Βέβαια, αυτήν την ανάγκη τα στελέχη του συστήματος τη νιώθουν όλο και πιο συχνά τελευταία, καθώς όλο και χειροτερεύει η ζωή των ΑμεΑ. Πότε ο πρωθυπουργός κυκλοφορεί με ένα παιδί με σύνδρομο down, πότε συνομιλεί με μία influencer με πρόβλημα όρασης ή κάνει podcast με μία μητέρα παιδιού με αυτισμό, πότε η Δόμνα Μιχαηλίδου εγκαινιάζει ΣΥΔ (Στέγη Υποστηριζόμενης Διαβίωσης) για την οποία το κράτος δεν διέθεσε ούτε ένα ευρώ. Πότε ο Κ. Χατζηδάκης επιβραβεύει την κοινωνική ευαισθησία των σουπερμαρκετάδων και εγκαινιάζει κατάστημα «προσβάσιμο για τυφλούς», ενώ την άλλη φορά επιβράβευε μεγάλη καπνοβιομηχανία, όπως έκανε και ο κ. Τσίπρας, μια εταιρεία που είχε απολύσει εργαζόμενο - ειδικό επιστήμονα όταν εμφάνισε σκλήρυνση κατά πλάκας. Βεβαίως ο κ. Χατζηδάκης, ο χασάπης του 8ωρου, με περισπούδαστο τρόπο ανακοίνωσε τρεις φορές, λόγω της ευαισθησίας του, νέα σύγχρονα ψηφιακά σφαγεία των ΚΕΠΑ για να μπορούν να κόβουν πολύ πιο γρήγορα επιδόματα, θεραπείες και συντάξεις. Εδώ και τρία χρόνια ανακοινώνει συνέχεια τον «προσωπικό βοηθό», που τον ψήφισαν πριν ενάμιση χρόνο. Προσωπικό βοηθό για λίγους και για ...λίγο, μόλις 1.000 για την Αττική για το 2022 - 2023 και 1.000 για την περιφέρεια για το 2023. Και ενώ έχουμε μπει στον τελευταίο μήνα του 2022, όχι μόνο δεν έχει προσληφθεί κανένας προσωπικός βοηθός, αφού οι αιτήσεις κατατίθενται ακόμα, αλλά τα έφεραν από εδώ, τα έφεραν από εκεί, ώστε όσοι προσληφθούν να προσληφθούν λίγο πριν τις εκλογές.

Σε αυτό δεν πάνε πίσω και τα άλλα κόμματα του συστήματος, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, που με τις δυνάμεις τους στην ΕΣΑΜΕΑ προκήρυξαν εδώ και 6 μήνες 3.500 θέσεις επιδοτούμενης κατάρτισης που θα ξεκίναγε τον Οκτώβρη του 2022 με 1.000 ευρώ επιδότηση, θέσεις που τις τάζουν στις πολλές χιλιάδες μακροχρόνια ανέργους συναδέλφους. Οι αιτήσεις, όλως τυχαίως, ακόμα συνεχίζονται. Οι ίδιοι δεν έχουν κάνει το παραμικρό, όχι μόνο για τα προβλήματα στην Επαγγελματική Εκπαίδευση αλλά και για τη διεκδίκηση προσλήψεων, που γίνονται με το σταγονόμετρο τα τελευταία χρόνια. Με πάθος και με σχέδιο αποφεύγουν κάθε κινητοποίηση, και την ίδια στιγμή την Παρασκευή συμμετείχαν σε ένα ακόμα σόου με το υπουργείο Εργασίας «για νέες ιδέες στην απασχόληση των ΑμεΑ»! Πριν δε λίγες μέρες ο πρόεδρος της ΕΣΑΜΕΑ, ως δεύτερος υπουργός Εργασίας, μαζί βεβαίως με τον κ. Χατζηδάκη ανακοίνωναν τη μεγάλη επανάσταση των ψηφιακών ΚΕΠΑ και την κάρτα αναπηρίας. Λες και αν έχεις την κάρτα στην τσέπη σου θα ζεσταθείς τον χειμώνα ή θα εξασφαλίζεις τα απαραίτητα της οικογένειας.

Με την μπόχα από την κακοποίηση παιδιών - ΑμεΑ και μη - να πνίγει κυριολεκτικά κάθε τίμιο άνθρωπο, αυτοί διαγωνίζονται πόσοι βιασμοί ή κακοποιήσεις παιδιών με αναπηρία γίνονταν επί θητείας τους. «Βαράνε τενεκέδες» για να κρύψουν τις πομπές τους. Γιατί είναι όλοι συνυπεύθυνοι, γιατί αυτή η σαπίλα είναι στοιχείο του ίδιου του συστήματος που υπηρετούν, γιατί η φτώχεια και η εκμετάλλευση είναι η μήτρα που αναπαράγει την κακοποίηση παιδιών, ακόμα και την παιδική πορνεία, την αποσάθρωση των κοινωνικών υπηρεσιών, γενικότερα των δημόσιων κοινωνικών δομών.

Αυτή η κατεύθυνση προωθείται βήμα - βήμα από όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια, υλοποιώντας - με «ανάπτυξη» και με «κρίση», με μνημόνια και χωρίς μνημόνια - τις βασικές στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου και της ΕΕ για εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Πρόνοιας, της Αποκατάστασης. Την αποποίηση από το κράτος της ευθύνης του για την προστασία του παιδιού, του ανάπηρου, του ηλικιωμένου. Στοιχείο αυτής της πολιτικής είναι το κλείσιμο των Ειδικών Σχολείων, αλλά και των δομών για τα παιδιά χωρίς οικογένεια, για τα παιδιά με αναπηρία. Επειδή όμως δεν μπορούν να κλείσουν μια κι έξω αυτές τις δομές, γιατί - έστω και με τις τεράστιες ελλείψεις - καλύπτουν πραγματικές κοινωνικές ανάγκες, τις υποχρηματοδοτούν και τις αποσαθρώνουν, για να μπορέσουν πιο εύκολα να τις κλείσουν αργότερα.

Αυτό έγινε με το «Σκαραμαγκά», για παιδιά με αυτισμό, επί ΣΥΡΙΖΑ, έτσι έγινε και με το Χρονίως Πασχόντων της Γλυφάδας επί ΝΔ ή με τις διάφορες πτέρυγες στο «Μητέρα», στο Αναρρωτήριο Πεντέλης, στα κέντρα αποκατάστασης στο Χαϊδάρι επί συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΛΑ.Ο.Σ. «Αποασυλοποίηση - αποϊδρυματοποίηση» για να ανοίξουν τον δρόμο στους διάφορους ιδιώτες «φιλάνθρωπους» και στις ΜΚΟ, ενώ οι αμιγώς ιδιωτικές επιχειρήσεις γιγαντώνονται στην Ειδική Αγωγή, στην Αποκατάσταση, αλλά και στη φροντίδα βαριά αναπήρων και ηλικιωμένων.

Στο ιδεολόγημα ότι «στιγματίζεται το παιδί με αναπηρία όταν πηγαίνει στο Ειδικό Σχολείο», απαντάμε ότι το παιδί στιγματίζεται και περιθωριοποιείται όταν φοιτά σε ένα σχολείο υποστελεχωμένο, με έλλειψη επιστημονικών αναλυτικών προγραμμάτων για την εκπαίδευσή του, αλλά πάνω απ' όλα από την άρνηση του κράτους να εξασφαλίσει την ένταξή του στην παραγωγή με βάση τη φύση της αναπηρίας του και την εκπαίδευσή του. Γι' αυτό και στα διάφορα καθοδηγητικά τους κείμενα έχει εξαφανιστεί το δικαίωμα των ΑμεΑ στην εργασία, ο στόχος για ένταξή τους στην παραγωγή.

Αυτό που παλεύει και διεκδικεί το αγωνιστικό αναπηρικό κίνημα, οι ταξικές δυνάμεις του χώρου, είναι δημόσιες δομές υψηλής ποιότητας μέσα στην κοινότητα, με περιορισμένο αριθμό περιθαλπόμενων, με υψηλής ποιότητας και δωρεάν φιλοξενία και περίθαλψη, ανοιχτές στην κοινωνία και σε αλληλεπίδραση με το κοινωνικό περιβάλλον, ανοιχτής ή κλειστής φιλοξενίας, μόνιμης ή προσωρινής, με βάση τις ανάγκες. Αυτές τις διεκδικήσεις προβάλλει το ΚΚΕ διαχρονικά και με συνέπεια, στηρίζοντας ανεπιφύλακτα τον αγώνα των αναπήρων.

Ο εμπλουτισμός των πλαισίων διεκδίκησης, η ενασχόληση των συνδικάτων με τα ζητήματα των αναπήρων και των χρονίως πασχόντων είναι ένας ακόμα κρίκος για την ενίσχυση της εργατικής - λαϊκής πάλης.

Μια προσπάθεια που περνάει μέσα από την καλύτερη μελέτη των συνθηκών δουλειάς των εργαζομένων στον χώρο, για να παρθούν συγκεκριμένα μέτρα ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί ένας εργαζόμενος που έχει μία χρόνια πάθηση, μία αναπηρία. Σε αυτήν την κατεύθυνση, τα σωματεία χρειάζεται να γνωριστούν καλύτερα με τους συναδέλφους και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι ή οι οικογένειές τους, με το παιδί με αναπηρία που μπορεί να υπάρχει ή κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας με σοβαρό πρόβλημα. Να παρέμβουν εκεί που υπάρχουν προβλήματα με τις συνθήκες δουλειάς, να εμπλουτιστούν οι συζητήσεις και οι διεκδικήσεις με τις ανάγκες και τα αιτήματα των εργαζομένων με αναπηρία, με χρόνια πάθηση, και αυτών που έχουν ανάπηρο μέλος στην οικογένειά τους. Το σωματείο πρέπει να παρέμβει όταν εργαζόμενος με σοβαρή χρόνια πάθηση χρησιμοποιείται σε πόστο ιδιαίτερα επιβαρυντικό. Να είναι στοιχείο της δουλειάς του, να μην υπάρχει καμία ανοχή σε απολύσεις αναπήρων επειδή δεν μπορούν να αποδώσουν σύμφωνα με τα συμφέροντα του εργοδότη. Οι Συλλογικές Συμβάσεις να περιλαμβάνουν αιτήματα όπως αλλαγή καθηκόντων όταν κάποιος εργαζόμενος έχει πρόβλημα, καθώς και μειωμένο ωράριο για τον συνάδελφο με χρόνια πάθηση ή γι' αυτόν που έχει ανάπηρο στο σπίτι.

Ολα αυτά είναι στοιχεία για να διαμορφώσουν τα σωματεία όρους έτσι ώστε οι εργαζόμενοι να τα νιώθουν οικογένειά τους. Οτι μπορούν να ακουμπήσουν για κάθε δυσκολία, ότι δεν είναι μόνοι στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, ότι οι αγώνες του συνδικάτου και οι διεκδικήσεις του αφορούν όλους τους εργαζόμενους και τις ανάγκες των οικογενειών τους. Γιατί ο εργαζόμενος που έχει ανάπηρο στην οικογένεια βιώνει υπερδιπλάσιες δυσκολίες. Για παράδειγμα, η περικοπή σε θεραπείες στους χρονίως πάσχοντες, που γίνεται με κρατική απόφαση, πρέπει να γίνει υπόθεση του συνδικάτου από κοινού με το αγωνιστικό αναπηρικό κίνημα. Τα συνδικάτα πρέπει να έχουν στον προσανατολισμό τους το σύνολο των αναγκών του εργαζόμενου και της οικογένειάς του, ώστε να διευρύνεται, να μαζικοποιείται η διεκδίκηση, να γίνεται υπόθεση ολόκληρης της εργατικής τάξης και του λαού.

Ανάλογη προσπάθεια να γίνεται για τη διεύρυνση του περιεχομένου της διεκδίκησης του γυναικείου συλλόγου, του συλλόγου των αυτοαπασχολούμενων, του φοιτητικού συλλόγου.

Βεβαίως οι κομμουνιστές ανάπηροι, οι χρονίως πάσχοντες, οι γονείς και κηδεμόνες αναλαμβάνουμε την ευθύνη, βγαίνουμε μπροστά για τη μαζικοποίηση και μαχητικοποίηση του αγωνιστικού, ριζοσπαστικού αναπηρικού και γονεϊκού κινήματος, για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στους συλλόγους ή για τη δημιουργία νέων εκεί που χρειάζεται και υπάρχουν οι προϋποθέσεις.

Μεταφέρουμε παντού το κάλεσμα πάλης και αγωνιστικής συμπόρευσης με το Κόμμα. Δίνουμε τη μάχη για να ωριμάζει η συνείδηση μέσα στους εργαζόμενους ότι το σύνολο των προβλημάτων τους έχουν να κάνουν με το ποια τάξη είναι στην εξουσία. Οτι το σύνολο των αναγκών τους μπορούν να ικανοποιηθούν, μαζί και των άλλων συναδέλφων τους, όταν η δική τους τάξη, που παράγει και λειτουργεί τα πάντα, πάρει την εξουσία και οργανώσει και διαφεντέψει την παραγωγή, το δικό της κράτος, την κοινωνία που στο κέντρο της θα είναι ο άνθρωπος και οι ανάγκες του, ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός.