ακόμα θλιβερή απόδειξη ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένες ακραίες ατομικές συμπεριφορές. Υπάρχει ένα βαθύτερο σάπιο οικονομικό και κοινωνικό υπόβαθρο, πάνω στο οποίο φυτρώνουν η αποθέωση του ατομισμού, ο ανταγωνισμός, η ατομική αλαζονεία, η υποτίμηση της προσωπικότητας ενός ανθρώπου, ακόμα και της ζωής του.

Αυτές οι σάπιες αξίες αναπαράγονται στην «αρένα» της καπιταλιστικής κοινωνίας. Γίνονται μάθημα στάσης ζωής στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στον χώρο δουλειάς, αλλά και από τα ΜΜΕ και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, διαμορφώνοντας μαζικά πρότυπα διαπροσωπικών, ερωτικών σχέσεων. Αυτό είναι το έδαφος που διευκολύνει μαζί με άλλους παράγοντες τη διαμόρφωση τέτοιων ατομικών συνειδήσεων και προσωπικοτήτων, ικανών να διαπράξουν αποτρόπαιες εγκληματικές πράξεις.

Τα μεγάλα λόγια για τη δημοσιοποίηση των ονομάτων όσων εμπλέκονται στην υπόθεση - με τον έναν ή τον άλλον τρόπο - δεν μπορούν να κρύψουν ότι ο ιστότοπος που δημοσίευσε το αντίστοιχο υλικό της 12χρονης συνεχίζει να λειτουργεί! Σε αυτόν τον βούρκο της εκμεταλλευτικής κοινωνίας θεριεύουν τα «επίσημα» και «ανεπίσημα» κυκλώματα της πορνείας, ακόμα και παιδιών, το οργανωμένο έγκλημα. Λειτουργούν 153.000 ιστότοποι που αναπαράγουν εικόνες σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών.

Είναι απύθμενη η υποκρισία της κυβέρνησης της ΝΔ και των άλλων αστικών πολιτικών δυνάμεων που στηρίζουν τις κατευθύνσεις της ΕΕ, η οποία θεωρεί απαραβίαστη και «νόμιμη» τη διαδικτυακή πορνογραφία «όταν γίνεται για εμπορικούς σκοπούς». Ούτε σκέψη να κλείσουν όλες αυτές οι ιστοσελίδες του dark web κ.ά. που βιάζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Γιατί το διαδίκτυο και όλες οι εφαρμογές του βρίσκονται στην ιδιοκτησία των επιχειρηματικών κολοσσών, που το αξιοποιούν με κριτήριο την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητά τους. Στον βωμό του καπιταλιστικού κέρδους υποτάσσονται όλες οι εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής, εμπορευματοποιείται ακόμα και η σεξουαλικότητα, αποφέροντας αμύθητα κέρδη σε «νόμιμες» επιχειρήσεις και σε κυκλώματα πορνείας, σε κάθε κράτος.

Η πορνεία, όμως, είναι καταναγκασμός και όχι ατομική επιλογή. Τα παιδιά, οι γυναίκες αυτές είναι θύματα της κραυγαλέας μορφής εμπορευματοποίησης και εκμετάλλευσης του ανθρώπινου σώματος, μιας σοβαρής παθογένειας που γέννησαν και γεννούν όλες οι ταξικές εκμεταλλευτικές κοινωνίες, με οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές αιτίες.

Για να μπορέσουν οι γυναίκες, αλλά και οι άνδρες, τα παιδιά να ξεφύγουν από τα δίχτυα τέτοιων κυκλωμάτων είναι βασικό ζήτημα η εξασφάλιση σε όλες και όλους καθολικά του δικαιώματος στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, στην ολόπλευρη κοινωνική προστασία (οικονομική, νομική, ψυχολογική υποστήριξη από το αναγκαίο επιστημονικό προσωπικό). Δεν είναι λύση, όμως, η αποδοχή και νομιμοποίηση της πορνείας μέσω «εκσυγχρονιστικών», μεταρρυθμιστικών προτάσεων για να συντηρείται η βιομηχανία εμπορευματοποίησης του σεξ - επίσημη κι ανεπίσημη, με τις «σύγχρονες» μορφές της - όπως αναπαράγεται από σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις.

Απέναντι σε αυτήν τη δυσωδία ανάσα δίνουν οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες του εργατικού - λαϊκού κινήματος, υψώνοντας «ασπίδα προστασίας» για κάθε παιδί που υποφέρει. Η θέλησή τους για να μπορεί κάθε παιδί να ζει μια ζωή γεμάτη όνειρα, απαλλαγμένη από τη βία και την κακοποίηση, νικά τη θλίψη.

Στον δρόμο της γνώσης και του αγώνα καθένας και καθεμιά μπορεί να αποκτήσει το κουράγιο, τη δύναμη, την αντοχή, να αναπτύξει «αντισώματα» στα αντιδραστικά πρότυπα στάσης ζωής, να μη συνηθίσει ως «κανονικότητα» ένα παιδί να πεινάει, να δουλεύει, να μην πηγαίνει σχολείο. Η συμμετοχή στον αγώνα για να σπάσει οριστικά ο «φαύλος κύκλος» της εκμετάλλευσης και βίας είναι πηγή έμπνευσης για την αγωνιστική και ανυπότακτη με τις δυσκολίες στάση σε όλα τα πεδία της ζωής, και στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Εκεί γίνονται μάθημα ζωής οι αξίες της συλλογικότητας, της συντροφικότητας, η αφοσίωση, ο αλληλοσεβασμός. Και αυτό μπορεί να το διασφαλίσει οριστικά και αμετάκλητα η σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία, στην οποία ο εργαζόμενος άνθρωπος, απελευθερωμένος από τα καπιταλιστικά δεσμά, θα απελευθερώσει μαζί και τις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες της εποχής μας και θα τις θέσει στην υπηρεσία των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών, για να γίνουμε η σπίθα που θα κάνει τα σκοτάδια φως!

(Το άρθρο στηρίζεται στην ομιλία της Βιβής Δάγκα, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνης του Τμήματος για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση της γυναίκας και στη συζήτηση που ακολούθησε στην εκδήλωση των ΚΟΒ Αιγάλεω, στις 17/10/2022)