Πολύς λόγος γίνεται για το AD HOC (για το λόγο αυτό) Ειδικό Ποινικό Δικαστήριο του ΟΗΕ για την πρώην Γιουγκοσλαβία. Οι σημερινοί πολιτικοί ιθύνοντες της χώρας αυτής, τόσο πολύ επιθυμούν τη συνεργασία μαζί του, ώστε είναι έτοιμοι, κατά τις δηλώσεις τους, να παραδώσουν τον πρώην Πρόεδρο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και άλλους αξιωματούχους για να δικαστούν από αυτό για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που δήθεν διέπραξαν και αυτό παρά τις εσωτερικές και διεθνείς κινητοποιήσεις και αντιδράσεις και τη μη ψήφιση από την Ομοσπονδιακή Βουλή του σχεδίου νόμου για την έκδοση πολιτών της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας. Μετά από όλα αυτά, επιβάλλεται να αναφερθούμε για τη σκοπιμότητα, τον τρόπο και το χρόνο σύστασής του, για τις αρμοδιότητές του και για τη μέχρι σήμερα πορεία του.

Ειδικότερα: Το Διεθνές Ειδικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία ιδρύθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας με την απόφαση 827 στις 25 Μάη 1993. Εδρα έχει τη Χάγη της Ολλανδίας και δικαιοδοσία να προσάγει σε δίκη πρόσωπα υπεύθυνα για σοβαρές παραβιάσεις του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, που έχουν γίνει στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας προσδιορίζει ότι το ειδικό Ποινικό Δικαστήριο έχει αρμοδιότητα να προσάγει σε δίκη 4 τύπους αδικημάτων:

1) Σοβαρές παραβιάσεις της Συνθήκης της Γενεύης του 1949 (άρθρο2)

2) Παραβιάσεις των νόμων ή των εθίμων του πολέμου (άρθρο 3),

3) Γενοκτονία (άρθρο 4) και

4) Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (άρθρο5)

Διά της από 5 Απρίλη 1993 επιστολής της Μαντλίν Ολμπράιτ τότε μονίμου Αντιπροσώπου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στα Ηνωμένα Εθνη, προς τον τότε γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Μπούτρος- Μπούτρος Γκάλι, υποβλήθηκε πρόταση των Ηνωμένων Πολιτειών για τη σύσταση ενός ειδικού Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, με σκοπό τη δίωξη και τιμωρία των προσώπων εκείνων, τα οποία διέπραξαν σοβαρά εγκλήματα του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Κατά την πρότασή της το δικαστήριο αυτό θα έπρεπε να συσταθεί κατά τα διεθνή πρότυπα και ιδία εκείνων του Στρατιωτικού Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης και του Τόκιο μετά το τέλος του Β` Παγκοσμίου Πολέμου.

Το Δικαστήριο αυτό δε θα πρέπει να περιορίζεται στη δίωξη των ατόμων μιας εθνικής ομάδας, αλλά να επεκτείνεται και επί όλων εκείνων των αξιωματούχων, οι οποίοι με τις πράξεις τους συνέβαλαν αποφασιστικά στη διάπραξη των εγκλημάτων αυτών.

Με βάση την πρόταση αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών και ύστερα από έκθεση του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών και τις υπ' αριθμ. 713/1991 και 808/1993 προγενέστερες αποφάσεις του, οι οποίες ήταν σχετικές με τα εγκλήματα που διαπράττονταν στην πρώην Γιουγκοσλαβία από την έναρξη του πολέμου, προέβη στη σύσταση αυτού του Δικαστηρίου. Με την ίδια απόφαση υιοθέτησε και το καταστατικό του. Μπαίνουν πολλά ερωτήματα όσον αφορά τη σύστασή του για την εδραίωση της ειρήνης στη Γιουγκοσλαβία, αλλά και κατά πόσο το Συμβούλιο Ασφαλείας έχει τη δικαιοδοσία να προβεί στη σύσταση ad hoc διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Υποστηρίζεται με σημαντικά επιχειρήματα ότι το Συμβούλιο Ασφαλείας υπερέβη τις εξουσίες που του αναγνωρίζονται στο Κεφ. VII του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, για περιπτώσεις όπως αυτή της γιουγκοσλαβικής κρίσης και συγκεκριμένα ότι δεν είχε την εξουσία να προβεί στη σύσταση δικαιοδοτικού οργάνου. Υποστηρίζεται ακόμα ότι δικαστήριο αυτού του είδους εξυπηρετεί σκοπιμότητες της διεθνούς πολιτικής που καθορίζουν οι ισχυροί του πλανήτη. Το Δικαστήριο αποτελούμενο από 11 δικαστές που ορίστηκαν με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ ύστερα από υπόδειξη 23 υποψηφίων εκ μέρους του Συμβουλίου Ασφαλείας συγκροτήθηκε σε Σώμα το Νοέμβρη του 1993 στη Χάγη.

Με βάση το άρθρο 15 του Καταστατικού το δικαστήριο κατάρτισε στις 11-12-1994 τον Κανονισμό Διαδικασίας που συντίθεται από 125 άρθρα και αποτελεί το δικονομικό πλαίσιο για τις δίκες, για τις οποίες έχει κινηθεί η σχετική διαδικασία. Οι δικαστές προέρχονται από τις εξής χώρες: Πρόεδρος ΗΠΑ, Αντιπρόεδρος Γουιάνα, οι λοιποί δικαστές από τις χώρες Ιταλία, Γαλλία, Ην. Βασίλειο, Ζάμπια, Κολομβία, Αίγυπτο, Πορτογαλία, Μαλαισία, Κίνα, Αυστραλία, Μαρόκο και Τζαμάικα. Κύριος κατήγορος ορίστηκε η Καρλ Ντελ Πόντε (Ελβετία) με βοηθό και συνεργάτη το Λούις Φρι, διευθυντή του FBI.

Στην κοινή συνέντευξη Τύπου που δόθηκε στις 30//9/1999 ο διευθυντής του ανάμεσα στα άλλα δήλωσε και τα εξής: «Ανατέθηκε από το Δικαστήριο σε τρεις ειδικούς πράκτορες του FBI να εργαστούν σε θέματα σχετικά με τις έρευνες στη Βοσνία. Οι ομάδες του FBI είναι υπεύθυνες για τον έλεγχο 21 διαφορετικών τοποθεσιών και για την αναγνώριση 124 θυμάτων πολέμου».

Αναφέρθηκε «στη στήριξη της κυβέρνησης των ΗΠΑ που ήταν πολύ ουσιώδης και ειδικά στη Βοσνία και στο Κόσσοβο». Τέλος, αποκάλυψε ότι «η ομάδα του FBI ήταν η πρώτη ομάδα που μπήκε στο έδαφος του Κοσσόβου λίγο μετά την είσοδο των δυνάμεων της KFOR τον Ιούνιο».

Είναι φανερό ότι πολιτικοί είναι οι λόγοι που επέβαλαν τη σύσταση αυτού του AD HOC Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Είναι Δικαστήριο σκοπιμότητας και δε διακρίνεται για την αμεροληψία του. Από το 1945, που έγινε η Σύσταση του Διεθνούς Στρατιωτικού Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης και του Τόκιο, για να δικάσει και τιμωρήσει τους μεγάλους εγκληματίες πολέμου του Χιτλερικού Αξονα για τα εγκλήματα που διέπραξαν σε βάρος ολόκληρης της ανθρωπότητας κατά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, μέχρι σήμερα, έχουν συσταθεί μόνο δύο ειδικά ποινικά δικαστήρια το ένα για τη Ρουάντα και το άλλο για την πρώην Γιουγκοσλαβία. Και όμως, στο χρονικό αυτό διάστημα των 56 χρόνων σφαγιάσθηκαν και σφαγιάζονται λαοί ολόκληροι, στην Ασία, Αφρική, και Λατινική Αμερική συνεπεία των διεθνών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Και για τις σφαγές αυτές οι Γενικοί Γραμματείς του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και οι Ηνωμένες Πολιτείες δε διακρίθηκαν για την ευαισθησία τους για τη σύσταση παρόμοιων δικαστηρίων. Πώς όμως ήταν δυνατόν να συμβεί αυτό; Αφού αυτές ακριβώς οι δυνάμεις δημιούργησαν τις σφαγές όπως και σήμερα, τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και στο Ιράκ, στην Κούβα, στην Κολομβία, στην Παλαιστίνη, στη Λιβύη, στην Κύπρο και σε άλλες χώρες. Οσον αφορά τη μεροληψία αυτού του Δικαστηρίου, αποδεικνύεται αυτή και από τα εξής γεγονότα:

α) Ουσιαστικά άρχισε η λειτουργία του πριν τη Συμφωνία του Ντέιτον, κατά τη διάρκεια δηλαδή που μαινόταν ο πόλεμος, τόσο στα πεδία των μαχών της Βοσνίας, όσο και στα διπλωματικά πεδία στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Ευθυγραμμισμένο στην πολιτική των ισχυρών δυτικών δυνάμεων, κατηγόρησε ουσιαστικά μόνο το ένα μέρος των εμπολέμων, τους Σερβοβόσνιους για εγκλήματα πολέμου. Ετσι, από τους 45 κατηγορούμενους μόνο 7 είναι Κροάτες, αν και οι μόνοι υπεύθυνοι για τη μεγάλη σφαγή των Σέρβων στην Κράινα είναι από κοινού το ΝΑΤΟ και οι Κροάτες, οι υπόλοιποι είναι Σέρβοι, μεταξύ των οποίων ο πολιτικός ηγέτης των Σερβοβόσνιων Ράντοβαν Κάρατζιτς και ο στρατιωτικός τους ηγέτης Ράτκο Μπλάντιτς, στα πρόσωπα των οποίων γίνεται προσπάθεια να δικαστεί ολόκληρος ο σερβοβοσνιακός λαός.

β) Στη συνέχεια η δικαιοδοσία αυτού του Δικαστηρίου επεκτάθηκε και στα εγκλήματα που διαπράχτηκαν στο Κόσσοβο διαρκούντος του πολέμου. Αποτέλεσμα της επέκτασης αυτής της δικαιοδοσίας ήταν να απαγγελθούν κατηγορίες, να ασκηθούν ποινικές διώξεις και να εκδοθούν εντάλματα συλλήψεως εναντίον ολόκληρης σχεδόν της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι απήγγειλε τις κατηγορίες και ενώ επρόκειτο να γίνουν σημαντικές διπλωματικές συζητήσεις για το μέλλον της Βοσνίας- Ερζεγοβίνης. Το ίδιο επαναλήφθηκε για το μέλλον του Κόσσοβου. Αυτό έδωσε την απαραίτητη δικαιολογία στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον ισχυρισμό ότι δήθεν δεν μπορούν να συνομιλούν με εγκληματίες πολέμου. Αποτέλεσμα ν' αποκλειστούν από τις συνομιλίες οι φυσικοί εκπρόσωποι των δύο λαών.

γ)Στις 2/6/1999 το εν λόγω Δικαστήριο εξέδωσε την απόφασή του μετά την εξέταση της σχετικής προσφυγής της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας. Στη συνεδρίαση με 12 ψήφους κατά και 4 υπέρ απορρίφθηκε η θέση πως το ΝΑΤΟ πραγματοποιούσε γενοκτονία. Αρνήθηκε να συζητήσει τη διακοπή των βομβαρδισμών. Οσο για την παραβίαση του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ στην απόφαση σημειωνόταν ότι «θα γινόταν εξέταση του ισχυρισμού της ΟΔ της Γιουγκοσλαβίας "αν και κατά πόσο" η αεροπορική επιδρομή συνιστούσε παραβίαση των Αρχών του ΟΗΕ».

δ)Συστηματικές παραβιάσεις της απόφασης 1244/1999 του Συμβουλίου Ασφαλείας και της εδαφικής ακεραιότητας της ΟΔ της Γιουγκοσλαβίας.

1) Εθνοκάθαρση: Από την ανάπτυξη των δυνάμεων της «KFOR» και της «UNMIK» πάνω από 350.000 Σέρβοι, Μαυροβούνιοι, Ρομά, Μουσουλμάνοι, Τούρκοι, Γκοράνι, εκδιώχτηκαν από την επαρχία Κόσσοβο.

2) Τρομοκρατία: Στην περίοδο από 12/6/1999 έως 27/2/2000 έγιναν συνολικά 4.354 τρομοκρατικές επιθέσεις (4.121 εναντίον Σέρβων και Μαυροβουνίων. Σκοτώθηκαν 802 (751 Σέρβοι και Μαυροβούνιοι).

3) Περισσότερα από 50.000 σπίτια, τα περισσότερα ανήκοντα σε Σέρβους Μαυροβούνιους και Ρομά, καταστράφηκαν, κάηκαν ή δέχτηκαν σοβαρές ζημιές.

4) Καταστροφή πολιτιστικών και ιστορικών μνημείων: Η σταυροφορία γενοκτονίας είχε σαν αποτέλεσμα και την καταστροφή, το κάψιμο ή εκτεταμένες ζημιές σε 84 εκκλησίες και μοναστήρια. Το κάψιμο και η καταστροφή των εκκλησιών, μοναστηριών και πολιτιστικών και ιστορικών μνημείων έχει επίσης σαν στόχο το σβήσιμο των ιστορικών ιχνών της σερβικής πνευματικότητας και κρατικής υπόστασης. Ολα αυτά υπηρετούν το σκοπό της άρνησης της κρατικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της ΟΔ της Γιουγκοσλαβίας στο Κόσσοβο και Μετόχια σε ευθεία παραβίαση της απόφασης 1244/1999 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και των σχετικών περί αυτής εγγράφων.

Με βάση τα παραπάνω το AD ΗΟCΔιεθνές Ποινικό ΔΙκαστήριο του ΟΗΕ για την πρώην Γιουγκοσλαβία δεν μπορεί να θεωρηθεί όργανο για απονομή δικαιοσύνης, αλλά όργανο των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ για την επιβολή της «νέας τάξης πραγμάτων» στο γεωγραφικό χώρο των Βαλκανίων